Ἐξωτερική Ἱεραποστολή: Ἡ νεωτέρα ἐποποιΐα τοῦ ἑλληνισμοῦ – Β΄

Β΄. Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΙΣ

Ἡ ἑπόμενη ἀφύπνιση ἔγινε ἀπό τήν ἀναζήτηση τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπό τούς ἴδιους τούς Ἀφρικανούς.

Τό ὀρθόδοξο ἀναστάσιμο μήνυμα ἔφτασε στήν καρδιά τῆς Ἀφρικῆς μέ παράδοξο τρόπο καθώς «δεκαεννέα ὁλόκληρους αἰῶνες σᾶς περιμέναμε νά ἔλθετε στή γῆ μας καί δέν ἤλθατε. Γι’ αὐτό τελικά

ἦλθε ὁ ἴδιος ὁ Θεός καί μᾶς ἀποκάλυψε τήν ἀλήθειά Του», ἔλεγε ὁ π.Ρουβήμ Μουκάσα Σπάρτας, ἕνας ἀπό τούς ἀποσχισθέντες Ἀφρικανούς καί ταυτόχρονα ἕνας ἀπό τούς πρωταγωνιστές πού ἔφεραν τήν Ὀρθοδοξία στήν Ἀφρική.

Συγκεκριμένα, τό 1923 ἕνας νέος Οὐγκαντέζος, ὁ μετέπειτα π. Ρουβὴμ Σπάρτας πού εἶχε ἀσπαστεῖ τό Ἀγγλικανικό δόγμα ἄρχισε νά μήν ἱκανοποιεῖται πνευματικά ἀπό τά διδάγματα τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας καί ἀναζήτησε στόν χριστιανισμό τήν Ἐκκλησία τῶν πρώτων χρόνων. Μοιράστηκε τούς προβληματισμούς του μέ τόν στενό του φίλο π. Ὀβαδία Μπασαγιακιτάλο καί ἀποφάσισαν ἀπό κοινοῦ νά ἐρευνήσουν τό ζήτημα πού τούς ἀπασχολοῦσε καί νά ἀναζητήσουν τήν πρώτη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

Ἀρχικά ἀναζήτησαν βιβλία πού βρῆκαν ἀπό ρωμαιοκαθολικούς καί προτεστάντες, πού ὅμως δέν στάθηκαν ἱκανά νά καλύψουν τίς πνευματικές τους ἀναζητήσεις καί ἀπορίες. Στήν ἀναζήτησή τους ἔμαθαν γιά τήν ὕπαρξη τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, πού ἦταν κοντά στά βήματα τῶν Ἀποστόλων, πού τούς ἐνέπνευσε καί ἦταν τό ἔναυσμα νά τήν ἀναζητήσουν μέ περισσότερο ἔνθερμο ἐνθουσιασμό. Ἀρχικά παραπλανήθηκαν τό 1928 ἀπό ἕνα κατά δήλωση τοῦ Πατριάρχη Ἀλέξιο, ὁ ὁποῖος δήλωνε «Ὀρθόδοξος» καί τό 1931 πῆγε καί τούς «χειροτόνησε» παράτυπα, ἐνῶ ἡ πλάνη ἀποκαλύφθηκε τυχαῖα ἀπό Ἕλληνα ἔμπορο πού κατάλαβε ὅτι ὁ Ἀλέξιος δέν εἶχε σχέση μέ τό ὀρθόδοξο δόγμα. Ἀποδείχθηκε ἐκ τῶν ὑστέρων ὅτι ἀνῆκε σέ προτεσταντική Ἐκκλησία τῆς Ἀμερικῆς καί δέν εἶχε σχέση μέ τήν ὀρθόδοξη κοινότητα. Ἡ ἀπογοήτευση δέν ἔκαμψε τό ἐνδιαφέρον τῶν δύο φλογερῶν ἀναζητητῶν πού τελικά ἦλθαν σέ ἐπαφή στίς 13 Ἰουνίου τοῦ 1933 μέ τό Πατριαρχεῖο Ἀλεξανδρείας καί τόν ἀρχιμανδρίτη Νικόδημο Σαρίκα, πού διακονοῦσε στήν γειτονική Κένυα καί ἀνέλαβε νά τούς διδάξει τήν ὀρθόδοξη πίστη.

Ἀπευθύνθηκαν στό Πατριαρχεῖο Ἀλεξανδρείας, τό ὁποῖο ἀπέστειλε τό 1942 τόν Μητροπολίτη Ἀξώμης Νικόλαο, ποὺ συναντήθηκε μαζί τους καί ἔκανε εὐμενῆ ἀναφορά. Τό 1946 ὁ π. Ρουβήμ ἐπισκέπτεται τό Πατριαρχεῖο στήν Ἀλεξάνδρεια, ὅπου ἔγινε δεκτός μέ πολύ ἀγάπη.

Ὁ ἐξόριστος στίς Σεϋχέλλες Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου Μακάριος λειτουργεῖ τήν Κυριακή τῆς 14ης Ἀπριλίου τοῦ 1957, τόν Καθεδρικό Ναό τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων Ναϊρόμπι Κένυας καί ὁ πρῶτος ὀρθόδοξος Ἐπίσκοπος πού λειτούργησε σέ ἐκείνη τήν Ἐκκλησία. Αὐτή ἡ ἡμέρα θά μείνει ὡς μνημειῶδες ἐκκλησιαστικό γεγονός στήν Κένυα

Τό 1958 τό Πατριαρχεῖο ἱδρύει τήν Μητρόπολη Εἰρηνουπόλεως μέ πρῶτο Ἐπίσκοπο τόν Νικόδημο.

Τό 1959 ἔρχεται στήν Ἑλλάδα ὁ Ρουβήμ. Ἡ ἐπίσκεψή του ἦταν τό ξύπνημα τοῦ γίγαντα τοῦ ἡρωϊκοῦ καί ἀποστολικοῦ στοιχείου στήν ψυχή τοῦ Ἕλληνα. Ἔμεινε 10 μῆνες καί ἦλθε σέ ἐπικοινωνία μέ Ἀρχιεπίσκοπο, Σύνοδο, Βασιλιά, Κυβέρνηση, Θεολογικές Σχολές Ἀθήνας καί Θεσσαλονίκης καί τήν Ἀδελφότητα ΖΩΗ.

Στό γεγονός αὐτό ἰδιαίτερη σημασία ἔχουν οἱ περιγραφές σχετικά μέ τήν ὑποδοχή του ἀπό τήν ἑλληνική κοινωνία. Οἱ περισσότερες ἐφημερίδες δημοσίευσαν ἐκτεταμένα ἄρθρα, ἐνῶ «τά θρησκευτικά περιοδικά ἀφιέρωσαν σελίδες ὁλόκληρες γιά τήν ἀναζωπύρωση τοῦ ἱεραποστολικοῦ φρονήματος». Ἐξάλλου, ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδας συνέβαλε στήν ἄμεση ἀναγνώριση τῆς Ὀρθόδοξης Ἀφρικανικῆς Ἐκκλησίας μέ τήν ἀπόφαση νά προσφέρεται ἐτήσια φιλανθρωπική βοήθεια ἀπό τήν περιφορά εἰδικοῦ δίσκου στούς Ἱερούς Ναούς τῶν Μητροπόλεων. Παρόμοια ὑπῆρξε ἡ συμβολή τῆς ἑλληνικῆς κυβέρνησης, ἡ ὁποία ἐξασφάλισε ὑποτροφίες γιά σπουδές τῶν Ἀφρικανῶν νέων στήν Ἑλλάδα.

Ἐπιπλέον, χαρακτηριστικές ὑπῆρξαν οἱ περιγραφές γιά τή θερμή ὑποδοχή πού ἐπιφυλάχθηκε στόν π. Ρουβήμ Σπάρτα σέ κάθε τόπο, καθώς καί ἡ προβολή τῆς οἰκονομικῆς συμπαράστασης τοῦ λαοῦ. Ἐνδεικτικά τέλος τοῦ κλίματος πού ἐπικράτησε εἶναι ὅσα ἐν κατακλεῖδι γράφει ὁ τότε λαϊκός θεολόγος καί νῦν Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας Ἀναστάσιος (Γιαννουλάτος): «Ἡ μικρή φλόγα τοῦ ἱεραποστολικοῦ ζήλου πού πρό ὀλίγου μόλις χρόνου ἄναψε στίς καρδιές μερικῶν ἀνθρώπων μέσα σέ μιά ἀτμόσφαιρα σιωπῆς καί προσευχῆς, ὅλο καί περισσότερο τώρα φουντώνει. Ἡ ἐπίσκεψη τοῦ π. Σπάρτα ἦλθε σάν ζωογόνος ἄνεμος νά τήν δυναμώση, γιά νά κάψη τούς φράκτες τῶν δισταγμῶν καί τῶν φόβων πού κλείνουν τό δρόμο».

Ἡ ἐπίσκεψη τοῦ π. Ρουβήμ Σπάρτα πιθανότατα ἐπηρέασε τούς μετέπειτα πρώτους Ἕλληνες ἱεραποστόλους. Ἔτσι, τήν ἑπόμενη χρονιά, τό 1960, ὁ Ἀρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Παπασαραντόπουλος πῆγε ἀρχικά στήν Καμπάλα καί μετέπειτα στό Ναϊρόμπι τῆς Κένυας. Ἡ ἀπόφασή του ἀργότερα νά ἐγκατασταθεῖ στήν Οὐγκάντα ἐπηρεάστηκε ἀπό τόν πρῶτο Ἀφρικανό -καί τότε συμφοιτητή  του- στή Θεολογική Σχολή τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν ἱερέα Θεόδωρο Νανκυάμα.

 

πηγή:  orthodoxostypos.gr