«Ἡ μητέρα εἶναι πάντοτε βεβαία»

 

Γράφει ἡ κα Ζωὴ Ἀγγελικούδη, Νομικὸς

   Ἦλθε στὸ νοῦ μου ἕνα παλαιὸ ἀξίωμα τοῦ Ρωμαϊκοῦ Δικαίου: «Mater semper certa est». Δηλαδή, «Ἡ μητέρα εἶναι πάντοτε βεβαία». Τὸ ρωμαϊκὸ αὐτὸ ἀξίωμα ὀνομάζεται ἐν συντομίᾳ καὶ «τεκμήριο τῆς μητρότητας». Κατοχυρώνεται στὸ πρῶτο ἐδάφιο τοῦ ἄρθρου 1463 τοῦ Ἀστικοῦ Κώδικα (στὸ ἑξῆς ΑΚ), σύμφωνα μὲ τὸ ὁποῖο: «Ἡ συγγένεια τοῦ προσώπου μὲ τὴ μητέρα του καὶ τοὺς συγγενεῖς της συνάγεται ἀπὸ τὴ γέννηση». Μητέρα τοῦ τέκνου εἶναι ἡ γυναίκα ποὺ τὸ γεννᾶ, ποὺ τὸ φέρνει στὴ ζωή. Εἶναι ἀδιάφορο ἂν ἡ γυναίκα εἶναι ἔγγαμη ἢ ἄγαμη ἢ ἂν συζεῖ σὲ ἐλεύθερη ἕνωση. Σὲ κάθε περίπτωση, μὲ τὴ γέννηση θεμελιώνεται ἡ μητρότητα. Τὴ στιγμὴ ποὺ γεννιέται ἕνα παιδὶ «γεννιέται» καὶ μία μητέρα.

  Τὸ τεκμήριο τῆς μητρότητας ἴσχυε ἀπαρασάλευτα ἀπὸ ἀρχαιοτάτων χρόνων μέχρι τὶς ἀρχὲς τοῦ εἰκοστοῦ πρώτου αἰώνα. Στὶς μέρες μας, μὲ τὴν ἀνάπτυξη τῶν σύγχρονων μεθόδων τεχνητῆς γονιμοποίησης, ἀλλὰ καὶ τὶς διεκδικήσεις τῆς λεγόμενης ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, καὶ αὐτὴ ἀκόμα ἡ μητέρα ἔχει πάψει νὰ εἶναι βεβαία.

  Ὁ νόμος 3089/2002, οἱ διατάξεις τοῦ ὁποίου ἐντάχθηκαν στὸ ὄγδοο κεφάλαιο τοῦ Ἀστικοῦ Κώδικα εἰσήγαγε στὴν ἑλληνικὴ ἔννομη τάξη τὴν ἰατρικὴ ὑποβοήθηση στὴν ἀνθρώπινη ἀναπαραγωγὴ (τεχνητὴ γονιμοποίηση). Πρῶτο κοινὸ χαρακτηριστικὸ ὅλων τῶν μεθόδων ἰατρικῶς ὑποβοηθούμενης ἀναπαραγωγῆς εἶναι ἡ ἀποσύνδεση τῆς τεκνοποίησης ἀπὸ τὴν ἐρωτικὴ πράξη. Δεύτερο κοινὸ χαρακτηριστικό τους, συνδεόμενο μὲ τὸ πρῶτο, εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ γεννητικὸ ὑλικὸ ποὺ χρησιμοποιεῖται γιὰ τὴν τεχνητὴ γονιμοποίηση μπορεῖ νὰ ἀνήκει εἴτε στὰ πρόσωπα ποὺ ἐπιθυμοῦν νὰ ἀποκτήσουν τέκνο (ὁμόλογη τεχνητὴ γονιμοποίηση), εἴτε σὲ τρίτους δότες (ἑτερόλογη τεχνητὴ γονιμοποίηση).

  Ἔτσι λοιπὸν καὶ τὰ ὠάρια ποὺ χρησιμοποιοῦνται γιὰ τὴν τεχνητὴ γονιμοποίηση εἶναι δυνατὸν νὰ ἀνήκουν εἴτε στὴν κυοφόρο γυναίκα, εἴτε σὲ τρίτη δότρια. (Τί φοβερὴ ἔκφραση καὶ πραγματικότητα, ἀλήθεια: «χρησιμοποιοῦνται» τὰ ὠάρια στὴν τεχνητὴ γονιμοποίηση σὰν νὰ πρόκειται γιὰ κοινὰ ἀντικείμενα… Μπαίνουν μάλιστα καὶ στὴν κατάψυξη, ὡσὰν νὰ ἦταν τρόφιμα…). Σὲ αὐτὴ τὴν περίπτωση, ὅπου τὸ ὠάριο ἀνῆκε σὲ ἄλλη γυναίκα καὶ ὄχι στὴν κυοφόρο, ποιὰ εἶναι ἡ μητέρα τοῦ παιδιοῦ; Καὶ πάλι, μητέρα εἶναι ἐκείνη ποὺ γεννᾶ τὸ παιδί. Τὸ βέβαιον τῆς μητέρας κλονίστηκε μὲ τὴν ἑτερόλογη τεχνητὴ γονιμοποίηση, ὅμως ἄντεξε.

  Τὸ τεκμήριο τῆς μητρότητας ἀνατράπηκε στὴν ἑλληνικὴ ἔννομη τάξη τὸ πρῶτον μὲ τὴν ἐφαρμογὴ τῆς παρένθετης μητρότητας. Παρένθετη μητρότητα εἶναι ἡ μέθοδος τεχνητῆς γονιμοποίησης, κατὰ τὴν ὁποία μία γυναίκα κυοφορεῖ καὶ γεννᾶ ἕνα παιδὶ γιὰ λογαριασμὸ μίας ἄλλης γυναίκας, ἡ ὁποία ἐπιθυμεῖ νὰ ἀποκτήσει παιδί, ἀλλὰ ἀδυνατεῖ νὰ κυοφορήσει γιὰ ἰατρικοὺς λόγους.

  Ἡ παρένθετη μητρότητα ἐπιτρέπεται στὸ δίκαιό μας ὑπὸ αὐστηρὲς προϋποθέσεις (προβλεπόμενες ἀναλυτικὰ στὸ ἄρθρο 1458 ΑΚ) καὶ μόνο ὕστερα ἀπὸ δικαστικὴ ἄδεια. Ἡ αἴτηση γιὰ τὴν παροχὴ τῆς σχετικῆς ἄδειας ὑποβάλλεται στὸ δικαστήριο ἀπὸ τὴ γυναίκα ποὺ ἐπιθυμεῖ νὰ ἀποκτήσει τέκνο καὶ ποὺ ἀδυνατεῖ γιὰ ἰατρικοὺς λόγους νὰ κυοφορήσει. Τονίζεται, ὅτι τὰ ἑλληνικὰ δικαστήρια δὲν χορηγοῦν σὲ μονήρεις ἄνδρες δικαστικὴ ἄδεια γιὰ ἀπόκτηση τέκνου μὲ παρένθετη μητέρα. Δικαιολογητικὸς λόγος εἶναι τὸ ὅτι ὁ ἄνδρας ἀδυνατεῖ ἐκ φύσεως νὰ κυοφορήσει, ἐνῶ ἡ παρένθετη μητρότητα ἐφαρμόζεται μόνο σὲ περίπτωση ἰατρικῆς ἀδυναμίας πρὸς κυοφορία. Ἀπὸ αὐτὴ τὴ ρύθμιση φαίνεται ἡ σπουδὴ τοῦ Ἕλληνα νομοθέτη καὶ τοῦ Ἕλληνα δικαστῆ, νὰ μὴ γεννιοῦνται παιδιὰ «κατὰ παραγγελία» ἀνδρῶν, ἀπὸ γυναῖκες ποὺ χρησιμοποιοῦνται ὡς «μηχανὲς παραγωγῆς παιδιῶν» [ii]. Νὰ γεννιοῦνται παιδιὰ ποὺ ἔχουν μητέρα καὶ πατέρα.

  Ὁ νόμος «ἀπαγορεύει τὴν πλήρη ὑποκατάσταση τῆς γυναίκας ποὺ ἐπιθυμεῖ νὰ ἀποκτήσει τέκνο ἀπὸ ἄλλη γυναίκα» [iii]. Τοῦτο σημαίνει ὅτι τὸ ὠάριο, τὸ ὁποῖο γονιμοποιεῖται μὲ ἐξωσωματικὴ γονιμοποίηση καὶ στὴ συνέχεια μεταφέρεται στὴ μήτρα τῆς παρένθετης μητέρας, ἀπαγορεύεται νὰ ἀνήκει στὴν ἴδια  τὴν παρένθετη μητέρα. Μπορεῖ νὰ ἀνήκει εἴτε στὴ γυναίκα ποὺ ἐπιθυμεῖ νὰ ἀποκτήσει τέκνο, εἴτε σὲ τρίτη γυναίκα.

  Ἑπομένως, τὸ παιδὶ ποὺ γεννιέται μὲ παρένθετη μητρότητα συνδέεται μὲ δύο ἕως τρεῖς γυναῖκες: τὴ γυναίκα ποὺ ἐπιθυμεῖ νὰ ἀποκτήσει τέκνο, τὴ γυναίκα ποὺ τὸ κυοφορεῖ καὶ τὸ γεννᾶ καὶ τὴν δότρια τοῦ ὠαρίου, ἂν εἶναι διαφορετικὸ πρόσωπο. Ποιὰ εἶναι ἡ μητέρα τοῦ παιδιοῦ; Σύμφωνα μὲ τὸ τεκμήριο τῆς μητρότητας, μητέρα εἶναι ἡ γυναίκα ποὺ τίκτει τὸ παιδί. Ὅμως ὄχι! Μὲ τὴν παρένθετη μητρότητα γιὰ πρώτη φορὰ στὰ χρονικὰ ἀνατρέπεται τὸ τεκμήριο τῆς μητρότητας . Μητέρα τοῦ παιδιοῦ θεωρεῖται, ὄχι ἐκείνη ποὺ τὸ κυοφορεῖ καὶ τὸ γεννᾶ, ἀλλὰ ἡ γυναίκα στὴν ὁποία χορηγεῖται ἡ ἄδεια νὰ «δανειστεῖ τὴ μήτρα» τῆς κυοφόρου! Τοῦτο τὸ προβλέπει ρητὰ τὸ ἄρθρο 1464 ἐδ. α΄ ΑΚ: «Σὲ περίπτωση τεχνητῆς γονιμοποίησης, ἂν ἡ κυοφορία ἔγινε ἀπὸ ἄλλη γυναίκα, ὑπὸ τοὺς ὅρους τοῦ ἄρθρου 1458, μητέρα τοῦ τέκνου τεκμαίρεται ἡ γυναίκα στὴν ὁποία δόθηκε ἡ σχετικὴ δικαστικὴ ἄδεια».

  Μὲ τὴν παρένθετη μητρότητα ἀνατρέπεται ἡ φυσικὴ τάξη. Ὀνομάζεται μητέρα ἑνὸς παιδιοῦ μία γυναίκα ποὺ δὲν κυοφόρησε καὶ δὲν γέννησε τὸ παιδί, μόνο καὶ μόνο ἐπειδὴ ἐπιθύμησε νὰ τὸ ἀποκτήσει. Τίθεται ἐδῶ ἕνα πολὺ σοβαρὸ ἐρώτημα: Εἶναι ἀποστολὴ τοῦ Δικαίου νὰ ἱκανοποιεῖ τὶς ἐπιθυμίες τῶν κοινωνῶν του, καὶ μάλιστα ἀνατρέποντας τὴ φυσικὴ καὶ ἠθικὴ τάξη πραγμάτων;

  Εὔλογα θὰ πεῖ ὁ ἀναγνώστης: Μὰ στὸ δίκαιό μας ἀναγνωρίζεται ἀπὸ ἀρχαιοτάτων χρόνων ὁ θεσμὸς τῆς υἱοθεσίας [iv]. Στὴν υἱοθεσία, ὅπως καὶ στὴν παρένθετη μητρότητα, ἡ γονικὴ σχέση ἔχει ἀποκλειστικὰ κοινωνικὸ-συναισθηματικὸ ἔρεισμα. Τοῦτο εἶναι ἀληθές. Σύμφωνα μὲ τὸ ἄρθρο 1561 ἐδ. α΄ ΑΚ: «Μὲ τὴν υἱοθεσία διακόπτεται κάθε δεσμὸς τοῦ ἀνηλίκου μὲ τὴ φυσική του οἰκογένεια , μὲ ἐξαίρεση τὶς ρυθμίσεις περὶ κωλυμάτων γάμου τῶν ἄρθρων 1356 καὶ 1357 καὶ ὁ ἀνήλικος ἐντάσσεται πλήρως στὴν οἰκογένεια τοῦ θετοῦ γονέα του». Μὲ τὴν υἱοθεσία μητέρα τοῦ παιδιοῦ ἀπὸ νομικὴ ἄποψη δὲν εἶναι ἐκείνη ποὺ τὸ γέννησε, ἀλλὰ ἡ θετή του μητέρα. Ἡ γυναίκα, ὅμως, ποὺ γέννησε τὸ παιδὶ ἀναγνωρίζεται ὡς βιολογική του μητέρα.

  Ἀντίθετα, ἡ παρένθετη μητέρα ποτὲ δὲν ἀναγνωρίζεται ὡς βιολογικὴ μητέρα τοῦ τέκνου, τὸ ὁποῖο κυοφορεῖ καὶ τίκτει, παρὰ τὸν ἀδιαμφισβήτητο δεσμό της μαζί του. Χρησιμοποιεῖται μόνο ὡς «δοχεῖο», γιὰ νὰ ἀποκτήσει παιδὶ μία ἄλλη γυναίκα. Νὰ ποὺ ἡ πολιτισμένη, φεμινιστικὴ ἐποχή μας ἐργαλειοποιεῖ τὴ γυναίκα!

  Ἡ υἱοθεσία (πρέπει νὰ) ὑπηρετεῖ τὸ συμφέρον ἑνὸς παιδιοῦ νὰ ἀποκτήσει οἰκογένεια, πατέρα καὶ μητέρα. Ἡ παρένθετη μητρότητα ὑπηρετεῖ μόνο τὴν ἐπιθυμία μίας γυναίκας νὰ ἀποκτήσει παιδί. Καὶ ἡ ἄμβλωση ὑπηρετεῖ τὴν ἐπιθυμία μίας γυναίκας νὰ μὴ ἀποκτήσει παιδί. Ὅλα στὴν ὑπηρεσία τῶν ἐπιθυμιῶν τῶν ἀνθρώπων! Γιὰ τὸ δικαίωμα ὅμως ἑνὸς ἀνυπεράσπιστου, ἀγέννητου παιδιοῦ νὰ γεννηθεῖ καὶ νὰ ἔχει μητέρα τὴ γυναίκα ποὺ τὸ γέννησε, δὲ νοιάζεται κανεὶς στὴν «πολιτισμένη» ἐποχή μας!

  Ἐξάλλου, ἡ διάταξη τοῦ ἄρθρου 1561 ΑΚ τέθηκε σὲ ἰσχὺ μὲ τὸ νόμο 2047/1996. Μέχρι τὸ 1996 ἴσχυε ἡ διάταξη τοῦ τότε ἄρθρου 1583 ΑΚ, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία «τὰ ἐκ τῆς συγγενείας δικαιώματα καὶ ὑποχρεώσεις μεταξὺ τοῦ θετοῦ τέκνου καὶ τῆς φυσικῆς του οἰκογένειας, ἐνόσῳ στὸ νόμο δὲν ὁριζόταν ἀλλιῶς, παρέμεναν ἀμετάβλητα». Μόλις τὸ 1996 ὁ νομοθέτης διέκοψε κάθε συγγενικὸ δεσμὸ τοῦ υἱοθετούμενου μὲ τὴ βιολογική του οἰκογένεια, τὸ βιολογικό του πατέρα καὶ τὴ βιολογική του μητέρα.

  Καὶ φτάνουμε στὸ σήμερα. Ὁ Νόμος 5089/2024 μὲ τίτλο «Ἰσότητα στὸν πολιτικὸ γάμο, τροποποίηση τοῦ Ἀστικοῦ Κώδικα καὶ ἄλλες διατάξεις» (ΦΕΚ 27 Α΄ / 17-2-2024) εἰσήγαγε στὴν ἑλληνικὴ ἔννομη τάξη τὸ γάμο μεταξὺ ὁμοφύλων. Μέχρι τότε ὁ γάμος ὁριζόταν μὲ βάση τὸν ὁρισμὸ τοῦ Μοδεστίνου, Ρωμαίου νομοδιδασκάλου τοῦ 3ου μ.Χ. αἰώνα: “Γάμος ἐστὶ συνάφεια ἀνδρὸς καὶ γυναικὸς καὶ συγκλήρωσις τοῦ βίου παντός, θείου τε καὶ ἀνθρωπίνου δικαίου κοινωνία”. Καὶ σὲ ἀπόδοση στὰ νέα ἑλληνικά: «Ὁ γάμος εἶναι συνάφεια τοῦ ἄνδρα καὶ τῆς γυναίκας μὲ σκοπὸ τὴν κοινὴ πορεία καὶ τὸ μοίρασμα ὅλου τοῦ βίου, συγχρόνως δὲ ἡ κοινωνία τοῦ θείου καὶ ἀνθρωπίνου δικαίου» [v].

  Ὁ ὁρισμὸς τοῦ Μοδεστίνου γινόταν ἐπὶ αἰῶνες δεκτὸς στὴν ἑλληνικὴ ἔννομη τάξη ἀπὸ τὸ σύνολο τῆς νομολογίας καὶ τῆς νομικῆς θεωρίας. Ἀκόμα ὅμως καὶ ὁ γάμος ὡς ἕνωση δύο προσώπων διαφορετικοῦ φύλου ἐνώπιον Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων ἔχει χάσει σήμερα τὴ θεσμική του σταθερότητα. Πρῶτα θεσμοθετήθηκε ὁ πολιτικὸς γάμος, ὕστερα τὸ σύμφωνο συμβίωσης. Τώρα ἡ Κυβέρνηση περιφρονεῖ τὴ νομικὴ ἐπιστήμη καὶ μεταβάλλει τὸν ὁρισμὸ τοῦ γάμου. Γράφει ὁ Ὑπουργὸς Ἐπικρατείας στὴν παρουσίαση τοῦ νομοσχεδίου: «Ὁ γάμος εἶναι ἕνας μακραίωνος θεσμὸς ποὺ λειτουργεῖ ὡς ἐπιστέγασμα τῆς ἀγάπης δύο ἀνθρώπων ποὺ ἐπιλέγουν νὰ ζήσουν μαζὶ τὴ ζωή τους. Πιστεύουμε βαθιὰ στὸ θεσμὸ τοῦ γάμου, ἕνα ἀπὸ τοὺς ἀρχαιότερους καὶ πιὸ συντηρητικοὺς θεσμοὺς» [vi]. Μᾶς «παραμυθιάζει» ἡ Κυβέρνηση, ὅτι δῆθεν πιστεύει στὸ θεσμὸ τοῦ γάμου, ἐνῶ θεσμοθέτησε τὸν «γάμο» τῶν ὁμοφυλοφίλων καὶ δρομολογεῖ τὴν υἱοθεσία παιδιῶν ἀπὸ αὐτούς.

  Ἐρωτᾶται: Ἡ υἱοθεσία παιδιῶν ἀπὸ ὁμόφυλα ζευγάρια θὰ ὑπηρετεῖ τὸ συμφέρον τῶν υἱοθετούμενων παιδιῶν νὰ ἀνήκουν σὲ μία οἰκογένεια ἢ τὴν ἐπιθυμία τῶν ὁμοφυλοφίλων νὰ ἀποκτήσουν παιδιά;

Τὰ παιδιὰ ποὺ θὰ μεγαλώνουν σὲ ἕνα «γάμο» δύο γυναικῶν θὰ ἔχουν δύο μητέρες, τὰ δὲ παιδιὰ ποὺ θὰ μεγαλώνουν σὲ ἕνα «γάμο» δύο ἀνδρῶν δὲν θὰ ἔχουν καμία μητέρα! Νὰ λοιπὸν ἀκόμα ἕνα πλῆγμα στὴ βεβαία, μία καὶ μοναδική, μητέρα! Ἀκόμα καὶ ὁ Χριστός, κατὰ τὸ ἀνθρώπινον, εἶχε μία μητέρα, τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο. Ἐμεῖς, ὅμως, εἴμαστε προοδευτικοί. Θὰ φτιάξουμε παιδιὰ ποὺ θὰ ἔχουν δύο μητέρες. Ἢ καμία. Καὶ θὰ τὰ μεγαλώνουμε μὲ ἀγάπη…

Ὁ Ὑπουργὸς Ἐπικρατείας λέγει ὅτι «παιδιὰ μεγαλώνουν σὲ ὁμόφυλες οἰκογένειες δεκαετίες τώρα. ΛΟΑΤΚΙ συμπολίτες μας ἤδη ἀποκτοῦν παιδιά. Πῶς; α) Μόνες γυναῖκες, νόμιμα καὶ μέσῳ τράπεζας σπέρματος. β) Μόνοι ἄνδρες ἢ μόνες γυναῖκες, νόμιμα ἀπὸ τὸ 1946, μέσῳ υἱοθεσίας. γ) Ἕλληνες, στὸ ἐξωτερικό, μέσῳ ὑποβοηθούμενης ἀναπαραγωγῆς ἢ υἱοθεσίας».

Μία μικρὴ λεπτομέρεια: Μέχρι σήμερα, δὲν ἐπιτρέπεται νομοθετικὰ σὲ ὁμόφυλα ζευγάρια νὰ ἀποκτοῦν παιδιά, οὔτε μέσῳ ἰατρικῶς ὑποβοηθούμενης ἀναπαραγωγῆς, οὔτε μέσῳ υἱοθεσίας. Μὲ τὸ νὰ λέγει ὁ κ. Ὑπουργὸς ὅτι «παιδιὰ μεγαλώνουν σὲ ὁμόφυλες οἰκογένειες δεκαετίες τώρα», οὐσιαστικὰ παραδέχεται πὼς ὑπάρχουν ὁμοφυλόφιλοι ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι ἐξαπατοῦν τὴν Πολιτεία. Ἐμφανίζονται ὡς δῆθεν μοναχικὲς γυναῖκες ἢ μοναχικοὶ ἄνδρες, ἀποκτοῦν παιδιὰ μέσῳ ὑποβοηθούμενης ἀναπαραγωγῆς ἢ υἱοθεσίας καὶ στὴ συνέχεια τὰ μεγαλώνουν μαζὶ μὲ τοὺς συντρόφους τους. Σὲ ἀνθρώπους ποὺ ψεύδονται καὶ ὑποκρίνονται, ἀναγνωρίζει σήμερα ἡ Πολιτεία τὸ δικαίωμα νὰ υἱοθετοῦν καὶ νὰ ἀναθρέφουν παιδιά. Γιὰ νὰ καλύψει τὴν ἀδυναμία τοῦ κρατικοῦ μηχανισμοῦ νὰ ἐλέγξει τὶς παράνομες υἱοθεσίες. Καὶ ἀπὸ ἀγάπη, φυσικά.

Ἀπὸ ὅλα τὰ ἀνωτέρω γίνεται ξεκάθαρο πὼς οἱ πολιτικοὶ ἰθύνοντες ἐδῶ καὶ χρόνια, μὲ ἐνορχηστρωμένο σχέδιο διαλύουν ὅ,τι εἶναι στὴ ζωὴ ἀπαρασάλευτο, ἀκόμα καὶ τὸ γάμο, τὴν οἰκογένεια, τὴ μητρότητα, τὴν πατρότητα. Προσπαθοῦν νὰ μᾶς πείσουν, πὼς δῆθεν ὅλα εἶναι σχετικά. Γιατί ἆραγε;

Ὁ π. Ἰωὴλ Γιαννακόπουλος γράφει στὸ βιβλίο του «Χριστιανισμὸς- Λογική»: «Ὅλα εἶναι σχετικά! Ἰδοὺ ἡ φράσις τὴν ὁποία ἀκούομεν σήμερον, περισσότερον ὅμως ταύτην ἠκούομεν προπολεμικῶς, ὅτε ἡ πρὸς ἄρνησιν διάθεσις ἦτο μεγαλυτέρα. Ἡ φράσις αὕτη εἶχε καὶ ἔχει ὄχι μόνον τὴν θεωρητικήν της ἄποψιν, ἀλλὰ καὶ τὴν πρακτικήν της πλευράν, ἡ ὁποία εἶναι ἡ ἑξῆς: Ἀφοῦ ὅλα εἶναι σχετικά, οὐδὲν εἶναι μόνιμον καὶ σταθερόν. Ἑπομένως, οὔτε ὁ Θεὸς ὑπάρχει, οὔτε ὡρισμένη ἠθική. Ὡς ἀποτέλεσμα κατὰ συνέπειαν τῆς σχετικότητος ἔρχεται ἡ πρὸς τὸν Θεὸν ἀπιστία καὶ ἡ πρὸς τοὺς ἀνθρώπους ἀνηθικότης»  [vii].

Ἑπομένως, οἱ πολιτικοί μας ἐπιδιώκουν τὴν ἀποσάθρωση τῶν θεσμῶν καὶ τὴ σχετικοποίηση τῶν πάντων, ἐπειδὴ νομίζουν πὼς ἔτσι θὰ καταργήσουν τὸν Θεό. Οὐδόλως ἐνδιαφέρονται γιὰ τὰ δικαιώματα τῶν ὁμοφυλοφίλων. Τοὺς χρησιμοποιοῦν μόνο ὡς ὄργανα γιὰ τὴν ἐπικράτηση ἑνὸς κόσμου, ὅπου – κατὰ τὴ διατύπωση τοῦ Ντοστογιέφσκι- δὲν ὑπάρχει Θεὸς καὶ ὅλα ἐπιτρέπονται! Τόσο πολὺ τοὺς σέβονται! Κι ἔχουν τὸ θράσος νὰ ἐπικαλοῦνται μάλιστα τὴν ἀγάπη αὐτοὶ ποὺ δὲν ἔχουν οὔτε ὅσιο, οὔτε ἱερό! Δὲν θὰ βρεθεῖ ἄραγε κανεὶς νὰ τοὺς σταματήσει;

Σημειώσεις:

[i] inmm.gr

[ii] Κατὰ τὴ διατύπωση τοῦ π. Βασιλείου Βολουδάκη.

[iii] Θανάση Κ. Παπαχρίστου, Ἐγχειρίδιο Οἰκογενειακοῦ Δικαίου, Ἐκδόσεις Ἀντ, Ν. Σάκκουλα, Ἀθήνα-Κομοτηνὴ 2005, σ. 212 .

[iv] Ὡς πρὸς τὴ χρήση τοῦ ὅρου «υἱοθεσία» βλ. Παναγιώτη Νικολόπουλου, Ἀναπληρωτῆ Καθηγητῆ τῆς Νομικῆς Ἀθηνῶν, Ἡ συζήτησις διὰ τὸν «γάμον» καὶ τὴν ἀπόκτησιν τέκνων ἀπὸ ζευγάρια ὁμοφυλοφίλων, ἐφημερίδα Ὀρθόδοξος Τύπος, orthodoxostypos.gr: «Ἀξίζει ἐπίσης νὰ σημειωθεῖ ὅτι γίνεται συχνὰ χρήση τοῦ ὅρου τεκνοθεσία, ποὺ δὲν ὑπάρχει οὔτε στὸν Ἀστικὸ Κώδικα, οὔτε σὲ ἄλλα νομοθετήματα. Ἡ υἱοθεσία εἶναι θεσμὸς τοῦ ἀρχαίου ἑλληνικοῦ καὶ τοῦ ρωμαϊκοῦ δικαίου καὶ στὶς ἐπανειλημμένες μεταρρυθμίσεις τοῦ οἰκογενειακοῦ μας δικαίου, εἴτε γιὰ τὴν εἰσαγωγὴ τῆς ἰσονομίας τῶν φύλων, εἴτε γιὰ νὰ ἐπέλθουν τροποποιήσεις στὶς διατάξεις τῆς υἱοθεσίας, δὲν τέθηκε ζήτημα ἀντικατάστασης τῆς ὁρολογίας».

[v] Ἡ ἀπόδοση τοῦ ὁρισμοῦ τοῦ Μοδεστίνου στὴ Νέα Ἑλληνικὴ ἀπὸ τὴν κ. Ρόη Παντελίδου, Καθηγήτρια τῆς Νομικῆς Σχολῆς τοῦ Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης, στὸ ἄρθρο της «Ὁ γάμος ὡς ἕνωσις δύο προσώπων διαφορετικοῦ φύλου», ἐφημερίδα Ὀρθόδοξος Τύπος, τεῦχος 2480, σ.1.

[vi] Ἑλληνικὴ Δημοκρατία, Ὑπουργὸς Ἐπικρατείας, «Ἰσότητα στὸν πολιτικὸ γάμο», δημοσιευμένο εἰς: opengov.gr

[vii] Ἀρχιμ. Ἰωὴλ Γιαννακόπουλου, Χριστιανισμός- Λογική, Πρῶτος Τόμος, Θεὸς- Χριστός, ἔκδοσις Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου Προφήτου Ἰωήλ, Καλαμάτα 1993, σ. 7.

* Ἀφιερώνεται στὴ μνήμη τοῦ ἀειμνήστου πνευματικοῦ μου πατρός, πρωτοπρεσβυτέρου Βασιλείου Βολουδάκη, ἔμπρακτη μετάνοια καὶ εὐγνωμοσύνη.

 

πηγή: orthodoxostypos.gr