Τό δαιμόνιο ἀποκαλύπτει. Ὁ βίος τοῦ Ὁσίου Νήφωνος Ἐπισκόπου Κωνσταντιανῆς τῆς κατ’ Ἀλεξάνδρειαν

Κ

άποτε, καθώς βάδιζε στό δρόμο, πλησίασε κάποιον ἄνθρωπο, πού περπατοῦσε πιό μπροστά του.  Καί τί νά δεῖ!  Ἕνα μαῦρο, ἀπαίσιο δαιμόνιο τόν ἀκολουθοῦσε ἀπό κοντά καί τοῦ ἔσπερνε ρυπαρούς λογισμούς. Ὁ διαβάτης ὅμως, ἄνθρωπος εὐσεβής καί πνευματικός, ἐξέταζε μέ προσοχή καί διάκριση τούς λογισμούς του.  Γι’ αὐτό, γύριζε πίσω του κάθε τόσο καί ἔφτυνε τό διάβολο βρίζοντάς τον.

 Στό θέαμα ἐκεῖνο ὁ ὅσιος ἀγανάκτησε.  Κάρφωσε τό πονηρό πνεῦμα μ’ ἕνα ὀργισμένο βλέμμα καί τοῦ φώναξε:

-Πάψε πιά, ἀκάθαρτο κι ἀνήμερο θεριό, νά πειράζεις τό πλάσμα τοῦ Θεοῦ!  Τί θά κερδίσεις ἐσύ, ἄθλιο δαιμόνιο, ἄν -ὅ μή γένοιτο! – χαθεῖἡ ψυχή του;

-Θά σοῦ πῶ, τοῦ ἀποκρίθηκε ὁ διάβολος.  Δέν θά κερδίσω, βέβαια, τίποτα. Θέλω δέν θέλω ὅμως, ἡ ἀνάγκη μέ κάνει νά πολεμῶ συνεχῶς τούς χριστιανούς. Ἔχουμε κι ἐμεῖς, βλέπεις, τ’ ἀφεντικά μας, πού μᾶς παρακολουθοῦν καί ἐλέγχουν ἄν κάνουμε καλά τή δουλειά μας, ἄν

δηλαδή σᾶς πολεμᾶμε νύχτα-μέρα ἤ σταματᾶμε ἔστω καί γιά λίγο.  Κι ἀλίμονο στό δαίμονα, πού οἱ ἄρχοντές μας θά πιάσουν νά κάθεται!  Τόν μαστιγώνουν ἄγρια, τόν βασανίζουν ἀνελέητα καί τόν ἐξορίζουν μακριά.  Γιατί πρέπει νά ξέρεις, ὅτι κι ἐμεῖς ἔχουμε ἀνάμεσά μας ἀμελεῖς, τούς ράθυμους καί τούς νωθρούς, ὅπως κι ἐσεῖς. Ὁ φόβος λοιπόν τῆς τιμωρίας μᾶς κάνει νά μή σᾶς ἀφήνουμε ποτέ σέ ἡσυχία!

-Ἀνόητε! Καλά, δέν ξέρεις ὅτι σέ περιμένει φωτιά γιά τίς τόσες σου ἁμαρτίες; Γιατί λοιπόν δέν κάθεσαι φρόνιμα; Γιατί δέν ἀποτραβιέσαι νά κλάψεις γιά τήν ἀναπόφευκτη κόλαση πού σοῦ ἔχει ἑτοιμαστεῖ;

Σ’ αὐτό δέν ἤξερε τί ν’ ἀποκριθεῖ ὁ δαίμονας.  Καταντροπιασμένος, ἔγινε μεμιᾶς ἄφαντος.

Τή στιγμή ἐκείνη περνοῦσε ἀπό κεῖ ἕνας μοναχός. Ἦταν νέος, ξανθός καί ἀγγελόμορφος.  Παρατηρώντας τον ὁ ὅσιος, εἶδε πώς ἀπ’ τό στόμα του ἔβγαιναν φλόγες κι ἀνέβαιναν ὥς τόν οὐρανό -ἦταν ἡ φλογερή προσευχή του! Τόν ἀκολουθοῦσε ἕνας ἄγγελος, σάν πύρινος στύλος, πού τοῦ προστάτευε τήν ψυχή καί τό σῶμα.  Μέ τή ρομφαία στό χέρι σκόρπιζε τούς δαίμονες, πού τριγύριζαν τόν καλό ἐκεῖνο μοναχό, ἀπειλώντας καί τρομοκρατώντας τους.

Ὁ ὅσιος μέ θαυμασμό μουρμούρησε:

-Πραγματικά, «θαυμαστὸς ὁ Θεὸς ἐν τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ·  ὁ Θεὸς Ἰσραὴλ αὐτὸς δίδωσι δύναμιν καί κραταίωσιν τοῖς δούλοις αὐτοῦ. Εὐλογητὸς ὁ Θεός»⁵⁶!

Ἕνας Ἀσκητής Ἐπίσκοπος

Ὅσιος Νήφων  Ἐπίσκοπος Κωνσταντιανῆς

  (σελ.109-111)

Ἱερὰ Μονή Παρακλήτου

Ὠρωπος Ἀττικῆς 2004