Τὰ δάκρυα καὶ ἡ παρηγορία!

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΛΟΥΚΑ
9 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2022
Ἀπόστολος: Β΄ Κορ. στ΄ 16- ζ΄ 1
Εὐαγγέλιον: Λουκ. ζ΄ 11-16
Ἦχος: πλ. δ΄.- Ἑωθινόν: ΣΤ΄
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

«μὴ κλαῖε» (Λουκ. Ζ΄ 11-16)!

Τὰ δάκρυα καὶ ἡ παρηγορία!

Ὁδεύων ὁ Κύριος μετὰ τῶν μαθητῶν Του, καὶ πορευόμενος πρὸς τὴν πόλιν Ναΐν, συμπορεύονται μετ’ Αὐτοῦ πολλοὶ ἄνθρωποι, – κυρίως «περίεργοι», – ἐλπίζοντες ὅτι κάτι θαυμαστὸν θὰ ἐνεργήσῃ ὁ

Διδάσκαλος, προκειμένου νὰ ἱκανοποιήσουν τὴν περιέργειάν τους! Ἐγγίζων καὶ εἰσερχόμενος διὰ τῆς πύλης τῆς πόλεως, «καὶ ἰδοὺ ἐξεκομίζετο τεθνηκὼς υἱὸς μονογενὴς τῇ μητρὶ αὐτοῦ, καὶ αὕτη ἦν χήρα, καὶ ὄχλος τῆς πόλεως ἱκανὸς ἦν σὺν αὐτῇ» (Λουκ. Ζ΄ 12). Ἕνα δρᾶμα ἐκτυλίσσεται καὶ διαδραματίζεται ἐνώπιον τοῦ Κυρίου καὶ πάντων τῶν παρισταμένων. Μία κηδεία μὲ πολλὰς δραματικὰς ἰδιαιτερότητας. Ἕνας νεαρὸς εἶναι ὁ νεκρός, καὶ οὗτος εἶναι «μοναχογυιός», μοναδικὸ στήρι­γμα μιᾶς χήρας μητέρας!

Ὁ Κύριος – ὡς Θεὸς Παντογνώστης – γνωρίζει τοῦτο τὸ δρᾶμα καὶ τὰς παραμέτρους του, καὶ ἐνῶ διὰ τοὺς πολλοὺς ἡ συνάντησις αὕτη εἶναι συγκυριακή, διὰ τὸν Χριστὸν εἶναι μέρος τοῦ Θείου προγράμματός Του! Παρ’ ὅτι ὁ Διδάσκαλος εἰς τὰς διδασκαλίας Του, ἐπαινεῖ τοὺς κλαίοντας καὶ πενθοῦντας, καὶ ἀντιθέτως ἀπειλεῖ τοὺς γελῶντας, ἐν προκειμένῳ λυγίζει πρὸ τῆς ταλαιπώρου ἐκείνης χήρας! Βλέπων αὐτὴν ὀδυρομένην καὶ ἀπηλπισμένην, τὴν ἐσπλαγχνίσθη˙ δηλαδὴ ἔκανε τὸν πόνον της, πόνον Του! Τὴν πλησιάζει καὶ τῆς συνιστᾷ νὰ μὴ κλαίῃ! Ὄχι, διότι δὲν καταλαβαίνει τὸν πόνον της, ἀλλὰ διότι πρόκειται, ὄχι ἁπλῶς νὰ «καταλαγιάσῃ» τὴν θλῖψιν της, ἀλλὰ καὶ νὰ τῆς δώσῃ χαρὰν μοναδικὴν καὶ ἀπερίγραπτον! Βεβαίως, καὶ ἡμεῖς οἱ ἄνθρωποι, πρὸ τοιούτων θλιβερῶν καταστάσεων, περίπου τὰ ἴδια συνιστῶμεν εἰς τοὺς πενθοῦντας καὶ ὀδυρομένους, χωρίς, ὅμως, νὰ δυνάμεθα νὰ προσφέρωμεν εἰς τούτους κάτι περισσότερον καὶ οὐσιωδέστερον! Ὁ Κύριος ὅμως, ἦλθεν εἰς τὴν γῆν, διὰ νὰ παρηγορήσῃ τοὺς ὀδυνωμένους καὶ θλιβομένους, καὶ νὰ δώσῃ εἰς τούτους χαρὰν καὶ ἀγαλλίασιν! Ἦλθε νὰ θεραπεύσῃ τοὺς ἀσθενεῖς καὶ ἀναστήσῃ τοὺς κεκοιμημένους, καὶ τὰ δάκρυα – ἅτινα προείπομεν, – τὰ συν­ιστᾷ, εἰς τοὺς ἁμαρτωλοὺς καὶ μετανοοῦντας διὰ τὰς ἁμαρτίας των!

Ἡ χαρὰ τῆς ἀναστάσεως!

«Καὶ προσελθὼν ἥψατο τῆς σοροῦ, οἱ δὲ βαστάζοντες ἔστησαν, καὶ εἶπε· νεανίσκε, σοὶ λέγω, ἐγέρθητι» (Λουκ. Ζ΄ 14)! Διὰ τούτων τῶν λιτῶν καὶ ἁπλῶν λόγων, περιγράφει τὸ ἱερὸν κείμενον τὰ ὅσα ἐπηκολούθησαν! Ὁ Κύριος ἐπλησίασε πρὸς τὸν νεκρόν, καὶ διὰ τῶν παναχράντων χειρῶν Του, ἤγγισε τὴν σορόν. Ἡ κίνησις αὕτη ἦτο, θὰ ἐλέγομεν, ἓν νεῦμα πρὸς τοὺς βαστάζοντας καὶ μεταφορεῖς νὰ σταματήσουν καὶ νὰ κατεβάσουν ἀπὸ τοὺς ὤμους των τὸν κεκοιμημένον νεανίσκον˙ ὅπερ καὶ ἐγένετο! Ἀμέσως ὕστερον, καλεῖ ὁ Χριστὸς τὸν νεκρόν! Καλεῖ ἡ Ζωὴ τὸν θάνατον! Ἀκούεται ἐκείνη ἡ θεία φωνή, ἥτις δημιουργεῖ καὶ δίδει ζωήν, ὥς τότε, ὅτε ἐδημιούργει τὴν κτίσιν ὅλην καὶ τὸν κόσμον καὶ τὸν ἄνθρωπον! Ἀκούεται ἡ φωνή, ἡ ὁποία δίδει ἐντολὴν εἰς τὸν Ἅδην, ἵνα ἐπιστρέψῃ τὴν ψυχὴν τοῦ νεανίσκου εἰς τὸ νεκρόν του σῶμα! Μία φωνή, ἥτις δίδει εἰς τοὺς πάντας νὰ καταλάβουν, τίς ἔστιν οὗτος ὁ διατάσσων καὶ δίδων ζωὴν εἰς τοὺς κεκοιμημένους!

Καὶ ὁ νεκρὸς ἠγέρθῃ, καὶ ἤρχισε νὰ ὁμιλῇ, καὶ ἐσηκώθη ἀπὸ τὴν νεκρικὴν κλίνην, καὶ ὁ Κύριος τὸν παραδίδει εἰς τὴν μητέρα του! Ἅπασαι αἱ τοιαῦται «κινήσεις» καὶ ἴσως, λεπτομέρειαι διὰ κάποιους, ἔχουν ἰδιαιτέραν σημασίαν καὶ αὗται, ὡς ἔχομεν εἴπει κατ’ ἐπανάληψιν, εἶναι ἡ οὐσία τοῦ περιγραφομένου θαυμαστοῦ γεγονότος! Ἡ ἀνάστασις τοῦ νεανίσκου, ἡ ὁποία ἐπιβεβαιώνεται ἀπὸ τὰς συγκεκριμένας λεπτομερείας! Ναί, ἀνεστήθη ὁ νεανίσκος, ὅπως καὶ τόσοι ἄλλοι νεκροὶ ἀπὸ τὴν δύναμιν τοῦ Κυρίου, διὰ νὰ δείξῃ ὁ Ραββί, ὅτι ἡ ψυχὴ τοῦ νεαροῦ ἔζη καὶ μετὰ τὴν κοίμησίν του! Διὰ νὰ προμηνύσῃ ὁ Θεὸς εἰς τὸν Ἅδην ὅτι πλησιάζει ἡ ἡμέρα καὶ ἡ ὥρα, καθ’ ἅς, Αὐτὸς ὁ Ἴδιος θὰ περάσῃ διὰ τοῦ θανάτου Του, τὰς πύλας τοῦ Ἅδου καὶ θὰ καταργήσῃ «τὸν τὸ κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου, τοὐ­­τέστι τὸν διάβολον» (Εὐχὴ τῆς Ἐκκλησίας)! Διὰ νὰ βεβαιώσῃ ἡμᾶς πάντας, ὅτι ὁ θάνατος, ὅσον ἀποκρουστικὸς καὶ φοβερὸς καὶ ἂν φαίνεται, ἰδίως μετὰ τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Σωτῆρος, δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο, παρ’ ἓν μικρὸν καὶ ἁπλοῦν ἐπεισόδιον, εἰς τὴν αἰωνίαν ζωήν μας!

Υἱοὶ τῆς Ἀναστάσεως!

Ἠρωτήθῃ κάποτε ὁ Κύριος ἀπὸ τοὺς Σαδδουκαίους, – οἵτινες δὲν ἐπίστευον εἰς τὴν Ἀνάστασιν τῶν νεκρῶν, – ἐὰν ἐξακολουθοῦν νὰ ἰσχύουν καὶ μετὰ τὸν θάνατον τῶν ἀνθρώπων, οἱ οἰκογενειακοὶ καὶ συγγενικοὶ δεσμοί, οἵτινες συνέδεον τούτους, ἐν ὅσῳ εὑρίσκοντο οὗτοι εἰς τὸν κόσμον τοῦτον! Ἡ ἀπάντησις τοῦ Διδασκάλου εἶναι ἰδιαιτέρως παρήγορος, καὶ βεβαιοῖ ὅτι μετὰ τὴν «γέννησιν» διὰ τοῦ θανάτου, ἐκεῖνοι ποὺ θὰ ἀξιωθοῦν νὰ τύχουν τῆς Οὐρανίου Βασιλείας, δὲν θὰ ἔχουν τοὺς γηΐνους συγγενικοὺς δεσμούς, καὶ θὰ εἶναι πλέον «υἱοὶ ποὺ δὲν προέρχονται ἀπὸ φυσικὴν γέννησιν, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἀνάστασιν, ποὺ ὁ Θεὸς θὰ διατάξῃ καὶ θὰ πραγματοποιήσῃ», κατὰ τὴν ἑρμηνείαν καὶ μετάφρασιν τοῦ Ἰ. Κολιτσάρα.

Τοιούτους υἱοὺς τῆς Ἀναστάσεως, προορίζει ὁ Κύριος ὅλους ἡμᾶς, οἵτινες «εἰς τὸν θάνατον αὐτοῦ ἐβαπτίσθημεν. Συνετά­φημεν οὖν αὐτῷ διὰ τοῦ βαπτίσματος εἰς τὸν θάνατον, ἵνα ὥσπερ ἠγέρθη Χριστὸς ἐκ νεκρῶν διὰ τῆς δόξης τοῦ πατρός, οὕτω καὶ ἡμεῖς ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν» (Ρωμ. ΣΤ΄ 3-4). Ἡ ἀνάστασις τοῦ υἱοῦ τῆς χήρας, ἐν προκειμένῳ, ἀλλὰ καὶ ἡ ἀνάστασις τῆς κόρης τοῦ Ἰαείρου, καὶ ἡ ἀνάστασις τοῦ Λαζάρου, καθὼς καὶ πολλῶν ἄλλων οἵτινες ἐπανῆλθον διὰ «χειρὸς Κυρίου», ἐκ τοῦ σωματικοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωὴν ταύτην, οὐδὲν ἕτερον διδάσκουν ἡμᾶς, πλὴν ὅτι εἴμεθα «υἱοὶ τῆς Ἀναστάσεως», βεβαπτισμένοι εἰς τὸ Πανάγιον Ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος καὶ «προσδοκῶντες Ἀνάστασιν νεκρῶν καὶ ζωὴν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος»!

Δὲν ἀρκεῖ, ὅμως ἀδελφοί μου, τὸ Βάπτισμα ἡμῶν, ὡς ἐγγύησις διὰ τὴν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ! Πλὴν τούτου, ζητεῖται καὶ ἡ ἐν τοῖς Μυστηρίοις τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ διὰ τοῦ πνευματικοῦ ἀγῶνος, κατὰ τοῦ κακοῦ καὶ τῆς ἁμαρτίας, πορεία διὰ τοῦ κόσμου τούτου τοῦ ματαίου καὶ φθειρομένου, ἐπὶ τῷ σκοπῷ τῆς αἰωνίου ζωῆς καὶ μακαριότητος! «Ἄνω σχῶμεν τὰς καρδίας», ἑπομένως, «ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν Ἰησοῦν» (Ἑβρ. ΙΒ΄ 2).

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

Ἱεροκήρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

 

πηγή: orthodoxostypos.gr