Ο π. Αθανάσιος Μυτιληναίος για τον Άγιο Αθανάσιο Χαμακιώτη

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ

ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΠΛΑΤΑΜΩΝΟΣ

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΚΟΜΝΗΝΕΙΟΥ

Στόμιον, 11 Φεβρουάριου 1986

Φίλτατε εν Κυρίω, κ. Αναγνωστόπουλε,

 

    Με χαρά μου είδα την προσπάθειά σας να συλλέξετε υλικό δια την βιογράφιση του αειμνήστου Πατέρα μας, Γέρο­ντος Αθανασίου Χαμακιώτη.

Λυπούμαι που δεν έχω στοιχεία από δημοσιεύσεις κλπ.

Όμως, θα μπορούσα να σας διηγηθώ μερικά χαρακτηριστικά από μια προσωπική μου γνωριμία με τον Γέροντα.

Για πρώτη φορά εξομολογήθηκα σ’ Εκείνον σε ηλικία 18 ετών κατά τα μέσα του 1945.

Ήρχετο τότε ο Γέροντας κάθε εβδομάδα από το Μαρούσι στην Κηφισιά, εγώ είμαι Κηφισιώτης, στο παλιό Εκκλησάκι της Παναγίας που γιορτάζει στην Απόδοση της Κοιμήσεως και που βρίσκεται στην οδό Λεβίδου και Κολοκοτρώνη, και εξομολο­γούσε κόσμο αρκετό.

Πήγα και εγώ. Ακόμη δεν είχα τελειώσει το Γυμνάσιο. Έθιξε το γενετήσιο θέμα με πολλή απλότητα και διάκρισι.

Με ενθουσίασε γιατί δεν είχα συναντήσει μέχρι τότε Πνευμα­τικό που να με βοηθήση.

Στην προσεχή μου εξομολόγηση, μου έφερε το βιβλιαράκι, με το μοναδικό τότε θέμα «Ηθική και Υγεία» του αειμνήστου π. Σεραφείμ Παπακώστα, που άπληστα το μελέτησα.

Το βιβλιαράκι αυτό υπάρχει σαν κειμήλιο στο αρχείο μου, αφού για χρόνια κυκλοφορούσε ανάμεσα σε νέους.

Το σπουδαίον χαρακτηριστικό είναι ότι ο π. Αθανάσιος εγνώριζε  να κάνη ανατομία της ψυχής, να βρίσκη τα προβλήματα του νέου και να του απαντά σωστά και υπεύθυνα.

Στον τομέα αυτόν μου άνοιξε το δρόμο και του οφείλω χάριτες.

Κάποτε, του έλεγα ότι ησχολούμην με την εκμάθηση βιολιού.

Και μου αποκρίνεται, ότι κι εκείνος ησχολήθη με την εκμά­θηση κιθάρας, αλλά γρήγορα την εγκατέλειψε βρίσκοντάς την ανώφελη για την πνευματική του ζωή.

Κι εγώ, έσπευσα να τον μιμηθώ.

Είναι γνωστό σε όλους πως λειτουργούσε.

Δάκρυα έρρεαν από τα μάτια του κατά την τέλεση του Μυστη­ρίου και ιδιαιτέρως κατά την ώρα της θείας του Μεταλήψεως.

Αν και, σχεδόν πάντοτε ο Ψάλτης, την ώρα του Κοινωνικού εδιάβαζε επίκαιρον λόγον από κάποιο Κυριακοδρόμιον, όμως, μετά, στο τέλος της Θείας Λειτουργίας, έλεγε και ο Γέροντας λίγα λόγια δικά του.

Συνήθως, αγαπημένο του θέμα ήταν η ελεημοσύνη.

Παρ’ ότι ήταν στερεότυπο αυτό, ποτέ δεν κούραζε, γιατί όλοι ξέραμε ότι ήταν ξεχύλισμα των βιωμάτων του και της ελεήμονος καρδίας του.

Μια τελευταία φορά εξομολογήθηκα στον Γέροντα, κληρικός πλέον εγώ, στο Μοναστηράκι του στη Μπάλα.

Ποτέ δεν σε απογοήτευε, χωρίς με τούτο να κάνη συμβιβα­σμούς.

Σε άκουε με προσοχή. Μετείχε στα προβλήματά σου με όλη του την καρδιά.

Παρ’ ότι τότε που τον επεσκέφθην ήτο άρρωστος, δεν με άφη­σε να φύγω.

Η φωνή του στην Θ. Λειτουργία, την διατηρώ γραμμένη σε μια κασσέτα, παρ’ ότι δεν ήτο ωραία, μας φαινόταν η πιο ωραία του κόσμου γιατί ήταν μια φωνή που έβγαινε από μια καρδιά που αγαπούσε πολύ τον Χριστό.

Πάντοτε τον μνημονεύω όποτε λειτουργώ γιατί στάθηκε για μένα υπόδειγμα Καλού Ποιμένος που συνεδύαζε, ή καλύτερα, που έβαζε στα σύγχρονα προβλήματα την σφραγίδα της ανόθευ­της πατερικής παραδόσεως.

Ήτο Μοναχός που ζούσε στον κόσμο, αλλά ποτέ δεν κοσμικοποιήθηκε.

Οι νέοι του Μαρουσιού εύρισκαν στον Γέροντα έναν αληθινό Οδηγό.

Ας είναι αιωνία η μνήμη του.

Και ας πρεσβεύη υπέρ υμών των πολυπληθών τέκνων του.

Αυτά τα λίγα είχα να σας σημειώσω, φίλτατε κ. Αναγνωστόπουλε, και εύχομαι όπως ο Κύριος, δια πρεσβειών του Γέροντος Αθανασίου, να ευοδώση την θεάρεστη προσπάθειά σας δια να ιδή ο κόσμος τι θεόγλυπτες προσωπικότητες υπάρχουν και στην σύγχρονη εποχή μας.

Μετά τιμής

Αρχιμ. Αθανάσιος Μυτιληναίος

 

 

ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ – ΜΟΡΦΟΠΟΙΗΣΗ: Ι.Ν.ΑΓΙΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΩΝ ΙΣΤΙΑΙΑΣ

 

πηγή: entaksis.gr