Πόσον λάθος κάνομεν!

ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΛΟΥΚΑ
2 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2022
Ἀπόστολος: Β΄ Κορ. στ΄ 1-10
Εὐαγγέλιον: Λουκ. στ΄ 31-36
Ἦχος: βαρύς.- Ἑωθινόν: Ε΄
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

«Καὶ γὰρ οἱ ἁμαρτωλοὶ τὸ αὐτὸ ποιοῦσι» (Λουκ. ΣΤ΄ 33)

Ἡ τριπλῆ ὑπογράμμισις καὶ σύγκρισις.

Τρεῖς φοράς, φίλοι μου ἀναγνῶσται, ὁ Διδάσκαλος, εἰς τὴν σημερινὴν Εὐαγγελικὴν περικοπήν, ὑπεγράμμισε καὶ συνέκρινε τὴν συμπεριφορὰν τῶν πιστῶν Του, πρὸς ἐκείνην τὴν τῶν ἁμαρτωλῶν!

Συγκεκριμένως, θέλων ὁ Κύριος νὰ τονίσῃ καὶ ὑπογραμμίσῃ, τὴν ἀγάπην πρὸς τὸν συνάνθρωπον, ἥτις θὰ πρέπῃ νὰ διακρίνῃ τοὺς ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ, ἀπ’ ἐκείνους τοὺς ἁμαρτωλούς, ἐπανέλαβε τρεῖς φοράς, τὴν ἰδίαν φράσιν – μὲ μικρὰς παραλλαγάς! «Καὶ γὰρ οἱ ἁμαρτωλοὶ τοὺς ἀγαπῶντας αὐτοὺς ἀγαπῶ­σι», «Καὶ γὰρ οἱ ἁμαρτωλοὶ τὸ αὐτὸ ποιοῦσι», «Καὶ γὰρ ἁμαρτωλοὶ ἁμαρτωλοῖς δανείζουσιν ἵνα ἀπολάβωσι τὰ ἴσα»!

Τρεῖς φοράς, συγκρίνει τοὺς πιστοὺς τοῦ Θεοῦ μὲ τοὺς ἀνθρώπους τῆς ἁμαρτίας, διὰ νὰ μᾶς διευκρινήσῃ, ἀφ’ ἑνὸς μέν, ὅτι οἱ κοσμικοὶ καὶ ἁμαρτωλοὶ ἄνθρωποι, παρ’ ὅτι φαίνεται ὅτι ἔχουν ἀγάπην, ἐν τούτοις, ἡ ἀγάπη των αὕτη δὲν εἶναι δεκτὴ καὶ εὐάρεστος εἰς τὸν Θεόν! Εἶναι «ἀγάπη» ὠφελιμιστικὴ καὶ κερδοφόρος! Εἶναι «ἀγάπη» ἐμπορικὴ καὶ διαπραγματεύουσα καὶ θέτουσα ὅρια καὶ προϋποθέσεις! Εἶναι, τέλος, ἀγάπη, ἥτις ἀντὶ νὰ θυσιάζεται, ζητεῖ θυσίας καὶ θύματα! Καὶ ἐπειδή, ὁ Κύριος, δὲν διδάσκει τὴν τοιαύτην ἀγάπην, καὶ ἐπειδὴ θέλει νὰ διευκρινήσῃ τὴν τελείαν ἀγάπην, προσέθεσεν, ὡς ἠκούσαμεν, ὅτι ἡ ζητουμένη καὶ εὐάρεστος εἰς Αὐτὸν ἀγάπη, εἶναι ἐκείνη ἡ πρὸς τοὺς ἐχθρούς !!! Εἶναι ἡ ἀγάπη μας πρὸς ἐκείνους τοὺς μισοῦντας καὶ διώκοντας καὶ συκοφαντοῦντας καὶ κακολογοῦντας ἡμᾶς! Εἶναι ἡ ἀγάπη, τὴν ὁποίαν ἀργότερον ἔδειξεν ὁ Κύριος ἀπὸ τοῦ Σταυροῦ, πρὸς τοὺς σταυρωτάς Του, ὅταν, ὀλίγον πρὸ τοῦ θανάτου Του, ἐξεφώνησεν ἐκεῖ­νο τὸ «πάτερ, ἄφες αὐτοῖς· οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιοῦσι» (Λουκ. ΚΓ΄ 34)!

Πόσον λάθος κάνομεν!

Ὅταν ἀκούωμεν ἀπὸ τὰ θεῖα χείλη τοῦ Χριστοῦ μας τὰς μοναδικὰς θείας ἀληθείας, τότε, σπεύδομεν νὰ τὰς ἀμβλύνωμεν καὶ νὰ τὰς παραχαράξωμεν! Τοῦτο δὲ τὸ ὀλέθριον καὶ φοβερὸν κακόν, τὸ κάνομεν πρωτίστως, ἡμεῖς οἱ λεγόμενοι χριστιανοί˙ πολλάκις δέ, καὶ κάποιοι ὀρθόδοξοι κληρικοί! Αἱ θεῖαι ἀλήθειαι καὶ διδασκαλίαι ἔχουν ἀξίαν καὶ δύναμιν, ὅταν ἀκούωνται γνήσιαι καὶ αὐθεντικαί, ὡς μᾶς τὶς παρέδωσεν ὁ ἴδιος ὁ Χριστός! Ἀφ’ ἧς στιγμῆς προσπαθήσωμεν νὰ τὰς «διορθώσωμεν» καὶ νὰ τὰς προσ­αρμόσωμεν εἰς τὰς κοσμικὰς ἀπαιτήσεις, αἱ τοιαῦται διδαχαί, παύουν νὰ εἶναι σωτηριώδεις, καὶ γίνονται ἁπλῶς φιλήκοα ἀκούσματα καὶ οὐδὲν πέραν τούτων! Διὰ τοῦτο καὶ ὁ Διδάσκαλος, ὀλίγον πρὸ τῆς θείας Αὐτοῦ Ἀναλήψεως, συνέστησεν εἰς τοὺς Ἁγίους Αὐτοῦ Μαθητάς, τοῦτο ἀκριβῶς, διὰ νὰ διαφυλάξῃ τούτους ἀπὸ ποικίλας πλανεμένας διδασκαλίας, ἀλλὰ καὶ διὰ νὰ εἶναι καὶ παραμένουν ὄντως Μαθηταί Του! «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν» (Ματθ. ΚΗ΄ 19-20). Ὑπεγραμμίσαμεν τὴν συγκεκριμένην φράσιν τοῦ ἱεροῦ κειμένου, διότι εἰς ταύτην τὴν φράσιν, φαίνεται καὶ εὑρίσκεται ἡ ἀξία τοῦ θείου Λόγου!

Μόνον ἡ Ἁγία ἡμῶν Μήτηρ, ἡ Ἐκκλησία δηλαδή, δύναται νὰ παρεμβαίνῃ εἰς τὰ τοιαῦτα θεῖα Λόγια, ὄχι διὰ νὰ τὰ διορθώνῃ, – διότι δὲν ἔχουν λάθη καὶ ἀτελείας, καθότι Λόγια Θεοῦ, – ἀλλὰ διὰ νὰ προσαρμόζῃ ταῦτα, εἰς τὰς ἑκάστοτε διαμορφουμένας συνθήκας! Μόνον ἡ Ἐκκλησία, ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ, καὶ οὐδέποτε ἓν οἷονδήποτε πρόσωπον, ὅσον ὑψηλὸν καὶ ἂν εἶναι, οἷονδήποτε τίτλον καὶ ἂν κατέχῃ καὶ ὅσονδήποτε ἐνάρετον καὶ Ἅγιον καὶ ἂν εἶναι! Τοῦτο λέγομεν, κυριολεκτικῶς, καὶ τοῦτο ἴσχυε καὶ ἰσχύει εἰς τὴν Ἁγίαν ἡμῶν Ἐκκλησίαν! Πολλὰ ἐγράφησαν καὶ ἐλέχθησαν ὑπὸ μεγάλων πατέρων καὶ ὁσίων καὶ ἀσκητῶν, ἐκ τῶν ὁποίων ὅμως, ἡ Ἐκκλησία ἐπέλεξεν ὅσα ἔπρεπε, διὰ νὰ τὰ ὁρίσῃ ὡς κανόνας! Τὰ λοιπά, εἶναι ὠφέλιμοι διδασκαλίαι καὶ οὐδὲν πέραν τούτων!

Συνεπῶς, δὲν ὁρίζομεν ἡμεῖς τοὺς νόμους καὶ τοὺς κανόνας ἐπὶ τῶν ὁποίων ὀφείλομεν νὰ πορευώμεθα, ἀλλὰ ὁ Νομοθέτης καὶ Νομοδότης! Ἡ διδασκαλία καὶ ὁ νόμος ὑπάρχουν! Ἐκεῖνο τὸ ὁποῖ­ον ὅμως συνήθως ὑστερεῖ ἢ καὶ ἐλλείπει, εἶναι ἡ διάθεσις πρὸς πειθαρχίαν καὶ μαθητείαν εἰς τὸν τοιοῦτον Θεῖον Νόμον!

Ἀπώλεια καὶ σωτηρία!

Ἀκούεται ἰδιαιτέρως ἐντυπωσιακόν, καὶ θὰ πρέπῃ νὰ ἐμμείνωμεν εἰς τοῦτο, ὅτι ὁ Κύριος δὲν ἑστιάζει εἰς αὐτὰ ταῦτα τὰ καλὰ ἔργα! Διὰ νὰ γίνωμεν δὲ περισσότερον σαφεῖς, ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον ἀναζητεῖ, ἀλλὰ καὶ θὰ ἀναζητήσῃ, δὲν εἶναι ἁπλῶς, ἔργα ξηρὰ τὰ ὁποῖα θὰ συμφωνοῦν μὲ τὸν θεῖον Νόμον, ἀλλά, ὡς διασαφίζει ὁ θεῖος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος, τὰ ἔργα τῆς ἀγάπης μας θὰ πρέπῃ νὰ «ὑποστηρίζωνται» ἀπὸ τὴν πίστιν καὶ ἀφοσίωσίν μας εἰς τὸν Χριστόν! Τοῦτο ὅπερ διασαφεῖ ὁ Ἰησοῦς εἰς τὴν σημερινὴν Εὐαγγελικὴν περικοπήν, τοῦτο καὶ εὑρίσκομεν εἰς τὴν ὡς ἄνω Καθολικὴν ἐπιστολήν˙ «σὺ πίστιν ἔχεις, κἀγὼ ἔργα ἔχω· δεῖξόν μοι τὴν πίστιν σου ἐκ τῶν ἔργων σου, κἀγὼ δείξω σοι ἐκ τῶν ἔργων μου τὴν πίστιν μου» (Ἰακ. Β΄ 18), καί, «Ὥσπερ γὰρ τὸ σῶμα χωρὶς πνεύματος νεκρόν ἐστιν, οὕτω καὶ ἡ πίστις χωρὶς τῶν ἔργων νεκρά ἐστι» (ἔνθ’ ἀν. Β΄ 26)!

Χαρακτηριστικὸν παράδειγμα, ἐν προκειμένῳ, εὑρίσκομεν ἐκεῖ εἰς τὴν γνωστὴν παραβολὴν τοῦ, «Τελώνου καὶ Φαρισαίου»! Μόνον «καλὰ ἔργα» εἶχε καὶ ἐπεδείκνυεν ὁ «εὐλαβὴς» Φαρισαῖος! Προσηύχετο, ἐνήστευε «δὶς τοῦ σαββάτου», «ἀπεδεκατοῦσεν» ὅλα ὅσα ἀπέκτα εἰς τὴν ζωήν του καὶ τὰ διέθετεν ὑπὲρ τῶν πτωχῶν! Ὅμως, μὲ ὅλα αὐτὰ ἐξαπατοῦσε πρωτίστως τὸν ἑαυτόν του καὶ ἐν συνεχείᾳ τοὺς ἀνθρώπους! Τί κι’ ἂν «ἐτηροῦσε» τυπικῶς τὰς συγκεκριμένας ἐντολάς; Ἐφ’ ὅσον ὅλα αὐτὰ τὰ ἔπραττεν ὄχι διὰ τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ «πρὸς τὸ θεαθῆναι τοῖς ἀνθρώποις», ταῦτα παρέμενον ξηρὰ ἔργα, τὰ ὁποῖα δὲν συνεκίνουν τὸν Θεόν! Καὶ ὄχι μόνον δὲν συνεκινεῖτο ὁ Θεὸς ἐκ τῶν τοιούτων ἔργων, ἀλλὰ τοὐναντίον ὁ Τελώνης ὅστις ἔγεμε κυριολεκτικῶς ἐξ ἁμαρτωλῶν καὶ ἀδίκων ἔργων, διὰ τῆς σωστῆς καὶ εὐαρέστου στάσεως αὐτοῦ ἔναντι τοῦ Θεοῦ, συνεκίνησε τὸν Θεόν, Ὅστις καὶ ἐδικαίωσε τοῦτον κατὰ τὴν θείαν διαβεβαίωσιν!

Τὸ ἴδιον ἀκριβῶς συμβαίνει καὶ μὲ τὰς θυσίας τῶν Κάϊν καὶ Ἄβελ! Καὶ οἱ δύο προσεύχονται, καὶ οἱ δύο προσφέρουν θυσίαν εἰς τὸν Θεόν! Ὅμως ὁ Κύριος δεικνύει ὅτι ἐκείνη ἡ θυσία τοῦ Ἄβελ, ἦτο ἡ εὐπρόσδεκτος εἰς Αὐτόν! Τοῦτο δέ, διότι ὁ Ἄβελ εἶχε τὴν σωστὴν σχέσιν μὲ τὸν Θεόν!

Συνεπῶς, ἀδελφοί μου, ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον ζητεῖ σήμερον ὁ Κύριος ἀπὸ ἡμᾶς, εἶναι τό νὰ ζῶμεν διὰ τὴν Ἀγάπην Του πρωτίστως, ἀλλὰ καὶ διὰ τὴν ἀγάπην πρὸς τὸν πλησίον μας! Ἐκείνην τὴν Ἀγάπην τὴν ὁποίαν καὶ θὰ Τοῦ ζητήσωμεν, ὅταν θὰ εὑρεθῶμεν ἐνώπιόν Του κατὰ τὴν ἡμέραν τῆς Κρίσεως!

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

Ἱεροκήρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

  πηγή: orthodoxostypos.gr