Κυριακή Ζ Λουκά

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

Ὁ ἀρχισυνάγωγος Ἰάειρος καί ἡ αἱμορροοῦσα Βερονίκη, διακατέχονταν ἀπό βαθιά πεποίθηση ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶχε τήν δύναμη νά τούς βοηθήσει, γι’ αὐτό καί Τόν ἀναζήτησαν.

Ἐν τούτοις φρονοῦμε, σεβαστή γερόντισσα, πώς δέν ἐγνώριζαν ἀκριβῶς ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὀ Ἐνανθρωπήσας Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὁ Χριστός. Μόνον ἡ ζωή πού εἶναι ἀντάξια τοῦ Θεοῦ, μπορεῖ νά ἀποφέρει ἄξια γνώση, περί τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ.

Συνεπῶς, αὐτό ἀκριβῶς ἐπιζητεῖ, μέ τά ἐξαίσια καί θαυμαστά σημεῖα πού σήμερα ἀκούσαμε στό Εὐαγγέλιο, νά ἀποκαλύψει στούς ἀνθρώπους ὁ γλυκύς Ἰησοῦς. Νά δώσει δηλαδή καινούρια καρδιά, καινούρια ζωή, ἀνακαινιστικό λόγο ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, εἴσοδο τοῦ ἀνθρώπου στό αἰώνιο σχέδιο τοῦ Θεοῦ. Γιά μιά τέτοια θεοειδή ζωή, ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, προσφέρει θεῖες δυνάμεις στόν ἄνθρωπο, πού ζητάει νά ζεῖ σύν Χριστῷ καί ἐν Χριστῷ στό σῶμα Του τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, τηρῶντας τίς ἐντολές καί πράττοντας τίς ἀρετές.

«…ἐγώ γάρ ἔγνων δύναμιν ἐξελθοῦσαν ἀπ’ ἐμοῦ». Ὁ Ἐνανθρωπήσας Υἱός τοῦ Θεοῦ ἦλθε στόν κόσμον, ὅπως πατήσει ὁριστικά τόν θάνατον καί λάβει-θεραπεύσει ὁριστικά τάς ἀσθενείας ἡμῶν, ὡς ἀποτέλεσμα τῆς πλάνης-τῆς προσκύνησης τῶν εἰδώλων. Θεωροῦμε ἐξ’ ἄλλου ἀδελφοί, ὅτι εἶναι ἀδύνατον ὅποιος ζεῖ στήν Ἐκκλησία, στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ καί δέχεται τήν πρόταση τῆς ζωῆς της, νά μήν τιμᾶ ψυχῇ τε καί σώματι τόν ἄνθρωπο, τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ.

Θαυματουργεῖ  λοιπόν ὁ Χριστός, δίνοντας παραχρῆμα, μέ τό ἄγγιγμα,  τήν ἴαση στήν αἱμορροοῦσα καί στήν συνέχεια, ἐπαναφέρει στή ζωή, τήν δωδεκαετή κόρη τοῦ Ἰαείρου, ἀνασταίνοντας αὐτήν. Τό μήνυμα εἶναι σαφές· ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἑνωθεῖ μέ τόν Χριστό καί γνωρίσει τό μεγαλεῖο τῆς θείας συγκαταβάσεως, ἀρχίζει νά ζεῖ μιά καινούρια ζωή, μιά ζωή ἀντάξια τοῦ Θεοῦ. «Ἰδού καινά ποιῶ τά πάντα». Ἀντίθετα, μακράν τοῦ Χριστοῦ, συνήθως, ἐκπίπτουν ὅλοι ἐκεῖνοι πού ἔχουν ὡς ὁδηγό στή ζωή τους τό σαρκικό φρόνημα, «τόν νοῦν τῆς σαρκός». Αὐτοί γνωρίζονται ἀπό τήν ἐπιθυμία τῆς σαρκός, τήν ἐπιθυμία τῶν ὀφθαλμῶν καί τήν ἀλαζονεία τοῦ βίου.

«Πονηροί δέ ἄνθρωποι καί γόητες προκόψουσιν ἐπί τό χεῖρον, πλανῶντες καί πλανώμενοι».[1]Τοιούτους ἔχουμε ἀρκετούς σήμερα ἀνάμεσά μας, ὄντες αὐτοκατάκριτοι, ὄργανα τοῦ διαβόλου, πού διαστρέφουν συνεχῶς τάς ὁδούς, τάς εὐθείας τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἀπόγονοι τῶν Σοδομιτῶν, αὐτοκαταστρέφονται, ὅπως ἀκριβῶς συνέβαινε τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, στούς ἀλαζόνες τῶν πέντε πόλεων, πού σήμερα τίς σκεπάζει ἡ Νεκρά θάλασσα. Ἐμεῖς ὅμως ἀδελφοί μου, πῶς μποροῦμε νά παραμένουμε ἑνωμένοι μέ τήν κεφαλή, μέ τόν Χριστό;

Μέ συνέπεια· ζῶντας μέ τίς ἅγιες σκέψεις, τίς ἅγιες αἰσθήσεις, τίς ἅγιες δυνάμεις, τίς ἅγιες ἐντολές τοῦ Ἰησοῦ, τοῦ Σωτῆρος μας. Ἀκόμη, ἐκπληρώνοντας τή θεία βούληση τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποῖα ἔχει ἐκφραστεῖ στό ἱερό Εὐαγγέλιο, στήν ἱερά Ὀρθόδοξη Παράδοση, στήν διδασκαλία τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί Πατέρων· οἱ ὁποῖοι διδάσκουν ὅτι ἡ ψυχή καί τό σῶμά μας εἶναι ναός τοῦ Θεοῦ καί ὅποιος καταστρέφει αὐτόν τόν ναό, θά ἀποδοκιμαστεῖ ἀπό τόν Κριτή Ἰησοῦ, τήν ὥρα τῆς κρίσεως. Καί μόνον ἔτσι, ὅταν ὁ καθένας μας, μέ ὅλη του τήν διάνοια ἀφοσιωμένη στήν ἐν Χριστῷ ἀλήθεια, δέν μπορεῖ νά παγιδευτεῖ ἀπό καμμιά φιλοσοφία, καμμιά θρησκεία, καμμιά θεωρία, ἡ ὁποία στηρίζεται σέ «παραδόσεις ἀνθρώπων», στά «στοιχεῖα τοῦ κόσμου», ὅπου δυστυχεῖς καί πονηροί ἄνθρωποι γελοιοποιοῦνται μέ λόγια καί πράξεις ἐνώπιον ἀνθρώπων, ἀγγέλων καί δαιμόνων.

Καλύτερα, ἁγία γερόντισσα, αὐτοί οἱ ἄνθρωποι καί ὅποιοι ἄλλοι τούς ἐμπιστεύονται, νά μήν εἶχαν γεννηθεῖ.

 Ὅμως ἐμεῖς, ἀδελφοί, κηρύττουμε ὅτι: «Ὅλη ἡ Ἀλήθεια ἐνσαρκώθηκε, ἐνηνθρώπησε, ἀνθρωποποιήθηκε, ἔγινε ἄνθρωπος στήν Ἐκκλησία καί στόν Χριστό - Θεάνθρωπο». Ὁ Χριστός εἶναι: «ὡς Δημιουργός καί ποιητής, ἡ κεφαλή τῶν Ἀγγέλων καί τῶν ἀνθρώπων».

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ἡ κεφαλή ὅλης τῆς Ἐκκλησίας, ἐξουσίαν ἔχων ἐπί τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου καί ἡ Ἐκκλησία- τό σῶμα Του, ἀναδεικνύεται αἰώνιον ἰατρεῖον. Συνεπῶς, ὁλόκληρο τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ἔχει τό δικό του εἶναι καί τό εὖ εἶναι. Ὅποιος ἐκπίπτει ἀπό Ἐκεῖνον, ἀμέσως χάνεται.Τά δύο φοβερά σημεῖα πού ἀναγνώσαμε σήμερα στήν Εὐαγγελική περικοπή, βεβαιώνουν τοῦ λόγου τό ἀληθές.

Τέλος, ἀδελφέ μου ἀγαπημένε, πού μέ ἀκοῦς καί διαβάζεις, ἀποσπάσου παρακαλῶ ἀπό ὅλα τά ἁμαρτωλά πού σέ σπρώχνουν στό κακό. Ἐγκατάλειψε τόν νόμο τῆς σαρκός καί ὁ πνευματικός νόμος θά γραφεῖ στόν νοῦ, στή διάνοιά σου· ἔτσι μέ τήν καρδιά σου, δίωκε τό ἀγαθόν καί τέλειον καί ἅγιον θέλημα τοῦ Χριστοῦ μας,ποιῶντας καρπούς μετανοίας.

Φρονοῦμε λοιπόν: «Ἕως ὅτου μέ ἀνδρεῖο φρόνημα δυνηθεῖς ἐν Χάριτι, νά ἀντιμετωπίζεις τούς πειρασμούς, μάθε νά τούς ὑπομένεις». Λέγε ἀδιαλλείπτως  στόν Χριστόν μας: «Ποίησόν με, θέσει, υἱόν Θεοῦ, Ἰησοῦ μου, γλυκεία μου ἀγάπη».

Ὅταν κάνεις ἔτσι, θά ὠφεληθεῖς πολύ καί ἡ προσευχή θά σέ σηκώνει πάντοτε καί γρήγορα πρός τά ἐπάνω, ἐκεῖ πού: «ὁ τῶν ἑορταζόντων ἦχος ὁ ἀκατάπαυστος καί ἡ ἀνέκφραστος ἡδονή τῶν καθορόντων τοῦ σοῦ προσώπου τό κάλλος τό ἄρρητον». Γιατί, ὅπου ὑπάρχει ὁ Χριστός καί ἡ παρηγορία τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου, δέν ἐπιμένει ἡ ἀσθένεια, ἡ ἀκηδία καί νικιέται ὁ θάνατος.

Στόν Ἰατρόν καί Ἀναστάντα Ἰησοῦν, τόν Θεόν, ἡ Δόξα, ἡ Μεγαλωσύνη, ἡ Βασιλεία, εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

---

[1]