Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης: «Το παν είναι να συλλάβει ο άνθρωπος αυτό το βαθύτερο νόημα της ζωής που είναι η σωτηρία της ψυχής»

– Γέροντα, δηλαδή ποιό είναι ακριβώς το νόημα αυτής της ζωής;

– Ποιό είναι; Να ετοιμασθούμε για την Πατρίδα μας, τον Ουρανό, τον Παράδεισο. Το παν είναι να συλλάβη ο άνθρωπος αυτό το βαθύτερο νόημα της ζωής, που είναι η σωτηρία της ψυχής. Όταν ο άνθρωπος πιστεύη στον Θεό και στην μέλλουσα ζωή, τότε καταλαβαίνει ότι αυτή η ζωή είναι μάταιη και ετοιμάζει το διαβατήριό του για την άλλη ζωή. Ξεχνούμε ότι όλοι θα φύγουμε. Δεν θα βγάλουμε ρίζες εδώ. Αυτή η ζωή δεν είναι για να καλοπεράσουμε. Είναι να δίνουμε

εξετάσεις, για να περάσουμε στην άλλη ζωή. Γι’ αυτό ο σκοπός μας πρέπει να είναι να ετοιμασθούμε, ώστε να φύγουμε με αναπαυμένη συνείδηση, όταν μας καλέση ο Θεός, και να πετάξουμε κοντά Του. Όταν ο Χριστός ευλόγησε τους πέντε άρτους και χόρτασε τόσες χιλιάδες ανθρώπους, ο κόσμος ένα κι ένα είπε: «Είναι ό,τι πρέπει για βασιλιάς!». Έφαγαν τους πέντε άρτους και τα δυο ψάρια και ενθουσιάσθηκαν. Ο Χριστός όμως τους είπε να μην ενδιαφέρονται γι᾿ αυτήν την τροφή, γιατί δεν θα μείνουμε εδώ. Σ᾿ αυτήν την ζωή δοκιμάζεται ο καθένας, αν ανταποκρίνεται σε όσα ζητάει ο Θεός.

– Γέροντα, τί πρέπει να έχη κανείς πάντα στον νού του, για να κάνη το θέλημα του Θεού;

– Να έχη τον νού του στον Θεό. Να σκέφτεται γιατί ήρθαμε σ᾿ αυτήν την ζωή. Εδώ δεν ήρθαμε για να κάνουμε τα πάντα και να βολευτούμε. Ήρθαμε για να ετοιμασθούμε για την άλλη ζωή. Ο νούς μας λοιπόν πρέπει να είναι διαρκώς εκεί και σε ό,τι θα μας βοηθήση να πάμε εκεί. Με την φιλότιμη αντιμετώπιση, με τον ταπεινό και φιλότιμο αγώνα καταλαβαίνει κανείς το νόημα της πνευματικής ζωής. Η πνευματική ζωή είναι λεβεντιά, γλέντι πνευματικό. Ξέρετε τί θα πη γλέντι! Να πιάσετε το βαθύτερο νόημα του Μοναχισμού, την πνευματική αρχοντιά, την ευαισθησία την πατερική. Το βαθύτερο νόημα της ζωής – όχι του Μοναχισμού αλλά της ζωής – έχουν υποχρέωση όλοι οι άνθρωποι να το συλλάβουν. Αν το έκαναν αυτό, δεν θα είχαν καθόλου μικροπρέπειες, γκρίνιες κ.λπ. Αφού υπάρχει θεία ανταπόδοση, να κοιτάξουμε πώς θα βγάλουμε κανένα φράγκο για ᾿κεί, και όχι πώς θα έχουμε εδώ την αξιοπρέπειά μας και πώς θα απολαμβάνουμε ανθρώπινες τιμές. Όταν ο άνθρωπος τοποθετή τον εαυτό του στην πραγματική ζωή, όλα τα χαίρεται. Χαίρεται που ζή, χαίρεται που θα πεθάνη. Όχι γιατί βαρέθηκε την ζωή του, αλλά χαίρεται που θα πεθάνη και θα πάη κοντά στον Χριστό.

– Χαίρεται, Γέροντα, γιατί δεν αντιδρά σ᾿ αυτό που ο Θεός επιτρέπει;

– Χαίρεται, γιατί βλέπει ότι αυτή η ζωή είναι πρόσκαιρη, ενώ η άλλη αιώνια. Δεν βαρέθηκε την ζωή, αλλά σκέφτεται «τί θα κάνουμε, δεν θα φύγουμε;» και ετοιμάζεται για ᾿κεί, γιατί καταλαβαίνει ότι αυτός είναι ο προορισμός του, το νόημα της ζωής. Νά, οι κοινωνικοί λειτουργοί έχουν καλωσύνη, οι καημένες, τρέχουν, σκοτώνονται για τους άλλους. Σπουδάζουν ψυχολογία, αλλά με τον τρόπο που πηγαίνουν να βοηθήσουν, σε κάποιες περιπτώσεις σταματούν. Πάει λ.χ. μία να παρηγορήση έναν που έχει ένα πόδι και αυτός της λέει: «Εσύ μου λές “καλημέρα” με δυο πόδια, αλλά εγώ με ένα». Τί να του απαντήση; Πώς να τον βοηθήση με την ψυχολογία; Αν δεν βοηθηθή αυτός ο άνθρωπος να συλλάβη το βαθύτερο νόημα της ζωής, δεν μπορεί να βοηθηθή με τίποτε. Να καταλάβη ότι γι’ αυτήν την αναπηρία που επέτρεψε ο Θεός, αν δεν γογγύζη, θα έχη να λάβη στην άλλη ζωή αποταμιευμένο ουράνιο μισθό και να χαίρεται. Και αν ακόμη οι άλλοι περπατούσαν με τέσσερα πόδια, να έλεγε: «Σε ευχαριστώ, Θεέ μου, που περπατώ με ένα πόδι». Αλλά όσες δεν έχουν την πνευματική αντιμετώπιση, πάνε να παρηγορήσουν τους αρρώστους και δεν ξέρουν τί να τους πούν. Πάει η κοινωνική λειτουργός να παρηγορήση λ.χ. μια γυναίκα τριάντα πέντε χρονών με καρκίνο, που έχει και τρία παιδάκια. Τί να της πή; Αν δεν βοηθηθή αυτή η μητέρα να συλλάβη το βαθύτερο νόημα της ζωής, απελπίζεται, γιατί σκέφτεται τί θα γίνουν τα παιδιά. Την ίδια απελπισία που έχει η μητέρα έχει και η κοινωνική λειτουργός, αν δεν έχη καταλάβει κάτι το ανώτερο, το βαθύτερα πνευματικό. Αν δεν υπάρχη κατ’ αρχάς βαθύτερη τοποθέτηση στον ίδιο τον εαυτό της, δεν μπορεί να βοηθήση σωστά, για να έρθη η θεία παρηγοριά στον άλλον. Έτσι οι καημένες κουράζονται και σωματικά, αλλά και στενοχωρούνται, γιατί δεν μπορούν να βοηθήσουν θετικά. Κουράζονται δηλαδή διπλά.

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου-Οικογενειακή Ζωή. Λόγοι Δ’ Ι. Ησυχαστήριον ” Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος” Σουρωτή Θεσσαλονίκης

 

πηγή:  enromiosini.gr