Κυριακή των δέκα λεπρών

 

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

Ἡ δυστυχία, ἡ ἀσθένεια τῆς λέπρας, ἔδινε τήν εὐκαιρία νά ἐπικοινωνοῦν μεταξύ τους οἱ Ἰουδαῖοι μέ τόν Σαμαρείτη· οἱ δέκα λεπροί ἄνδρες. Ἡ ἀνίατος αὐτή τραγωδία(λέπρα), τούς ἔδινε τήν εὐκαιρία νά ἀνταλλάσσουν σκέψεις, νά ξεχνοῦν τίς διαφορές τους, ὥστε μέσα στόν πόνο τους νά ἐκδηλώνουν κάποια συμπάθεια πρός ἀλλήλους. Ἐντούτοις, ὅταν ὁ Κύριος τούς χάρισε τήν θεραπεία, οἱ Ἰουδαῖοι διεχώρισαν τήν θέση τους ἀπό τόν συνασθενή τους Σαμαρείτη. Σκλήρυνε ἡ καρδιά τους γιά τόν συνάνθρωπό τους καί κατέστη ἄμα ἀχάριστη καί ὡς πρός τόν Εὐεργέτη τους. Στήν ὀδύνη ὅλοι ὁμοθυμαδόν ὁμολόγησαν τόν

Ἰησοῦν ὡς «Ἐπιστάτη», Διδάσκαλον, Σωτῆρα, ζητώντας ἔλεος· «ἐλέησον ἡμᾶς». Ὄντως εἶναι δίκαιον καί ὡραῖον νά ἀναθέτομεν καί ἐμπιστευόμεθα τούς ἑαυτούς μας, εἰς τό ἔλεος τοῦ Χριστοῦ· διότι δέν ὑπάρχει φόβος νά ἀποτύχουμε καί νά φύγουμε κενοί.

Σήμερα ὅπως ἀκούσαμε, σεβαστή γερόντισσα, ἡ πίστη τους ἐδείχθη, μέ τό νά δεχθοῦν καί ἀκούσουν τό παράγγελμα τοῦ Ἰησοῦ· γι’ αὐτό καί καθ’ ὁδόν ἐθεραπεύθησαν. Ἐντούτοις, σ’αὐτήν ἐδῶ τή στιγμή τοῦ χρόνου, συμβαίνει τό ἀπίστευτον, τό ἀκατανόητον! Ἐφ’ ὅσον οἱ δέκα λεπροί δέν ἦσαν πλέον κοινωνοί στή θλίψη καί στήν ἀσθένεια, οἱ ἐννέα ἐξ’ αὐτῶν, Ἰουδαῖοι στό γένος, ὅταν ὁ Σαμαρείτης ἐστράφη εὐγνωμόνως πρός τόν «Ἐπιστάτην» Χριστόν προκειμένου νά εὐχαριστήσει, ἐκείνοι ἐλάκισαν· ἀγνωμόνως ὡς πρός τόν Εὐεργέτην· ἀποστρεφόμενοι καί τόν πρώην συνασθενή τους - συνάνθρωπό τους. «Ἀποκριθείς δέ ὁ Ἰησοῦς εἶπε· οὐχί οἱ δέκα ἐκαθαρίσθησαν; οἱ δέ ἐννέα ποῦ; οὐχ εὑρέθησαν[…] δοῦναι δόξαν τῷ Θεῷ».

Ἐθεραπεύθησαν καί οἱ δέκα, καθαρισθέντες πλήρως. Ὁλόκληρον νοσοκομεῖον ἀσθενῶν μέ ἀνίατον ἀσθένεια ἐξυγιάνθη μέ ἕνα μόνο λόγο τοῦ Ἰησοῦ. Τό αἷμα Του, ἀδελφοί μου, βλέπουμε σήμερα στό Εὐαγγέλιο πού ἀκούσαμε, καθαρίζει καί εἶναι ἐπαρκές γιά ὅλους τούς πάσχοντας, ὁσοιδήποτε κι ἄν εἶναι. Ἄραγε, θά τό προσέξουν αὐτό τό γεγονός καί οἱ «εἰδικοί»; Ὥστε να μή βλασφημοῦν τό Ἅγιο Πνεῦμα ὑβρίζοντες, ἐνίοτε ἀπροκάλυπτα, τό Πανάγιον-Πανακήρατον Σῶμα καί Αἷμα τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ;

Ἡ ἀγνωμοσύνη, ὡς πρός τόν «Ἐπιστάτην-Διδάσκαλον» τῆς ζωῆς μας Κύριον Ἰησοῦν, μεταβάλλεται εἰς δίκοπον μαχαίρι ὅπου στρέφεται ἐναντίον τῶν ἀγνωμόνων καί ἀρνητῶν. «Ἄφρων ἀνήρ, ὁ μή γινώσκων Θεόν· διαφθείρεται καί γάρ, ἀτόποις ἐπιτηδεύμασιν, ἐλαττοῦται παντός ἐξ ἀγαθοῦ, καί πάσης ἐκπίπτει σωτηρίας…»[1]. «Φοβερόν τό ἐμπεσεῖν εἰς χεῖρας Θεοῦ ζῶντος».

Ὁ Κύριος δικαίως περιμένει τήν μετάνοιαν ὅλων μας. Κάποιοι ἐντούτοις αὐτήν τήν μακροθυμία τήν ἀντιλαμβάνονται σάν ἀδυναμία καί συνεχίζουν μέ λόγια ὑπέρογκα νά ἀσχημονοῦν. Ὅμως ὁ Τριαδικός Θεός δέν ἀρνεῖται τήν Χάρη Του καί τίς δωρεές Του πρός ὅλους, καί τούς ἀγνώμονες, καί εὐεργετεῖ ὅλους. Ἀναμένει μέ πολύ μακροθυμία καί τούς ἀχάριστους-ἀγνώμονες νά ἐπιστρέψουμε «δοῦναι δόξαν Αὐτῷ». 

Βούλεται καί θέλει ὁ Θεός καί τούς μή πιστεύοντας ἀνθρώπους εἰς Αὐτόν νά πιστεύσουμε γιά νά μᾶς σώσει· καθώς τό λέγει ὁ Ἴδιος: «οὐκ ἦλθον καλέσαι δικαίους ἀλλά ἁμαρτωλούς εἰς μετάνοιαν». Ἀγαθός ὤν, βρέχει, δίνει τόν ἥλιον ἐπί δικαίους καί ἀδίκους. Παρ’ ὅλα αὐτά, ἄν καί μετά τήν ἐπιμέλεια καί συμπάθεια πού ἀπολαμβάνουμε, δέν θελήσουμε νά γίνουμε καλύτεροι, ἁγιότεροι καί να γνωρίσουμε τήν Ἀλήθεια - τήν μεγαλωσύνη Του, τότε θεληματικά μόνοι μας στερούμεθα τῆς ζωῆς· καθιστάμεθα δέ μέ τήν ἀγνώμονα βούλησή μας, αὐτοκατάκριτοι, χαμένοι.

Προσοχή ἐδῶ, ἁγία γερόντισσα· μόνον τόν ἕναν μακάρισε, ὅπου κινήθηκε δοξολογικά, εὐχαριστιακά καί αὐτός ἧν Σαμαρείτης. «Καί εἶπε αὐτῷ· ἀναστάς πορεύου· ἡ πίστις σου σέσωκέ σε». Ἰδού, ἀδελφοί μου, ἡ πνευματική πορεία πού μᾶς δεικνύει καί μᾶς ἀνοίγει δρόμο σήμερα ὁ Κύριος. Ἀνάστασις διά τῆς πίστεως στόν Ἰησοῦ Χριστό· καί τέλος διά Αὐτοῦ, ἡ σωτηρία.

Σ’ Αὐτόν ἡ Δόξα καί τό Κράτος εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

---

[1]Μηναῖον ,Δ’ Ἰανουαρίου,σελ.62, ἐκδόσεις «Φῶς».