Νὰ παιδαγωγηθοῦμε στὸν πόνο
Σήμερα,
δὲν θέλουμε νὰ κοπιάσουμε γιὰ νὰ προκόψουμε. Ἀποφεύγουμε τὶς ἐπώδυνες
θεραπεῖες. Πρέπει, ὅμως, νὰ πονέσουμε. Στὸ βιβλίο «Τὸ μυστήριο τῆς
ἴασης», τοῦ Anthony Βloom, ὑπάρχει ἕνα παράδειγμα γιὰ τὰ κοράλλια,
αὐτοὺς τοὺς θαλάσσιους ὀργανισμούς. Αὐτὰ σιγά-σιγά σκληραίνουν ἀπὸ μία
εἰδικὴ διαδικασία ποὺ ἀναπτύσσουν ἀπέναντι στοὺς ἄλλους ὀργανισμοὺς ποὺ
ζοῦν στὴ θάλασσα καὶ γίνονται ἀπὸ ἔξω σὰν πέτρα. Ἐμεῖς δὲν πρέπει νὰ
εἴμαστε ἔτσι. Ὁ χριστιανὸς ποὺ ἀποφεύγει τὸν πόνο δὲν γίνεται καλύτερος
χριστιανός, γιατί ἐπιλέγει νὰ ζεῖ ἀνώδυνα – ἄρα ἀντισταυρικά. Δὲν ἔχει
μέσα του εὔπλαστο ὑλικὸ νὰ ζεῖ στὴ χάρη καὶ στὴ χαρὰ τῆς κοινωνίας μὲ
τὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους καὶ γίνεται σκληρός, ἀποκτᾶ...
ἕνα κέλυφος. Ὁ Θεός μας προκαλεῖ νὰ ἀφεθοῦμε στὸν πόνο, νὰ ζήσουμε τὸν
πόνο των γύρω μας καὶ τὸν δικό μας καὶ μέσα ἀπὸ τὴ βίωση τοῦ πόνου νὰ
ζητᾶμε τὸν Ἰατρό, τὴν ἴαση.
Ἐμεῖς τὰ θέλουμε ὅλα ἀνώδυνα ἀλλὰ «ὁ σπείρων φειδομένως, φειδομένως καὶ θερίσει». Χρειάζεται ὁ πόνος στὴ ζωή μας, χρειάζεται ὁ κόπος. Μὴν τὸν ξορκίζουμε, μὴν τὸν διώχνουμε μακριά. Δίχως πόνο δὲν θὰ ἔχουμε χαρά. Τὴν ὥρα ποὺ πονᾶμε, μαθαίνουμε μέσα στὴν Ἐκκλησία νὰ χαιρόμαστε. Τὴν ὥρα ποὺ συντριβόμαστε καὶ ταπεινωνόμαστε, ἐκείνη τὴ στιγμὴ μαθαίνουμε νὰ ἀνασταινόμαστε, νὰ χαιρόμαστε τὰ πάντα. Κι αὐτὴ τὴ χαρὰ δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς τὴν πάρει κανένας. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο προετοιμαζόμαστε καὶ γιὰ ἀνώτερα ἀγωνίσματα. Οἱ μάρτυρες, πρὶν σταθοῦν μπροστὰ σὲ ἡγεμόνες καὶ βασιλεῖς, μαρτυροῦσαν καθημερινά. Πρέπει νὰ ἀγαπήσουμε τὸ καθημερινὸ μαρτύριο, νὰ ἀγαπήσουμε τὸν πόνο γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ τὸν ζήσουμε καὶ νὰ ζήσουμε καὶ τὴ χαρὰ ποὺ βγαίνει ἀπὸ τὸν πόνο. Εἶναι ἀποδεδειγμένο ὅτι γιὰ νὰ θεραπεύσουμε τὶς συνέπειες μίας πτώσης ποὺ προηγήθηκε πρέπει νὰ πονέσουμε.
Ἀλλὰ γιὰ νὰ εἶναι παραγωγικὸς ὁ πόνος, πρέπει νὰ εἶναι συνδεδεμένος στὴ σχέση μὲ τὸν Χριστό. Ὄχι ὁ πόνος γιὰ τὸν πόνο, ὁ πόνος γιὰ τὸν Χριστό. Κάθε πόνο νὰ τὸν προσφέρουμε σὲ Ἐκεῖνον καὶ νὰ ζητᾶμε τὴ θεραπεία τὴ δική μας καὶ τοῦ πόνου. Ἐκείνη τὴ στιγμὴ ἀναπτύσσεται ἡ σχέση, ἡ ἐμπιστοσύνη, ἡ ἀναφορά μας στὸν Θεὸ καὶ ἀξιωνόμαστε νὰ φτάσουμε καὶ στὸ μαρτύριο, ὅταν θελήσει ὁ Θεός, ὁ καθένας μὲ τὸν δικό του τρόπο. Ὑπάρχουν μάρτυρες στὰ νοσοκομεῖα ποὺ ὑποφέρουν καὶ τοὺς βλέπεις καὶ ὠφελεῖσαι, γιατί καταλαβαίνεις ὅτι οἱ ἄνθρωποι καλλιεργοῦνται, ἔχουνε προχωρήσει σὲ στάδια πνευματικά. Κι ἐμεῖς φοβόμαστε τὶς ἀσθένειες. Διαβάζουμε γιὰ τὸ χάραγμα, τὸν Ἀντίχριστο καὶ καταλαμβανόμαστε ἀπὸ φόβο μὴν τυχὸν τὰ ζήσουμε. Ἔτσι, ὅμως, χάνουμε χρόνο. Ἡ Ἐκκλησία μᾶς ἑτοιμάζει κάθε μέρα γιὰ αὐτὰ καὶ μᾶς καλλιεργεῖ τέτοιο φρόνημα ὥστε, ἂν εἶναι δυνατόν, νὰ περιμένουμε σήμερα τὴ Δευτέρα Παρουσία. Ὄχι μὲ φόβο. Ἡ Ἀποκάλυψη καταλήγει «Ἰδού, ἔρχομαι ταχὺ» καὶ ἀπαντάει ὁ Ἰωάννης Εὐαγγελιστὴς «Ἔρχου, Κύριε Ἰησοῦ». Δὲν ὑπάρχει φόβος, «ἡ ἀγάπη ἔξω βάλλει τὸν φόβο».
Γιὰ νὰ ἀποκτήσουμε αὐτὴ τὴν ἀγάπη, αὐτὴ τὴ χαρά, χρειάζεται νὰ παιδαγωγηθοῦμε στὸν πόνο· σ’ αὐτὴ τὴν κατάσταση τῆς διαρκοῦς μετάνοιας, τῆς διαρκοῦς μεταμέλειας, τῆς διαρκοῦς ἀνακαίνισης. Ἡ ἀνακαίνιση αὐτὴ δὲν εἶναι δική μας ἐξέλιξη, ἀλλὰ οὐσιαστικὰ βιώνεται ὡς ἀνακαίνιση τῆς σχέσης μας μὲ τὸν Θεό, γίνεται ὁλοένα βαθύτερη ἡ σχέση μας μὲ τὸν Θεό. Ὅταν μετανοοῦμε, γινόμαστε καλύτεροι γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ σταθοῦμε πάλι μπροστὰ στὸν Χριστό μας. Αὐτὴ εἶναι ἡ ὀρθόδοξη μετάνοια. Γινόμαστε καλύτεροι γιὰ νὰ φανοῦμε καλύτεροι σὲ Αὐτὸν ποὺ μᾶς ἀγαπάει καὶ Τὸν ἀγαπᾶμε. Θέλουμε νὰ κερδίσουμε τὴν ἀγάπη Του, νὰ ἀνταποκριθοῦμε σ’ αὐτήν. Αὐτὸ καλλιεργεῖ τὴ σχέση καὶ φτάνει ὁ ἄνθρωπος στὸ σημεῖο νὰ ζεῖ τὸν Χριστὸ ἐδῶ καὶ τώρα, ἁπλὰ μετανοῶντας. Καὶ προχωράει ἡ σχέση καὶ ἐξελίσσεται καὶ φτάνει νὰ πεῖ «Τώρα τὰ πάντα γιὰ Σένα, Χριστέ μου», χωρὶς νὰ ἔχει καμία ἐπιδίωξη, καμία ἐπιθυμία, καμία ἔννοια γιὰ τίποτα. Γιατί ξέρει ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ Πᾶν καὶ ἀφοῦ ἔχει τὸ Πᾶν δὲν νοιάζεται γιὰ τίποτα. Σὲ ἕνα τέτοιο χριστιανὸ ποιά δυσκολία τοῦ αἰῶνος τούτου μπορεῖ νὰ σταθεῖ μπροστά του ἐμπόδιο; Καμία.
Ἐμεῖς τὰ θέλουμε ὅλα ἀνώδυνα ἀλλὰ «ὁ σπείρων φειδομένως, φειδομένως καὶ θερίσει». Χρειάζεται ὁ πόνος στὴ ζωή μας, χρειάζεται ὁ κόπος. Μὴν τὸν ξορκίζουμε, μὴν τὸν διώχνουμε μακριά. Δίχως πόνο δὲν θὰ ἔχουμε χαρά. Τὴν ὥρα ποὺ πονᾶμε, μαθαίνουμε μέσα στὴν Ἐκκλησία νὰ χαιρόμαστε. Τὴν ὥρα ποὺ συντριβόμαστε καὶ ταπεινωνόμαστε, ἐκείνη τὴ στιγμὴ μαθαίνουμε νὰ ἀνασταινόμαστε, νὰ χαιρόμαστε τὰ πάντα. Κι αὐτὴ τὴ χαρὰ δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς τὴν πάρει κανένας. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο προετοιμαζόμαστε καὶ γιὰ ἀνώτερα ἀγωνίσματα. Οἱ μάρτυρες, πρὶν σταθοῦν μπροστὰ σὲ ἡγεμόνες καὶ βασιλεῖς, μαρτυροῦσαν καθημερινά. Πρέπει νὰ ἀγαπήσουμε τὸ καθημερινὸ μαρτύριο, νὰ ἀγαπήσουμε τὸν πόνο γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ τὸν ζήσουμε καὶ νὰ ζήσουμε καὶ τὴ χαρὰ ποὺ βγαίνει ἀπὸ τὸν πόνο. Εἶναι ἀποδεδειγμένο ὅτι γιὰ νὰ θεραπεύσουμε τὶς συνέπειες μίας πτώσης ποὺ προηγήθηκε πρέπει νὰ πονέσουμε.
Ἀλλὰ γιὰ νὰ εἶναι παραγωγικὸς ὁ πόνος, πρέπει νὰ εἶναι συνδεδεμένος στὴ σχέση μὲ τὸν Χριστό. Ὄχι ὁ πόνος γιὰ τὸν πόνο, ὁ πόνος γιὰ τὸν Χριστό. Κάθε πόνο νὰ τὸν προσφέρουμε σὲ Ἐκεῖνον καὶ νὰ ζητᾶμε τὴ θεραπεία τὴ δική μας καὶ τοῦ πόνου. Ἐκείνη τὴ στιγμὴ ἀναπτύσσεται ἡ σχέση, ἡ ἐμπιστοσύνη, ἡ ἀναφορά μας στὸν Θεὸ καὶ ἀξιωνόμαστε νὰ φτάσουμε καὶ στὸ μαρτύριο, ὅταν θελήσει ὁ Θεός, ὁ καθένας μὲ τὸν δικό του τρόπο. Ὑπάρχουν μάρτυρες στὰ νοσοκομεῖα ποὺ ὑποφέρουν καὶ τοὺς βλέπεις καὶ ὠφελεῖσαι, γιατί καταλαβαίνεις ὅτι οἱ ἄνθρωποι καλλιεργοῦνται, ἔχουνε προχωρήσει σὲ στάδια πνευματικά. Κι ἐμεῖς φοβόμαστε τὶς ἀσθένειες. Διαβάζουμε γιὰ τὸ χάραγμα, τὸν Ἀντίχριστο καὶ καταλαμβανόμαστε ἀπὸ φόβο μὴν τυχὸν τὰ ζήσουμε. Ἔτσι, ὅμως, χάνουμε χρόνο. Ἡ Ἐκκλησία μᾶς ἑτοιμάζει κάθε μέρα γιὰ αὐτὰ καὶ μᾶς καλλιεργεῖ τέτοιο φρόνημα ὥστε, ἂν εἶναι δυνατόν, νὰ περιμένουμε σήμερα τὴ Δευτέρα Παρουσία. Ὄχι μὲ φόβο. Ἡ Ἀποκάλυψη καταλήγει «Ἰδού, ἔρχομαι ταχὺ» καὶ ἀπαντάει ὁ Ἰωάννης Εὐαγγελιστὴς «Ἔρχου, Κύριε Ἰησοῦ». Δὲν ὑπάρχει φόβος, «ἡ ἀγάπη ἔξω βάλλει τὸν φόβο».
Γιὰ νὰ ἀποκτήσουμε αὐτὴ τὴν ἀγάπη, αὐτὴ τὴ χαρά, χρειάζεται νὰ παιδαγωγηθοῦμε στὸν πόνο· σ’ αὐτὴ τὴν κατάσταση τῆς διαρκοῦς μετάνοιας, τῆς διαρκοῦς μεταμέλειας, τῆς διαρκοῦς ἀνακαίνισης. Ἡ ἀνακαίνιση αὐτὴ δὲν εἶναι δική μας ἐξέλιξη, ἀλλὰ οὐσιαστικὰ βιώνεται ὡς ἀνακαίνιση τῆς σχέσης μας μὲ τὸν Θεό, γίνεται ὁλοένα βαθύτερη ἡ σχέση μας μὲ τὸν Θεό. Ὅταν μετανοοῦμε, γινόμαστε καλύτεροι γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ σταθοῦμε πάλι μπροστὰ στὸν Χριστό μας. Αὐτὴ εἶναι ἡ ὀρθόδοξη μετάνοια. Γινόμαστε καλύτεροι γιὰ νὰ φανοῦμε καλύτεροι σὲ Αὐτὸν ποὺ μᾶς ἀγαπάει καὶ Τὸν ἀγαπᾶμε. Θέλουμε νὰ κερδίσουμε τὴν ἀγάπη Του, νὰ ἀνταποκριθοῦμε σ’ αὐτήν. Αὐτὸ καλλιεργεῖ τὴ σχέση καὶ φτάνει ὁ ἄνθρωπος στὸ σημεῖο νὰ ζεῖ τὸν Χριστὸ ἐδῶ καὶ τώρα, ἁπλὰ μετανοῶντας. Καὶ προχωράει ἡ σχέση καὶ ἐξελίσσεται καὶ φτάνει νὰ πεῖ «Τώρα τὰ πάντα γιὰ Σένα, Χριστέ μου», χωρὶς νὰ ἔχει καμία ἐπιδίωξη, καμία ἐπιθυμία, καμία ἔννοια γιὰ τίποτα. Γιατί ξέρει ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ Πᾶν καὶ ἀφοῦ ἔχει τὸ Πᾶν δὲν νοιάζεται γιὰ τίποτα. Σὲ ἕνα τέτοιο χριστιανὸ ποιά δυσκολία τοῦ αἰῶνος τούτου μπορεῖ νὰ σταθεῖ μπροστά του ἐμπόδιο; Καμία.
πηγή: orthodoxia-ellhnismos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψτε το σχόλιό σας