Ο ιερός Χρυσόστομος

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙE΄ ΛΟΥΚΑ
27 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2019
Απόστολος: Εβρ. ζ΄ 26 – η΄ 2
Ευαγγέλιον: Λουκ. ιθ΄ 1-10
Ήχος: β΄ .- Εωθινόν: Β΄
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

“τοιούτον έχομεν αρχιερέα” (Εβρ. η΄ 1)
Ο ιερός Χρυσόστομος

Μεγάλην μορφήν, φίλε αναγνώστα, τιμά σήμερον η Αγία ημών Εκκλησία. Μορφήν ηρωϊκήν και κορυφαίαν μεταξύ των Αγίων, η οποία διέπρεψε πνευματικώς, είτε από τον Πατριαρχικόν θρόνον της

Κωνσταντινουπόλεως, επί του οποίου εκάθισεν, είτε από τους διωγμούς, τους οποίους υπέστη δια την δόξαν του Θεού, είτε από το “μετερίζι” του άμβωνος, – αφού δικαίως του προσεδόθη το επωνύμιον “Χρυσόστομος” – είτε από την αγάπην του προς τον άνθρωπον και δη το ποίμνιόν του, είτε, προ πάντων και κυρίως, από την θυσιαστικήν και λατρευτικήν αγάπην του προς τον Κύριόν μας Ιησούν Χριστόν. Θα ελέγομεν απεριφράστως, ότι μορφαί ως αύτη του ιερού Χρυσοστόμου, σπανίως εμφανίζονται επί της γης και αγώνες τοιούτοι, παραμένουν μοναδικοί και ανεπανάληπτοι, μεταξύ των ηρώων της Αγίας ημών πίστεως.
Θα ήτο ευχής έργον, να είχομεν την άνεσιν χώρου και χρόνου, δια να αναφερθώμεν εις την μορφήν αλλά και την εν γένει βιογραφίαν και πολύμορφη δραστηριότητα του κορυφαίου τούτου Πατρός της Εκκλησίας μας. Επί του παρόντος, να τονίσωμεν μόνον, ότι το σημερινόν Αποστολικόν Ανάγνωσμα, εξαιρέτως, – ως τούτο συμβαίνει εις ελαχίστας περιπτώσεις – είναι αφιερωμένον εις τούτον τον κατ’ εξοχήν επίσκοπον και κήρυκα του Θείου Λόγου, παρακάμπτουσα η Εκκλησία μας την σειράν των, καθ’ εκάστην Κυριακήν, Αποστολικών αναγνωσμάτων. Αρχιερεύς, λοιπόν, ο Ιερός Χρυσόστομος, γνήσιος ακόλουθος των προγεγονότων αγίων Πατέρων και Αρχιερέων, κυρίως όμως του Μεγίστου Αρχιερέως, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, του οποίου και το παράδειγμα ηκολούθησεν – όσον το δυνατόν! – αλλά και την διδασκαλίαν ετήρησε και εδίδαξεν, ως γνήσιος “πνευματικός απόγονος” των Αποστόλων.

Ο Μέγας Αρχιερεύς

Κάτι το οποίον λησμονούμε εμείς οι λεγόμενοι “χριστιανοί”, είναι, αδελφοί μου, η σχέσις μας και αι υποχρεώσεις ημών έναντι της ιδίας ημών Πίστεως αλλά και έναντι του Δομήτορος αυτής Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Δίδεται, πολλάκις, η εντύπωσις, ότι η Αγία ημών Πίστις, καθορίζεται υπό των εκάστοτε ηγητόρων αυτής, (επισκόπων, πρεσβυτέρων, ακόμη και διακόνων) και ότι ο Κύριος έχει πλέον καθαρώς “διακοσμητικόν ρόλον” εις Αυτήν. Ο λόγος Του, τον οποίον διεμήνυσεν εις τους Αγίους μαθητάς και Αποστόλους Του, – “Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς τηρείν πάντα όσα ενετειλάμην υμίν• και ιδού εγώ μεθ ὑμῶν ειμι πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος“ (Ματθ. ΚΗ 19-20) – φαίνεται ότι εσκεμμένως παρακάμπτεται και παραθεωρείται, κυρίως δε εκείνα τα σημεία τα οποία και υπεγραμμίσαμεν και τα οποία είναι και η “πεμπτουσία” της όλης Πίστεώς μας.
Ναι! Δεν άφησεν ο Κύριος την πορείαν της Εκκλησίας Του, εις τας χείρας ανθρώπων και δη αμαρτωλών και αναξίων, πολλάκις… Ο Ίδιος είναι Εκείνος, όστις πορεύει και καθοδηγεί Αυτήν μέσω των αιώνων και διατηρεί Αυτήν ζώσαν και δραστηρίαν και ενεργόν και άφθαρτον και αλώβητον. Αυτός ο Μέγας Αρχιερεύς, όστις εδόμησεν Αυτήν επί του Ιδίου Πανακηράτου Σώματος και Αίματος, κρατεί τα ηνία ταύτης˙ και όστις επιθυμεί, δύναται να εισέλθη ως ταπεινός και απλούς επιβάτης και ουχί ως οδηγός και ηγέτης Αυτής. Ο Νόμος υπάρχει και αι επί μέρους ρυθμίσεις και διευκρινίσεις επαφίενται εις την Ιδίαν την Εκκλησίαν ήτις κινείται και δραστηριοποιείται μέσω των Αγίων Οικουμενικών Συνόδων, κελεύοντος του Παναγίου και Τελεταρχικού Πνεύματος. Επ’ αυτής της βάσεως κινουμένη ανά τους αιώνας, η Αγία ημών Εκκλησία, έφθασεν έως ημών σήμερον, και συνεχίζει την ακάθεκτον πορείαν Της, όχι βεβαίως αγομένη από ημάς τους ανθρώπους, τους αμαρτωλούς και προσωρινούς, αλλ’ έχουσα κεφαλήν αυτής Ιεράν και αιωνίαν, Αυτόν Τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν. Οι, εκάστοτε δε, ταγοί αυτής, κατά την Θείαν σύστασιν την οποίαν προανεφέραμεν, έχουν χρέος ιερόν, να διδάσκουν και κατευθύνουν τας καρδίας των πιστών, “κατά πάντα” όσα ο Κύριος και Διδάσκαλος, “ενετείλατο ημίν”.

“Τοιούτος” και ο Αρχιερεύς!

Είθε, κατά την Αγιότητα και κατά την δύναμιν και κατά την σοφίαν του Κυρίου ημών, να ήσαν και οι Αρχιερείς και ποιμένες της Εκκλησίας μας. Τούτο, όμως, εκ των πραγμάτων είναι αδύνατον, καθότι και ούτοι, “άνθρωποί εισι”, αμαρτωλοί και αδύναμοι. Όμως, η διαπίστωσις αύτη, παρ’ ότι ακούεται ως “υποχώρησις” εις την ανθρωπίνην αδυναμίαν, εν τούτοις δεν απαλλάσσει τους ηγήτορας της Εκκλησίας μας της ευθύνης αυτών, πρώτον έναντι του πρώτου και μεγάλου Αρχιερέως του οποίου, οφείλουν να είναι, οι, κατά το δυνατόν, μιμηταί Του και δεύτερον έναντι του ποιμνίου αυτών, το οποίον οφείλουν να κατευθύνουν εις “νομάς σωτηρίους”. Βεβαίως δεν προτιθέμεθα να υποδείξωμεν περαιτέρω εις τους αρχιερείς της Αγίας ημών Εκκλησίας, τας υποχρεώσεις αυτών και γενικώς τα …αυτονόητα! Μας ενδιαφέρει εν προκειμένω, η μεγίστη μορφή του εν Αγίοις πατρός ημών Ιωάννου του Χρυσοστόμου, όστις και ετίμησε τον Πατριαρχικόν θρόνον της Κωνσταντινουπόλεως, έστω και αν δεν επεδίωξε την ανάρρησίν του εις αυτόν.
Υπήρξεν ο ευθαρσής αλλά και ταπεινός. Ο πρώτος εις το αξίωμα, αλλά και έσχατος και διάκονος εις το ποίμνιόν του. Ο ομολογητής και ανυποχώρητος εις τας αληθείας του Ευαγγελίου. Ο αγωνιστής ως προς την κάθαρσιν της Εκκλησίας από τους αναξίους και την πάταξιν του κακού υπό την οιανδήποτε όψιν του, ακόμη και αν, τούτο το κακόν εφέρετο και διεφημίζετο από τους ιδίους Αυτοκράτορας και τους φέροντας τα αξιώματα. Υπήρξεν ο πτωχός και ο αγαπήσας την πτωχείαν, κατά μίμησιν του, ουκ έχοντος που την κεφαλήν κλίνειν. Ο γνήσιος μοναχός, προ των ασκητικών αγώνων του οποίου, ωχριούσαν αλλά και ωχριούν και οι, εκ των πρώτων, ασκηταί και πατέρες της ερήμου. Ο εσθίων ελάχιστον κρίθινον χυλόν ανά δύο ημέρας και κοιμώμενος έχων τας χείρας δεδεμένας και αιωρούμενος εκ σχοινίων εξηρτημένων εκ της οροφής του ευτελούς “πατριαρχικού” του κελλίου. Τέλος, ο μάρτυς η και μεγαλομάρτυς, ο παραδώσας την αγίαν αυτού ψυχήν, εις τα δάση των Κομάνων του Πόντου εν τη φοβερά εξορία αυτού, οδοιπορών και κακουχούμενος επί εβδομήκοντα και εννέα ημέρας, δια την υπεράσπισιν των ιερών και οσίων της αμωμήτου ημών πίστεως.
Δεν ανήλθεν επί του θρόνου, ίνα κυριεύση αυτού, αλλ’ ίνα πέση εκ τούτου και δοξάση αυτόν και δοξάζηται εις τους αιώνας υπό του Αντιδοξάζοντος Κυρίου Ιησού Χριστού.
Ταις, του ιερού Χρυσοστόμου, αγίαις πρεσβείαις, Χριστέ ο Θεός, ελέησον και σώσον ημάς. Αμήν.

Αρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου
Ιεροκήρυξ Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών

πηγή:  http://orthodoxostypos.gr