«Χριστέ μου, χωρὶς ἐσένα φοβᾶμαι»!

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
14 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2022
Ἀπόστολος: Α΄ Κορ. γ΄ 9-17
Εὐαγγέλιον: Ματθ. ιδ΄ 22-34
Ἦχος: πλ. δ΄.- Ἑωθινόν: Θ΄
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

«Κύριε, σῶσόν με» (Ματθ. ΙΔ΄ 30).

Ἡ ἐναγώνιος κραυγή

Ὁ Πέτρος, ἐνθουσιασμένος ἀπὸ τὸ κάλεσμα τοῦ Διδασκάλου, νὰ περιπατήσῃ καὶ αὐτός, – ὅπως καὶ ὁ Κύριος, – ἐπὶ τῶν ὑδάτων τῆς λίμνης Γεννησαρέτ, κατεβαίνει ἀπὸ τὸ «ἀσφαλὲς» κατάστρωμα τοῦ

πλοίου του, στὴν «ἀνασφαλῆ» καὶ «ἐπικίνδυνον» ἐπιφάνειαν τῆς λίμνης καὶ στέκει! Νοιώθει τὸ ὕδωρ κάτω ἀπὸ τοὺς πόδας του νὰ εἶναι στερεόν, ὡς καὶ τὸ ἔδαφος τῆς ξηρᾶς γῆς, καὶ ἐμπιστευόμενος τὴν δύναμιν τῆς Θείας ἐντολῆς, ἀρχίζει νὰ περιπατῇ! Πηγαίνει πρὸς τὸν Κύριον, ὁ ὁποῖος καὶ Αὐτὸς στέκει ἐπὶ τῶν ὑδάτων, καὶ χαίρει διότι ἀξιώνεται νὰ ζήσῃ, τοιοῦτον ἐκπληκτικὸν γεγονός!

Ὅμως, κάποιαν στιγμήν, ἔστρεψε τὴν προσοχήν του, καὶ ἀπὸ τὸν Χριστὸν ἤρχισε νὰ «βλέπῃ» καὶ νὰ ἑστιάζεται, εἰς τὸ μέγεθος τῶν κυμάτων καὶ εἰς τὴν βίαν τοῦ ἀνέμου καὶ εἰς τὸ βάθος τῆς θαλάσσης τῆς Γαλιλαίας! Ἡ στιγμιαία αὐτὴ ἀπροσεξία του καὶ ἡ ἀποκοπή του ἀπὸ τὴν ἐμπιστοσύνην, τὴν ὁποίαν, ἕως ἐκείνην τὴν στιγμήν, εἶχε πρὸς τὸν Κύριον, ἐπέφεραν τὸ γκρέμισμα! Ἐτρόμαξε καὶ ἔνοιωσε ἀδύναμος ἐμπρὸς εἰς τὰ στοιχεῖα τῆς φύσεως καὶ συνεπῶς ἤρχισε νὰ καταποντίζεται! «Βλέπων δὲ τὸν ἄνεμον ἰσχυρὸν ἐφοβήθη», μᾶς πληροφορεῖ τὸ ἱερὸν κείμενον! Ὅσον ἔβλεπε πρὸς τὸν Χριστόν, τὸ θαῦμα διήρκει καὶ ἡ θάλασσα παρέμενε ξηρά! Ἀφ’ ἧς στιγμῆς ὅμως «ἐφοβήθη» καὶ ἐξηρτήθη ἀπὸ τὴν ὁρμὴν τοῦ ἀνέμου, τό, μέχρι   ἐκείνην  τὴν  στι­γμήν, στερεὸν ὕδωρ, ἐπέστρεψεν εἰς τὴν φυσικήν του κατάστασιν! Ἔγινε καὶ πάλιν ὑγρὸν καὶ ἀδύναμον νὰ βαστάξῃ τὸν Πέτρον, καὶ ἐκεῖνος τώρα, κραυγάζει ἀπεγνωσμένως πρὸς τὸν Κύριον καὶ ζητεῖ τὴν βοήθειάν Του.

«Κύριε, σῶσόν με»!

Βλέπων, ὁ Πέτρος, τὴν ἀπόλυτον ἀδυναμίαν του, κραυγάζει πρὸς τὸν Χριστόν! Οὔτε ἡ γνῶσις τῆς θαλάσσης, – τὴν ὁποίαν εἶχεν ὡς ἁλιεύς, – οὔτε, ἀκόμη, ἡ πολυετὴς πεῖρα του εἰς τὴν ἀντιμετώπισιν τῶν ἀντιξόων καιρικῶν συνθηκῶν, εἶναι δυνατὸν νὰ τὸν καθησυχάσουν ἀπὸ τὸν τρόμον καὶ τὴν ἀγωνίαν, τὴν ὁποίαν βιώνει. Ζητεῖ ἐναγωνίως τὴν βοήθειαν Ἐκείνου, ὁ ὁποῖος τὸν ἐκράτει ὀλίγον πρίν εἰς τὴν ἐπιφάνειαν τῆς λίμνης! Ὁ Κύριος, τὸν πλησιάζει καὶ «ἐκτείνας τὴν χεῖρα ἐπελάβετο αὐτοῦ καὶ λέγει αὐτῷ· ὀλιγόπιστε! εἰς τί ἐδίστασας;» (Ματθ. ΙΔ΄ 31)! Ὁ Κύριος τὸν ἐπιπλήττει, διότι ὁ Πέτρος εἶναι ἀδικαιολόγητος! Τὸν ἐπιπλήττει μάλιστα, μὲ τὸν χαρακτηρισμόν «ὀλιγόπιστε», ὁ ὁποῖος καὶ δὲν εἶναι καὶ τόσον τιμητικός! Ἴσως νομίσουν κάποιοι ὅτι ὁ χαρακτηρισμὸς οὗτος, εἶναι μία ἐπίπληξις, ὄχι καὶ τόσον αὐστηρά! Καὶ ὅμως! Τὸ «ὀλιγόπιστε», ἐν προκειμένῳ, ἀκούεται ἠχηρότερον καὶ ἀπὸ τὸν ἐνδεχόμενον χαρακτηρισμόν, «ἄπιστε»! Διότι, ὁ ἄπιστος εὑρίσκεται μακρὰν τῆς πίστεως! Ὁ ὀλιγόπιστος, ὅμως, εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἀπὸ τῆς πίστεως πίπτει καὶ καταρρέει, καὶ ἡ πίστις του αὕτη ὀλιγοστεύει καὶ ἐξανεμίζεται!

Δύο, εἶναι, φίλοι μου, τὰ χαρακτηριστικὰ εἰς τὴν ἐπίπληξιν ταύτην τοῦ Κυρίου! Τὸ πρῶτον εἶναι, ἡ ἀπαίτησις τοῦ Χριστοῦ, πρὸς τὸν Πέτρον – ἐν προκειμένῳ, – ἀλλὰ καὶ πρὸς ἅπαντας τοὺς πιστεύοντας εἰς Αὐτόν, νὰ παραμένωμεν ἐξαρτημένοι ἀπὸ τὴν Παντοδυναμίαν Του! Ὅ,τι καὶ ἂν συμβαίνῃ, ὅσαι θλίψεις καὶ πικρίαι καὶ ἀπειλαί, ὅσα δεινὰ καὶ ἂν ἐπιτρέψῃ ἡ Ἀγάπη Του, νὰ βλέπωμεν πάντοτε μετὰ ἀπολύτου ἐμπιστοσύνης εἰς Αὐτόν! Ὅσον καὶ ἂν ὑποφέρωμεν σωματικῶς, ἡ ψυχὴ ἡμῶν νὰ βλέπῃ πρὸς Ἐκεῖνον! Καὶ τὸ δεύτερον, νὰ διακρίνωμεν καὶ νὰ φοβούμεθα τοὺς κινδύνους, οἱ ὁποῖοι ἐλλοχεύουν, ὅταν ἀπερισκέπτως καὶ ἐπιπολέως, ἀποστασιούμεθα ἀπὸ τὴν πίστιν καὶ ἀφοσίωσιν εἰς Αὐτόν! Τοῦτα τὰ δύο ἦσαν τὰ λάθη τοῦ Πέτρου, ἐκ τῶν ὁποίων καὶ ἐκινδύνευσεν νὰ καταποντισθῇ!

«Εἰς τί ἐδίστασας»; Τὸ ὁποῖον, εἰς μίαν ἐλευθέραν μετάφρασιν σημαίνει, «τί εἶναι ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον σὲ τρομάζει, μπροστὰ εἰς τὴν ἰδικήν Μου παντοδυναμίαν;» Τί μπορεῖ νὰ ὑπερισχύσῃ εἰς τὴν καρδίαν μας ἀπὸ τὴν ἀγάπην Ἐκείνου καὶ τὴν σκέπην καὶ βοήθειάν Του; Εἶναι ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον εἶπε καὶ ἐβεβαίωσε τοὺς μαθητάς του, ὅτι τίποτε δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἱκανό νὰ μᾶς ἀποσπάσῃ ἀπὸ τὴν χάριν Του! Εἶναι ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον ἀργότερον, ἐπανέλαβεν ὁ Θεῖος Παῦλος, δι’ ἐκείνων τῶν ἀθανάτων λόγων του, «Τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; Θλῖψις ἢ στενοχωρία ἢ διωγμὸς ἢ λιμὸς ἢ γυμνότης ἢ κίνδυνος ἢ μάχαιρα;» (Ρωμ. Η΄ 35), διὰ νὰ προσθέσῃ εὐθὺς ἀμέσως μὲ ἀποφασιστηκότητα ὅτι, «Πέπεισμαι γὰρ ὅτι οὔτε θάνατος οὔτε ζωὴ οὔτε ἄγγελοι οὔτε ἀρχαὶ οὔτε δυνάμεις οὔτε ἐνεστῶτα οὔτε μέλλοντα οὔτε ὕψωμα οὔτε βάθος οὔτε τις κτίσις ἑτέρα δυνήσεται ἡμᾶς χωρίσαι ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν».

«Χριστέ μου, χωρὶς ἐσένα φοβᾶμαι»!

Αὐτὰ ἦσαν λόγια, τοῦ μεγάλου συγχρόνου Ἁγίου, τοῦ γέροντος Πορφυρίου τοῦ Καυσοκαλυβίτου. Ὅταν, κάποτε, τὸν ἠρώτησαν, πῶς ἠσθάνετο ἀναλογιζόμενος τὴν ὥραν τῆς, ἐκ τοῦ κόσμου τούτου, ἐκδημίας του, εἶπε μὲ τὴν ἁπλότητα, ἡ ὁποία τὸν διέκρινεν: «Ὅταν θὰ πεθάνω καὶ εὑρεθῶ ἐνώπιον τοῦ Κυρίου, ξέρω ὅτι ὁ Κύριος θὰ μὲ διώχνῃ ἀπὸ κοντά Του γιὰ τὶς πολλὲς μου ἁμαρτίες, καὶ θὰ διατάξῃ τὸν Ἀρχάγγελο, νὰ μὲ στείλῃ στὴν κόλαση! Τότε, θὰ τὸν παρακαλέσω καὶ θὰ τοῦ ’πῶ: “Χριστούλη μου, ἀφοῦ εἶμαι γιὰ τὴν κόλαση, ἔλα κοντά μου, γιατί χωρὶς Ἐσένα φοβᾶμαι καὶ δὲν ἀντέχω”»!

Αὐτόν, ἀκριβῶς, τὸ φόβον, ἔζησε τότε ὁ Πέτρος! Χωρὶς τὸν Χριστόν, καὶ τὴν ἐμπιστοσύνην εἰς τὴν δύναμίν του, καὶ τὴν ἀνασφάλειάν του πρὸ τῶν φυσικῶν στοιχείων, ζῆ τὴν ἀπόλυτον καταστροφήν!

Πολλάκις, ἀδελφοί μου, βιώνομεν θλίψεις καὶ περιστάσεις εἰς τὴν ἐπίγειον ταύτην ζωήν! Ἀσθενείας καὶ ταλαιπωρίας καὶ ἀναπηρίας καὶ θανάτους καὶ ποικίλας ὀδύνας, αἱ ὁποῖαι – μεταφορικῶς – θὰ συνεκρίνοντο μὲ ἐκεῖνα τὰ γιγάντια κύματα τῆς Γενησσαρέτ, ἀλλὰ καὶ μὲ τὸν ἰσχυρὸν καὶ ἠχηρὸν ἐκεῖνον ἄνεμον! Εἰς ταύτας τὰς θλίψεις καὶ τὰς δοκιμασίας, ἂς ἔχωμεν, πάντοτε, τοὺς ὀφθαλμοὺς τῆς καρδίας μας ἐστραμμένους καὶ προσηλωμένους μετὰ ἀπολύτου ἐμπιστοσύνης, εἰς τὸν Παντοδύναμον Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, καὶ νὰ εἴμεθα βέβαιοι, ὅτι θὰ ἠχήσουν καὶ εἰς τὰ ἰδικά μας ὦτα, οἱ παρήγοροι ἐκεῖνοι λόγοι Του, «ἡ πίστις σου σέσωκέ σε»!

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

Ἱεροκήρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

 

πηγή: orthodoxostypos.gr