Ἡ πορεία τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
5 ΜΑΡΤΙΟΥ 2023
Ἀπόστολος: Ἑβρ. ια΄ 24-26, 32-40
Εὐαγγέλιον: Ἰωάν. α΄ 44-52
Ἦχος: πλ. α΄.- Ἑωθινόν: Ε΄
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

«μείζονα πλοῦτον ἡγησάμενος
τὸν ὀνειδισμὸν τοῦ Χριστοῦ» (Ἑβρ. ΙΑ΄ 26).
Ὄνειδος!

Λέξις τῆς γλυκυτάτης Ἀρχαίας Ἑλληνικῆς γλώσσης, ἡ ὁποία καὶ σημαίνει τὴν ἐντροπὴν καὶ τὴν περιφρόνησιν! Πολλάκις, ὑπὸ ταύτης τῆς λέξεως, χαρακτηρίζονται καὶ συγκεκριμένα πρόσωπα, τὰ ὁποῖα προσέβαλον εἴτε τὴν πίστιν εἰς τὸν Θεόν, εἴτε τὴν ἀγάπην πρὸς τὴν πατρίδα, εἴτε τοὺς ἠθικοὺς

νόμους καὶ τὰ ἱερὰ θέσμια, εἴτε, ἀκόμη, καί τινας εὐλογημένας ἀρχὰς καὶ συνηθείας, αἱ ὁποῖ­­αι ἀπετέλουν τοὺς «θεμελίους λίθους» εἰς τὴν εὐλογημένην Πατρίδα μας! Ἴσως καὶ μέχρι σήμερον, ἀκούομεν τὸν τοιοῦτον λεκτικὸν ὅρον, ὡς τὸν ἀπαίσιον ἐκεῖνον χαρακτηρισμόν, διὰ πρόσωπα τὰ ὁποῖα κατέλυσαν καὶ «κατεπάτησαν» τὰς ὡς ἄνω ἀρχάς!

Καὶ ἐνῶ ἡ λέξις «ὄνειδος», μόνον ὡς προσβολὴ καὶ ἀπαξίωσις δύναται νὰ προφέρεται καὶ νὰ ἀκούεται, ἡ ἔννοια ταύτης, χάνει ἴσως τὸ νόημά της, ὅταν προφέρεται ἀπὸ «μικροὺς καὶ ἀναξίους», ἀλλὰ καὶ ἐκτοξεύεται ἐναντίον ἀξίων καὶ Ἁγίων προσώπων! Ἐπὶ παραδείγματι, ὅταν ἄνθρωποι κοσμικοὶ καὶ ἀσεβεῖς, προσάπτουν τοιούτους χαρακτηρισμούς, ἐναντίον Ἁγίων καὶ ἐναρέτων προσώπων, θὰ ἐλέγομεν ὅτι οἱ τοιοῦτοι χαρακτηρισμοὶ προσιδιάζουν μᾶλλον, εἰς ἐκείνους, τοὺς ἰδίους τοὺς κατηγοροῦντας! Τὸ ἴδιον συμβαίνει, καὶ ὅταν ὁ τοιοῦτος χαρακτηρισμός, λέγεται, διὰ νὰ  καταδείξῃ, – ὡς ἐν προκειμένῳ συμβαίνει, – τὴν «δύσκολον» ἐκείνην ἐπιλογήν, τὴν ὁποίαν ὁ κόσμος ἔχει περιφρονήσει, καὶ ὡς ἐκ τούτου χαρακτηρίζει ταύτην, ὡς ὄνειδος καὶ ἐντροπήν! Περὶ τοῦ τοιούτου «ὀνείδους» ὁμιλεῖ, ἐν προκειμένῳ ὡς προείπομεν, ὁ θεῖος Ἀπόστολος Παῦλος, ἀναφερόμενος μάλιστα εἰς τὴν ἐπιλογήν, τῆς κορυφαίας ἐκείνης Ἁγίας μορφῆς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τὸν Προφήτην Μωϋσῆν!

Οὗτος ὁ δίκαιος, ὡς διδασκόμεθα ἐκ τοῦ βιβλίου τῆς «Ἐξόδου», γεννηθεὶς ἐξ Ἰσραηλιτῶν γονέων καὶ διασωθεὶς θαυμαστῶς ἐκ τῆς παιδοκτόνου μανίας τοῦ Φαραώ, ἀνετράφη εἰς τὰ ἀνάκτορα αὐτοῦ τούτου τοῦ Φαραὼ ὡς θετὸς υἱὸς τῆς θυγατρὸς τούτου καὶ ὡς πρίγκιψ! Ἔχων ὅμως καὶ τὴν παιδαγωγίαν καὶ τὴν ἀνατροφὴν ἐκ τῆς γνησίας μητρός του, αὐξάνεται καὶ ἀνδρώνεται ὡς Ἑβραῖ­ος! Παρ’ ὅτι δέ, εὑρίσκεται εἰς τὰ ἀνάκτορα, καὶ παρ’ ὅτι τὸ κλῖμα ποὺ ἐπικρατεῖ ἐκεῖ, εἶναι ἐχθρικὸν κατὰ τῶν Ἰσραηλιτῶν, καὶ παρ’ ὅτι, ἡ ζωή του ἐκεῖ τοῦ ἐγγυᾶτο ἕνα μέλλον ἰδιαιτέρως λαμπρὸν καὶ φωτεινόν, οὗτος (ὁ Μωϋσῆς), «ἠρνήσατο λέγεσθαι υἱὸς θυγατρὸς Φαραώ, μᾶλλον ἑλόμενος συγκακουχεῖσθαι τῷ λαῷ τοῦ Θεοῦ ἢ πρόσκαιρον ἔχειν ἁμαρτίας ἀπόλαυσιν» (Ἑβρ. ΙΑ΄ 24-25)!

Ὁ Μωϋσῆς ἐπιλέγει τὸν μέγιστον πλοῦτον, τὸν «ὀνειδισμὸν» τῆς ἁγίας καὶ ἐναρέτου ζωῆς καὶ τῆς πειθαρχίας πρὸς τὸν Θεόν! Τὴν πειθαρχίαν δὲ ταύτην καὶ τὴν ἀφοσίωσιν, ἀλλὰ καὶ τὸν «ὀνειδισμόν», ὁ Παῦλος τὸν παραβάλλει πρὸς τοὺς ὀνειδισμοὺς καὶ τὰς θλίψεις τὰς ὁποίας, ἀργότερον ὑπέστη ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός!

Οἱ «βιασταὶ» ἁρπάζουσι τὴν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν!

Πρῶτος ὁ Κύριος καὶ Διδάσκαλος, ἀλλὰ καὶ ἐν συνεχείᾳ οἱ Ἀπόστολοι καὶ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ὁμιλοῦντες περὶ τῆς Αἰωνίου ζωῆς καὶ μακαριότητος, «ἀνατρέπουν» τὰς ψευδεῖς καὶ ἀστηρίκτους κοσμικὰς θεωρίας, καὶ ὑποδεικνύουν κόπους καὶ ἀγῶνας καὶ ἀγωνίας, διὰ τὴν κληρονομίαν ταύτης! Οὕτω, ὁ μὲν Ραββί, δεικνύων τὸν τραχὺν δρόμον τῆς σωτηρίας, μεταξὺ τῶν πολλῶν ἄλλων ἀναφορῶν Του εἰς ταύτην τὴν Οὐράνιον Βασιλείαν, εἶπε καὶ τοῦτον τὸν λόγον: «ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν βιάζεται, καὶ βιασταὶ ἁρπάζουσιν αὐτήν» (Ματθ. ΙΑ΄ 12)! Εὐκόλως κατανοεῖ ὁ κάθε νοήμων μελετητὴς τοῦ Θείου Νόμου, ὅτι διὰ ταύτης τῆς φράσεως φαίνεται ἡ βία τὴν ὁποίαν ὀφείλομεν νὰ καταβάλλωμεν εἰς ταύτην τὴν ἐπίγειον ζωήν μας! Βίαν διὰ τὴν τήρησιν τῶν Θείων ἐντολῶν, βίαν διὰ τὴν κατανίκησιν τῶν ἐχθρῶν μας, (ἑαυτοῦ μας, κοσμικοῦ φρονήματος, καὶ δαιμονικῶν δυνάμεων), καὶ βίαν διὰ τὴν κατεύνασιν τῶν παθῶν ἡμῶν, τὰ ὁποῖα καὶ ἀποτελοῦν τὴν τροχοπέδην εἰς τὴν ὡς ἄνω πορείαν μας!

Μετὰ δὲ τὸν Κύριον, διδάσκαλοι ταύτης τῆς βίας καὶ τοῦ «ὀνειδισμοῦ τοῦ Χριστοῦ», ἔγιναν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καὶ μαθηταί Του, ἀλλὰ καὶ ἅπαντα τὰ πλήθη τῶν Ἁγίων τῆς Πίστεώς μας! Οὗτοι, διά τε τῶν λόγων καὶ τῶν ἔργων, ἐβάδισαν «τὴν στενὴν καὶ τεθλιμμένην ὁδὸν τὴν ἀπάγουσαν εἰς τὴν ζωήν», καί, εἴτε διὰ τῶν φρικτῶν μαρτυρίων καὶ τοῦ ὀδυνηροῦ θανάτου, εἴτε διὰ τῆς ὁσιακῆς ζωῆς καὶ τῆς ἀσκήσεως, ἀλλὰ καὶ τῆς στερήσεως, ἀκόμη καὶ τῶν στοιχειωδῶν ἀνέσεων καὶ τῆς ἐλαχίστης σωματικῆς παρηγορίας, εἴτε, ἀκόμη, διὰ τῶν ὀνειδισμῶν καὶ ποικίλων ἀδικιῶν, τὰ ὁποῖα ὑπέστησαν ἐκ τοῦ κόσμου καὶ διὰ τὴν δόξαν τοῦ Χριστοῦ, ἔφθασαν εἰς τὴν ζωὴν τὴν αἰώνιον καὶ εὐφραίνονται τὴν μετὰ τοῦ Κυρίου δόξαν καὶ μακαριότητα!

Συνεπῶς, ὁ «ὀνειδισμὸς» καὶ ἡ θλῖψις καὶ ἡ βία, εἶναι τὰ ἀπολύτως ἀπαραίτητα ἐκεῖνα στοιχεῖα, διὰ τῶν ὁποίων θὰ δυνηθῶμεν νὰ βαδίσωμεν τὸν δρόμον τῆς σωτηρίας!

Ἡ πορεία τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ

Εἶπεν ὁ Κύριος καὶ Σωτὴρ καὶ Διδάσκαλος˙ «Ὅς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ᾿ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἕνεκεν ἐμοῦ, οὗτος σώσει αὐτήν» (Λουκ. Θ΄ 24). Ἐὰν προσέξωμεν εἰς τοῦτο τὸ Θεῖον λόγιον τοῦ Χριστοῦ μας, θὰ διαπιστώσωμεν ὅτι ὁ Διδάσκαλος μᾶς καλεῖ νὰ ἀπολέσωμεν «τὴν ψυχήν» μας! Διὰ νὰ μὴ παρανοήσωμεν, ἐν προκειμένῳ, «ψυχήν μας» ἐννοεῖ, τὰς ἁμαρτωλὰς ψυχικὰς ἐπιθυμίας καὶ προσκλίσεις, αἱ ὁποῖαι καὶ ἀποσυντονίζουν τὴν πρὸς τὰ οὐράνια καὶ αἰώνια, πορείαν καὶ προσκόλλησίν μας! Συνεπῶς, ὅστις θυσιάσει ταύτας τὰς ψυχοφθόρους ἐπιθυμίας τῆς κοσμικῆς ταύτης ζωῆς, αὐτὸς οὗτος θὰ σώσῃ τὴν ψυχήν του!

Ὅμως, – καὶ τοῦτο εἶναι τὸ ἰδιαιτέρως θλιβερόν, – ἐλάχιστοι ἦσαν καὶ εἶναι ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι προετίμησαν νὰ θυσιάσουν τὰς τοιαύτας ματαίας καὶ ἁμαρτωλὰς ἀπολαύσεις τοῦ «σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου»! Ἐλάχιστοι προετίμησαν «τὴν στενὴν πύλην καὶ τὴν τεθλιμμένην ὁδὸν τὴν ἀπάγουσαν εἰς τὴν ζωήν», ἐν ἀντιθέσει πρὸς τούς, ἀπείρως περισσοτέρους οἱ ὁποῖοι ἐπέλεξαν καὶ ἐπιλέγουν τὰς προσκαίρους ἡδονὰς καὶ ἀπολαύσεις, ἀδιαφοροῦντες διὰ τήν, μετὰ θάνατον, αἰωνίαν ζωὴν καὶ μακαριότητα! Ὀλιγώτεροι, ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ἐθυσίασαν καὶ θυσιάζουν καὶ περιφρονοῦν τὸν «χρυσὸν καὶ τοὺς πολυτίμους λίθος», καὶ προτιμοῦν τοὺς «χάλικας καὶ τὴν κόπρον»!

«Στῶμεν», ὅμως ἀδελφοί μου, «καλῶς, στῶμεν μετὰ φόβου»! Ἂς περιφρονήσωμεν τὰς ἀπατηλὰς «σειρήνας» τοῦ κόσμου τούτου, καὶ ἂς προτιμήσωμεν τὴν βίαν καὶ κακοπάθειαν εἰς τὸν παρόντα αἰῶνα! «Φοβήθητε δὲ μᾶλλον τὸν δυνάμενον καὶ ψυχὴν καὶ σῶμα ἀπολέσαι ἐν γεέννῃ», ὡς εἶπεν ὁ Κύριός μας, καὶ ἂς μὴ ἀδιαφορῶμεν διὰ τὴν μετὰ τοῦ Κυρίου ζωὴν καὶ μακαριότητα!

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

Ἱεροκήρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

 

πηγή: orthodoxostypos.gr