Άνδρες που πενθούν τα παιδιά τους που σκοτώθηκαν σε αμβλώσεις...

«Δεν πρόκειται για το σώμα μου. Το καταλαβαίνω. Αλλά είναι μέρος του εαυτού μου. Και εγώ δεν άνοιξα το στόμα μου…»

Paul (άντρας που η γυναίκα του έκανε έκτρωση το μωρό τους)

Από το «Αφήστε με να ζήσω!»

Η Kat Rosenfield, φεμινίστρια δημοσιογράφος, υπέρ του δικαιώματος στην «επιλογή», διαπραγματεύεται το θέμα του πένθους του πατέρα που χάνει το παιδί του από την «επιλογή» της γυναίκας.

Μπορεί να δημιουργηθεί παιδί χωρίς τη συμμετοχή του άνδρα; Όχι, γιατί απαιτείται εκτός από το γυναικείο ωάριο και ένα ανδρικό σπερματοζωάριο. Η βιολογική δημιουργία κάθε μωρού υποστηρίζεται εξίσου από τον άνδρα και τη γυναίκα. Είναι λοιπόν δίκαιο ο άνδρας , ο πατέρας του παιδιού, να μην έχει λόγο στην επιβίωσή του; Συνήθως είναι οι γυναίκες που γίνονται θύματα του άντρα όταν απαιτεί την θανάτωση του αγέννητου παιδιού του. Δεν είναι λίγες όμως οι περιπτώσεις που θύματα γίνονται και οι πατέρες, που επιθυμούν να ζήσει το παιδί τους, ωστόσο δεν καταφέρνουν να πείσουν τη γυναίκα.

Η Kat Rosenfield, δημοσιογράφος «υπέρ της επιλογής», έγραψε ένα άρθρο παίρνοντας συνεντεύξεις από άνδρες που πενθούν γιατί τα αγέννητα παιδιά τους σκοτώθηκαν με έκτρωση. Η Rosenfield, γράφοντας για τη Free Press, ⁽¹⁾ δήλωσε ότι ακόμη και ως φεμινίστρια «υπέρ της επιλογής», πιστεύει ότι οι άνδρες «έχουν την αξία τους και αξίζουν κάτι καλύτερο» από την κατηγορία ότι το μόνο που κυνηγούν είναι το αδιάκριτο σεξ.

Σημειώνει ότι «οι άντρες παραγκωνίζονται από τις συζητήσεις για την εγκυμοσύνη και τον τοκετό ακόμη και όταν το συναισθηματικό τους κόστος είναι φανερό».

Η δημοσιογράφος πήρε καταρχήν συνέντευξη ^(1,2) από έναν άντρα για τον οποίο αναφέρει μόνο το μικρό του όνομα, τον Paul. Αυτός της διηγήθηκε την ιστορία της μετανοίας του. Η γυναίκα του έμεινε έγκυος στα 40 της και είχε ήδη ένα παιδί, οπότε αποφάσισε να κάνει έκτρωση το δικό τους μωρό. Το παιδί τους έγινε έκτρωση το 1992. Ο Paul εξακολουθεί να κλαίει για αυτό.

Τώρα, χρόνια μετά, καταλαβαίνει πως έπρεπε να είχε ζητήσει από τη γυναίκα του να το συζητήσουν πριν εκείνη προχωρήσει στην έκτρωση. «Εδώ διακυβεύεται μια ζωή», λέει σήμερα. «Δεν είναι το σώμα μου, το καταλαβαίνω. Αλλά είναι μέρος του εαυτού μου. Και εγώ δεν άνοιξα το στόμα μου. Αναρωτιέμαι, τι θα είχε συμβεί αν της έλεγα: «Δεν θέλω να γίνει αυτό, δεν είναι απαραίτητο να το κάνουμε». Ξέρω τι έχω κάνει λάθος και τι έχω κάνει σωστά στη ζωή μου. Αυτό είναι ένα από τα λάθη μου. Και δεν μπορώ να το γυρίσω πίσω».

Ένας άλλος άνδρας, ο Ryan Osentowski,^(1,2) είπε στην Rosenfield ότι αφού υποστήριξε την πρώτη έκτρωση της κοπέλας του, όταν εκείνος ήταν 20χρονος φοιτητής, όταν εκείνη ήθελε να σκοτώσει και το επόμενο αγέννητο παιδί τους, διατύπωσε τις αντιρρήσεις του. Ο Osentowski θυμάται να της λέει: «Αυτό το κάναμε ήδη μία φορά. Δεν είναι σωστό να συνεχίζουμε να το κάνουμε» και την παρακαλούσε να δώσει το μωρό για υιοθεσία. Η κοπέλα του προχώρησε στην άμβλωση παρά τις αντιρρήσεις του.

Συνεχίζει ο ίδιος: «Αυτή η απόφαση οδήγησε σε πολλές συναισθηματικά φορτισμένες συζητήσεις που δεν κατέληξαν πουθενά. Στο τέλος, της έστειλα τα χρήματα για την άμβλωση, καταλαβαίνοντας ότι η σχέση μας είχε λήξει».

Μετά από αυτά απευθύνθηκε για βοήθεια σε ψυχολόγους και στα μέλη της οικογένειάς του. Κανένας από αυτούς δεν κατάφερε να τον βοηθήσει στη θλίψη του. Ένας θεραπευτής πρότεινε να γίνει μια κηδεία για τα δύο αγέννητα παιδιά, διαδικασία με την οποία ο Osentowski δεν ένιωθε άνετα, ενώ τα μέλη της οικογένειάς του δεν μπόρεσαν να προσφέρουν τίποτα παραπάνω από το να του λένε: «Πόσο λυπόμαστε» και να τον παίρνουν αγκαλιά.

«Δεν μπορώ να έχω ειρήνη στη ψυχή μου», λέει ο Osentowski. «Δεν νομίζω ότι θα τα καταφέρω ποτέ. Δεν πιστεύω όμως ότι μου αξίζει να την έχω. Έχω ένα ασταθές, συνεχώς μεταβαλλόμενο, κυματιστό συναίσθημα μέσα μου. Όχι μόνο συμμετείχα στην έκτρωση, αλλά ήμουν πρόθυμος… Καταλαβαίνεις ότι έχεις δολοφονήσει μέρος του εαυτού σου. Ξέρω ότι ακούγεται δραματικό. Δεν το θέλω να είναι έτσι. Αλλά έτσι είναι στη πραγματικότητα».

Η Rosenfield πήρε συνέντευξη και από έναν άλλο άνδρα, τον Tony Perry, ο οποίος έχει εκφραστεί δημόσια για τη λύπη του μετά την άμβλωση ενός παιδιού του. Τα απομνημονεύματα του Perry με τίτλο “A Father’s Choice”, περιγράφουν λεπτομερώς τη λύπη του όταν η τότε κοπέλα του έκανε έκτρωση το παιδί τους το 2004, όταν ήταν στα 20 του. Τώρα είναι παντρεμένος και έχει δύο παιδιά.

Είπε στην Rosenfield: «Προσπαθώ να μην το σκέφτομαι πολύ και προσπαθώ να επικεντρωθώ στα παιδιά που έχω και στην οικογένειά μου και να είμαι ο καλύτερος μπαμπάς που θα μπορούσα να γίνω». Ο Perry ζει στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπου είναι νόμιμο να δημιουργούνται δημόσια αρχεία για τα μωρά που πέθαναν πριν από τις 24 εβδομάδες της ζωής τους, στη μήτρα, είτε λόγω αποβολής είτε λόγω έκτρωσης. Σκέφτεται να δημιουργήσει ένα αρχείο για το θανατωμένο παιδί του.

«Είναι σαν να καταγράφεις ότι υπήρξε κάποιος κάποτε. Υπήρξε μια «προοπτική ζωής» ή όπως θέλετε να την πείτε», είπε στη Rosenfield. «Όμως αυτή η καταγραφή έχει σημασία καθώς δείχνει «ότι αυτό το παιδί — και για μένα ήταν παιδί — υπήρξε εκεί».

Πατέρες που πενθούν γιατί δεν ήθελαν να χαθούν τα παιδιά τους. Δεν βρήκαν τη δύναμη να μιλήσουν, να αναλάβουν ευθύνες, δεν έχουν υποστήριξη από το νόμο, κατανόηση από το περιβάλλον τους. Όμως η ευθύνη για τη ζωή του παιδιού τους είναι υπαρκτή και οι συνέπειες της «πράξης» τους βαραίνουν. Ψυχολόγοι, συγγενείς, η σύντροφος, όλοι αποδεικνύονται ανεπαρκείς. Η λύτρωση της ψυχής έρχεται μόνο μέσα από τη μετάνοια και το μυστήριο της εξομολόγησης.

Τελικά, τίποτα δεν εξασφαλίζει τη ζωή των αγέννητων μωρών και την ψυχοσωματική υγεία των γονέων, όσο η συμπόρευσή τους μέσα στο χριστιανικό γάμο και οι σωστές επιλογές μέσα στην οικογένεια.

_____________________________

Πηγές:

1. https://www.thefp.com/p/how-men-feel-about-pregnancy-loss
2. https://www.lifenews.com/2025/02/11/millions-of-men-are-grieving-because-their-children-were-killed-in-abortions/

πηγή:  afistemenaziso.gr