Ἡ ζωὴ καὶ ὁ θάνατος!

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΛΟΥΚΑ

29 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2023

Ἀπόστολος: Γαλ. β΄ 16-20

Εὐαγγέλιον: Λουκ. η΄ 41- 56

Ἦχος: δ΄.- Ἑωθινόν: Ι΄

ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

«Ἐγὼ γὰρ νόμῳ ἀπέθανον, ἵνα Θεῷ ζήσω» (Γαλ. Β΄ 19).

Ἡ ζωὴ καὶ ὁ θάνατος!

  Κάποτε ἐπισκεπτόμενος μίαν ἐκ τῶν ἑκατοντάδων ἱερῶν μονῶν τῆς εὐλογημένης Πατρίδος ἡμῶν, εἶδον, εἴς τινα περίοπτον θέσιν, ἀνηρτημένην μίαν πινακίδα, ἐπὶ τῆς ὁποίας ἦτο ἀναγεγραμμένον ἓν

«εὐφυολόγημα», τὸ ὁποῖον «ἔκρυπτεν» ὑπερόχους ἀληθείας! Τὸ ἀναγεγραμμένον κείμενον ἔγραφεν οὕτω: «Ἐὰν πεθάνῃς πρὶν πεθάνῃς, δὲν θὰ πεθάνῃς ὅταν πεθάνῃς»! Δὲν ἦτο δύσκολον ἵνα κατανοήσω τὴν ἔννοιαν τούτου τοῦ «φιλοσοφημένου» λογίου! Ὑπάρχουσι πολλοὶ θάνατοι! Ὑπάρχει ὁ θάνατος τοῦ σώματος, ὁ λεγόμενος βιολογικός˙ ὑπάρχει ἐπίσης ὁ «θάνατος», – δηλαδὴ ἡ ἀπεξάρτησις τοῦ ἀνθρώπου ἐκ τῶν κοσμικῶν ἡδονῶν καὶ ἀπολαύσεων, – τὸν ὁποῖον «συναντῶμεν» κατ’ ἐπανάληψιν, μελετῶντες τὴν Ἁγίαν Γραφήν, ἀλλὰ καὶ εἰς τὴν ζωὴν τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας! Ἀναφέρομεν χαρακτηριστικῶς τὴν γνωστὴν ἀποστολικὴν περικοπὴν τοῦ μυστηρίου τοῦ Βαπτίσματος, εἰς τὴν ὁποίαν, κατ’ ἐπανάληψιν ἀναφέρεται οὗτος ὁ «θάνατος» διὰ τὸν κόσμον! «Ὅσοι ἐβαπτίσθημεν εἰς Χριστὸν Ἰησοῦν, εἰς τὸν θάνατον αὐτοῦ ἐβαπτίσθημεν. Συνετάφημεν οὖν αὐτῷ διὰ τοῦ βαπτίσματος εἰς τὸν θάνατον… Εἰ γὰρ σύμφυτοι γεγόναμεν τῷ ὁμοιώματι τοῦ θανάτου αὐτοῦ, ἀλλὰ καὶ τῆς ἀναστάσεως ἐσόμεθα… ὃ γὰρ ἀπέθανε, τῇ ἁμαρτίᾳ ἀπέθανεν ἐφάπαξ, ὃ δὲ ζῇ, ζῇ τῷ Θεῷ. Οὕτω καὶ ὑμεῖς λογίζεσθε ἑαυτοὺς νεκροὺς μὲν εἶναι τῇ ἁμαρτίᾳ, ζῶντας δὲ τῷ Θεῷ ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν» (Ρωμ. ΣΤ΄ 3-13)! Ὑπάρχει, ἀκόμη, ὁ, ἐκ τῆς ἁμαρτίας, θάνατος, κατὰ τὸν ὁποῖον, ὁ ἄνθρωπος διὰ τῆς ἁμαρτίας, «ἀποκόπτεται» ἀπὸ τὸν Χριστόν, ὅστις εἶναι ἡ Ζωή, καὶ ἀποθνήσκει! Θὰ ἦτο δὲ μακρὺς ὁ κατάλογος τῶν «θανάτων», ἐὰν ἀποπειρώμεθα ἵνα ἐκτενῶς ἀπαριθμήσωμεν τούτους!

Ὁ «θάνατος» τοῦ Ἀπ. Παύλου!

  Εἰς τὴν σημερινὴν ἀποστολικὴν περικοπήν, ὁ Ἀπόστολος Παῦ­λος ὁμιλεῖ καὶ ἀναφέρεται εἰς τὸν ἰδικόν του «θάνατον»! Εἶναι ὁ θάνατος ἐκεῖνος τὸν ὁποῖον ἔζησεν, ὅταν ἀπηρνήθη τὴν ἐξάρτησίν του ἐκ τοῦ Μωσαϊκοῦ νόμου, διὰ νὰ ζήσῃ καὶ βιώσῃ τὴν Ἀληθινὴν καὶ Αἰωνίαν, ἐν Χριστῷ ζωήν! Ὅσον ἦτο καὶ ἔζη εἰς τὴν ὁμιχλώδη κατάστασιν τοῦ Νόμου τοῦ Μωϋσέως, καὶ ὅσον ἐμάχετο καὶ ἠγωνίζετο δι’ αὐτήν, τὸ «κέρδος» καὶ ἡ οὐσία ἦτο μηδαμινὴ καὶ ἀνύπαρκτος! Ἦτο, πνευματικῶς καὶ ψυχικῶς, νεκρός! Ἀφ’ ἧς στιγμῆς, ὅμως, τὸν ἐπεσκέφθη ἡ Θεία Χάρις καὶ ἐφωτίσθη, καὶ ἐδιδάχθη τὰς ἀληθείας τῆς, ἐν Χριστῷ, πίστεως παρὰ τοῦ ἰδίου τοῦ Κυρίου, – «οὐδὲ γὰρ ἐγὼ παρὰ ἀνθρώπου παρέλαβον αὐτὸ οὔτε ἐδιδάχθην, ἀλλὰ δι’ ἀποκαλύψεως Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Γαλ. Α΄ 12), – ἠσθάνθη νὰ ἀναγεννᾶται «εἰς ἄνδρα τέλειον»! Τοῦτο δηλώνει καὶ ἐπαναλαμβάνει εἰς τὰς ἐπιστολάς του, καὶ ὡς καὶ ἄλλοτε εἴπομεν, ταπεινοῖ ἑαυτόν, ἀποδεχόμενος τὸ βάρος τῆς, «πρὸ Χριστοῦ», ζωῆς του! «Ἠκούσατε γὰρ τὴν ἐμὴν ἀναστροφήν ποτε ἐν τῷ Ἰουδαϊσμῷ, ὅτι καθ’ ὑπερβολὴν ἐδίωκον τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ καὶ ἐπόρθουν αὐτήν» (Γαλ. Α΄ 13-18)!

  «Ἀποθνήσκει» ὁ Παῦλος, τὸν θάνατον ἐκεῖνον ἀπὸ τὴν πλάνην καὶ τὸ σκότος, διὰ νὰ «ζήσῃ» τὴν ὄντως ζωήν, ὡς κῆρυξ καὶ Ἀπόστολος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ! Εἶναι ὁ «θάνατος» ἐκεῖνος, τὸν ὁποῖον ὁ ἴδιος ἐπιλέγει διὰ τὸν ἑαυτόν του, διότι ἡ ὑποτιθεμένη βιολογικὴ ζωή, τὴν ὁποίαν ἔζη ἐν τῷ Ἰουδαϊσμῷ, προεμήνυε τὸν αἰώνιον πνευματικόν του θάνατον! Χαίρει καὶ ἀγάλλεται καὶ διακηρύττει πρὸς πᾶσαν κατεύθυνσιν, ὅτι «Ἐγὼ γὰρ διὰ νόμου νόμῳ ἀπέθανον, ἵνα Θεῷ ζήσω. Χριστῷ συνεσταύρωμαι· ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός» (Γαλ. Β΄ 19-20)!

«Ἐὰν πεθάνω, δὲν θὰ πεθάνω»!

  Εἶναι βέβαιον, φίλοι μου ἀναγνῶσται, ὅτι, ἀκόμη καὶ μεγάλοι ἐκ τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀνησύχουν καὶ ἐδειλίαζον, βλέποντες τὸν θάνατον ἵνα ἐγγίζῃ πρὸς αὐτούς! Τοῦτο δέ, ὄχι μόνον ἐξ αἰτίας τῶν ἀνθρωπίνων σφαλμάτων καὶ ἀδυναμιῶν των, ἀλλὰ διὰ τὸ ἄγνωστον τῆς μετὰ θάνατον ζωῆς! «Ὄντως φοβερώτατον τὸ τοῦ θανάτου μυστήριον», ψάλλει ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία κατὰ τὴν ἐπικήδειον ἀκολουθίαν, καί, ὡς ἤδη εἴπομεν, ἐπιβεβαιοῖ διὰ τούτων τῶν λόγων, τὰ ὅσα θὰ βιώσωμεν ἅπαντες κατὰ τὴν «ἀναχώρησίν» μας ἐκ τοῦ ματαίου τούτου κόσμου!

  Μελετῶντες τὰ Θεῖα Λόγια τῆς Ἁγίας Γραφῆς, οὐδεμίαν ἀμφιβολίαν ἔχομεν διὰ τὴν μέλλουσαν καὶ αἰωνίαν ζωὴν! Ὁ Κύριος, καὶ διὰ τῶν ἀθανάτων λόγων Του, ἀλλὰ καὶ διὰ τῶν θαυμάτων ἐκείνων, διὰ τῶν ὁποίων ἐπανέφερε κεκοιμημένους, «ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν», ἀλλὰ καὶ διὰ τῆς ἰδίας, ἐκ νεκρῶν ἀναστάσεως Αὐτοῦ, ἔδειξε καὶ ἐδίδαξεν ἡμᾶς, διὰ τὴν αἰωνίαν ζωήν, ἀλλὰ καὶ διὰ τὰς δύο καταστάσεις ταύτης, τὴν κόλασιν καὶ τὸν Παράδεισον! Ὅσον καὶ ἐὰν ἐπιμένωσι κάποιοι ἀρνηταὶ καὶ ἄθεοι, ὅτι μετὰ τὸν σωματικὸν θάνατον θὰ ὑπάρξῃ ἡ ἀνυπαρξία καὶ τὸ μηδέν, ἡμεῖς ὀφείλομεν ἵνα ἀκολουθήσωμεν τὴν φωνὴν τῆς ΖΩΗΣ, δηλαδὴ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ! Ὅσον καὶ ἐὰν ἀγωνίζωνται οἱ τοιοῦτοι ἵνα πείσωσι, – κυρίως τοὺς ἑαυτούς των, – περὶ τοῦ ὅτι, εἰς τὸν τάφον «καταλήγωσι» τὰ πάντα, ἡμεῖς, μὴ ἔχοντες ἀνάγκην τοιαύτης βλασφήμου διδασκαλίας, ἀρκούμεθα καὶ ἐμπιστευόμεθα τὴν Ἀνάστασιν! Σημειοῦμεν δὲ καὶ τοῦτο ἐπιπλέον, ὅτι ἀκόμη καὶ οἱ πλεῖστοι ἐκ τούτων τῶν κοσμικῶν καὶ ἀρνητῶν, ἔχοντες ἐνδόμυχον τὴν τοιαύτην ἀνησυχίαν, παρακαλοῦσι τοὺς οἰκείους των ἵνα μεριμνήσωσι περὶ τῆς κηδείας καὶ τῶν μνημοσύνων των! Μπορεῖ, οἱ γάμοι καὶ αἱ βαπτίσεις νὰ ὀλιγοστεύωσι καὶ μειοῦνται εἰς ἀνησυχητικὸν βαθμόν, αἱ κηδεῖαι, ὅμως, καὶ τὰ μνημόσυνα, αὐξάνονται καὶ πληθύνονται!

  Οἱ παλαιοὶ χριστιανοί, περισσότερον δὲ καὶ ἐντονώτερον, οἱ παλαιοὶ μοναχοί, «ἐκινοῦντο» εἰς τοὺς ρυθμοὺς τοῦ θανάτου καὶ τῆς ἀπολογίας των! Βεβαίως, ἐνδιεφέροντο καὶ διὰ τὰς οἰκογενείας των καὶ διὰ τὰς ἐργασίας των καὶ διὰ τὴν παροῦσαν ζωήν των, ταῦτα ὅμως ἦσαν δευτερεύοντα καὶ τριτεύοντα! Περισσότερον καὶ πρωτίστως, ἔστρεφον τὴν προσοχήν των εἰς τὴν «ἀναχώρησίν» των! Τοῦτο τὸ ὁποῖον, σήμερον ἡμεῖς θεωροῦμεν μακάβριον, καὶ «χτυποῦμε ξύλο» καὶ «κινούμεθα ἀπὸ τὴ θέση μας», οἱ εὐλαβεῖς πρόγονοι καὶ πάπποι μας, εἶχον ὡς καθημερινὴν ἐνασχόλησίν των!

  «Οὐ γὰρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν» (Ἑβρ. ΙΓ΄14)! Οὐδεὶς δύναται ἵνα ἐγγυηθῇ εἰς ἡμᾶς, ὅτι, ἀκόμη καὶ τὸ ἑπόμενο «βῆμα» μας, εἰς τοῦτον τὸν κόσμον εἶναι βέβαιον! Ἂς σπεύσωμεν, συνεπῶς, ἵνα ἀποβάλλωμεν τὸν παλαιὸν καὶ ἁμαρτωλὸν ἑαυτόν μας, καὶ «νεκρώσωμεν τὰ μέλη ἡμῶν τὰ ἐπὶ τῆς γῆς», καὶ «ἐνδυσάμενοι τὸν νέον τὸν ἀνακαινούμενον εἰς ἐπίγνωσιν κατ’ εἰκόνα τοῦ κτίσαντος αὐτόν» Κολ. Γ΄ 5-10), «ὁδεύομεν» πρὸς τὴν ζωὴν τὴν αἰώνιον τὴν ὁποίαν, εἴθε νὰ ἀξιώσῃ ἡμᾶς ὁ Θεός. Ἀμήν!

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

Ἱεροκήρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

πηγή:  orthodoxostypos.gr