Φθάνει ἡ λογική γιά νά πιστέψω;

Εδώ το προηγούμενο

 Βέβαια καί πάλι ὅλα αὐτά δέν μποροῦμε νά τά κατανοήσουμε μόνο μέ τή λογική. Ἡ λογική ἀπό μόνη της δέν εἶναι ὁ ἀσφαλής δρόμος γιά νά αἰσθανθεῖ ὁ ἄνθρωπος τόν Θεό. Διότι ὁ ἄνθρωπος προσεγγίζει καί αἰσθάνεται καί ἀγαπᾶ τόν Θεό «ἐξ ὅλης τῆς καρδίας του καί ἐξ ὅλης της ψυχῆς του καί ἐξ ὅλης τῆς διανοίας του καί ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος του» (Μάρκ. ιβ΄30). Ἀλλά καί πάλι ἀπό μόνες τους ὅλες αὐτές οἱ δυνάμεις τοῦ ἀνθρώπου, τό συναίσθημα, ἡ νόηση, ἡ βούληση, ἡ λογική, δέν φθάνουν γιά νά αἰσθανθεῖ ὁ ἄνθρωπος τόν Θεό.

Θέμα βιώματος καί ὄχι μόνο λογικῆς   (σελ.29-30)

Ἡ πίστη στήν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ λοιπόν δέν εἶναι τόσο θέμα ἐπιχειρημάτων γιά νά πειστοῦμε διανοητικά γιά τήν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ. Ὑπάρχουν βέβαια ἀμέτρητα ἐπιχειρήματα γιά τήν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ, κάποια ἀπό τά ὁποῖα θά ἀναφέρουμε. Ὅμως τό θέμα τῆς πίστεως εἶναι θέμα ζωῆς, θέμα βιώματος καί ἐμπειρίας. Καί τήν ἐμπειρία αὐτή τή βιώνουν ὄχι μόνο οἱ διανοούμενοι κάθε ἐποχῆς, ἀλλά καί οἱ ἁπλοί ἄνθρωποι πού ἀγωνίζονται νά ζοῦν μέσα στή χάρη τοῦ Θεοῦ. Τήν ἐμπειρία αὐτή βιώνουν σέ ὕψιστο βαθμό οἱ ἅγιοι.

Πόσο ὡραῖο θά ἦταν τήν ὥρα αὐτή νά εἴχαμε ἀνάμεσά μας ὅλους αὐτούς τούς ἀμέτρητους ἁγίους καί μάρτυρες καί ἀσκητές!  Αὐτοί μποροῦν νά μᾶς ποῦν τί εἶναι ὁ Χριστός. Αὐτοί μποροῦν νά μᾶς πείσουν μέ τό αἷμα τους, μέ τά δάκρυά τους, μέ τόν ἱδρῶτα τους ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ μόνος ἀληθινός Θεός πού ἔγινε ἄνθρωπος γιά μᾶς. Κι ἄν τρέχαμε τήν ὥρα αὐτή στίς σπηλιές κάι στίς ἐρημιές καί στά ἀσκητήρια νά δοῦμε ὅλους αὐτούς τούς ἀσκητές, θά λέγαμε ἀπορημένοι: Μά τί ἔπαθαν ὅλοι αὐτοί, τρελάθηκαν; Ἄφησαν τόν κόσμο καί ἐγκατέλειψαν τά πάντα; Γιατί;  Διότι ὅλοι αὐτοί ζοῦν τήν ἐμπειρία τοῦ Χριστοῦ καί κατάλαβαν πολύ καλά τί σημαίνει Χριστός. Καί ὅτι ἀξίζει νά ζεῖς μέ τόν Χριστό.

Πίστη, μιά ἄλλη αἴσθηση, ἡ αἴσθηση τοῦ Θεοῦ (σελ.30)

Αὐτή ὅμως ἡ ἐμπειρία τοῦ Θεοῦ πῶς μπορεῖ νά ἀποκτηθεῖ σέ κάποιο βαθμό καί ἀπό μᾶς; Πῶς μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά ἔχει πνευματικές ἐμπειρίες τοῦ Θεοῦ, νά γνωρίσει ποιός εἶναι ὁ Θεός, νά εἰσδύσει στόν ὑπεραισθητό κόσμο, νά αἰσθανθεῖ αὐτά πού δέν βλέπουν τά μάτια καί δέν ἀκοῦνε τά αὐτιά;

Ἀσφαλῶς ὄχι μέσα ἀπό τίς πέντε αἰσθήσιες του, ἀλλά μέσα ἀπό μιάν ἄλλη αἴσθηση πού ἔβαλε ὁ ἴδιος ὁ Θεός μέσα μας. Εἶναι ἡ πνευματική αἴσθηση πού ὀνομάζεται «πίστη».

Καί τί εἶναι «πίστη»; Πίστη εἶναι ἡ πνευματική αἴσθηση μέ τήν ὁποία μποροῦμε νά βλέπουμε τά ἀόρατα, ν’ ἀκοῦμε τά ἀνήκουστα, νά γευόμαστε τά ἄϋλα, νά ἀγγίζουμε τά ἀνέγγιχτα καί νά ὀσφραινόμαστε τήν ὀσμή ἑνός ἀλλου κόσμου αἰωνίου καί ἀληθινοῦ· «ἔστι δέ πίστις ἐλπιζομένων ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων» (Ἑβρ. ια΄ 1).

Μάριος Ν. Δομουχτσῆς

Σέ ποιόν Θεό νά πιστέψω;

  (σελ.28-30)

Ἔκδοση Πέμπτη

ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ «Ο ΣΩΤΗΡ»

ΑΘΗΝΑ 2013