Η εκ Θεού παρηγορία

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
17 ΜΑΡΤΙΟΥ 2019
Απόστολος: Εβρ. ια΄ 24 – 26, 32 – 40
Ευαγγέλιον: Ιωάν. α΄ 44 – 52
Ήχος: α΄ .- Εωθινόν: Θ΄
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

“του Θεού περί ημών κρείττόν τι
προβλεψαμένου” (Εβρ. ΙΑ΄ 40)
Τα δώρα του Θεού εις τον άνθρωπον

Άπειρα είναι, αδελφοί μου, τα χαρίσματα και τα δώρα του Δημιουργού στο αγαπημένο Του

δημιούργημα, τον άνθρωπο. Είναι τόσον πολλά, ώστε και η απλή απαρίθμισίς των θα ήτο ιδιαιτέρως κοπιώδης αλλά και ατελείωτος. Δώρα και χαρίσματα, μεγάλα και μικρά, εμφανή και αφανή, πνευματικά και υλικά, ανεκτίμητα από την ανθρωπίνην αδυναμίαν, αλλά και αδιανόητα δια τον μικρόν και αμαρτωλόν ανθρώπινον νουν. Δώρα και ευλογίαι του Κυρίου, τα οποία, μόνον ο πιστός και αφοσιωμένος εις τον Θεόν, δύναται να εννοήση και να εκτιμήση. Επί παραδείγματι, τις δύναται να αντιληφθή το μέγεθος του δώρου της Θείας Κοινωνίας; Ασφαλώς, μόνον εκείνος που “βλέπει” με τους πνευματικούς οφθαλμούς της καρδίας, το Ίδιον το Σώμα και το Ίδιον το Αίμα του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού! Ο κοσμικός και απερίσκεπτος άνθρωπος, εκείνος που… αρκείται εις εκείνο που βλέπουν οι αισθητοί οφθαλμοί του, δεν δύναται να ίδη και να εννοήση, ότι υψηλότερον και πολυτιμώτερον δώρον από… Τούτο, δεν υπάρχει και ούτε θα υπάρξη. Και άπας ο κόσμος, ορατός τε και αόρατος, εκμηδενίζεται προ του… ίχνους του Παναχράντου Σώματος και Αίματος του Δεσπότου, το οποίον αναξίως μεταλαμβάνομεν εις τας Θείας Λειτουργίας.

Αι θλίψεις

Πολλάκις, όμως, συμβαίνουν και έρχονται εις την ζωήν ημών, θλιβερά γεγονότα και πικρίαι και οδύναι, αι οποίαι δημιουργούν εις τον άνθρωπον, απελπισίαν και πόνον. Είναι δε ταύτα τα γεγονότα, πολλά, πάρα πολλά, και συμβαίνουν με μεγάλην συχνότητα και ιδιαιτέραν οξύτητα, … και ο άνθρωπος, ακόμη και ο χριστιανός, νοιώθει ότι “χάνεται” και “ουδείς δύναται βοηθήσαι”! Αναλογίζεται ότι πάντα ταύτα είναι συνεπακόλουθα της ζωής ταύτης – της “κοιλάδος του κλαυθμώνος”, όπως την έχουν αποκαλέσει οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας, αλλά και σοφοί και φιλόσοφοι της αρχαιότητος – και αδυνατεί να αντιδράση. Σκέπτεται, ότι, ίσως εξ αιτίας των αμαρτιών αυτού, “περιήλθεν εν οδύναις” και αναζητεί την μετάνοιαν ως λύτρωσιν εκ των προσ­καίρων τούτων βασάνων.
Όμως, αι θλίψεις έχουν πρωτίστως παιδαγωγικόν χαρακτήρα. Ας μη αναζητούμε τας αιτίας των θλίψεων, διότι είναι βέβαιον ότι θα απατηθώμεν. Υπάρχουν θλίψεις, αι οποίαι έρχονται και μας “συναντούν“, εξ αιτίας των απείρων αμαρτιών ημών! Υπάρχουν, ωσαύτως, θλίψεις, αι οποίαι έχουν την ρίζαν των εις την αμαρτίαν του ανθρωπίνου γένους και εκ των οποίων θλίψεων, ουδείς απηλλάχθη, ούτε καν και Αυτή η Κυρία και Υπεραγία Θεοτόκος. Επίσης, συμβαίνουν θλίψεις, – ως εκείναι αι οποίαι συν­έβησαν εις τον δίκαιον δούλον του Θεού Ιώβ – τας οποίας “φέρει” ο διάβολος, ένεκα μίσους προς τον άνθρωπον και τας οποίας, επιτρέπει ο Κύριος, δια να μας παιδαγωγήση αφ’ ενός, αλλά και δια να μας αξιώση αφ’ ετέρου, ουρανίων και αθανάτων δώρων και δωρεών, τα οποία έχει υποσχεθή εις τους βιάσαντας εαυτούς δια την Βασιλείαν των Ουρανών.
Παρά ταύτα, όμως, αι θλίψεις δεν παύουν να ταλαιπωρούν και πιέζουν τον άνθρωπον, ακόμη και αυτόν το εργάτην της αρετής και τας οποίας, γενικώς, ο αδύναμος αγωνιστής, ναι μεν τας δέχεται ως θεραπευτικήν, εκ Θεού, παιδαγωγίαν, αλλά και… απεύχεται, αισθανόμενος να κλονίζεται, πριν καν τον… επισκεφθούν.

Η εκ Θεού παρηγορία

Επιτρέπει ο Κύριος τας θλίψεις εις τον άνθρωπον, αλλ’ ως Γλυκύτατος Πατήρ που είναι, παραστέκει εις τον οδυνώμενον και θα δώση την παρηγορίαν και την λύτρωσιν. Ο Πατήρ ημών δεν αρέσκεται βλέπων το ηγαπημένον Του δημιούργημα, να τυραννήται και να παιδεύεται από τας θλίψεις και τας βασάνους της ζωής ταύτης. Ναι μεν, μας προειδοποίησεν ότι, “Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε· αλλά”, προσέθεσεν, “θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον” (Ιωάν. ΙΣΤ 33). Όσον ευρίσκετο ως Θεάνθρωπος εις τον κόσμον τούτον, μεταξύ των ανθρώπων, ουδέποτε παρήλθε και παρέκαμψε τους οδυνωμένους και βεβασανισμένους. Αντιθέτως, ευρίσκετο πάντοτε πλησίον, δια να παρηγορήση και δώση ανάπαυσιν και χαράν, εις τον υποφέροντα άνθρωπον.
Επιτρέπει τας πικρίας εις την ζωήν μας, – άλλωστε και ο Ίδιος “εβάδισεν” τον σκληρόν τούτον δρόμον του πόνου – αλλά με τόσον βάρος, όσον δύνανται οι ασθενείς ημών ώμοι να βαστάσουν. “Άρατε τον ζυγόν μου εφ ὑμᾶς και μάθετε απ ἐμοῦ, ότι πράός ειμι και ταπεινός τη καρδία, και ευρήσετε ανάπαυσιν ταις ψυχαίς υμών• ο γαρ ζυγός μου χρηστός και το φορτίον μου ελαφρόν εστιν” (Ματθ. ΙΑ 29-30). Τούτον τον Θείον Λόγον, είχον ως βαθείαν πεποίθησιν, πάντες οι Άγιοι της Αγίας ημών Εκκλησίας. Άπαντες έβλεπον όπισθεν των προσ­καίρων τούτων θλίψεων και επίστευον εις την θείαν παρέμβασιν. Ο μέγας πατήρ και διδάσκαλος της Εκκλησίας μας, ο ιερός Χρυσόστομος, οδεύων τον σκληρόν δρόμον της εξορίας, έλεγε καθ’ εαυτόν αλλά και προς τους οδυνωμένους μαθητάς αυτού, “νεφύδριον έσται και θάττον παρελεύσεται”! Όταν δε, ο πόνος του “μεγαλομάρτυρος” Ιώβ, ήγγισε το … απροχώρητον, παρενέβη ο Κύριος και διευκρινίζων το Θείον σχέδιον εις τον Ιώβ και τους φίλους του, είπεν: “μη αποποιού μου το κρίμα. οίει δε με άλλως σοι κεχρηματικέναι η ίνα αναφανής δίκαιος;” (Ιώβ Μ 8).

Το καλύτερον… !

Πολλάκις, έχομεν την εγωϊστικήν διάθεσιν, να θεωρώμεν και να πιστεύωμεν ότι γνωρίζομεν τα… πάντα, ότι ουδείς έτερος δύναται να γνωρίζη εκείνα που ημείς σκεπτόμεθα ότι μόνον ημείς διαθέτομεν… αλάθητον λογισμόν, εις βαθμόν, μάλιστα, να μη καταδεχώμεθα να συζητήσωμεν τούτον και να αμφισβητήσωμεν την… εγκυρότητά του! Πιστεύομεν ότι είμεθα κορυφαίοι μεταξύ των ανθρώπων και παν λάθος συμβαίνει εις τους… άλλους και όχι εις ημάς! Ας αφήσωμεν, όμως, δι’ ολίγον έστω, την ανόητον αυτήν θεωρίαν του… εαυτού μας και ας συνειδητοποιήσωμεν την Θείαν αυθεντίαν και τελειότητα του Κυρίου μας. Είναι ο Μόνος, “ος αμαρτίαν ουκ εποίησεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού” (Α Πέτ. Β 22). Είναι, ο Μόνος τέλειος, ο οποίος γνωρίζει τα… πάντα, και τα παρόντα, και τα μέλλοντα, και ουδείς και ουδέν δύναται κρυβήναι από των οφθαλμών Αυτού! Είναι, τέλος, η Ιδία Θεία Αγάπη, η οποία ενεργεί κατά το συμφέρον ημών, εφ’ όσον ημείς δίδομεν, “τόπον και χώρον” εις Αυτήν. Οι παλαιότεροι ημών, κινούμενοι κατά την Θείαν σοφίαν, έστω και αν ήσαν ολιγογράμματοι, αντιδρώντες εις όσα συνέβαινον εις αυτούς, έλεγον: “έχει ο Θεός”! Αυτήν την πίστιν ας έχωμεν, και όντως ο Θεός, πάντοτε… θα έχη!

Αρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου
Ιεροκήρυξ Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών

πηγή:  http://orthodoxostypos.gr