Πρὸ τῶν θυρῶν τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Ἑβδομάδος!

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ

13 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2025

Ἀπόστολος: Φιλιπ. δ΄ 4 – 9

Εὐαγγέλιον: Ἰωάν. ιβ΄ 1 – 18

Ἑωθινόν: Τῶν Βαΐων

 

ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

«Καὶ ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ ἡ ὑπερέχουσα πάντα νοῦν φρουρήσει τὰς καρδίας ὑμῶν» (Φιλιπ. Δ΄ 7).

 

Ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ!

  Δὲν εἶναι τυχαῖο, φίλοι μου καὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί μου, ὅτι κατ’ ἐπανάληψιν εἰς τὴν Ἁγίαν Γραφήν, καὶ δὴ τὴν Καινὴν Διαθήκην, βλέπομεν νὰ διακρίνωνται βασικαὶ ἀξίαι τῆς ζωῆς ταύτης! Ὡς ἐν

προκειμένῳ, – ὅπου, ἡ  εἰρήνη τοῦ Θεοῦ ἀντιδιαστέλλεται ἀπὸ τὴν πολυδιαφημιζομένην εἰρήνην τῶν ἀνθρώπων, – οὕτω παρατηροῦμεν, ἀντίστοιχον διαχωρισμόν, καὶ εἰς τὴν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ, καὶ εἰς τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ καὶ οὕτω καθεξῆς! Ταῦτα τὰ Θεῖα δῶρα δὲν ἔχουσιν οὐδεμίαν σχέσιν μὲ τὰ ἀντίστοιχα ἀνθρώπινα καὶ πεζά!

  Ἄλλη ἡ ἀγάπη τῶν ἀνθρώπων, ἡ «νοθευμένη» μὲ ποικίλας ἁμαρτωλὰς καὶ συναισθηματικὰς «προσμείξεις», καὶ ἀσφαλῶς ἐντελῶς διαφορετικὴ ἡ Οὐρανία καὶ Θεία Ἀγάπη, ἥτις εἶναι μόνον θυσία, ἀλλὰ καὶ ἀπαιτεῖ θυσίας καὶ κόπους! Πολὺ διαφορετικὴ εἶναι ἡ ἀνθρωπίνη δόξα, ἥτις ἐξαπατᾷ τὸν ἄνθρωπον καί, χάριν ἀνουσίων καὶ ἀσημάντων κατορθωμάτων καὶ ἐπιτυχιῶν, ἀναβιβάζει τοῦτον εἰς «πλασματικὰ καὶ δυσθεώρητα ὕψη», καὶ σαφῶς ἀνωτέρα καὶ λαμπροτέρα, εἶναι ἡ ἀνέκφραστος δόξα τοῦ Θεοῦ, καὶ ἀντιστοίχως, ἐκείνη τὴν ὁποίαν ὑπόσχεται εἰς ἐκείνους τοὺς «βιαστάς», οἵτινες ἐβίασαν ἑαυτοὺς διὰ τὸν Χριστὸν καὶ τὴν Αἰώνιον Βασιλείαν Του!

  Συνεπῶς, καὶ ἐν προκειμένῳ, ἄλλη εἶναι ἡ εἰρήνη τῶν ἀνθρώπων καὶ τῶν λαῶν, ἥτις «περιορίζεται» εἰς τὴν κατάπαυσιν τῶν πολέμων καὶ τὴν «εἰκονικήν», πολλάκις, γαλήνην, καὶ ἄλλη, ἐκείνη ἡ τοῦ Θεοῦ!

«Εἰρήνην ἀφίημι ὑμῖν, εἰρήνην τὴν ἐμὴν δίδωμι ὑμῖν» (Ἰωάν. ΙΔ΄ 27)!

  Συνεχίζει δὲ ὁ Κύριος τὴν συγκεκριμένην φράσιν Του, «οὐ καθὼς ὁ κόσμος δίδωσιν, ἐγὼ δίδωμι ὑμῖν», καὶ διὰ ταύτης τῆς «προσ­θήκης», ἐπιβεβαιώνει τοῦτο ἀκριβῶς ὅπερ καὶ προεξεθέσαμεν˙ δηλαδή, ὅτι ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ δὲν ἔχει οὐδεμίαν σχέσιν μὲ ἐκείνην τήν συχνάκις, πολυδιαφημιζομένην «εἰρήνην», διὰ τὴν ὁποίαν κοπιάζουσιν οἱ ἄνθρωποι καὶ ἀγωνίζονται πεισμωδῶς διὰ τὴν ἐπικράτησίν της! Ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ, ἡ «ὑπερέχουσα πάντα νοῦν», ὡς χαρακτηρίζει ταύτην ὁ Θεῖος Παῦλος, εἰς τὴν πρὸς Φιλιππησίους ἐπιστολήν του, εἶναι ἐντελῶς ἀκατάληπτη ἀπὸ τὸν κοινὸν νοῦν τῶν ἀνθρώπων! Ὅσον καὶ ἂν προσεπάθησάν τινες ἵνα συνδυάσωσι ταύτην, μὲ τὰς θεωρίας, περί καταπαύσεως τῶν πολέμων καὶ περὶ τῆς ἀποφυγῆς τῶν ὀξυτήτων εἰς τὰς διανθρωπίνας σχέσεις, ὁ Θεῖος Λόγος ἀναφερόμενος εἰς τὴν εἰρήνην τοῦ Θεοῦ, οὐδαμοῦ «ἀναμειγνύει ταύτην» μὲ ἐμφανεῖς ἀνθρωπίνας ὀξύτητας καὶ ἀντιπαραθέσεις!

  Οὕτω, ἐνῶ, ὡς εἴδομεν, ὁ Κύριος, ὀλίγον πρὸ τοῦ ἑκουσίου πάθους Του, δίδει τὴν εἰρήνην Του εἰς τοὺς μαθητάς Του, ὅταν ἐπιλέγῃ τούτους καὶ τοὺς καταρτίζη εἰς τὸ ὕψιστον Ἀποστολικὸν ἀξίωμα, τοὺς λέγει: «Μὴ νομίσητε ὅτι ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην ἐπὶ τὴν γῆν· οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην, ἀλλὰ μάχαιραν. Ἦλθον γὰρ διχάσαι ἄνθρωπον κατὰ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ καὶ θυγατέρα κατὰ τῆς μητρὸς αὐτῆς καὶ νύμφην κατὰ τῆς πενθερᾶς αὐτῆς· καὶ ἐχθροὶ τοῦ ἀνθρώπου οἱ οἰκιακοὶ αὐτοῦ» (Ματθ. Ι΄ 34-36)! Ἐν προκειμένῳ, ὁ Χριστὸς μᾶς δίδει νὰ καταλάβωμεν, ὅτι ἡ «δική Του εἰρήνη» εἶναι κατάστασις ψυχικὴ καὶ πνευματική, καὶ δὲν ἐπηρεάζεται ἀπὸ τὰς οἱασδήποτε ἀντιπαραθέσεις!

  Ἄλλωστε, ἡ πορεία καὶ Αὐτοῦ τοῦ Κυρίου εἰς τὴν γῆν, καθὼς καὶ πάντων τῶν Ἁγίων, θὰ ἐχαρακτηρίζετο ὑπὸ πολλῶν, δῆθεν «εἰρηνιστῶν», ὡς πορεία ἐριστική! Κατὰ τὴν γνώμην τούτων, πόσον καλύτερον θὰ ἦτο, οἱ Ἅγιοι οὗτοι, νὰ ἐπειθάρχουν εἰς τὰς προτροπὰς τῶν ἀθέων καὶ εἰδωλολατρῶν ἡγεμόνων, ὅπερ καὶ θὰ ἐσήμαινεν ὅτι «ἅπαντα θὰ ἐξελίσσοντο ὁμαλῶς» καὶ χωρὶς ὀξύτητας καὶ βίαν καὶ μαρτύρια καὶ θανάτους! Πόσον καλύτερον, – θὰ ἔλεγον οὗτοι οἱ «εἰρηνισταί», – νὰ μὴ κατεφέρετο ὁ Κύριος κατὰ τῶν ὑποκριτῶν καὶ νὰ «ἔκανε πὼς δὲν ἔβλεπε»! Τότε, ναὶ μὲν θὰ ὑπῆρχε κάποια σχετικὴ καὶ ἐπιφανειακὴ εἰρήνη, ἀλλά, οὔτε τὸ κακὸν θὰ ἐστιγματίζετο, ἀλλ’ οὔτε καὶ τὸ καλὸν καὶ ἡ ἀρετὴ θὰ ἐφαίνετο!

 

Πρὸ τῶν θυρῶν τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Ἑβδομάδος!

   Ἤδη, ἀγαπητοί μου ἀδελφοὶ καὶ ἀναγνῶσται, εὑρισκόμεθα ὀλίγα «βήματα» πρὶν ἤ, εἰσέλθωμεν εἰς τὴν Ἁγίαν Ἑβδομάδα, τὴν ἐπωνομαζομένην καὶ Μεγάλην, οὐχί, ἀσφαλῶς, λόγῳ τῶν περισσοτέρων ἡμερῶν ἢ ὡρῶν αὐτῆς, – συγκριτικῶς πρὸς τὰς λοιπὰς τοιαύτας, – ἀλλὰ λόγῳ τῶν ὑπερμεγίστων καὶ ἀκαταλήπτων εἰς τὴν ἀνθρωπίνην διάνοιαν, Θείων Παθῶν, ἅπερ ὑπέστη ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, δι’ ἡμᾶς καὶ ὑπὲρ ἡμῶν, ἀλλὰ καὶ ἀντὶ ἡμῶν! Εἰσερχόμεθα εἰς τὸ στάδιον τοῦτο τὸ Ἅγιον καὶ Ἱερώτατον, οὐχὶ ὡς ἁπλοὶ θεαταὶ τοῦ Πάθους καὶ ὀπαδοὶ τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν, ἀλλά, ὡς Οὗτος ὁ Ἴδιος ὁ Χριστὸς μᾶς θέλει καὶ μᾶς προσκαλεῖ! Ἐρχόμεθα εἰς τοῦτον τὸν Ὕψιστον καὶ Ἀκατάληπτον ἀγῶνα τοῦ Κυρίου μας, κυρίως ὡς συναγωνισταί! Ἔστω καὶ ἐὰν τοῦτο ἀκούεται ἀσύλληπτον εἰς τὴν λογικὴν ἡμῶν, ναί! ὁ Λατρευτός μας Σωτήρ, ὡς τοιούτους μᾶς θέλει πλησίον Του! Ὡς «κοινωνοὺς τοῦ Πάθους Του», διὰ νὰ γίνωμεν καὶ «κοινωνοὶ τῆς Ἀναστάσεώς Του»!

   Τοῦτο ἀπῄτησεν ἀπὸ τοὺς τρεῖς μαθητάς Του, οὓς ἐκάλεσεν ἵνα συμπροσευχηθῶσι μετ’ Αὐτοῦ κατὰ τὴν ἐναγώνιον ἐκείνην προσ­ευχήν, εἰς τὸν κῆπον τῆς Γεθσημανῆ! «Περίλυπός ἐστιν ἡ ψυχή μου ἕως θανάτου˙ μείνατε ὧδε καὶ γρηγορεῖτε μετ᾿ ἐμοῦ», εἶπε πρὸς αὐτούς! Βεβαίως, οἱ μαθηταὶ τότε, ὡς ἀδύναμοι καὶ ἀσθενεῖς τῷ σώματι, δὲν ἠδυνήθησαν, οὐδὲ «μίαν ὥραν γρηγορῆσαι μετ᾿ Αὐτοῦ»! Τοῦτο, ὅμως, ζητεῖ καὶ πάλιν ἀπὸ ἡμᾶς, ὡς θὰ ἀκούσωμεν εἰς τὸν ὄρθρον τῆς Μεγ. Δευτέρας! «Δεῦτε οὖν καὶ ἡμεῖς, κεκαθαρμέναις διανοίαις, συμπορευθῶμεν Αὐτῷ καὶ συσταυρωθῶμεν καὶ νεκρωθῶμεν δι’ Αὐτόν»! Ἡ τοιαύτη δὲ συμμετοχὴ ἡμῶν, δὲν ἔγκειται εἰς οἱανδήποτε ἄλλην ἐκδήλωσιν, παρὰ εἰς τὴν πνευματικὴν ἡμῶν κάθαρσιν καὶ κατάστασιν! Πρῶτον στοιχεῖον ἀπαραίτητον διὰ τὴν ἐπίτευξιν ταύτης, εἶναι ἡ, ὡς ἄνω προεκτεθεῖσα «εἰρήνη τοῦ Θεοῦ»!

 

«Μὴ ταρασσέσθω ὑμῶν ἡ καρδία μηδὲ δειλιάτω» (Ἰωάν. ΙΔ΄ 27)!

  Ὅταν εἶδεν ὁ Διδάσκαλος ὅτι οἱ μαθηταί Του ἐταράσσοντο, ἀκούοντες περὶ τοῦ Πάθους Του, τοὺς συνέστησε τὴν ὡς ἄνω ψυχικὴν γαλήνην καὶ ἠρεμίαν! Εἶναι ἐκεῖνο τὸ στοιχεῖον τὸ ὁποῖον θὰ πρέπῃ νὰ διαθέτωμεν εἰσερχόμενοι εἰς τὸ Θεῖον Πάθος! Ὡς ἤδη εἴπομεν, συναγωνιστὰς ζητεῖ ὁ Κύριος καὶ οὐχί ὀδυνωμένους καὶ κλαίοντας καὶ κλαυθμυρίζοντας! «Μὴ κλαίετε ἐπ᾿ ἐμέ, πλὴν ἐφ᾿ ἑαυτὰς κλαίετε καὶ ἐπὶ τὰ τέκνα ὑμῶν» (Λουκ. ΚΓ΄ 28), θὰ ἔλεγεν ὁ Ραββί, ὡς εἶπεν εἰς τὰς θρηνούσας γυναῖκας, αἵτινες συνηκολούθουν εἰς τὴν ὁδόν τοῦ μαρτυρίου! Τοῦτον τὸν λόγον θὰ ἔλεγεν, εἰς ἐκείνους οἵτινες προσέρχονται εἰς τὰς ἱερὰς ἀκολουθίας, ἔμφορτοι συγκινήσεως καὶ δακρύων, πολλάκις! Ἔχοντες τὴν «εἰρήνην τοῦ Θεοῦ», ἂς εἴμεθα πάντοτε μετ’ Αὐτοῦ, «ἵνα καὶ συζήσωμεν Αὐτῷ καὶ ἀκούσωμεν βοῶντος Αὐτοῦ συνανυψῶ ὑμᾶς εἰς τὴν ἄνω Ἱερουσαλήμ ἐν τῇ Βασιλείᾳ τῶν Οὐρανῶν»! Ἄλλωστε, περιμένομεν ἀδημονοῦντες, τὴν ἐκ νεκρῶν Ἀνάστασιν Αὐτοῦ, καὶ τοῦτο… μόνον τὴν ἀνέκφραστον καὶ ἀνεκλάλητον χαράν, δύναται νὰ δημιουργῇ εἰς τὰς καρδίας ἡμῶν! Ἀμήν!

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

Ἱεροκήρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

 

πηγή:  orthodoxostypos.gr