«Ἡ ἰδεολογία τοῦ Νταβὸς δὲν τὰ πάει καλά»

Τοῦ Mathieu Bock-Cote

Ἡ τελευταία συνάντηση τοῦ Φόρουμ τοῦ Νταβὸς πραγματοποιήθηκε τὸν Ἰανουάριο 2023.

Αὐτὴ ἡ συνάντηση στὰ ἑλβετικὰ βουνὰ ἦταν γιὰ μεγάλο χρονικὸ διάστημα ἡ σύνοδος κορυφῆς τῶν ὑπέρμαχων τῆς ἀπεριόριστης παγκοσμιοποίησης.

Οἱ ἡγέτες τοῦ κόσμου συναντήθηκαν ἐκεῖ, γιὰ νὰ μοιραστοῦν τὶς ἀναλύσεις καὶ τὶς διαγνώσεις τους σχετικὰ μὲ τὴν τρέχουσα κατάσταση στὸν πλανήτη καὶ γιὰ νὰ ἐξετάσουν τὰ ἑπόμενα βήματα τῆς παγκοσμιοποίησης, τὴν ὁποία θεώρησαν ὡς τὴ φυσικὴ πρόοδο τῆς ἀνθρωπότητας. Αὐτὴ ἦταν ἡ

κυρίαρχη ἰδεολογία τῆς δεκαετίας τοῦ 1980, τοῦ 1990, τοῦ 2000 καὶ ἀκόμη καὶ τοῦ 2010. Ἂς τὴν ὀνομάσουμε, γιὰ τοὺς σκοποὺς αὐτῆς τῆς στήλης, τὴν ἰδεολογία τοῦ Νταβός, ἡ ὁποία καθοδηγεῖται ἀπὸ τὸ ἰδανικὸ ἑνὸς κόσμου χωρὶς σύνορα, ὅπου θὰ κυριαρχεῖ αὐστηρὰ ἡ ἀγορὰ καὶ τὸ διεθνὲς δίκαιο, ὅπου ἡ ριζοσπαστικότητα θὰ ἐκλαμβάνεται ὁριστικὰ ὡς παθολογία καὶ ὅπου ὁ καθένας θὰ καλεῖ­ται νὰ γίνει παγκόσμιος πολίτης.

Παγκοσμιοποίησις

Ἀλλὰ αὐτὴ τὴν ἑβδομάδα, οἱ Νταβοσιανοί, ὅπως ὀνομάζονται, δὲν τὰ πᾶνε πολὺ καλά.

Στὴν πρώτη συνάντησή τους μετὰ τὸ COVID, ἀναγκάζονται νὰ παραδεχθοῦν ὅτι ἡ παγκοσμιοποίηση δὲν πάει πλέον καλά.

Αὐτὸς εἶναι πιθανῶς ὁ λόγος, γιὰ τὸν ὁποῖο συγκεντρώθηκαν γύρω ἀπὸ τὸ θέμα “συνεργασία σὲ ἕνα κατακερματισμένο κόσμο”.

Ὁ πόλεμος στὴν Οὐκρανία, ἡ ἄνοδος τῆς Κίνας, ἡ ἐπιστροφὴ τοῦ προστατευτισμοῦ στὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες, ἡ μεταναστευτικὴ κρίση, τὸ λαϊκιστικὸ κῦμα στὴν Εὐρώπη εἶναι ἀρκετά, γιὰ νὰ καταστήσουν σαφὲς ὅτι ὁ κόσμος εἶναι βαθιὰ διχασμένος καὶ ὅτι καμία παγκόσμια διακυβέρνηση δὲν μπορεῖ νὰ σχεδιαστεῖ σοβαρὰ σὲ αὐτὸ τὸ πλαίσιο.

Οἱ ἄνθρωποι τοῦ Νταβὸς ἀνακαλύπτουν καὶ κάτι ἄλλο: ἡ οἰκονομία δὲν εἶναι ἡ μόνη ποὺ ὑπαγορεύει τὴν πορεία τοῦ κόσμου.

Ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶναι αὐστηρὰ οἰκονομικὸ ὄν. Εἶναι ἐπίσης ἕνα πολιτικό, πολιτιστικό, ταυτότητας καὶ θρησκευτικὸ ὄν. Καὶ δὲν ἀρκεῖ νὰ τοῦ ὑποσχεθεῖς ὑλικὴ εὐημερία, γιὰ νὰ διαλύσεις τὶς ἄλλες διαστάσεις του – αὐτὸ ἰσχύει ἀκόμη περισσότερο, ὅταν ἡ ὑλικὴ εὐημερία εἶναι ὅλο καὶ λιγότερο διαθέσιμη.

Ἡ ἰδεολογία τοῦ Νταβὸς δὲν τὰ πάει πολὺ καλά.

Γιὰ νὰ τὸ θέσουμε ἀλλιῶς: κάθε κοινωνικὴ ὀργάνωση βασίζεται σὲ μία ἀντίληψη γιὰ τὸν ἄνθρωπο, καὶ ἡ κυρίαρχη ἀντίληψη τοῦ Νταβὸς ἦταν φτωχὴ καὶ περιορισμένη. Βασιζόταν σὲ ἕνα φιλοσοφικὸ καὶ ἀνθρωπολογικὸ ἐλάττωμα.

Καὶ κάτι ἀκόμη: τὸ Νταβὸς ἐπικρίθηκε συχνὰ ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια, ἀλλὰ οἱ ἐπικριτές του πάντα δαιμονοποιοῦνταν. Στὴν ἀρχὴ συνδέθηκαν μὲ τὸν οἰκονομικὸ μὴ ρεαλισμό.

Τὰ τελευταῖα χρόνια ἔχουν κατηγορηθεῖ γιὰ θεωρίες συνωμοσίας. Ἀναμφίβολα, τὸ φόρουμ τοῦ Νταβὸς ἔχει προκαλέσει πολλὲς φαντασιώσεις μεταξὺ ἐκείνων ποὺ τροφοδοτοῦνται ἀπὸ θεωρίες συν­ωμοσίας καὶ ποὺ φαντάζονται ὅτι ὁ κόσμος κυριαρχεῖται ἀπὸ μερικοὺς μεγάλους, ἄψυχους κακοποιοὺς ποὺ τὸν χειραγωγοῦν κυνικά. Αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι πρέπει νὰ ἀφεθοῦν στὶς αὐταπάτες τους.

Ἀλλὰ στὸν πυρῆνα του, τὸ Νταβὸς ἦταν ἕνας γνήσιος τόπος ἐξουσίας, σὰν ἕνας ἰδιωτικὸς ΟΗΕ, ποὺ προωθοῦσε μία ἰδεολογία καὶ ἀντιπροσώπευε μία λέσχη, στὴν ὁποία ἔπρεπε νὰ ἐντα-χθεῖ κανείς, γιὰ νὰ ἐλπίζει ὅτι θὰ θεωρηθεῖ ἕνας ἀπὸ τοὺς μεγάλους τοῦ κόσμου.

Ἦταν τὸ ἰδιωτικὸ σοῦπερ κλὰμπ τῶν ὑπερήφανων παγκοσμιοποιημένων. Ἡ λέσχη τῶν ἀριστοκρατῶν τῆς παγκοσμιοποίησης.

Ἰδεολογία

Ἀλλὰ ὁ κόσμος ἀλλάζει καὶ οἱ δυτικὲς ἐλὶτ εἶναι, ἀπὸ πολλὲς ἀπόψεις, οἱ τελευταῖες ποὺ ἀρνοῦνται νὰ τὸ λάβουν ὑπόψη τους, συνεχίζοντας νὰ ὀνειρεύονται ἕνα κόσμο χωρὶς σύνορα, ὅπου οἱ λαοὶ θὰ ἀντιμετωπίζονται ὡς ἐναλλάξιμοι πληθυσμοὶ ποὺ προορίζονται νὰ διαλυθοῦν σὲ ἕνα μεγάλο πλανητικὸ κίνημα ἑνοποίησης.

Μὲ ἄλλα λόγια, ἐγκλωβίζονται σὲ μία ξεπερασμένη λογική, ἡ ὁποία μαρτυρᾶ τὴν ἀποτυχία τῆς πολιτικῆς τους φαντασίας.

Δὲν ἀποκλείεται νὰ πιστέψουμε ὅτι οἱ λαοὶ ἔχουν κατανοήσει ὅτι ἀπαιτεῖται μία νέα ἐποχὴ καὶ ὅτι αὐτὴ θὰ ἀπαιτήσει ἐπίσης νέες πολιτικὲς ἐλίτ.

 πηγή: orthodoxostypos.gr