Να πάρουμε καιρό;

π. Δημητρίου Μπόκου

Ο χρόνος που προηγείται της Θείας Λειτουργίας αποσκοπεί στην επιμελημένη πνευματική προετοιμασία του ιερέως. «Μέλλων ο ιερεύς την θείαν επιτελείν μυσταγωγίαν, οφείλει προηγουμένως μεν κατηλ-λαγμένος είναι μετά πάντων και μη έχειν τι κατά τινος». (Όταν πρόκειται ο ιερεύς να επιτελέσει τη θεία μυσταγωγία, οφείλει προηγουμένως να είναι συμφιλιωμένος με όλους και να μην έχει κάποια έχθρα με κανέναν).

Η καταλλαγή με όλους, η αγάπη και η ανεξικακία,

είναι η απολύτως απαραίτητη συνθήκη για τον ιερέα, ώστε να κατατολμήσει της φρικτής ιερουργίας. Η αγάπη είναι θυσία ανώτερη από κάθε άλλη θυσία. «Ταύτης άνευ, ουδέ εκείνην προσδέχεται». (Χωρίς την αγάπη, ούτε τη λατρεία δέχεται). Τί νόημα θα είχε μια λατρευτική (δηλ. αγαπητική) εκδήλωση προς τον Θεό, χωρίς αγάπη προς τον πλησίον; Ο υπέρτατος σκοπός είναι η ενότητα. «Ίνα πάντες εν ώσιν».(Όλοι να είναι ένα) (Ιω. 17, 21). «Δια γαρ τούτο πάντα εγένετο. Δια τούτο και ο Θεός άνθρωπος γέγονε, και πάντα εκείνα επραγματεύσατο, ίνα ημάς συναγάγη». (Γι’ αυτό έγιναν τα πάντα. Γι’ αυτό και ο Θεός έγινε άνθρωπος και έκανε όλα εκείνα, για να μας συνάξει (σε μια ενότητα) (Ιω. Χρυσοστόμου, Ομιλία ΙΣΤ΄ Εις Ματθαίον). Επιπλέον ο ιερεύς οφείλει να προσέχει την καρδιά του, όσο περισσότερο μπορεί, από πονηρούς λογισμούς, να νηστεύει λίγο αποβραδίς και να αγρυπνάει προσευχόμενος μέχρι την ώρα της Λειτουργίας.

Ο Θεός χαρίζει άφθονο χρόνο στον κάθε άνθρωπο για πνευματική πρόοδο. Το ίδιο και στον ιερέα, ώστε να ευρίσκεται «καθαρός ως άγγελος» (αγ. Κοσμάς ο Αιτωλός) στους λογισμούς και στα έργα του και συμφιλιωμένος με τον κάθε συνάνθρωπό του, προκειμένου να τελέσει τη Θεία Λειτουργία. Αλλά και μετά τη δέουσα προετοιμασία, «του καιρού επιστάντος», όταν έλθει η ώρα της Λειτουργίας, ο ιερεύς «παίρνει καιρό». Δεν τολμά να λειτουργήσει, αν δεν του δώσει ο Κύριος την ευκαιρία να μετάσχει και αυτός στον «καιρό» της Θ. Λειτουργίας, στην άχρονη πραγματικότητα της όγδοης ημέρας στη Βασιλεία του Θεού. Ζητάει θεία ενίσχυση για τη μεγάλη διακονία που έχει να περαιώσει και την άδεια του Κυρίου να του επιτραπεί να παραστεί ακατακρίτως μπροστά στο φοβερό βήμα του.

Την ώρα εκείνη ο ιερεύς δεν ζητάει παράταση της ζωής του για κάτι δευτερεύον. Ο χρόνος του είναι πολύτιμος, γιατί πρέπει να φέρει εις πέρας τη Θεία Λειτουργία. Ζητάει να «λάβει καιρό», μόνο για να τελειώσει τα «φρικτά μυστήρια». Αν μείνει στη μέση η Θεία Λειτουργία, επειδή μπορεί να τελειώσει ο χρόνος του ιερέως ξαφνικά, ούτε άγγελος δεν μπορεί, δεν έχει εξουσία να τη συνεχίσει. Ο χρόνος δεν είναι στο χέρι μας. Πόσα σπουδαία πράγματα χάνονται κάποτε, γιατί λείπουν λίγες στιγμές για την ολοκλήρωσή τους!

Άρα ο χρόνος αποκτά αξία από το έργο που επιτελούμε μέσα σ’ αυτόν. Μιλάμε και για χαμένο χρόνο κάποτε. Μπορούμε συνεπώς να πούμε ότι ο χρόνος ή αξιοποιείται ή, αντιστρόφως, χαραμίζεται. Αν συμβαίνει το δεύτερο, τίθεται το ερώτημα: Μπορεί κανείς να ζητάει παράταση του χρόνου της ζωής του, όταν δεν σκοπεύει να τον αξιοποιήσει για κάτι σημαντικό; Για να τον χαραμίσει απλώς σε ασήμαντα, ανούσια, άχρηστα ή και, το χειρότερο, σε επιβλαβή πράγματα;

Και τί πιο επιζήμιο πράγμα μπορούμε να κάνουμε κατά τον χρόνο που μας χαρίζει ο Θεός, απ’ το να αμαρτάνουμε; Γιατί να μη ζούμε «εξαγοραζόμενοι τον καιρόν» (Εφ. 5, 16); Πότε θα προλάβουμε να πετύχουμε την καταλλαγή προς όλους, την αγάπη με τον αντίδικό μας, ώστε να παραστούμε «ακατακρίτως» ενώπιον «του φοβερού βήματος» και να πούμε με παρρησία «τον δρόμον τετέλεκα» (Β΄ Τιμ. 4, 7);

Πριν ζητήσουμε λοιπόν όλοι μας στην αρχή του νέου έτους να «πάρουμε καιρό», ας σκεφτούμε έναν πραγματικά καλό λόγο, για τον οποίο αξίζει να μας τον παραχωρήσει ο Θεός.

(ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, αρ. φ. 414, Ιαν. 2018)