“Βίος βίου δεόμενος ουκ έστιν βίος”

 

Πρωτ. Στέφανος Στεφόπουλος

“Βίος βίου δεόμενος ουκ έστιν βίος”

(Μένανδρος, 4ος αι. π.Χ.)

    Μελετώντας την αρχαία ελληνική γραμματεία συναντάμε μιά ανθρώπινη σοφία και συχνά κάποια ψήγματα των χριστιανικών αληθειών που ο Θεός “έσπειρε”, φωτίζοντας τους αρχαίους φιλοσόφους ώστε έτσι να προετοιμάσει το έδαφος για να γίνει δεκτό το Ευαγγέλιο του Χριστού.

Το γνωμικό του τίτλου ανήκει στον αρχαίο Έλληνα ποιητή Μένανδρο και ερμηνεύεται : “Η ζωή που φοβάται τη ζωή, δεν είναι ζωή”!

Είναι ακριβώς αυτό που βιώνουμε χρόνια τώρα σ’ αυτή τη χώρα και συχνά αρνούμαστε να δεχθούμε ως πραγματικότητα.

Κατάλυση των ηθών, ανάποδες ή αντίστροφες έννοιες, ποδοπατημένες αξίες και όνειρα, παιδικά και εφηβικά σχέδια για μιά όμορφη ζωή που έγιναν εφιάλτες, αποδιοργάνωση, ρουφιανιά, κρατική αφασία, νόμοι άδικοι, μεγάλα “τζάκια” που ελέγχουν τις αγορές, ένα τεράστιο ανήθικο τέλμα. Ζούμε σ αυτό που κάποιος πολιτικός του παρελθόντος χαρακτήρισε ως “φρενοκομείο”.

Παρακολουθούμε τα γεγονότα και τη δυστυχία των συνανθρώπων μας στις καμμένες και πλημμυρισμένες περιοχές και έχει μαυρίσει η ψυχή μας!

Η ζωή αυτή έγινε μαρτύριο για πολλές χιλιάδες συνανθρώπων μας και είμαι σίγουρος πως λίγο πολύ οι πιο πολλοί από μας, τους “αλώβητους”, ίσως μακαρίζουμε την εύνοια του Θεού σ’ εμάς και ίσως φοβόμαστε να σκεφτούμε ότι αργά ή γρήγορα μπορεί να έρθει η σειρά μας.

Ζωή που φοβάται να ζήσει, όντως παύει να είναι ζωή.

Και μη μου πείτε ότι θα φροντίσουμε τους ανθρώπους, θα τους στείλουμε τα χρειώδη- έστω με όλη μας την αγάπη- γιατί σε λίγες εβδομάδες ή μήνες όλα θα ξεχαστούν.

Πόση παρηγοριά μπορούμε να προσφέρουμε με λίγα αγαθά που θα στείλουμε; Θα περάσουν μ αυτά λίγο καιρό. Μετά; Που θα είναι η ζωή τους; Που θα είναι το βιός τους, τα σπίτια, τα κτήματα, η χαρά τους, οι λύπες τους; Άνθρωποι άρχοντες, άνθρωποι απλοϊκοί, άνθρωποι του χωριού, μερκαματιάρηδες, άνθρωποι του μόχθου. Άνθρωποι που “έστιβαν” την πέτρα στα χέρια τους. Χωρίς σπίτι, χωρίς βιός, με μιά αλλαξιά ρούχα, χαμένοι στα υγρά απομεινάρια της ζωής τους. Ας πούμε ότι θα πάρουν και λίγα ψίχουλα “κρατικής αλληλεγγύης” σε λίγες εβδομάδες. Μιάς αλληλεγγύης που δεν υπήρξε ούτε καν ως σχεδιασμός μετά την προηγούμενη λαίλαπα πριν 3 χρόνια.

 Η Πολιτεία, σεβόμενη τους πολίτες της, φροντίζει γι αυτούς πριν γίνει το κακό, ώστε όταν αυτό έρθει να έχει περιορισμένες επιπτώσεις. Μίλησαν για αντιπλημμυρικά έργα το 2020 μετά την επέλαση του “Ιανού”, στις ίδιες περιοχές και δεν πραγματοποιήθηκαν. Τώρα, πάλι μιλούν για μελέτες και αντιπλημμυρικά έργα. Και ο λαός; Θεατής στο ίδιο δράμα.

Πως θα χτιστούν ξανά σπίτια; Ποιός θα παράξει τα αγαθά της γης που τροφοδοτούσαν όλη τη χώρα; Τα παιδιά σε ποιά σχολεία θα πάνε; Οι καμπάνες των εκκλησιών πότε θα ξαναχτυπήσουν; Οι άντρες που θα δουλέψουν; Η γη πότε θα ξανακαρποφορήσει;

Δεν είμαι κατά της όποιας ανθρωπιστικής αποστολής, αντίθετα την θεωρώ επιβεβλημένη αλλά προβληματίζομαι για την επόμενη μέρα.

Για την Πολιτεία, δε θέλω να πω πολλά. Μόνο μιά σκέψη από την αρχαία ελληνική γραμματεία. Ο Πλάτωνας είπε πως “ο αληθινός άρχων ου πέφυκε το αυτώ συμφέρον σκοπείσθαι αλλά το τω αρχομένω”. Δηλαδή, ο αληθινός άρχοντας δεν πρέπει να κοιτάζει το δικό του συμφέρον αλλά των υπηκόων του!

Μη μου πείτε ότι πέρασαν τις τελευταίες δεκαετίες τέτοιοι πολιτικοί από την εξουσία!

Ούτε να λογισθούν οι μεγαλοσχήμονες κηφήνες της επιχειρηματικότητας, της τεχνολογίας και της επιστήμης που λυμαίνονται χρόνια τώρα την επιρροή που παράγει η συμφεροντολογική σχέση τους με την εξουσία ως υπήκοοι, ως λαός!

Υπάρχει όμως στη σχέση κυβερνήτη-κυβερνωμένου και η πλευρά των υπηκόων.

Ας γνωρίζουν κι αυτοί, όλοι εμείς δηλαδή, ότι έχουμε συλλογική ευθύνη γιά όσα συμβαίνουν γύρω μας. Διότι αφ’ ενός μεν αναδεικνύουμε συχνά ανθρώπους που δεν έχουν γνήσιο και αληθινό ενδιαφέρον για τον πολίτη και τις ανάγκες του και εξαιρούμε εύκολα τον εαυτό μας από την ευθύνη.

Ο Δημοσθένης έλεγε ότι “τοις ελευθέροις μεγίστη ανάγκη η υπέρ των πραγμάτων αισχύνη” (είναι επιβεβλημένο οι ελεύθεροι να έχουν συναίσθηση ευθύνης για τα πολιτικά πράγματα). Εμείς έχουμε;

Αφ’ ετέρου δε, πολλοί απεμπολούν από φόβο ή ιδιοτέλεια την εξουσία του ελέγχειν την εξουσία! Καθώς διδάσκει ο μέγας Έλλην φιλόσοφος Αριστοτέλης “ο πολίτης ουδενί των άλλων ορίζεται μάλλον ή τω μετέχειν κρίσεως και αρχής”, δηλαδή το κύριο γνώρισμα του πολίτη είναι η συμμετοχή στην απονομή δικαιοσύνης και στην άσκηση εξουσίας!

Μετά από όλα τα παραπάνω, πολύ φοβάμαι πως θα καταλήξουμε στο δισταγμό του Καναδού συγγραφέα και εκπαιδευτικού Laurence J. Peter “μερικές φορές αναρωτιέμαι αν τον κόσμο κυβερνούν κάποιοι έξυπνοι που μας δουλεύουν ή κάποιοι ηλίθιοι που μιλάνε σοβαρά”!!!

Προλαβαίνω δε την πιθανή αντίδραση όσων θεωρήσουν ύβρη τη λέξη “ηλίθιοι” για να διευκρινίσω πως η ηλιθιότητα ως όρος χρησιμοποιείται από τους νηπτικούς Πατέρες της Εκκλησίας όπως ο άγιος Πέτρος ο Δαμασκηνός για να επισημάνει μιά ακραία κατάσταση έλλειψης της αρετής της σωφροσύνης (υπερφροσύνη – ηλιθιότητα)!

Επιστρέφουμε, όμως, στα της ζωής που δεν είναι ζωή γιατί ο άνθρωπος σήμερα φοβάται να ζήσει. Και όντως.

Αν αναλογιστεί κανείς όλα αυτά που βιώνουμε ως λαός τελευταία, εκεί ακριβώς οδηγούν.

Η φύση απ’ τη μιά, όπως περιέγραψε πρόσφατα σε παρέμβασή του ο Μητροπολίτης Χαλκίδος κ.κ. Χρυσόστομος “επαναστατεί απέναντι στον αποστάτη εκ του Θεού και δυνάστη της άνθρωπο”, συνοψίζοντας όλη αυτή την ανάλυση του “γιατί” της άψυχης φύσης. Αυτός ο “συστεναγμός” της φύσης παράγει φαινόμενα που ορισμένοι εργαλειοποιούν για να φοβίσουν το λαό με καινοφανείς θεωρίες όπως η “κλιματική αλλαγή”.

Απ’ την άλλη οι άλογες επιθυμίες των αεί ανευθυνο-υπεύθυνων πολιτικών με ύπουλες συχνά μεθοδεύσεις γιά την αντιδημοκρατική  επιβολή νόμων σε θέματα που επηρεάζουν την καθημερινότητά μας και επιβάλλονται με παιδικού τύπου εκφοβισμούς ή εκβιασμούς. Όπως παράδειγμα, η επιβολή του και γραμματολογικά λανθασμένου όρου “παράτυπος” αντί παράνομος μετανάστης. Όχι κύριοι! Παράτυπος είναι αυτός που μπαίνει νόμιμα στη χώρα αλλά με ληγμένα χαρτιά. Παράνομος είναι αυτός που μπαίνει κρυφά και χωρίς καθόλου έγγραφα ταυτοποίησης!

Προσπαθούν να επιβάλλουν διά νόμου ότι τα φύλα είναι 3, 4, 5,…ή τέλος πάντων όσες και οι “ιδιαιτερότητες” των “διαφορετικών”. Τα φύλα κύριοι είναι δύο. Άντρας και Γυναίκα γιατί έτσι μας έπλασε ο Θεός και έτσι ακριβώς μας αναγνωρίζει και το ισχύον Ελληνικό Σύνταγμα!

Μας φόρτωσαν με ανεξήγητες εκβιαστικές ΚΥΑ και εξωπραγματικά πρόστιμα με τις οποίες επέβαλλαν μέτρα που ισοπέδωσαν ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα και ενώ επαγγέλθηκαν προστασία της υγείας, στην πραγματικότητα έθεσαν σε κίνδυνο τις ζωές μας και οδήγησαν 36.000 ανθρώπους στο θάνατο με εκείνα τα φοβερά “πρωτόκολλα”. Απέκρυψαν περιστατικά, αλλοίωσαν στοιχεία, υπο-κατέγραφαν παρενέργειες και αρνούνται πεισματικά ως σήμερα να εξηγήσουν επιστημονικά την έξαρση των “ξαφνικίτιδων”!

Ψηφίζουν διαρκώς νόμους που καταστρατηγούν τα δικαιώματα και τις δημοκρατικές αξίες όπως η ελευθερία του εκφράζεσθαι, η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, η ιδιωτικότητα του προσωπικού βίου.

Διώκουν, συλλαμβάνουν, δικάζουν όποιον εκφέρει αντίθετη απ’ τη δική τους άποψη.

Υποκύπτουν εύκολα σε εκβιασμούς των ισχυρών της γης περί του μεταναστευτικού προβλήματος,  φιλοξενώντας στη χώρα μας εκατοντάδες χιλιάδες λαθρομερανάστες, στη συντριπτική πλειοψηφία τους νεαρούς άντρες, οι οποίοι δεν ασχολούνται με τίποτα και συντηρούνται άνετα με παροχές, δικαιώματα και επιδόματα εις βάρος των στυγνά φορολογουμένων πολιτών της χώρας μας και των Ευρωπαίων. Δεν τολμάει κάποιος να μιλήσει γι αυτά και πέφτουν να τον φάνε “αρπακτικά” και περίεργες, ύπουλες, ανθελληνικές ΜΚΟ που θησαυρίζουν για να υποδέχονται όλο αυτό τον κόσμο και να καταγγέλουν τις ελληνικές αρχές με απεριόριστη έως ηδονική ευχαρίστηση. Εμείς που πληρώνουμε όλη αυτή την ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση δεν μπορούμε να μιλήσουμε όμως. Παρεμπιπτόντως, γιατί κανένας από τους κρατικούς ανευθυνο-υπεύθυνους δεν αναρωτήθηκε και δεν πήρε μέτρα για μερικές ακτιβίστριες   που ξέρουν πόσοι λαθρομετανάστες επιβιβάζονται στα πλοία, ποιός τους μεταφέρει, γνωρίζουν τους αριθμούς κινητών τηλεφώνων κάποιων εκ των λαθρομεραναστών (!!!), επικοινωνούν μαζί τους σε διεθνή ύδατα και ενώ τα πλοιάριά τους κινδυνεύουν; Ποιές είναι αυτές οι κυρίες που χρυσοπληρώνονται από διεθνείς οργανισμούς για να υποθάλπουν εμμέσως πλην σαφώς την ελληνική κοινωνία;

Να μην παραλείψουμε να μνημονεύσουμε και την λεκτική, διανοητική, συναισθηματική, νομική επίθεση που δεχόμαστε κάθε φορά που θα μιλήσουμε για την  φιλοπατρία και θέματα όπως η Κύπρος, η Μακεδονία μας, το Αιγαίο, κλπ.

Είναι πολλά ακόμη αυτά που βασανίζουν τους πολίτες της χώρας μας αλλά θα μνημονεύσουμε ένα τελευταίο. Είναι το δράμα του Χριστιανού!

Τα τελευταία χρόνια η Πολιτεία έχει νομοθετήσει κατά κόρον εναντίον της θρησκευτικής συνείδησης των Ορθοδόξων Χριστιανών.

Ζήσαμε όλοι την απαγόρευση εξόδου για επίσκεψη σε Ναό για τις λατρευτικές ανάγκες μας στα χρόνια του κορονοϊού σε αντίθεση με τα ζώα, οι νόμοι που αποποινικοποίησαν την βλασφημία και την προσβολή νεκρού, η επικείμενη αναγνώριση του “γάμου” των ομοφυλοφίλων, οι ύβρεις και προσβολές και λεκτικές ρατσιστικές επιθέσεις θολοκουλτουριάρηδων καλλιτεχνών και λοιπών “πνευματικών” ελίτ και τυχοδιωκτών γυρολόγων της πολιτικής, εναντίον Ορθοδόξων χωρίς καμμία νομική συνέπεια, καμμία εισαγγελική παρέμβαση σε αντίθεση με την επιθετικότητα των αρχών εναντίον της Εκκλησίας και την αντισυνταγματική φίμωσή της και των μελών της. Καταντήσαμε να φοβόμαστε να δηλώσουμε πιστοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί.

Τρομοκρατία στην εφορία, τρομοκρατία με τους πλειστηριασμούς Α’ κατοικίας, τρόμος με την εφεύρεση των “fake news”, φόβος και τρόμος με τα εμβόλια, φόβος για την επιβίωση λόγω εσκεμμένα ανεξέλεγκτης ακρίβειας, φόβος για την παραβατικότητα ημεδαπών και αλλοδαπών με μια αστυνομία να μην εμπνέει πιά ασφάλεια, φόβος για επικείμενη επισιτιστική κρίση- εν πολλοίς κατασκευασμένη- φόβος για την ανικανότητα της Πολιτείας να αντιμετωπίσει φωτιές και πλημμύρες, φόβος γι αυτή την ίδια τη ζωή. Φόβος και ανησυχία δε, όσο και απογοήτευση και από μιά άνευρη, άτολμη διοίκηση της Εκκλησίας που μάλλον δεν προσφέρει παραμυθία στο λαό με κίνδυνο να κινδυνεύει αυτός να γίνει “βορά” σε μη αγαθές προθέσεις της Πολιτείας.

Τρανό παράδειγμα οι νέες “κάρτες του πολίτη” (προφανώς όχι ταυτότητες!) η άρνηση παραλαβής των οποίων ή η απλή αντίρρηση πλέον καταγράφονται αστόχως ως “παραθρησκευτικές” δοξασίες ή ως προτεσταντικής επιρροής. Όπως πρόσφατα η επιφυλακτικότητα κατά των εμβολίων συνιστούσε για κάποια εκκλησιαστικά πρόσωπα στην προτεσταντική εξ Αμερικής θεωρία και  ναζιστική συμπεριφορά ή  παρανοϊκή αντίδραση. Αδιανόητος εκφοβισμός από πρόσωπα που επαγγέλλονται ειρήνη, αγάπη, πίστη κλπ.

Αυτά όσον αφορά στις διαπιστώσεις. Λύσεις; Ουσιαστικά μόνο μία.

Η αφιέρωση ολόκληρης της ζωής μας μόνο στην όντως Ζωή, που είναι ο Χριστός!

Σύμφωνα με το ιερό Ευαγγέλιο, (Ιωα. ια’ 25-26) ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός είναι “η ανάστασις και η ζωή…πας ο ζων και πιστεύων εις εμέ ου μη αποθάνη εις τον αιώνα”.

Τα λόγια αυτά απηύθυνε ο Κύριος προς την αδερφή του Λαζάρου του τετραημέρου για να την βεβαιώσει για την μεγάλη αλήθεια ότι, δηλαδή, όποιος μένει ενωμένος ψυχοσωματικά με τον Κύριο που είναι η όντως Ζωή, αυτός δεν πεθαίνει ποτέ κατά την ψυχή του αφού μένει ενωμένος με Αυτόν που μόνο μπορεί να χαρίσει την αιώνια ζωή. Ο μόνος τρόπος να ξεπεραστεί το σημερινό αδιέξοδο όχι μόνο των αδελφών μας που υπέστησαν την βάσανο της πυρκαγιάς, του σεισμού ή της πλημμύρας αλλά και όλων ημών που απλά παιδευόμαστε “εν ταις πραγματείαις του βίου”.

Άλλωστε, η Εκκλησία μας φέρνει στο νού μας την περίπτωση του πολυάθλου Ιώβ ο οποίος έχασε τα πάντα κι όμως πιστεύοντας στο Θεό και μη αποδίδοντας σ Αυτόν την ευθύνη της δυστυχίας του απεκατεστάθη σε όλα.

Αυτό δεν λέει και ο ιερός ψαλμωδός στον 54ο ψαλμό (στ. 23) : “επίρριψον επί Κύριον την μέριμνάν σου και αυτός σε διαθρέψει”;

Ή μήπως ο ίδιος ο Κύριος δε μας προέτρεψε να ζητούμε πρώτα την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνη αυτού και “ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν”; (Ματθ. στ’ 33)

Χρειάζεται και η αρωγή της Πολιτείας αν και είναι διφορούμενο το πώς την εννοούν και συνήθως ανεπαρκέστατη. Ειδικά όταν πρέπει να βρεθούν κονδύλια για τους κάθε λογής πληγέντες. Σε αντίθεση με όλα αυτά τα εκατομμύρια που κατασπαταλώνται σε ατομικά “βολέματα” που η δικαιοσύνη χαρακτηρίζει ως πολιτικά σκάνδαλα. Μήπως τελικά, όπως έλεγε κάποιος πολιτικός, “λεφτά υπάρχουν”; Για τους πολίτες πάντως, όχι!

Επίσης, θα χρειαστεί η κοινωνική και χριστιανική αλληλεγγύη που πρωτίστως είναι θέλημα του Θεού. Εμείς, οι μη δοκιμασθέντες, οφείλουμε να προσφέρουμε τα χρειώδη των ανθρώπων αυτών και μάλιστα σε βάθος χρόνου.

Τέλος, χρειάζεται εμπιστοσύνη στην αγάπη και το έλεος του Θεού. Εμπιστοσύνη σ’ Αυτόν που χαρακτηρίζει τον Εαυτό Του, Ανάσταση και Ζωή. Τότε μόνο ατονεί ή και αφανίζεται ο φόβος για τη ζωή.

Ούτε χρειάζεται να μεριμνούμε  τι θα απολογηθούμε στους άρχοντες και την εξουσία, ούτε να φοβόμαστε να την ελέγξουμε όταν αυτή μας “στραγγαλίζει” τη ζωή. Να μην εξαρτάμε την ποιότητα της ζωής από ανθρώπους που εκλέγονται με υποκειμενικά κριτήρια της εκάστοτε πλειονοψηφίας και κυβερνούν με αναλγησία, συμφεροντολογικά, με “υπόγειες διαδρομές”, ανήθικες πρακτικές, χωρίς ειλικρινή αγάπη και αφοσίωση στο σκοπό για τον οποίο εξελέγησαν.

Δεν πρέπει επ’ ουδενί να παραχωρήσουμε σε κανέναν τα συνταγματικώς κατοχυρωμένα και διεθνώς αναγνωρισμένα ατομικά και συλλογικά δικαιώματά μας. Το δικαίωμα του συνέρχεσθαι. Του εκφράζεσθαι. Του ελευθέρως διακινείν ιδέες και απόψεις. Του θρησκεύειν…

Ειδικά στις μέρες μας χρειάζεται μιά ανυποχώρητη και μέχρι μαρτυρίου στάση-ομολογία πίστεως στον μόνο αληθινό και ζώντα Θεό, τον Κύριο Ιησού Χριστό. Προσήλωση στο Ευαγγέλιο και την Ιερά Παράδοση χωρίς υποχώρηση ούτε σε ένα “γιώτα”.

   Μόνο ο Ζωοδότης Χριστός μπορεί να διώξει μακριά τον φόβο στη ζωή μας κι έτσι να αξίζει να τη ζούμε και να τη διεκδικούμε χωρίς φόβο.

 

πηγή:  entaksis.gr