H θεία Πρόνοια

«Γι’ αυτό πρέπει να πιστεύουμε ότι ο Θεός επιτρέπει να γίνεται  μόνον ό,τι μπορεί να βγη σε καλό, γιατί αγαπά το πλάσμα Του…»

Η εμπιστοσύνη του ανθρώπου στη θεία Πρόνοια, η πίστη δηλ. του ανθρώπου ότι ο Θεός φροντίζει για τη διακυβέρνηση και συντήρηση της Δημιουργίας του και ειδικότερα για τη ζωή και τη σωτηρία του ανθρώπου, είναι προϋπόθεση της πνευματικής ζωής.

Ο Θεός, χωρίς να εμποδίζεται από τίποτε, φροντίζει και βοηθά τον άνθρωπο γι’ αυτά που του χρειάζονται και το πράττει σύμφωνα με τις δικές του εντολές (Ματ. Στ’ 25-34). Όταν ο Θεός φροντίζει για τα πετεινά του ουρανού και τα κρίνα του αγρού, είναι δυνατόν να μη φροντίζει για τον άνθρωπο;

Η φροντίδα αυτή του Θεού φαίνεται και σ’ αυτά που ακολουθούν.

Στο Γεροντικό αναφέρεται η περίπτωση ενός κηπουρού που περιόρισε και τελικά σταμάτησε τις ελεημοσύνες που έκανε και άρχισε να μαζεύει χρήματα για τα γηρατειά του. Όταν μετά από καιρό αρρώστησε, άρχισε να ξοδεύει στους γιατρούς τα χρήματα που μάζεψε, και όταν τελικά αποφασίστηκε να κοπεί το πόδι του κατάλαβε το λάθος του. Μετανόησε που στήριξε τις ελπίδες του στο χρήμα και όχι στην Πρόνοια του Θεού και παρακαλούσε τον Θεό με όλη του την ψυχή να τον συγχωρήσει για το μεγάλο του σφάλμα. Τότε ο Άγγελος που παρουσιάστηκε, άγγιξε το πόδι και παρευθύς το έγιανε! Οι γιατροί το πρωί, που πήγαν να τον ακρωτηριάσουν, τον βρήκαν υγιέστατο!

Ένας πατέρα έξι μικρών παιδιών, φυσιοθεραπευτής σ’ ένα Νοσοκομείο των Αθηνών, πήγαινε τον περασμένο χρόνο στην Τράπεζα για να πάρει δάνειο 4,5 εκ. δραχμών, ώστε μαζί με 1,5 εκ. που ο ίδιος είχε εξοικονομήσει να αγοράσει ένα Ι.Χ. αυτοκίνητο. Στο δρόμο συναντά ένα φίλο του, ο οποίος μαθαίνοντας το σκοπό του, τον πήγε στη δική του Τράπεζα και του έδωσε αυτός τα 4,5 εκ. χωρίς τόκο και χωρίς τακτό χρόνο εξόφλησης!

«Ο Θεός συχνά επιτρέπει να γίνη αυτό που είναι για το συμφέρον των πολλών. Δεν κάνει ποτέ ένα καλό μόνο του, αλλά τρία-τέσσερα καλά μαζί. Ούτε ποτέ επιτρέπει να γίνη ένα κακό, εάν δεν βγούν από αυτό πολλά καλά. Όλα τα αξιοποιεί για όφελός μας, και τα στραβά και τα επικίνδυνα… Γι’ αυτό πρέπει να πιστεύουμε ότι ο Θεός επιτρέπει να γίνεται  μόνον ό,τι μπορεί να βγη σε καλό, γιατί αγαπά το πλάσμα Του. Μπορεί λ.χ. να επιτρέψη έναν μικρό πειρασμό, για να μας προστατέψη από ένα μεγαλύτερο. Μια φορά στο Άγιον Όρος ένας λαϊκός πήγε σε κάποιο πανηγύρι σε ένα μοναστήρι, έπεσε κάτω, και καθώς χιόνιζε, τον σκέπασε το χιόνι. Από τη σπιρτάδα που είχε η αναπνοή του άνοιξε μια τρύπα στο χιόνι. Κάποια στογμή περνούσε ένας από εκεί και είδε την τρύπα. «Τι είναι εδώ, πηγή;», αναρωτήθηκε. Χτυπάει με το μπαστούνι, «ωχ!» φώναξε ο μεθυσμένος, και έτσι οικονόμησε ο Θεός να σωθή». (Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Τόμος Β΄ Πνευμ. Αφύπνιση, σελ. 256,7)

Ο Θεός, λοιπόν, μας φροντίζει και μας δίνει ό,τι μας χρειάζεται, ιδίως όταν βλέπει τον έστω και λίγο φιλότιμο αγώνα μας και τη συναίσθηση της αμαρτωλότητάς μας. Αυτός που εγκαταλείπει τον εαυτό του και την οικογένειά του στα χέρια του Θεού, στην Πρόνοιά Του, χωρίς δικό του σχέδιο, ή χωρίς να επιμένει στο δικό του σχέδιο, όποτε είναι αναγκαίο να γίνει, προσελκύει την εύνοια και την ευλογία του Θεού!

Αυτό σημαίνει χριστιανός∙ άνθρωπος με πλήρη εμπιστοσύνη στον Θεό.

Πηγή: «Μικρή Συμβολή στη Χριστιανική Ζωή», Πρεσβ. Γεωργίου Κουγιουμτζόγλου – Θεσσαλονίκη 2006