Ου γαρ εστι προσωποληψία παρά τω Θεώ

ΚΥΡΙΑΚΗ B  ΜΑΤΘΑΙΟΥ
18 ΙΟΥΝΙΟΥ 2017
Απόστολος: Ρωμ. β΄  10-16
Ευαγγέλιον: Ματθ. δ´ 18-23
Ήχος: α΄.- Εωθινόν: Β
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

«ου γαρ εστι προσωποληψία παρά τω Θεώ»
Η Αγάπη και η Δικαιοσύνη του Θεού

Εις το σημερινόν Αποστολικόν ανάγνωσμα, ο Θείος Απόστολος Παύλος διευκρινίζει, κυρίως προς
τους εν Ρώμη χριστιανούς, κατ’ επέκτασιν δε, προς άπαν το πλήρωμα της Εκκλησίας του Χριστού, την αγάπην και δικαιοσύνην του Θεού προς τους ανθρώπους. Μίαν αγάπην, ομοίαν προς όλους, άνευ φυλετικών διακρίσεων, άνευ ευαισθησιών και συναισθηματικών προσκολλήσεων, άνευ τινος ανθρωπίνης αδυναμίας. Μίαν αγάπην, δια την οποίαν, πρώτος ο ίδιος ο Κύριος ωμίλησε, λέγων: «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς» (Ματθ. ΙΑ  28). Η λέξις «πάντες» δεν αφήνει το παραμικρόν περιθώριον δια παρερμηνείας, αλλ’ αντιθέτως διασαφίζει κατά τον πλέον κατηγορηματικόν τρόπον, την αγάπην της Θείας Καρδίας προς κάθε άνθρωπον. Αυτήν ακριβώς την αγάπην θέλων να εκθειάση ο Απόστολος Παύλος, λέγει τα ανωτέρω λόγια: «ου γαρ εστι προσωποληψία παρά τω Θεώ».
Μετά της αγάπης όμως, παρατίθεται και η δικαιοσύνη του Θεού. Τούτο άλλωστε συνάγεται ως συμπέρασμα, εάν προσέξωμεν τα αποστολικά λόγια, τα οποία προηγούνται, αλλά και ακολουθούν της ως άνω φράσεως. «θλίψις και στενοχωρία επί πάσαν ψυχήν ανθρώπου του κατεργαζομένου το κακόν, Ιουδαίου τε πρώτον και Έλληνος· δόξα δε και τιμή και ειρή­νη παντί τω εργαζομένω το αγαθόν, Ιουδαίω τε πρώτον και  Ελληνι· …» (Ρωμ. Β  9 – 11).

Η, προς τον Θεόν, αγάπη του ανθρώπου

Η δικαιοσύνη του Θεού εξαρτάται, θα ηδυνάμεθα να είπωμεν, από τας επιλογάς και τον τρόπον ζωής του κάθε ανθρώπου. Είτε Ιουδαίου, είτε Έλληνος. Όταν δε λέγει, «Έλληνος», εννοεί όλους τους εθνικούς και ειδωλολατρικούς λαούς οι οποί­οι είχον επηρεασθή από τας θρησκευτικάς δοξασίας των αρχαίων Ελλήνων. Δεν εξαιρεί ο Αποστολικός ούτος λόγος, ουδένα. Εις εκείνους οι οποίοι κατεργάζονται το κακόν και την ανομίαν, ως συνέπεια θα επακολουθή η θλίψις και η πικρία εις την ζωήν των. Αντιθέτως δε, εις εκείνους οι οποίοι επέλεξαν να εργάζωνται την αρετήν και την κατά Θεόν νομιμότητα, αι συνέπειαι θα είναι, δώρα ουράνια και ευλογίαι παρά Θεού. Δια να μη θεωρηθή δε, ότι αι θείαι απολαβαί αλλά και αι τιμωρίαι έρχονται μόνον ως επιβράβευσις η αντιστοίχως ως εκδίκησις από τον Θεόν, εις τους ανωτέρω λόγους διακρίνεται κατά σαφέστατον τρόπον, ότι, προ πάντων αι συνέπειαι αφορούν τας επιλογάς του ανθρώπου. Άλλως τε, πως θα ηδύνατο να ερμηνευθή και ο επόμενος λόγος, «Όσοι γαρ ανόμως ήμαρτον, ανόμως και απολούνται· και όσοι εν νόμω ήμαρτον, δια νόμου κριθή­σονται. Ου γαρ οι ακροαταί του νόμου δίκαιοι παρά τω Θεώ, αλλ  οἱ ποιηταί του νόμου δικαιωθήσονται» (Ρωμ. Β  12 – 13).
Με άλλα λόγια, καθοριστικόν λόγον εις την πνευματικήν πορείαν του ανθρώπου, έχει η προσωπική επιλογή αυτού. Επιλέγων ο άνθρωπος τον τρόπον δια του οποίου θα πορευθή εις την ζωήν του, επιλέγει σαφώς και τας συνεπείας. Τούτο δε, αφ’ ενός είναι και ακούεται αυτονόητον, αφ’ ετέρου δε, το ακούομεν πολλάκις και υπό των ιδίων των ανθρώπων, οι οποίοι αρέσκονται εις την άνομον και αμαρτωλόν ζωήν και οι οποίοι θα ελέγομεν ότι επαναλαμβάνουν εκείνο το Αγιογραφικόν, «Απόστα απ’ εμού, οδούς σου ειδέναι ου βούλομαι» (Ιώβ ΚΑ 14). Δηλαδή, δεν θέλω να σε ξέρω. Φύγε μακριά μου. Δεν θέλω να γνωρίζω τους δρόμους που εσύ καθορίζεις. Εις αυτήν όμως την περίπτωσιν, τας συνεπείας ως προείπομεν τας επωμίζεται εξ ολοκλήρου ο άνθρωπος.

Η Δικαιοσύνη του Θεού

Ο Κύριος επιζητεί και θέλει την σωτηρίαν όλων των ανθρώπων. Δι’ αυτήν δε την σωτηρίαν, ήλθεν επί της γης ως άνθρωπος και εθυσιάσθη και επλήρωσε δι’ αυτού του τρόπου τας αμαρτίας ημών. Πέραν δε της θυσίας Του αυτής, έδωσεν εις ημάς τον Θείον νόμον Του αλλά και τα Άγια Μυστήρια, δια να δύναται ο άνθρωπος, πάντοτε να ευρίσκη την οδόν της σωτηρίας ακόμη και όταν η αμαρτία τον εξαπατά και τον αποπροσανατολίζη. Έως εδώ υπάρχει η αγάπη του Θεού! Απ’ εδώ όμως και εις την συνέχειαν, καθορίζει τα πράγματα ο ίδιος ο άνθρωπος, ο οποίος είτε αποδέχεται, είτε όμως και απορρίπτει την επιθυμίαν του Θεού, δια να σωθή.
Δια των επιλογών του δε ο άνθρωπος, ενεργοποιεί θα ελέγομεν, την δικαιοσύνην του Θεού. Ως συνέβη εις τον Παράδεισον, όταν εκεί έζων οι πρωτόπλαστοι. Η αγάπη του Κυρίου είχεν εξασφαλίσει εις αυτούς την απόλυτον και αιώνιον ευδαιμονίαν. Θα έζων όμως εις την ουρανίαν αυτήν κατάστασιν, εφ’ όσον θα το ήθελον και οι ίδιοι. Αι επιλογαί των θα καθώριζον την μετά του Κυρίου σχέσιν των. Δυστυχώς όμως, η, δια της παραβάσεως της θείας εντολής, επιλογή των, επέφερε την ρήξιν εις την αγαπητικήν αυτήν σχέσιν και υπεχρέωσεν τον Κύριον να εφαρμόση την Θείαν Δικαιοσύνην Αυτού και να εξορίση αυτούς εκ του Παραδείσου. Τοιουτοτρόπως, εν τόλμη πολλή, θα ελέγομεν ότι, αι επιλογαί ημών, υποχρεώνουν τον Θεόν να κινείται δικαίως και αμερολήπτως έναντι ημών.

Η Κρίσις και τελική απόφασις του Θεού

«ου γαρ εστι προσωποληψία παρά τω Θεώ». Εις την φράσιν αυτήν περικλείεται η ουσία της σωτηρίας ημών! Επειδή δε η σωτηρία, είναι υπόθεσις κυρίως εκείνων οι οποίοι ζουν και κινούνται με το βλέμμα της ψυχής εστραμμένον εις την μετά θάνατον ζωήν και μακαριότητα, η ανωτέρω Αποστολική υπενθύμισις, ακούεται μάλλον ως παρηγορία παρά ως απειλή. Συνδυαζομένη δε μετά της απείρου αγάπης του Κυρίου μας, θα ηδυνάμεθα να είπωμεν ότι οι δίκαιοι και οι ποιηταί του νόμου, χαίρουν και προσδοκούν την ώραν της αναχωρήσεώς των εκ του ματαίου τούτου κόσμου και της μετά του Κυρίου αιωνίου μακαριότητος.

Αρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

Ιεροκήρυξ Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών

πηγή: http://orthodoxostypos.gr