Τα όπλα της Ιερωσύνης

Μια διήγηση από θαυμαστό εξορκισμό δαιμονισμένου από τον γέροντα Χαράλαμπο Βασιλόπουλο

Τα πνευματικά όπλα της ιερωσύνης είναι θαυματουργά, έλεγε ο π. Χαράλαμπος. Με τα Μυστήρια της Εκκλησίας, με τη χάρη που χορηγεί ο Θεός στους λειτουργούς Του ιερείς, γίνονται θαύματα.

Με τη χάρη του Θεού είχε ιδεί κι ο ίδιος ο Γέροντας θαύματα στη ζωή του. Πολλά απ’ αυτά αναφέρει στο βιβλίο του: «Θαύματα που είδαν τα μάτια μου».

Ας δούμε όμως κάτι άλλο χαρακτηριστικό που συνέβη στο Γέροντα πριν τριάντα χρόνια:

Ήταν άνοιξη του 1965. Ο π. Χαράλαμπος ήταν Ηγούμενος στην Ιερά Μονή Πετράκη. Είχα επικοινωνήσει μαζί του τηλεφωνικά και τον είχα παρακαλέσει να μου δώσει κάποια στοιχεία για ένα Εκκλησιαστικό θέμα που επρόκειτο να δημοσιεύσω στην εφημερίδα «ΑΘΗΝΑΪΚΗ».

Ο π. Χαράλαμπος μου είπε να περάσω το βραδάκι από το Μοναστήρι. Πήγα και περίμενα στον προθάλαμο γιατί κάποιον εξομολογούσε.

Πέρασε λίγη ώρα εκεί στη σιωπή, οπότε ακούω ξαφνικά θόρυβο μέσα στο κελί, σαν να γινόταν πάλη. Από τη μισάνοιχτη πόρτα βλέπω τον π. Χαράλαμπο με φορεμένο πετραχήλι και το Σταυρό στο χέρι, ιδρωμένο και κατακόκκινο, και κάτω πεσμένον έναν άνθρωπο με άγρια μορφή και μ’ εχθρικές διαθέσεις. Ο Γέροντας με όπλο το Σταυρό που τον μετακινούσε πάνω-κάτω, είχε καθηλώσει μου εξομολογούμενο, ενώ διάβαζε συγχρόνως τους εξορκισμούς του Μεγάλου Βασιλείου και του Αγίου Κυπριανού. Ξαφνικά ακούστηκε ένα βογγητό κι ο αγριωπός εξομολογούμενος ησύχασε και ημέρεψε. Φεύγοντας μάλιστα έδειχνε πλέον να έχει άλλο πρόσωπο, ευγενικό και συμπαθές.

Το γεγονός μ’ είχε συγκλονίσει αλλά παρά τη γνωριμία που είχα με τον π. Χαράλαμπο δεν τόλμησα να ρωτήσω τι είχε συμβεί. Ούτ’ εκείνος μου είπε τίποτε γι’ αυτό το γεγονός. Έβλεπα όμως ότι ήταν διάχυτη η χαρά του…

Μερικά χρόνια αργότερα καθώς συνεργαζόμουνα σχεδόν καθημερινά μαζί του στις εκδόσεις των βιβλίων του, τον ρώτησα:

-          Αλήθεια, τι είχε συμβεί π. Χαράλαμπε εκείνο τον καιρό που με το πετραχήλι και το Σταυρό έδινες μάχη μ’ έναν άγνωστο απειλητικό εξομολογούμενο;

-          Εμείς οι πνευματικοί βλέπουμε και ακούμε πολλά. Το απόρρητο της εξομολογήσεως δε μας επιτρέπει ν’ αναφερόμαστε σε πρόσωπα, ακόμα και σε πράξεις συγκεκριμένες αν απ’ αυτές «φωτογραφίζονται» πρόσωπα. Αόριστα μπορούμε να μιλήσουμε.

Για το αναφερόμενο λοιπόν περιστατικό, πρέπει να πω ότι το πρόσωπο αυτί, ήταν ένας δέσμιος πονηρού πνεύματος. Έδινε ο ταλαίπωρος μάχη εναντίον του, με προσευχή και νηστεία μ’ Εξομολόγηση και Θεία Κοινωνία επί πολύ χρόνο. Εκείνο το βράδυ ο Κύριος τον απάλλαξε. Τα μυστήρια της Εκκλησίας με τη χάρη του Χριστού κάνουν θαύματα.

Πηγή: «Ο μακαριστός Γέροντας, Αρχιμ. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος» Μιχάλης Τσώλης, εκδόσεις «ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ» Αθήναι 1996 (σελ. 90-91)