Ὁ λόγος τοῦ παπα-Γρηγόρη δὲν ἦταν κηρυγματικός, ἀκαδημαϊκὸς ἢ ψυχολογικὸς ἀλλὰ ψυχογνωστικός

Ἡ Γερόντισσα Εὐφημία, μὲ τὸν ὅσιο Παΐσιο (στὸ κέντρο) καὶ τὸν Γέροντα Γρηγόριο Παπασωτηρίου

Ἐκοιμήθη στὶς 19 Νοεμβρίου τοῦ 2019

Πιὸ φτωχοὶ καὶ πιὸ πλούσιοι! Ξανὰ ἀπορφανεμένοι καὶ ξανὰ σὲ μιὰ πιὸ πλατιὰ ἀγκαλιά! Ἔχει καὶ ἡ πνευματικὴ ζωὴ τὴν δική της οἰκογενειακὴ ζωή, ποὺ ὅταν διασπᾶται -μὲ τὸν ἕναν ἢ τὸν ἄλλο τρόπο- νιώθεις νὰ διασαλεύεται ὅλη σου ἡ ὕπαρξη! Πολὺ περισσότερο ὅταν χάνεις ἕναν πνευματικὸ πατέρα. Ἢ ἔστω τὸν εἶχες κάποια στιγμή! Πέρασες καὶ σὺ κάποια στιγμὴ ἀπὸ τὴν δική του φροντίδα καὶ ἦταν καταλυτική. Καὶ πάντα νὰ καταφεύγεις σ' αὐτὸν ὡς ἔσχατη ἐλπίδα! Νὰ προσπαθεῖς νὰ βρεῖς τρόπους νὰ παρεισφρήσεις στὴν προσευχή του...

Καὶ οἱ πρῶτες σκέψεις στὸ ἄκουσα τῆς κοίμησής του εἶναι ὅτι πλέον μποροῦμε νὰ τὸν "ἐνοχλοῦμε" συνέχεια. "Νὰ μὲ ἐνοχλεῖτε, γι' αὐτὸ εἶμαι δῶ" μᾶς εἶπε παλιότερα. 

Καὶ τώρα, καὶ Τετάρτη καὶ Παρασκευὴ ποὺ οἱ ἀδελφὲς τῆς Μονῆς τοῦ Τιμίου Προδρόμου, στὴν Μεταμόρφωση τῆς Χαλκιδικῆς, δὲν σηκώνουν τὸ τηλέφωνο. 

Ὁ Γέροντας, εἶναι πλέον συνεχῶς μαζί μας καὶ χωρὶς κανέναν ἐνδιάμεσο... νὰ τοῦ μεταφέρει τὰ ἀπελπισμένα sos μας! 

Καί ὁ ἴδιος, δὲν θὰ εἶναι ποτέ, μὰ ποτὲ πιὰ ξανὰ ἄρρωστος καὶ νὰ νιώθει ὀδυνηρά! 

Δὲν φοβόμαστε γι' αὐτόν! Θὰ βρεῖ πολλὰ ἔνσημα κατατεθειμένα στὸν οὐράνιο προορισμό του! Γιὰ τὸν ἑαυτό μας φοβόμαστε, ἀλλὰ ἡ παρουσία του στοὺς οὐρανούς μᾶς δίνει περισσὸ θάρρος! Γέροντα ξέρεις! Καὶ βλέπεις! Ἄλλωστε καὶ ἤξερες καὶ ἔβλεπες! 

Εἴδαμε καὶ ἄλλους ἀνθρώπους νὰ καταφεύγουν σ' αὐτόν, νὰ ἀναζωογονοῦνται, νὰ παίρνουν τα 'πάνω τους, νὰ ἀρχίζουν νὰ ἐλπίζουν, νὰ ζοῦν, νὰ ἀλλάζουν ζωή, νὰ ἀποκτᾶ νόημα ἡ ὕπαρξή τους. Ἦταν καιροὶ ποὺ ἡ ἰδεολογία ἦταν δικαιολογία γιὰ κάθε ἀνομία, γιὰ κάθε ἀτομικιστικὴ θεώρηση τῆς ζωῆς, ἀκόμη καὶ ὅταν ὑποσχόταν μαζικοὺς πολιτικοὺς παραδείσους. Καὶ τέτοιοι ἄνθρωποι, παιδιὰ θὰ ἔλεγα, βρῆκαν δι' εὐχῶν τοῦ πατρὸς Γρηγορίου Παπασωτηρίου τὴν πύλη τῆς Θείας χάριτος ξεκλείδωτη! Τοῦ παπα-Γρηγόρη! 

Ὁ λόγος τοῦ παπα-Γρηγόρη, ὅπως ὅλοι τὸν ἀποκαλούσαμε, δὲν ἦταν κηρυγματικός, ἀκαδημαϊκὸς ἢ ψυχολογικὸς ἀλλὰ ψυχογνωστικός. Μιλοῦσε κατ' εὐθεῖαν στὴν ψυχή σου, ποὺ τὴν συναντοῦσε καὶ τὴν ἔβλεπε, ὅπως δὲν τὴν συνάντησες ποτὲ ἐσύ, ποὺ δὲν τὴν εἶδες, δὲν τὴν κατάλαβες καὶ δὲν θὰ τὴν δεῖς καὶ δὲν θὰ τὴν καταλάβεις ποτέ! Γιατί βεβαίως ὁ ἴδιος γνώρισε τὸν ἑαυτό του. Βρὲς τὴν θύρα ποὺ ὁδηγεῖ στὴν καρδιά σου, γράφει ὁ Ἀββᾶς Ἰσαάκ, ἡ ἴδια θύρα ὁδηγεῖ στὸν Θεό. 

Καὶ ἐμεῖς νιώθουμε, πὼς ἡ ἴδια πόρτα ὁδηγεῖ καὶ στοὺς ἀνθρώπους. Βρὲς τὴν εἰρήνη καὶ χιλιάδες ἄνθρωποι θὰ ἀναπαυτοῦν κοντά σου, ὅπως ἔλεγε ὁ ἅγιος Σεραφείμ το Σαρώφ. 

Καὶ ἡ Μεταμόρφωση τῆς Χαλκιδικῆς -τί φοβερὸ ὄνομα γιὰ ἕνα χωριό- ἦταν γιὰ μᾶς τὸ κοντινό μας Σαρώφ. Καὶ ὁ παπα-Γρηγόρης ὁ κοντινός μας ἅγιος Σεραφείμ τοῦ Σαρὼφ καὶ ὁ πιὸ κοντινός μας ὅσιος Παΐσιος. (Αὐτὸς ἦταν ὁ Γέροντάς του). 

Σ' αὐτὸν θὰ καταφεύγαμε παίρνοντας τὸ λεωφορεῖο τοῦ ΚΤΕΛ. Καὶ θὰ γυρνούσαμε εἴτε μὲ τὸ λεωφορεῖο εἴτε μὲ ὄτο στόπ. Ἂν δὲν διανυκτερεύαμε, σὲ σλίπιγκ πὰγκ κάτω ἀπὸ κάποια ἐλιὰ ἢ στὸ δάσος τῆς Μεταμόρφωσης μαζὶ μὲ τὰ σκιουράκια. Καὶ συνήθως μόνος, μὰ ὄχι ὁλομόναχος... 

"Μετὰ τὴν ἀγρυπνία, ἐκεῖ ποὺ θὰ κοιμηθεῖς, πρὶν ξαπλώσεις νὰ κάνεις τὸν Σταυρό σου γιατί ἔχει φίδια". Καὶ μὲ τὸν Σταυρὸ καὶ τὴν εὐχή του ὅλα ἦταν πολὺ ὄμορφα καὶ ἐγκάρδια. "Καὶ αὔριο τρῶνε ψάρι! Τὸ μεσημέρι θὰ ἔλθεις στὸ Μοναστήρι, νὰ φᾶς καὶ σὺ ψάρι"! Ἦταν τῆς Μεταμορφώσεως. "Καλὸν ἐστι ἡμᾶς ὦδε εἶναι"! Ναί! 

Καὶ δὲν σταματοῦσε ποτὲ ἡ ἔγνοιά του γιά μᾶς. Θὰ μιλοῦσε καὶ θὰ φρόντιζε. Θὰ προειδοποιοῦσε πατρικά, γιατί ἔβλεπε. Μιὰ ἀπίστευτη πλατυτέρα ἀγάπη ἐκχυνόταν ἀπὸ τὸ πάντα σοβαρὸ καὶ συνάμα γλυκὸ πρόσωπό του καὶ μὲ ἐκεῖνα τὰ ὡραῖα μάτια νὰ κοιτοῦν κατ' εὐθεῖαν τὴν ψυχή σου. Καὶ νὰ σ' ἀνέχεται! Καὶ νὰ σὲ φροντίζει! Καὶ νὰ παίρνει ἀπίστευτες πρωτοβουλίες καὶ ρίσκο! Ναὶ ρίσκο! Θὰ μποροῦσε νὰ ἐκτεθεῖ! Τί ἦταν αὐτό; 

Τί ὡραῖα νιώσαμε, ὅταν ὁ ἴδιος μᾶς εἶπε ὅτι εἴχαμε κοινὸ πνευματικό, τὸν μακαριστὸ Ἱερομόναχο, Ἀρχιμανδρίτη, π. Γεννάδιο Διακάκη, τὸν Γέροντα τῆς Θεσσαλονίκης! 

Ἔτσι, γνωρίσαμε τὸν παπα-Γρηγόρη, ὅταν ὁ π. Γεννάδιος δοκιμαζόταν καὶ ὁ ἴδιος ἀπὸ ὀδυνηρὴ ἀρρώστια καὶ καταφύγαμε σ' αὐτόν. Καί, ὁ π. Γεννάδιος χάρηκε ὅταν τοῦ μιλήσαμε γι' αὐτὸν καὶ μᾶς διαβεβαίωσε ὅτι ἦταν πράγματι "τεκνίο" του, ὅπως χαρακτηριστικὰ ἔλεγε. Καί, μάλιστα, πὼς ὁ παπα-Γρηγόρης εἶπε σ' αὐτὸν πρώτη φορὰ ὅτι ἤθελε νὰ γίνει Μοναχός! (Καὶ ὅταν ἀναφέραμε στὸν ὅσιο Παΐσιο, πὼς πάλι μπῆκε στὸ νοσοκομεῖο ὁ Γέροντας Γεννάδιος, μᾶς εἶχε πεῖ "μεγάλο μισθὸ θὰ πάρει"! 

Καὶ νὰ μιὰ οἰκογένεια, καὶ νὰ οἱ "σπασμένοι" κρίκοι της, καὶ νὰ ἡ ὀρφάνια καὶ ἡ ἔλλειψη θαλπωρῆς καὶ νὰ καὶ ὁ γαλαξίας ποὺ μᾶς ἀγκαλιάζει! Ἐνίοτε καὶ σκανδαλωδῶς! Ἐμᾶς ποὺ ζήσαμε καὶ ζοῦμε τζάμπα, μὲ δανεικὰ καὶ πάντα ἀγύριστα! Πῶς νὰ τοὺς εὐχαριστήσουμε ὅλους αὐτοὺς ποὺ ἀσθένησαν γιά μᾶς; Ποὺ ἔπαθαν καὶ ἔπρεπε νὰ εἶναι ὄρθιοι γιὰ νὰ μοιράζουν ἀκόμη καὶ τὸ ὑστέρημά τους; Νὰ μοιράζονται οἱ ἴδιοι! Καὶ ἡ ζήτηση μεγάλη. Ὅτι τὸ ψέμα, ἡ φτήνια καὶ ἡ ἀθλιότητα εἶχε κατακλύσει τὰ πάντα! 

Ἀλλὰ ἄρρωστο τὸν γνωρίσαμε καὶ ἐμεῖς τὸν παπα-Γρηγόρη ἢ καλύτερα μετὰ ἀπὸ μιὰ μεγάλη ἀρρώστια ποὺ ὅλοι τὸν εἶχαν ξεγράψει! Μόνον ὁ Ὅσιος Παΐσιος τὸν εἶχε... σίγουρο. "Ἀφῆστε τον, δὲν ἔχει τίποτε", εἶχε πεῖ. 

Καὶ ὁ παπα-Γρηγόρης διάβαζε τοὺς λογισμούς μας καὶ τὰ διανοήματά μας ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμή. "Μά, γιατί μᾶς τὰ εἶπε αὐτὰ" ἀναρωτήθηκαν κάποιοι ἀπὸ τὴν παρέα, ἀλλὰ καὶ κάποιοι ἀπὸ μᾶς κατάλαβαν καὶ ἴσως μετὰ ἀπὸ χρόνια ἀντιλήφθηκαν πραγματικὰ τὰ χαρίσματά του! 

Ὁ ὅσιος Πορφύριος, ὅταν ὁ παπα-Γρηγόρης κάποτε τοῦ εἶπε ὅτι ἦταν καλά, τοῦ εἶπε "δὲν εἶσαι καλά". "Ὄχι καλὰ εἶμαι", ἀπάντησε ὁ παπα-Γρηγόρης καὶ ὅπως ἔδειξε ἡ συνέχεια ὁ ὅσιος εἶχε δίκαιο. Ἀργότερα πάλι, ὅταν ὁ ὅσιος τὸν ἐπισκέφτηκε στὸ κελλί του στὴν Μεταμόρφωση, αὐτὸ εὐωδίαζε γιὰ ἕξι μέρες! 

Εἶναι γνωστὸ πὼς οἱ μεγάλοι Γέροντες περνοῦν πάντα μέσα ἀπὸ τὸ καμίνι τῆς μεγάλης δοκιμασίας τῆς ἀρρώστιας. Καὶ τότε ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦνται! Ἡ ἀσθένεια, μοιάζει νὰ ἀποτελεῖ προϋπόθεση ἁγιότητας, ἀφοῦ ὁ ἄνθρωπος διαλύεται εἰς τὰ ἐξ ὧν συνετέθη καὶ αὐτὸς ὁ ὁποῖος δημιούργησε τὸν ἄνθρωπο ἐκ τοῦ μηδενός, ἀναλαμβάνει πλέον νὰ τὸν ζωογονήσει ἀνασυνθέτοντάς τον! Αὐτὴν τὴν φορὰ νὰ τοῦ κτίσει τὸν παράδεισο μέσα του! Χαριτώνοντάς τον! 

Σκέφτομαι αὐτὲς τὶς ὧρες τίς πραγματικὰ πλέον ὀρφανὲς Μοναχὲς τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Τιμίου Προδρόμου στὴν Μεταμόρφωση τῆς Χαλκιδικῆς. Ἔζησαν πολλὰ χρόνια μὲ τὸν ἀσθενῆ στὴν ὑγεία, ἀλλὰ σὲ πλήρη ἀνθοφόρο καὶ καρποφόρο πνευματικὴ ὑγεία Γέροντά τους. Ἦταν χαριτωμένος καὶ χαρισματοῦχος! Πραγματικά, καλύτερο Γέροντα δὲν θὰ μποροῦσαν νὰ βροῦν. Εὐτυχῶς, είχαν πλάϊ τους τὴν Γερόντισσά τους, Μοναχὴ Εὐφημία, ποὺ καὶ αὐτὴ βεβαίως δοκιμάστηκε ἐν ἀσθενείᾳ. 

Καί, βεβαίως, ὁ παπα-Γρηγόρης ὁ ἱδρυτὴς καὶ Κτήτορας τοῦ Μοναστηριοῦ θὰ εἶναι πάντα προστάτης ὅλων τῶν τέκνων του καὶ πολιοῦχος τῆς Μονῆς καὶ τῆς περιοχῆς! Ὁ ταπεινὸς δοῦλος τοῦ Θεοῦ ἔζησε στὴν Μεταμόρφωση τὴν δική του μεταμόρφωση καὶ χιλιάδες ἄνθρωποι βρῆκαν τὴν εἰρήνη, τὴν στοργὴ καὶ τὴν ἀγάπη πλάϊ του καὶ δι' εὐχῶν του. 

Εἶναι καὶ αὐτὸς ἕνας ἀπὸ τοὺς μεγάλους Γέροντες τοῦ 20οῦ καὶ 21ου αἰῶνα! Καὶ ἔτσι μὲ χαρὰ τὸν ἀποχαιρετήσαμε καλωσορίζοντάς τον μὲ ἱκανοποίηση πιὸ κοντά μας! 

Τὴν εὐχή σου Γέροντα! Καὶ νὰ μᾶς συγχωρεῖς γιὰ τὶς ἀδυναμίες μας! 

pemptousia

 

πηγή:  orthodoxia-ellhnismos.gr