Ὁ δρόμος τῆς σωτηρίας

Στὸν σωτήριο ἀγώνα ἔχουμε τρεῖς ἰσχυροὺς ἐχθρούς, τὴ σάρκα, τὸν κόσμο καὶ τὸν διάβολο. […] Γιὰ νὰ μάθουμε ὅμως νὰ πολεμοῦμε μὲ ἐπιτυχία κατὰ τῶν ἀντιπάλων αὐτῶν καὶ νὰ ἀνταποκριθοῦμε στὸ πανάγιο τοῦ Κυρίου θέλημα, πρέπει νὰ μάθουμε ποιὰ εἶναι ἡ σωστὴ ὁδὸς ποὺ ἀπὸ τὴν ἀρχὴ θὰ ἀκολουθήσουμε στὸν σωτήριο αὐτὸν ἀγώνα. Τὸ κύριο σύνθημα μὲ τὸ ὁποῖο μᾶς προσκαλεῖ ὁ Κύριος νὰ τὸν ἀκολουθήσουμε καὶ νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὰ πάθη ποὺ μᾶς ἀπειλοῦν βρίσκεται στὸν ἀκόλουθο λόγο Του: «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθείν, ἀπαρνησάσθω ἐαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν

αὐτοῦ, καί ακολουθείτω μοι»(Μάρκ. 8,34) Ὅποιος λοιπὸν θέλει νὰ προχωρεῖ σωστὰ στὴ χριστιανικὴ ζωή, ὁποιαδήποτε ἰδιότητα κὶ ἄν ἔχει, πρέπει νὰ ἔχει σταθερὰ ὑπ’ ὄψιν του αὐτὴν τὴν περικοπή, ποὺ θὰ τὸν ὁδηγήσει στὸν ἀσφαλῆ λιμένα τῆς σωτηρίας.

Ὅποιος ὅμως παρεμβάλλει προφάσεις καὶ ὑπεκφυγές, αὐτὸς ἄς μὴν πλανᾶται ὅτι θὰ ἀποβάλει μὲ ἄλλον τρόπο τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο μὲ τὰ πάθη του καὶ τὶς ἐπιθυμίες του. Ἄς δοῡμε τὶ ὁ Χριστὸς ζητεῖ μὲ αὐτὰ τὰ λόγια. Λέει: Ὅποιος θέλει ἐλεύθερα νὰ μὲ ἀκολουθήσει καὶ νὰ μιμηθεῖ τὰ ἔργα μου, αὐτός εἶναι ἀνάγκη νὰ κάνει τρία πράγματα: νὰ ἀρνηθεῖ τὸν ἑαυτό του, νὰ σηκώσει τὸ σταυρὸ του καὶ νὰ μὲ ἀκολουθήσει. Δηλαδὴ ὅποιος θέλει νὰ ζήσει μὲ εὐσέβεια καὶ νὰ μὲ ἀκολουθήσει ἐκπληρώνοντας τὶς ἐντολές μου, πρέπει νὰ ἀπαρνηθεῖ τὸν ἐαυτὸ του, δηλαδὴ τὶς ἐπιθυμίες τῆς σάρκας καὶ τὶς ἄτακτες κινήσεις της, καὶ νὰ ἀποστραφεῖ κάθε ἁμαρτία καὶ ὅλες τὶς πονηρὲς του ἐπιθυμίες ποὺ μετὰ τὴν παράβαση συνοδεύουν καὶ βαρύνουν τὴν ψυχή, ὄχι γιατὶ ἀπὸ τὴ φύση της ἡ ψυχὴ ρέπει πρὸς τὰ πάθη μὲ τὴ θέλησή της – κάθε ἄλλο! – ἀλλὰ γιατὶ ἡ προαίρεσή της ὑποδουλώνεται σὲ αὐτά. Καὶ ὅπως ὁ ρύπος (ἡ ἀκαθαρσία) συνοδεύει τὸ σώμα καὶ ἡ σκουριὰ τὸ σίδερο, ἔτσι καὶ στὴν ψυχὴ ἐπικάθονται τὰ πάθη, ὅταν ἐμεῖς δεν προσέχουμε. Σ’ αὐτὸ ἀποβλέποντας ὁ Κύριος ἔλεγε «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν» (δηλαδὴ τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο), καὶ «ὅς δ’ ἄν ἀπολέσῃ τήν ἑαυτοῦ ψυχήν ἓννεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν» (Μαρκ. 8,35). Δηλαδὴ ὅποιος ἀπολέσει (ἀφανίσει) τὶς κακὲς ἐπιθυμίες τῆς ψυχῆς, τὴν ὑπερηφάνεια, τὸν φθόνο, τὸ μίσος, τὴν ἀσπλαχνία καὶ τὰ λοιπὰ πάθη της, αὐτὸς σώζει τὴν ψυχή του στὴν αἰωνιότητα καὶ κληρονομεῖ τὴν αἰώνια σωτηρία.

Ὅποιος ὅμως περιποιεῖται τὶς κακὲς ἐπιθυμίες τῆς ψυχῆς του, αὐτός χὰνει τὴν ψυχή του, δηλαδὴ τὴν παραδίδει στὴν αἰώνια κόλαση. Αὐτὰ ὠς πρὸς τὸ πρῶτο σημεῖο, δηλαδὴ τὴν ἀπάρνηση τοῦ ἑαυτοῦ μας. Ὡς πρὸς τὸ δεύτερο, δηλαδὴ νὰ σηκώσουμε τὸν σταυρὸ μας, τίποτε ἄλλο δὲν ἐννοεῖ παρὰ ὅτι αὐτὸς ποὺ τὸν ἀκολουθεῖ ὀφείλει νὰ ὑπομείνει ἀγόγγυστα ὅλα τὰ λυπηρὰ καὶ θλιβερὰ ποὺ προέρχονται εἲτε ἀπὸ τὸν Θεὸ γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας, εἲτε ἀπὸ τὸν διάβολο, ὅπως συνέβη μὲ τὸν Ἰώβ, γιὰ νὰ δοκιμαστοῦμε, εἲτε ἀπὸ κακόβουλους καὶ κακοποιοὺς ἀνθρώπους, ὅπως συνέβη μὲ
τὸν Μέγα Ἀθανάσιο, τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο καὶ πολλοὺς ἄλλους Ἁγίους, εἲτε ἀπὸ τὴ φύση μας ποὺ ἔχει ὑποστεῖ φθορὰ καὶ ὑπόκειται σὲ πολλὲς ἀσθένειες καὶ δυστυχήματα. Ὡς πρὸς τὸ τρίτο, δηλαδὴ τό «ἀκολουθείτω μοι», αὐτὸ δὲ σημαίνει τίποτε ἄλλο παρά: Ὅποιος γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ θέλει νὰ Τὸν ἀκολουθήσει, πρέπει νὰ φυλάξει τὶς σωτήριες ἐντολὲς Του καὶ τὴ νομοθεσία Του, σύμφωνα μὲ τό: «ὁ ἀγαπῶν με τὰς ἐντολάς μου τηρήσει» (θὰ ἐφαρμόσει) (βλ. Ἰω. 14,15). Ἀπὸ αυτά ποὺ παραπάνω ἀναφέραμε, φαίνεται καθαρὰ ὅτι μόνος ἀσφαλής δρόμος ποὺ μᾶς ὁδηγεῖ στὴν τελειότητα τῆς ἀρετῆς καὶ κάνει κάθε εὐσεβῆ Χριστιανὸ τέλειο ὀπαδὸ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, είναι η εφαρμογή τοῦ παραπάνω ρητοῦ, Σ’ αὐτό πρέπει πάντα νὰ προσβλέπουμε, καὶ νὰ ρυθμίζουμε τὴ ζωή μας σὲ ὅσα μᾶς συνιστᾶ, δηλαδὴ νὰ ἀπαρνούμαστε τὸν ἑαυτό μας, νὰ σηκώνουμε τὸν σταυρό μας καὶ νὰ ἀκολουθοῦμε γνήσια τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό. 

Ἀπὸ τὸ βιβλίο: Συμβουλευτικὸν περὶ χριστιανικῆς τελειότητος τοῦ γέροντος ΔΑΝΙΗΛ ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΟΥ, ἔκδοσις ΙΕΡΟΥ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΥ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΟΣ ΔΑΝΙΗΛΑΙΩΝ, ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ, 2009

πηγή:  enromiosini.gr