Ο Μασονικός μύθος του Δαρβινισμού (2ο μέρος)

Τοῦ κ. Διοδώρου Ράμμου

2ον

3. Ἀπορροὴ καὶ μετενσάρκωσις

Ἡ ἐντατικὴ ἐνασχόληση τῶν Εὐρωπαίων ἐπιστημόνων τοῦ 17ου αἰώνα μὲ τὸν καμπαλισμό, γιὰ τὸν ὁποῖο οἱ Ἑβραῖοι ἰσχυρίζονταν ὅτι εἶναι ἡ προφορικὴ παράδοση ποὺ ἀποκάλυψε ὁ Θεὸς στὸν Μωυσῆ, συνέβαλε στὸ νὰ εἰσχωρήσουν στὴν εὐρωπαϊκὴ διανόηση δύο βασικὲς καμπαλιστικὲς θεωρίες, ποὺ εἶναι ἡ ἀπορροὴ καὶ ἡ μετενσάρκωση. Ἡ ἀπορροὴ (emanation στὰ Ἀγγλικὰ) ὑποστηρίζει ὅτι ἡ ἀρχὴ τῶν πάντων εἶναι ὁ Κέτερ (στέμμα, Keter), ἀπὸ τὸν ὁποῖο ἀπορρέουν, δηλαδὴ ξεχειλίζουν διάφορες ἄλλες θεότητες, ὅπως ἕνα ποτῆρι ποὺ

ξεχειλίζει ἀπὸ νερὸ καὶ τὸ νερὸ ποὺ χύνεται δημιουργεῖ νέες καταστάσεις, δηλαδὴ τὸ ἕνα πηγάζει ἀπὸ τὸ ἄλλο.

Ἡ ὅλη θεωρία τῆς ἀπορροῆς ἀπεικονίζεται ἀπὸ τοὺς καμπαλιστὲς Ἑβραίους μὲ ἕνα σκίτσο, ποὺ ὀνομάζεται τὸ καμπαλιστικὸ δέντρο τῆς ζωῆς, ποὺ ἔχει τὶς ρίζες στὸν οὐρανὸ καὶ τὰ κλαδιὰ πρὸς τὰ κάτω. Αὐτὴ ἡ ζωγραφιὰ περνᾶ καὶ στοὺς Εὐρωπαίους καμπαλιστές, ποὺ τὸ ἀναπαριστοῦν στὰ συγγράμματά τους7.

Παράλληλα μὲ τὴν ἀπορροὴ (ποὺ ἦταν θεωρία τῶν ἀρχαίων Ἑβραίων Γνωστικῶν, ποὺ εἶχαν ἀσπαστεῖ καὶ οἱ νεοπλατωνικοί), σπουδαῖο ρόλο ἔπαιζε στὸ μυαλὸ τῶν καμπαλιστῶν καὶ ἡ θεωρία τῆς μετενσάρκωσης (ἢ μετεμψύχωσης ἢ μετενσωμάτωσης), ἡ ὁποία στὰ ἑβραϊκὰ λέγεται γκιλγκοὺλ (κύκλος, gilgul).

 Μὲ βάση τὴν μετενσάρκωση ὁ ἄνθρωπος γεννιέται καὶ ξαναγεννιέται ἀναρίθμητες φορές, γίνεται φυτό, ζῷο, ἄνθρωπος (κύκλος τῶν μετενσαρκώσεων), συνεπῶς τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων βρίσκεται ἐδῶ καὶ ἑκατομμύρια χρόνια πάνω στὴν γῆ. Σύμφωνα μὲ μία θεωρία τῆς λουριανικῆς Καμπαλάχ, ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου μετενσαρκώνεται τόσες ζωές, ὅσες χρειάζεται, ὥστε νὰ ἐκπληρώσει τὶς 613 Ἐντολὲς (Mitzvot).

Σὲ ἄλλες θρησκευτικὲς παραλλαγὲς τῆς μετενσάρκωσης, ὅπως στὸν ἀρχαῖο ἰνδικὸ Τζαϊνισμὸ (Jainism), χρειάζονται 8,4 ἑκατομμύρια μετενσαρκώσεις, μέχρι νὰ ὁδηγηθεῖ ἡ ψυχὴ στὴν λύτρωση. Συνεπῶς, τόσο οἱ ἄνθρωποι, ὅσο καὶ τὰ ὑπόλοιπα πλάσματα τῆς γῆς πρέπει νὰ ὑπάρχουν ἑκατομμύρια χρόνια πρὶν ἀπὸ τὴν ἐποχή μας, ὥστε νὰ «χωρέσουν» τόσοι κύκλοι μετενσαρκώσεων, ἀπὸ τὸ παρελθὸν μέχρι σήμερα.

 Ἀξίζει νὰ σημειωθεῖ ὅτι οἱ θεωρίες γιὰ τὴν μετενσάρκωση εἰσέβαλαν στὴν Βρεττανία τόσο ἀπὸ τὸν χῶρο τοῦ ἀποκρυφισμοῦ (καμπαλισμὸς καὶ ἑρμητισμός), ὅσο καὶ ἀπὸ τὴν Ἰνδία, καθὼς οἱ Ἄγγλοι ἄρχισαν νὰ κατακτοῦν τὸν 17ο αἰῶνα τὰ ἰνδικὰ ἐδάφη καὶ ἦρθαν σὲ ἄμεση ἐπαφὴ μὲ τὶς θρησκευτικὲς ἀντιλήψεις τῶν Ἰνδῶν, ποὺ ἄρχισαν νὰ γοητεύουν τοὺς Ἄγγλους, ἀλλὰ καὶ ἄλλους Εὐρωπαίους.

4. Μασονία καὶ καμπαλισμός

Στὶς 24 Ἰουνίου τοῦ 1717, τὰ μέλη τριῶν μασονικῶν στοῶν τοῦ Λονδίνου ἀποφάσισαν νὰ ἑνώσουν τὶς δυνάμεις τους καὶ νὰ σχηματίσουν μία νέα, πιὸ δυναμικὴ καὶ πιὸ ὀργανωμένη στοά, ἡ ὁποία ὀνομάστηκε Μεγάλη Στοὰ (Grand Lodge of London). Μὲ αὐτὴν τὴν ἀλλαγή, ὁ τεκτονισμὸς στὴν Ἀγγλία ἀποκτᾶ ἀκόμη μεγαλύτερη ἐπίδραση στὴν πνευματικὴ καὶ κοινωνικὴ ζωή, γίνεται ἕνας παράγοντας ποὺ ἐπηρεάζει δυναμικὰ τὶς ἐξελίξεις, ἀκόμη καὶ στὸ πολιτικὸ ἐπίπεδο.

Ἐπιπλέον, ἡ σχέση μασονίας καὶ ἐπιστήμης, ποὺ ἀρχίζει τὸν 17ο αἰῶνα, ἰσχυροποιεῖται τὸν 18ο αἰῶνα, καθὼς οἱ περισσότεροι Ἄγγλοι διανοούμενοι ἐπιθυμοῦσαν νὰ γίνουν καὶ μέλη κάποιας στοᾶς. Τὸ 1723 γράφεται τὸ καταστατικὸ καὶ ἡ ἱστορία τῶν ἐλεύθερων μασόνων, ὅπως αὐτοονομάζονται οἱ Ἄγγλοι τέκτονες. Ἡ συγγραφή, μὲ τίτλο: «The Constitutions of the Free Masons» ἀνατέθηκε στὸν Σκωτσέζο συγγραφέα James Anderson.

Τὸ αὐξανόμενο κῦρος τῆς μασονίας δὲν πέρασε ἀπαρατήρητο ἀπὸ τοὺς Ἑβραίους, ποὺ ἔγκαιρα συνειδητοποίησαν ὅτι, ἂν μποροῦσαν νὰ διεισδύσουν στὸν τεκτονισμὸ καὶ νὰ ἐλέγξουν τοὺς τέκτονες, θὰ μποροῦσαν νὰ ἀποκτήσουν ἕνα πολύτιμο ἐργαλεῖο, γιὰ νὰ πραγματοποιήσουν τὸ σιωνιστικό τους ὄνειρο, νὰ γκρεμίσουν τὸν Χριστιανισμὸ στὴν Εὐρώπη, ὥστε νὰ ἐπιβάλουν τὸν δικό τους ψευδομεσσία καὶ νὰ συστήσουν τὴν παγκόσμια αὐτοκρατορία, ποὺ χρόνια ὀνειρεύονταν.

Μέχρι τὸ 1723 τέκτονες μποροῦσαν νὰ γίνουν μόνο Βρεττανοί, ἀλλὰ ἀπὸ τὸ 1724 οἱ Ἑβραῖοι κατάφεραν νὰ ἐξασφαλίσουν τὴν ἄδεια νὰ γίνουν μέλη σὲ μασονικὲς στοές8. Αὐτὸ ἦταν καὶ τὸ τέλος τῆς παλαιᾶς βρεττανικῆς μασονίας, ποὺ σὲ λίγα χρόνια μετατράπηκε σὲ ἑβραϊκὴ καὶ σιωνιστικὴ μασονία, ὅπου κυριαρχοῦσε πλήρως ἡ ἑβραϊκὴ Καμπαλάχ. Μέσα στὶς στοὲς διοχέτευσαν οἱ Σιωνιστὲς ὅλα τὰ πνευματικά… σκουπίδια τοῦ ἀρχαίου Γνωστικισμοῦ, ὅλες τὶς ἄθλιες θεωρίες τῆς εἰδωλολατρίας καὶ τῆς μαγείας τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, ποὺ μὲ τὴν σειρά τους κατάγονταν ἀπὸ τὴν μυθολογία τῶν ἀρχαίων Σουμερίων.

Αὐτὲς οἱ θεωρίες εἶχαν ἐπηρεάσει καὶ τοὺς ἀρχαίους Ἕλληνες φιλοσόφους. Σχετικὰ μὲ τὴν προέλευση τοῦ ἀνθρώπου, γιὰ παράδειγμα, ὁ Ἀναξίμανδρος ὑποστήριζε ὅτι ἡ ἀνθρώπινη ζωή προέρχεται ἀπὸ τὴν θάλασσα. Ὁ ἄνθρωπος ἐξελίχθηκε ἀπὸ ψάρια, ποὺ βγῆκαν στὴν στεριά, ὅταν ἐξατμίστηκε τὸ νερό. Αὐτὴ ἡ ἀντίληψη ἔχει κοινὰ στοιχεῖα μὲ τοὺς διάφορους ἀμφίβιους θεούς, ὅπως ὁ σουμεριακὸς Ἔνκι, ὁ βαβυλωνιακὸς Ὠάννης καὶ ὁ φοινικικὸς Δαγκόν.

Σχετικὰ μὲ τὴν φύση καὶ τὸ σύμπαν, ὁ Ἡράκλειτος ἔλεγε τὰ ἑξῆς:

«Κόσμον τόνδε, τὸν αὐτὸν ἁπάντων, οὔτε τὶς θεῶν οὔτε ἀνθρώπων ἐποίησεν, ἀλλ’ ἦν ἀεὶ καὶ ἔστιν καὶ ἔσται πῦρ ἀείζωον». Ὁ κόσμος, τὸ σύμπαν ὑπάρχει ἀπὸ μόνο του, εἶναι αἰώνιο, οὔτε κάποιος θεὸς οὔτε ἄνθρωπος τὸν ἔπλασε. Γιὰ πολλοὺς ἀρχαίους φιλοσόφους τὸ σύμπαν, ἡ φύση εἶναι ἔμψυχο καὶ ζωντανό, κάτι σὰν ἀπρόσωπος θεός9. Ἀπὸ αὐτὴν τὴν θεωρία γεννιέται καὶ ὁ πανθεϊσμὸς τῶν ἀρχαίων Στωικῶν, ποὺ ἐπαναδιατυπώνεται ἀπὸ τὸν Ἑβραῖο φιλόσοφο Σπινόζα, ποὺ ταύτιζε τὴν φύση μὲ τὸν Θεό.

Μέσα ἀπὸ αὐτὸ τὸ πλῆθος τῶν μυθολογικῶν θεωριῶν, ποὺ διδάσκονταν στὶς μασονικὲς στοές, προέκυψε ἡ περίφημη θεωρία τῆς ἐξέλιξης τῶν εἰδῶν, ποὺ εἶχε τὴν ἑξῆς ἀλληλουχία σκέψεων: ὅλοι οἱ ὀργανισμοὶ κατάγονται ἀπὸ ἕνα μικροοργανισμό, ποὺ χωρὶς τὴν μεσολάβηση κάποιου δημιουργοῦ θεοῦ, ἐξελίχθηκε σὲ φυτά, ψάρια, ζῷα καὶ τελικὰ στὸν ἄνθρωπο.

Καὶ αὐτὴ ἡ ἐξέλιξη ἀπὸ φυτὸ σὲ ζῷο καὶ ἀπὸ ζῷο σὲ ἄνθρωπο συντελεῖται ἐδῶ καὶ ἑκατομμύρια χρόνια, μέσα στὸ αἰώνιο σύμπαν. Ἀλλὰ ἐνῷ αὐτὲς οἱ θεωρίες διδάσκονταν μέσα στὸν τεκτονισμό, οἱ μασόνοι δυσκολεύονταν νὰ μεταφέρουν αὐτὲς τὶς ἰδέες ἔξω ἀπὸ τὶς στοές, καθὼς θὰ ἔρχονταν σὲ εὐθεῖα ρήξη μὲ τὴν κοσμοθεωρία τοῦ Χριστιανισμοῦ καὶ τὰ δεδομένα τῆς Ἁγίας Γραφῆς.

Γι’ αὐτὸ καὶ τὴν Καμπαλὰχ τὴν παρουσίαζαν σὰν διδασκαλία τοῦ Θεοῦ καὶ ἰσχυρίζονταν ὅτι εἶναι συμβατὴ μὲ τὸν Χριστιανισμό. Οἱ Εὐρωπαῖοι καμπαλιστὲς ἔφταναν στὸ σημεῖο νὰ λένε ὅτι ἡ Καμπαλὰχ ἀποδεικνύει τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστιανισμοῦ καί, ὅπως φαίνεται, κάποιοι τὸ πίστευαν. Σὲ τέτοια πλάνη ἔφτασαν οἱ Εὐρωπαῖοι τῆς Νεότερης ἐποχῆς, νὰ πιστεύουν στὸν Χριστὸ καὶ στὸν Διάβολο ταυτόχρονα!

5. Σιωνισμὸς καὶ Ἐπιστήμη

Ὡστόσο, τὰ πράγματα στὴν Εὐρώπη ἄλλαξαν ραγδαῖα, ἀπὸ τὸ 1740 καὶ ἔπειτα, ὅταν ἀρχίζει νὰ ὀργανώνεται ὁ Σιωνισμός, δηλαδὴ ἡ ὀργανωμένη ὁμάδα Ἑβραίων καμπαλιστῶν, ποὺ εἶχαν ἀποφασίσει νὰ κυριαρχήσουν στὴν Εὐρώπη καὶ τὸν κόσμο. Αὐτὴ ἡ ὁμάδα τῶν Σιωνιστῶν, τῶν Ἑβραίων σατανιστῶν, συμμάχησε τὸ 1740 μὲ μία ὁμάδα Εὐρωπαίων σατανιστῶν καὶ μαζὶ ἐργάστηκαν μεθοδικά, ὥστε νὰ πείσουν τοὺς Εὐρωπαίους ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς δὲν εἶναι ὁ Θεός, δὲν εἶναι ὁ Μεσσίας.

Ὁ βασικὸς Εὐρωπαῖος σύμμαχος τῶν Σιωνιστῶν ἦταν ὁ Γερμανὸς κρυφὸ-σατανιστὴς μασόνος βασιλιὰς Φρειδερῖκος Β΄ τῆς Πρωσσίας (Frederick II of Prussia), ὁ ὁποῖος ὀργάνωσε, μεταξὺ ἄλλων, ἕνα ὁλόκληρο ἀντιχριστιανικὸ ἐπιτελεῖο ἐπιστημόνων, τοὺς ὁποίους χρηματοδοτοῦσε, γιὰ νὰ κακολογοῦν τὸν Χριστιανισμό.

 Ἔτσι ἐμφανίστηκε στὴν Εὐρώπη ἡ πρώτη ὁμάδα Εὐρωπαίων ἐπιστημόνων, ὅπως ἦταν ὁ Βολταῖρος καὶ οἱ ὑπόλοιποι Γάλλοι Διαφωτιστές, ποὺ πληρώνονταν ὄχι γιὰ νὰ βροῦν τὴν ἀλήθεια ἢ νὰ διαδώσουν τὴν γνώση, ἀλλὰ γιὰ νὰ γκρεμίσουν τὸν Χριστιανισμό, μέσῳ τῆς ἐπιστήμης10.

Τὸ ἀντιχριστιανικὸ πνεῦμα στὸν χῶρο τῆς ἐπιστήμης ἔφτασε σύντομα καὶ στὴν Ἀγγλία, μὲ τὸν μασόνο ἱστορικὸ Γκίμπων (Edward Gibbon), ὁ ὁποῖος τὸ 1774 ἔγραψε τὸ περίφημο ἔργο «The History of the Decline and Fall of the Roman Empire» (Ἡ ἱστορία τῆς παρακμῆς καὶ πτώσης τῆς Ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας), μὲ τὸ ὁποῖο ἔβγαλε τὸ δηλητήριο ποὺ ἔνιωθε ἐναντίον τοῦ Χριστιανισμοῦ καὶ τῆς Ρωμαίικης αὐτοκρατορίας τῶν Ἑλλήνων, τοῦ λεγόμενου Βυζαντίου.

 Ἑπομένως, ἀπὸ τὰ μέσα τοῦ 18ου αἰώνα καὶ ἔπειτα, χάρη στὴν δράση τῶν Σιωνιστῶν, τοῦ Φρειδερίκου καὶ τῶν ὑπόλοιπων μασόνων, ἔγινε …τῆς μόδας νὰ δημοσιεύει κανεὶς ἀντιχριστιανικὲς θεωρίες, ὁπότε ἄρχισαν νὰ βγαίνουν στὴν ἐπιφάνεια καὶ οἱ ὑπόλοιπες ἀντιλήψεις, ποὺ μέχρι τότε ἔβρισκε κανεὶς μόνο στὸν χῶρο τοῦ ἀποκρυφισμοῦ.

6. Ἡ θεωρία τῆς ἐξελίξεως

Στὰ τέλη τοῦ 18ου αἰώνα, λίγο μετὰ τὸν Γκίμπων, ἀπόψεις ἀσυμβίβαστες μὲ τὴν Ἁγία Γραφὴ δημοσίευσε ὁ Σκωτσέζος δικαστής, φυσικὸς φιλόσοφος, γλωσσολόγος καὶ μασόνος Ἰάκωβος Μπαρνὲτ ἢ Μονμπόντο (James Burnett, Lord Monboddo 1714-1799), ὁ ὁποῖος δημόσια διατύπωσε τὴν θεωρία ὅτι οἱ ἄνθρωποι ἐξελίχθηκαν ἀπὸ τοὺς οὐρακοτάγκους11.

Μετὰ τὸν Μονμπόντο, τὴν σκυτάλη παίρνει ὁ μασόνος Ἔρασμος Δαρβίνος (Erasmus Darwin, 1731–1802), παπποὺς τοῦ διάσημου Κάρολου Δαρβίνου. Ὁ Ἔρασμος ἦταν γιατρός, βοτανολόγος, φυσικὸς φιλόσοφος, μασόνος καὶ μέλος τῆς Βασιλικῆς Κοινωνίας. Εἶχε μελετήσει τὶς ἀπόψεις τοῦ Μονμπόντο, τὶς ἐνστερνίστηκε καὶ ἔβαλε ἕνα ἀκόμη λίθο, ὥστε νὰ κτιστεῖ τὸ οἰκοδόμημα τῆς θεωρίας τῆς ἐξέλιξης.

Τὸ βασικὸ ἐπιστημονικὸ ἔργο τοῦ Ἔρασμου λέγεται Ζωονομία (Zoonomia or Laws of the Organic Life, 1794), ὅπου μέσα στὶς ἐπιστημονικές του παρατηρήσεις εἰσάγει καὶ μασονικὲς θεωρίες. Σὲ κάποιο σημεῖο ἀναφέρεται σὲ ἑκατομμύρια ἐποχὲς (millions of ages), πρὶν ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς ἱστορίας τῆς ἀνθρωπότητας στὴν γῆ, ὅπου ἀπὸ ἕνα ζωντανὸ νῆμα (one living filament, δηλαδὴ ἕνα μικροοργανισμὸ) ξεκίνησε ἡ ἐξέλιξη τῶν ἔμβιων ὄντων12.

Ἐδῶ ὀφείλουμε νὰ κάνουμε τὴν ἑξῆς ἐπισήμανση: τὴν ἐποχὴ ποὺ γράφει ὁ Ἔρασμος αὐτὰ τὰ λόγια, οἱ Εὐρωπαῖοι, παρερμηνεύοντας τὴν Βίβλο, εἶχαν τὴν πεποίθηση ὅτι γῆ δημιουργήθηκε τὸ 4004 π.Χ. (ἀπὸ κτίσεως κόσμου χρονολόγηση13) καὶ λίγο ἀργότερα ὁ ἄνθρωπος.

Συνεπῶς, ἡ ἀναφορὰ τοῦ Ἔρασμου σὲ ἑκατομμύρια ἐποχές, πρὶν ἀπὸ τὴν ἐμφάνιση τοῦ ἀνθρώπου στὴν γῆ, φανερώνει τὴν ἀκράδαντη πίστη του στὶς μασονικὲς θεωρίες πού, ὅπως προαναφέραμε καὶ σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν μετενσάρκωση, εἶχαν ὡς δεδομένο ὅτι τὰ ζῷα καὶ οἱ ἄνθρωποι ὑπάρχουν ἐδῶ καὶ ἑκατομμύρια χρόνια στὴν γῆ.

Ἀσφαλῶς, ὅλα αὐτὰ ποὺ ὑποστήριζε ὁ Ἔρασμος καὶ οἱ ὑπόλοιποι Ἄγγλοι μασόνοι δὲν εἶχαν κανένα ἐπιστημονικὸ ἔρεισμα ἢ κάποια ἀπόδειξη, ἁπλὰ ἦταν ἡ μεταφορὰ τῶν ἀποκρυφιστικῶν θεωριῶν στὸν χῶρο τῆς ἐπιστήμης, ἡ ἔξοδος ἀπὸ τὸν στενὸ κύκλο τῶν μασονικῶν στοῶν πρὸς τὸ εὐρὺ κοινό. Οἱ μασόνοι, ὅπως καὶ οἱ ἀρχαῖοι Γνωστικοί, δὲν ἔψαχναν γιὰ ἀποδείξεις, γιὰ νὰ ἐπαληθεύσουν τὴν διδασκαλία τους. Θεωροῦσαν ὅτι κατεῖχαν τὴν ἀλήθεια, de facto, ἐκ τῶν πραγμάτων, καὶ ὅτι ὅλοι οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι ζοῦσαν σὲ ἄγνοια.

Τὶς ὑπόλοιπες ἀποκρυφιστικές του θεωρίες ἐξέφρασε ὁ Ἔρασμος στὸ ποίημά του, μὲ τίτλο «The Temple of Nature» (Ὁ Ναὸς τῆς Φύσης). Στὴν εἰσαγωγὴ τοῦ ποιήματος ἀναφέρει ὅτι τὰ ἀρχαῖα Ἐλευσίνια Μυστήρια ἦταν ἡ πηγὴ τῆς ἔμπνευσης του14. Τί νὰ σημαίνει αὐτὸ ἆραγε;

Οἱ καμπαλιστὲς καὶ οἱ ἑρμητικοὶ πίστευαν στὸν πανθεϊσμό, δηλαδὴ θεωροῦσαν ὅτι ἡ φύση εἶναι θεά, ὅτι τὸ σύμπαν εἶναι λογικὸ καὶ ἔμψυχο. Γι’ αὐτὸ καὶ στὶς μασονικὲς στοές, μέχρι σήμερα, τιμοῦν τὴν θεὰ Δήμητρα καὶ τὴν Αἰγύπτια θεὰ Ἴσιδα, οἱ ὁποῖες ἦταν θεότητες τῆς φύσης καὶ τῆς γεωργίας. Ἀντίστοιχα, οἱ μασόνοι πιστεύουν ὅτι οἱ μασονικὲς τελετὲς εἶναι ἡ συνέχεια τῶν Ἐλευσίνιων Μυστηρίων (ποὺ τελοῦνταν πρὸς τιμὴν τῆς θεᾶς Δήμητρας) καὶ τῶν μυστηρίων τῆς Ἴσιδος.

Τὰ ἴδια πίστευε καὶ ὁ Ἔρασμος, ἐφόσον ἦταν τέκτονας, ἁπλὰ ἀποφεύγει νὰ τὸ ἀποκαλύψει εὐθαρσῶς καὶ τὸ παρουσιάζει κάπως ἀλληγορικά. Ἀφοῦ ἀναφέρεται στὴν (θεοποιημένη) Φύση καὶ τὸ Χάος, καταλήγει στὸ συμπέρασμα ὅτι ἡ ὀργανικὴ ζωή ξεκίνησε μέσα στὴν θάλασσα (Organic life began beneath the waves).

Γιὰ τὸν Ἔρασμο, ἡ θεὰ Φύση δημιουργεῖ τὸν πρῶτο ὀργανισμὸ μέσα στὴν θάλασσα, ἀπὸ ἐκεῖ ἐξελίσσονται ὅλα τὰ ἔμβια ὄντα καὶ τελικὰ ἡ ἐξέλιξη ὁδηγεῖ στὴν ἐμφάνιση τοῦ ἀνθρώπου, μέσῳ κάποιου πιθήκου. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι προϊὸν μιᾶς ἐξελικτικῆς διαδικασίας, ποὺ ὅρισε ἡ φύση, μία διαδικασία ἑκατομμυρίων χρόνων, καὶ ἀφήνει νὰ ἐννοηθεῖ ὅτι ὁ ἄνθρωπος θὰ συνεχίσει νὰ ἐξελίσσεται, μέχρι τὴν τελειότητα.

Σημειώσεις:

7. Ἄφθονο ὑλικὸ γιὰ τὴν προέλευση, τὴν ἐμφάνιση καὶ τὴν διάδοση τῆς ἑβραϊκῆς Καμπαλὰχ (ἢ Καμπάλα), ὑπάρχει στὰ ἔργα τοῦ Ἑβραίου ἱστορικοῦ Gershom Sholem. 8. Βλέπε Vladimir Moss, The origins of Freemasonry, 9. Γιὰ τὶς ἰδέες τῶν (προσωκρατικῶν) Ἑλλήνων φιλοσόφων βλέπε Ἱστορία τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους Ἐκδοτικῆς Ἀθηνῶν, Τόμος Β΄, σέλ. 422-437. 10. Βλέπε Ἀπὸ τὴν Συναγωγὴ στὴν Μασονία, σέλ. 78-80 καὶ Webster 1924, σέλ. 91, κέφ. German Templarism and French Illuminism. 11. Οἱ θεωρίες τοῦ Μονμπόντο καὶ τοῦ Ἔρασμου Δαρβίνου περιλαμβάνονται σέ ἐξαιρετικὸ ἄρθρο τοῦ Terry Melanson. 12. Τὸ κείμενο τοῦ Ἔρασμου εἶναι τὸ ἑξῆς: «…in the great length of time, since the earth began to exist, perhaps millions of ages before the commencement of the history of mankind, would it be too bold to imagine, that all the warm-blooded animals have arisen from one living filament, which the GREAT FIRST CAUSE endued with animality, with the power of acquiring new parts attended with new propensities, directed by irritations, sensations, volitions, and associations, and thus possessing the faculty of continuing to improve by its own inherent activity, and of delivering down those improvements by generation of its posterity, world without end?» 13. Στὸν Μεσαίωνα ἔγινε τὸ λάθος νὰ ταυτιστεῖ ὁ χρόνος δημιουργίας τῆς γῆς (anno mundi) μὲ τὸν χρόνο δημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ Ἁγία Γραφή, στὸ βιβλίο τῆς Γενέσεως, μᾶς δίνει ἀναλυτικὰ στοιχεῖα γιὰ νὰ χρονολογήσουμε τὴν δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ὁποία σωστὰ ὑπολογίστηκε στὸ 5508 π.Χ. ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, ἀλλὰ δὲν μᾶς ἀναφέρει πότε δημιουργήθηκε τὸ σύμπαν. Στὴν Βρεταννία, ποὺ ἐπικεντρωθήκαμε στὸ παρὸν βιβλίο, τὸ 1650 ὁ Ἰρλανδὸς ἀρχιεπίσκοπος James Ussher, σύγχρονος σχεδὸν τοῦ Robert Fludd, εἶχε ὑπολογίσει λανθασμένα ὅτι ὁ Θεὸς δημιούργησε τὸν κόσμο τὸ ἔτος 4004 π.Χ.

πηγή:  orthodoxostypos.gr