Ὀργὴ Θεοῦ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ ΛΟΥΚΑ
15 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2023
Ἀπόστολος: Κολ. γ΄ 4- 11
Εὐαγγέλιον: Λουκ. ιζ΄ 12-19
Ἦχος: πλ. β΄.- Ἑωθινόν: Θ΄
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

«δι’ ἃ ἔρχεται ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ
ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τῆς ἀπειθείας» (Κολ. Γ΄ 6).

Ὀργὴ Θεοῦ

Ὀργίζεται, ἆραγε, ὁ Θεός; Ἕνα ἐρώτημα, ἡ ἀπάντησις τοῦ ὁποίου, διχάζει τοὺς πατέρας καὶ ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας! Οἱ μέν, θεωροῦν ὅτι ὁ Κύριος ὡς ἡ αὐτο-ἀγάπη, δὲν ὀργίζεται ἀπέναντι στὸ

ἠγαπημένο του πλάσμα τὸν ἄνθρωπον, καὶ χαρακτηρίζουν αὐτὴν ταύτην τὴν ὀργήν, ὡς ἀδυναμίαν, κάτι τὸ ὁποῖον δὲν δύναται νὰ προσιδιάζῃ εἰς τὸν Πανάγαθον καὶ Τέλειον Θεόν! Θεωροῦν δὲ ἐπὶ πλέον, ὅτι ἡ «ὀργή τοῦ Θεοῦ», περὶ τῆς ὁποίας ἐπανειλημμένως ἀναγράφει ἡ Ἁγία Γραφή, εἶναι κατ’ οὐσίαν ἡ ὀργὴ τοῦ κακοῦ καὶ τῶν ἁμαρτιῶν μας, ἡ ὁποία ξεσπᾷ ἐπὶ τῶν ποιούντων τὰ ἄνομα καὶ ἁμαρτωλά!

Οἱ ὑποστηρικταὶ τῆς ἀντιθέτου ἀπόψεως, ἐμμένουν κατὰ κυριολεξίαν, εἰς τὴν ἀκρίβειαν τῆς Ἁγιογραφικῆς φρασεολογίας καὶ θεωροῦν, ὅτι ὄντως ὁ Κύριος ὀργίζεται κατὰ τοῦ κακοῦ καὶ τῆς ἁμαρτίας, ἀλλὰ καὶ τῶν ἐργαζομένων ταῦτα! Ὑποστηρίζουν δέ, ὅτι ἡ τελειότης τοῦ Θεοῦ, παραμένουσα ἀσυμβίβαστος πρὸς τὸ ἔκνομον καὶ ἁμαρτωλόν, διεγείρει τὴν Θείαν ὀργήν, οὐχὶ ὡς ἐκδίκησιν καὶ ἀνταπόδοσιν, ἀλλ’ ὡς φυσικὴν ἔκφρασιν τῆς Θείας καὶ τελείας φύσεως! Ὀργίζεται ὁ Κύριος, – ὑποστηρίζουν οὗτοι, – ὡς ἐμφαίνεται τοῦτο, κατ’ ἐπανάληψιν, εἴς τε τὴν Παλαιὰν ἀλλὰ καὶ τὴν Καινὴν Διαθήκην. Τὴν τοιαύτην δὲ ὀργήν, βλέπομεν ἀκόμη χαρακτηριστικώτερον, καὶ ὡς ἐκδήλωσιν τοῦ ἀναμαρτήτου Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, κυρίως, εἰς τὴν ἀντίδρασιν τῶν Ἑβραίων, κατὰ τὴν θεραπείαν τοῦ, «ἐξηραμμένην ἔχοντος τὴν χεῖρα»! Τότε, κατὰ τὸ ἱερὸν κείμενον, «περιβλεψάμενος αὐτοὺς μετ᾿ ὀργῆς, συλλυπούμενος ἐπὶ τῇ πωρώσει τῆς καρδίας αὐτῶν, λέγει τῷ ἀνθρώπῳ· ἔκτεινον τὴν χεῖρά σου. Καὶ ἐξέτεινε, καὶ ἀποκατεστάθη ἡ χεὶρ αὐτοῦ ὑγιὴς ὡς ἡ ἄλλη» (Μᾶρκ. Γ΄ 5)!

Ἡμεῖς, ἆραγε, φοβούμεθα τὴν ὀργὴν τοῦ Θεοῦ,
ἢ ἔστω τὴν ὀργὴν τῶν ἁμαρτιῶν μας;

Ὁ μέγας σύγχρονος Ἅγιος Πορφύριος, ἀπαντῶν εἰς τὸ προαναφερθὲν ἐρώτημα, (ἐάν, δηλαδή, ὁ Θεὸς ὀργίζεται), ἐτόνιζεν ὅτι, «ὁ μὲν Κύριος, ὡς τέλειος καὶ Ἅγιος, δὲν ὀργίζεται, ἀλλ’ ἐπιτρέπει – διὰ τὸν σωφρονισμόν μας, – νὰ παιδευώμεθα ὑπὸ τῶν ἁμαρτιῶν μας, προκειμένου νὰ “καταλαβαίνωμεν τὰ λάθη μας”, καὶ νὰ ἐπιστρέφωμεν κοντά Του ἐν μετανοίᾳ»! Τὸ ζητούμενον, ὅμως, εἶναι τοῦτο: Ἀντιλαμβάνεται ὁ ἄνθρωπος τὰς «πτώσεις» του; Γνωρίζει πότε ἁμαρτάνει; Ἀναζητεῖ τὴν ἐπιστροφήν του εἰς τὸν Κύριον, καθὼς καὶ τὴν θεραπείαν του; Φοβεῖται ἔστω, τὴν «ἐκδίκησιν» τῶν ἁμαρτιῶν του, ἢ ἀκόμη χειρότερον τὴν Θείαν ὀργήν;

Καὶ ὅσον μὲν πρὸς τὸ πρῶτον ἐρώτημα, θὰ ἀπαντήσωμεν ὅτι τὸ πρῶτον ἐκ τῶν Θείων δώρων εἰς τὸν ἄνθρωπον, εἶναι τὸ λογικὸν καὶ ἡ διάκρισις μεταξὺ ἀγαθοῦ τε καὶ κακοῦ! Ἔχει ἀπὸ τὸν Θεόν, τὴν πληροφόρησιν τῆς συνειδήσεώς του, διὰ τὸ πότε ἁμαρτάνει καί, ἀντιθέτως, διὰ τὸ πότε ἐργάζεται τὸ Θεῖον θέλημα! Κατὰ συνέπειαν, ἔχομεν ἐν προκειμένῳ καὶ τὴν ἀπάντησιν ἐπὶ τοῦ δευτέρου ἐρωτήματος. Αἱ ἀπαντήσεις, ὅμως, εἰς τὰ ἑπόμενα δύο ἐρωτήματα, θὰ ἐλέγομεν ὅτι ἐπαφίεται εἰς τὰς προθέσεις ἑκάστου ἐκ τῶν ἀνθρώπων! Ὅταν ἁμαρτάνῃ καθένας, καὶ ἐφ’ ὅσον συνειδητοποιεῖ τὴν «πτῶσιν» του, θὰ πρέπῃ νὰ ἀναζητῇ τὴν θεραπείαν καὶ τήν, ἐν μετανοίᾳ καὶ ἐξομολογήσει, ἐπιστροφήν του, εἰς τὴν ἀγάπην τοῦ Κυρίου! «Τὸ ἁμαρτάνειν ἐστὶν ἀνθρώπινον, τὸ δὲ ἐμμένειν ἐν τῇ ἁμαρτίᾳ δαιμονικόν ἐστι»! Οὕτω, ὡς βλέπομεν καὶ βιοῦμεν καθημερινῶς, ἄλλοι μὲν ἐκ τῶν ἀνθρώπων – καὶ οὗτοι εἶναι οἱ περισσότεροι, – προτιμοῦν τήν, μακρὰν τοῦ Κυρίου, κοσμικὴν καὶ ἁμαρτωλὸν ζωήν, οἱ δὲ ὀλιγώτεροι, – ἀπείρως ὀλιγώτεροι! – ἐπιλέγουν τὴν μετὰ τοῦ Κυρίου πορείαν, καὶ τὸν ἀγῶνα κατὰ τοῦ κακοῦ καὶ τῆς ἁμαρτίας, προκειμένου νὰ φθάσουν εἰς τὴν Βασιλείαν τὴν Οὐράνιον καὶ ἀτελεύτητον!

Τὸ πικρόν, ἐν προκειμένῳ, συμπέρασμα εἶναι, ὅτι ἡ πλειονότης, ὡς εἴπομεν, διάγει καὶ πορεύεται στρέφουσα τὰ νῶτα εἰς τὸν Θεόν, καὶ ἀδιαφορεῖ διὰ τὴν ὀργήν, εἴτε τοῦ Θεοῦ, εἴτε τῶν ἁμαρτιῶν των!

«Ἔρχεται ἡ ὀργὴ ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τῆς ἀπειθείας»!

Ὅμως, ἡ ὀργὴ ἔρχεται! Εἴτε ὡς ὀργὴ τοῦ Θεοῦ, – ὡς τὴν ἐβίωσε κυρίως ὁ Ἑβραϊκὸς λαός, ὁ σκληροτράχηλος καὶ ἄνομος καὶ ἀχάριστος, καθ’ ὅλην τήν, πρὸ τοῦ Μεσσίου, περίοδον, καὶ ὡς μελετῶμεν ταύτην εἰς τὴν Παλαιὰν Διαθήκην, – εἴτε ὡς ὀργὴ ἐκ τῶν ἁμαρτημάτων μας, τὰ ὁποῖα πλέον δὲν εἶναι ἁπλῶς ἁμαρτήματα καὶ ἀνθρώπινοι ἐκτροπαί, ἀλλὰ ὑπερέβησαν ταῦτα, πᾶν ὅριον ἀσεβείας καὶ θρασύτητος πρὸς τὸν Θεὸν καὶ Νομοθέτην! Ἔρχεται ἡ ὀργὴ «ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τῆς ἀπειθείας», ἐξ αἰτίας τῶν βαρυτάτων καὶ ἀκατονομάστων ἁμαρτημάτων καὶ ἐγκλημάτων τῶν ἀνθρώπων! Ἐκείνων, «οἵτινες μετήλλαξαν τὴν ἀλήθειαν τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ ψεύδει, καὶ ἐσεβάσθησαν καὶ ἐλάτρευσαν τῇ κτίσει παρὰ τὸν κτίσαντα, ὅς ἐστιν εὐλογητὸς εἰς τοὺς αἰῶνας· ἀμήν» (Ρωμ. Α΄ 25)! Ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἐξετράπησαν τῆς Ἀληθείας καὶ εἰργάσθησαν εἰς τὰ φοβερὰ καὶ δυσώδη πάθη, «πορνείαν, ἀκαθαρσίαν, πάθος, ἐπιθυμίαν κακήν, καὶ τὴν πλεονεξίαν, ἥτις ἐστὶν εἰδωλολατρία» (Κολ. Γ΄ 5)! Ἔρχεται ἡ ὀργή, ἐξ αἰτίας τῆς ἀμετανοησίας ἡμῶν καὶ τῆς σκληρύνσεως καὶ ἀποθρασύνσεως τοῦ ἀνθρώπου πρὸς τὸν Δημιουργὸν καὶ Κτίστην του! Ἔρχεται, τέλος ἡ ὀργή, (εἴτε ἐκ τοῦ Θεοῦ εἴτε ἐκ τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν, δὲν γνωρίζω) κατὰ τῶν ἀσεβῶν, οἱ ὁποῖοι οὐχὶ μόνον ἁμαρτάνουν καὶ ἐργάζονται τὰ χείριστα ἐκ τῶν παθῶν, ἀλλὰ καὶ συνιστοῦν ταῦτα, ὡς «νόμιμα», καὶ παιδαγωγοῦν δι’ αὐτῶν, τοὺς ἀγνοοῦντας καὶ ἐπιπολαίους!

Ἀλλὰ τί λέγω «ἔρχεται»; Ἤδη ἔφθασεν! Καὶ ἤδη ζῶμεν καὶ βιοῦ­­μεν τὰς συνεπείας καὶ τὴν ὀργήν, ἐξ αἰτίας τῆς ἀποστασίας ἡμῶν! Ἤδη ἡ κατάστασις εἰς κάθε ἐπίπεδον ζωῆς, ἔχει πλέον ὑπερβῆ ἀκόμη καὶ τὰ ὅρια τοῦ ἀνεκτοῦ καὶ ὑποφερτοῦ! Τοῦτο δέ, δὲν τὸ λέγομεν μόνον ἡμεῖς, ἀλλὰ ὁμολογεῖται ἀκόμη καὶ ἀπ’ ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ὑπῆρξαν ὑπέρμαχοι καὶ ὑπερασπισταί, ἔστω μιᾶς μικρᾶς ἀποκλίσεως ἀπὸ τὰς ἠθικὰς βάσεις καὶ ἀξίας τῆς ἁγίας ἡμῶν πίστεως! Ὅλων ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἐθεώρουν ὡς ἀκραίας, τὰς διδαχὰς καὶ ἐντολὰς τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ! Ἅπαντες οὗτοι διαπιστώνουν, ἡ ὀργή, ἐν τέλει, δὲν εἶναι μόνον ἢ ἴσως, μία ἀκραία καὶ καταστροφικὴ ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ αὐτὴ αὕτη ἡ ἁμαρτία καὶ ἀποστασία ἡμῶν!

Μετὰ τὰς θλιβερὰς ταύτας διαπιστώσεις, καὶ ἐφ’ ὅσον κατανυγῶμεν καὶ μετανοήσωμεν καὶ ἐπανέλθωμεν ὡς ὁ ἄσωτος, εἰς τὴν Πατρικὴν ἀγάπην τοῦ Οὐρανίου Πατρός, ἴσως προλάβωμεν, καὶ ἀναστρέψωμεν τὴν πορείαν τῆς ἐπερχομένης ὀργῆς! Ἀμήν.

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

Ἱεροκήρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

 

πηγή:  orthodoxostypos.gr