Ιεραποστολική περιοδεία στη Δυτική Αφρική.

Missionary tour in West Africa !

Από την ημέρα που ο Έμπολα κτύπησε την πόρτα της Δυτικής Αφρικής, οι λίγες αεροπορικές εταιρίες που πετούσαν για εκεί περιόρισαν κατά πολύ τις πτήσεις τους. Άλλες θεώρησαν καλό να σταματήσουν εντελώς τα δρομολόγια προς Δυτική Αφρική, είτε γιατί τα πληρώματα καμπίνας αρνούνταν να θέσουν τον εαυτό τους στον κίνδυνο της επιδημίας, είτε γιατί μειώθηκε η ζήτηση, είτε γιατί φοβήθηκαν μήπως μεταφέρουν την επιδημία στα πιο ανεπτυγμένα κράτη!

Έτσι για την Freetown, πρωτεύουσα της Σιέρρα Λεόνε, υπάρχουν ελάχιστες επιλογές πρόσβασης από την Ευρώπη. Μετά από ταξίδι 24 ωρών, έχοντας στις αποσκευές μου εκτός από τα εκκλησιαστικά είδη, τα πρόσφορα και το νάμα, την προστασία του Θεού και την αγάπη, τις ευχές και τις ευλογίες του Μακαριωτάτου Πάπα και Πατριάρχου μας κ.κ. Θεοδώρου Βʹ, έφτασα στη Freetown, κάτω από καταρρακτώδη τροπική βροχή. Στην είσοδο του μικρού κτηρίου αφίξεων του αεροδρομίου, μας περίμεναν ιατροί και νοσηλευτές, μας μέτρησαν τη θερμοκρασία, εξέτασαν τα βιβλιάρια εμβολιασμών, που επιβεβαίωναν ότι είμαστε εφοδιασμένοι με τα απαραίτητα εμβόλια (κίτρινου πυρετού, μηνιγγίτιδας κ.λπ.) και μας ζήτησαν να συμπληρώσουμε ειδική φόρμα με τα προσωπικά μας στοιχεία και λεπτομέρειες για το πού θα καταλύσουμε, πού θα μετακινηθούμε, ποιους θα συναντήσουμε και πώς θα μπορούν να επικοινωνήσουν οι αρχές μαζί μας ανά πάσα στιγμή. Ο ήλιος είχε αρχίσει ήδη να δύει και το σούρουπο έδωσε μεγαλύτερη έμφαση στην κατάθλιψη και την παγωμάρα των ανθρώπων. Παντού υπήρχε η αίσθηση των μεγάλων προβλημάτων που δημιούργησε στη χώρα η θανατηφόρα επιδημία.

Πέρασα αρκετά εύκολα από τις τυπικές διαδικασίες, και στην έξοδο με περίμενε ο οδηγός της Ιεραποστολής, που είχε φτάσει από το πρωί στο αεροδρόμιο. Εδώ υπάρχει μία ιδιαιτερότητα. Το αεροδρόμιο βρίσκεται στην μια άκρη του κόλπου και η πρωτεύουσα στην άλλη, όμως δεν υπάρχει δρόμος που να συνδέει τα δύο, παρά μόνο ένα σαπιοκάραβο με δύο δρομολόγια ημερησίως. Αν κάποιος θελήσει να πάει οδικώς στην ενδοχώρα, πρέπει να διανύσει απόσταση 350 χιλιομέτρων, διασχίζοντας περιοχές υψηλού κινδύνου με πολλά κρούσματα Έμπολα.

Έτσι περιμέναμε στην αποβάθρα μέχρι τις 9 το βράδυ που θα σάλπαρε το καράβι. Αν δεν περιμέναμε στη σειρά, μπορούσε να μην καταφέρουμε να επιβιβαστούμε και να περιμένουμε το επόμενο δρομολόγιο τα ξημερώματα. Ζέστη, υγρασία, σκοτάδι. Γύρω μας να περιφέρονται δεκάδες επαίτες, ανάπηροι κλπ. Όλοι να ζητάνε βοήθεια. Δεν πρόλαβε καλά-καλά η χώρα να ορθοποδήσει από τον εμφύλιο και ήρθε ο Έμπολα να την αποδεκατίσει. Δόξα τω Θεώ, καταφέραμε και επιβιβαστήκαμε. Μετά από μία ώρα ταξίδι, φτάσαμε στον προορισμό μας. Στην αποβάθρα με περίμενε ο π. Θεμιστοκλής και οι συνεργάτες του. Στο δρόμο βαθύ σκοτάδι και ερημιά. Λόγω της επιδημίας τα πάντα κλείνουν υποχρεωτικά στις 6 το απόγευμα.

Απολύμανση βρέφους από την υπηρεσία πρόληψης κατά του Ebola
(CC-BY United Nations Photo)

Ενημέρωση για την πορεία του Ιεραποστολικού έργου

Με το φως της ημέρας λίγη ζωή ξανάρχισε δειλά-δειλά να εμφανίζεται στην πόλη. Ο π. Θεμιστοκλής με ενημέρωσε για τις δραστηριότητές του, για τα έργα και ιδιαίτερα για τα έκτακτα προγράμματα που ξεκίνησε λόγω του Έμπολα. Διανομή τροφίμων, φαρμάκων, ενημερωτικών φυλλαδίων κλπ. Το σημαντικότερο η ανέγερση ορφανοτροφείου για να βρουν καταφύγιο τα παιδιά που ορφάνεψαν εξαιτίας του Έμπολα.

Εκεί, είχα την ευκαιρία να περιδιαβώ τα πολλά έργα, που χρηματοδότησε η Αδελφότητα Ορθοδόξου Εξωτερικής Ιεραποστολής στην πόλη αυτή, για να στηρίξει τη νεότευκτη Ιεραποστολή μας, και για τα οποία σάς είμαστε ευγνώμονες.

Χειροτονία κληρικών

Κατά την διάρκεια της πανηγυρικής Θείας Λειτουργίας τη Δευτέρα του Αγίου Πνεύματος, με την κανονική άδεια της Α.Θ.Μ. του Πάπα και Πατριάρχη Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ. Θεοδώρου, χειροτόνησα πρεσβύτερο τον Διάκονο Αλέξανδρο Καμάρα και Διάκονο τον κατηχητή Κυριάκο Κορόμα. Ο Κυριάκος αποφοίτησε την περασμένη χρονιά από την Πατριαρχική Σχολή Αγίου Αθανασίου στην Αλεξάνδρεια και μετά επέστρεψε στην πατρίδα του για να βοηθήσει τον π. Θεμιστοκλή στο θεάρεστο έργο του, μοιράζοντας με τους συμπατριώτες του όλες τις γνώσεις και τις εμπειρίες που αποκόμισε στην Αλεξάνδρεια. Η νεολαία μας ήταν πολύ χαρούμενη, γιατί ένα δικό τους παιδί χειροτονείτο Διάκονος. Τόση μεγάλη ήταν η χαρά τους που ξέσπασαν σε επευφημίες και χειροκροτήματα. Μετά τις νουθεσίες προς τους νέους κληρικούς, μεταξύ άλλων τόνισα την ηρωική στάση του π. Θεμιστοκλή κατά τη διάρκεια της επιδημίας, που παρέμεινε επί των επάλξεων, αψηφώντας τον κίνδυνο, για να στηρίξει το ποίμνιό του.

Λίγες μέρες μετά, κατά την διάρκεια της Θείας Λειτουργίας που τέλεσα στον Ιερό Ναό Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, χειροτόνησα πρεσβύτερο τον Διάκονο Κυριάκο Κορόμα και χειροθέτησα πνευματικούς τον π. Ελευθέριο Έντμονσον και τον π. Βάιο Χονσίλε.

Κατάθεση θεμέλιου λίθου

Στη Θεία Λειτουργία παρών ήταν και ο Υπουργός Κοινωνικής Πρόνοιας, που στη σύντομη προσλαλιά του αναφέρθηκε στο μεγάλο ανθρωπιστικό έργο που επιτελεί η Ορθόδοξη Εκκλησία στη χώρα και τόνισε πως ο Πρόεδρος της Σιέρρα Λεόνε για πρώτη φορά έδωσε άδεια ανέγερσης Ορφανοτροφείου και αυτό το έπραξε λόγω της εμπιστοσύνης που τρέφει στην Ορθόδοξη Εκκλησία, που απέδειξε όλα αυτά τα χρόνια πως πάντοτε βρίσκεται ανιδιοτελώς στο πλευρό του δοκιμαζόμενου ανθρώπου. Ακολούθησε η κατάθεση του θεμέλιου λίθου του ορφανοτροφείου στον προαύλιο χώρο του Ιερού Ναού Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης.

Γεύμα αγάπης

Ακολούθησε γεύμα αγάπης για όλο το εκκλησίασμα στην αυλή της Ορθόδοξης Ακαδημίας. Εκεί είχα την ευκαιρία να συνομιλήσω με το διδακτικό προσωπικό της Ακαδημίας και να ενημερωθώ για την πρόοδο των φοιτητών, αλλά και για το μελλοντικό πρόγραμμα σπουδών και λειτουργίας της Ακαδημίας.

Αργά το απόγευμα, έγινα μάρτυρας ενός κρούσματος Έμπολα στην κεντρική πλατεία της πόλης. Μια νεαρή κοπέλα προσπαθούσε να ισορροπήσει με τη βοήθεια δύο νέων και συνεχώς έκανε εμετούς στο δρόμο. Καθαρά συμπτώματα Έμπολα. Kάποιοι προσπαθούσαν να βοηθήσουν, ζητούσαν βοήθεια για να την μεταφέρουν στο νοσοκομείο. Ένας πανικός. Στεναχωρήθηκα που είδα τόσο κόσμο να είναι τόσο κοντά σε ύποπτο κρούσμα της επιδημίας και παράλληλα προβληματίστηκα τι είναι πιο ανθρώπινο: η συμπαράσταση στον ασθενή ή η τήρηση των αυστηρών οδηγιών που λένε να σταθείς μακριά και να ειδοποιήσεις άμεσα τις αρμόδιες αρχές; Δυστυχώς έτσι εξαπλώνεται η επιδημία: πολλοί φοβούνται ότι θα γίνουν προδότες, αν αναφέρουν κάποιο περιστατικό στις αρχές, άλλοι αψηφούν τον κίνδυνο…

Αναχώρηση από Σιέρρα Λεόνε

Η ώρα της αναχώρησης έφτασε. Η πτήση ξεκινούσε στις 4 το απόγευμα. Το καράβι έφευγε στις 8 το πρωί. Δεν το προλάβαμε. Υπήρχαν δύο επιλογές. Να ταξιδέψουμε με μικρό ταχύπλοο ή να ξεκινήσουμε οδικώς. Με το ταχύπλοο 30 λεπτά, οδικώς 4 ώρες. Ο π. Θεμιστοκλής δεν εμπιστευόταν το ταχύπλοο. Προσωπικά δεν εμπιστευόμουν το αυτοκίνητο και την ενδοχώρα. Κάναμε προσευχή να μας φωτίσει ο Θεός να επιλέξουμε το καλύτερο.

Tελικά αποφασίσαμε να πάρουμε το ρίσκο. Ο καπετάνιος μάς εφοδίασε με το απαραίτητο σωσίβιο και ξεκινήσαμε. Η απόσταση 18 ναυτικά μίλια. Η θάλασσα ήρεμη. Ο ουρανός συννεφιασμένος. Στα μέσα της διαδρομής ακούστηκε ένας κρότος και αμέσως μειώθηκε η ταχύτητα. Μας διαβεβαίωσαν πως δε συμβαίνει κάτι, απλά χάλασε η κεντρική μηχανή και θα συνεχίσουμε με την εφεδρική με χαμηλότερη ταχύτητα. Πάλι καλά. Οι περισσότεροι επιβάτες τρομοκρατήθηκαν. Αισίως με την βοήθεια του Αγίου Νικολάου φτάσαμε στην απέναντι όχθη.

Στο αεροδρόμιο έλεγχος μην τυχόν και έχουμε πυρετό. Χαρτιά, φόρμες, στοιχεία. Μπορεί και να μας έλεγξαν 6 φορές μέχρι να επιβιβαστούμε στο αεροπλάνο. Μόλις πέρασα από τον έλεγχο διαβατηρίων, μια αστυνομικός μού είπε πως πρέπει να πάω στο χώρο φόρτωσης των αποσκευών γιατί κάτι παράξενο είδαν στις βαλίτσες μου. Προσπαθούσα να σκεφτώ τι ήταν το παράξενο και τελικά ήταν το θυμίαμα και τα καρβουνάκια που είχα μαζί μου για την Γουινέα και την Ακτή Ελεφαντοστού. Τέλος καλό, όλα καλά. Στον τελευταίο έλεγχο για πυρετό πριν επιβιβαστούμε στο αεροπλάνο, κατέγραφαν την ένδειξη στην κάρτα επιβίβασης, την οποία έπρεπε να επιδείξουμε στην άφιξη για να δουν ότι η θερμοκρασία μας ήταν η ίδια.

Συνεχίζεται…

† Ο Γουινέας Γεώργιος

Συντόμευση προς την ανάρτηση: http://ierapostoles.gr/?p=7692

Since the day the worst outbreak of Ebola struck West Africa, the few airlines that flew there have greatly limited the number of their flights. Others felt it right to suspend air travel to West Africa because the cabin crew refused to put themselves at risk due to the outbreak, or due to decreased demand, or for fear of carrying the epidemic to the most developed countries!

Therefore, for Freetown, capital of Sierra Leone, there are a limited number of options for access from Europe. There is only one flight a week from Brussels, very few to Morocco and even fewer to Côte d’Ivoire. After traveling for 24 hours, having in my luggage not only religious items and the bread and the wine for the Holy Eucharist, but also the protection and love of God as well as the wishes and blessings of His Beatitude our Pope and Patriarch Theodore II, I arrived in Freetown, under torrential tropical rain. Upon arrival, at the entrance of the small airport building, there were doctors and nurses waiting for us in order to check our body temperature and the vaccine certificates confirming that we were provided with the necessary vaccines (against yellow fever, meningitis and other diseases). There we were asked to complete a special form with our personal information and details about our plans (i.e., where we were planning to stay, which places we would be visiting, who we were going to meet and how we could be contacted by the authorities at any time.) We were also supplied with leaflets containing instructions for the prevention of the deadly virus. I personally avoided handshakes and greetings, following the safety instructions we had been given on the plane. The sun had already started going down, and the dusk was making people’s coldness and depression seem bigger. One could feel a sense of hopelessness all around due to the deadly epidemic that had struck the country and the problems caused by that.

I went through the standard procedures quite easily and at the exit I was met by the driver of the Mission, who had arrived at the airport in the morning. Unfortunately Fr. Themistocles had not managed to catch the ferry that connects the cape where the airport is located with the capital. There is one peculiarity here. The airport is located at the one end of the bay and the capital at the other, but there is no road linking the two, only a floating coffin with two daily itineraries. If one wants to go to the mainland by road, they have to travel a distance of 350 km, crossing high risk areas with several Ebola outbreaks.

So we waited at the pier until 9pm that the ferry set off. If we did not wait patiently in the queue, we might not be able to board and have to wait for the next departure time, which was in the morning. The heat was unbearable, not to mention the humidity, which made the atmosphere suffocating. In the dark one could make out dozens of people with disabilities, beggars and needy moving around. They were all asking for help. No sooner had the country got back on track from the civil war than the Ebola epidemic broke out in order to ravage it. Thank God, we managed to board the boat. After one hour journey, we arrived at our destination. At the pier it was Fr. Themistocles and his companions waiting for me.

On the way to our destination, there was darkness and desolation. Due to the epidemic all the shops have to close at 6 pm to prevent people from moving around, thus reducing the likelihood of spreading the epidemic.

Briefing on the course of Mission work

With the daylight the city started waking up. Fr. Themistocles informed me about his activities, projects and especially the emergency programs he had started because of Ebola, i.e., distribution of food, medicines, leaflets and others, the most important being the erection of an orphanage to shelter the children orphaned due to Ebola.

There I had also the opportunity to hear about the many projects funded by the Orthodox Missionary Fraternity to support our newly-founded Mission, which we are grateful for.

Ordination of clerics

During the solemn Divine Liturgy on the Monday of the Holy Spirit, authorized by His Beatitude Theodore II Pope and Patriarch of Alexandria and All Africa, I ordained Deacon Alexander Kamara Presbyter and the catechist Kyriakos Koroma Deacon. Kyriakos graduated last year from the St. Athanasius Patriarchal School in Alexandria and then returned to his homeland to help Fr. Themistocles in his pious work, sharing with his countrymen all the knowledge and experiences he gained in Alexandria, the center of Orthodoxy in the African continent. Our youth was very happy because a young man from their own land was being ordained Deacon. So great was their joy that they burst into cheers and applause. After the conventional admonitions to the young clerics, I conveyed to the congregation the wishes and blessings of our Patriarch and among other things, I underlined Fr. Themistocles’ heroic attitude during the epidemic, as he remained upon the ramparts defying danger in order to support his flock.

A few days later, during the Divine Liturgy that I celebrated at the Church of Ss Constantine and Helen, I ordained Deacon Kyriakos Koroma Presbyter and through laying-on of hands I made Frs. Eleftherios Edmonson and Vaios Chonsile spiritual fathers.

Laying the foundation stone

This Divine Liturgy was attended by the Minister of Social Welfare, who in his short speech referred to the large humanitarian work of the Orthodox Church in the country and stressed the fact that the President of Sierra Leone gave permit for an orphanage construction for the first time and he did so because of his trust and respect for the Orthodox Church, which has proved over the years that it has always been a selfless helper by the side of the wretched man under trial. What followed was the laying of the foundation stone of the orphanage in the courtyard of the Sacred Church of Ss Constantine and Helen.

Love Feast

A meal of love for the entire congregation followed in the courtyard of the Orthodox Academy. During that I had the opportunity to talk to the teaching staff of the Academy and be informed not only about the students’ progress, but also about the future curriculum and operation of the Academy. Late in the afternoon, on the way to the Cathedral, I witnessed an Ebola outbreak at the central square of the city. A young girl was trying to balance with the help of two young men and was constantly vomiting on the street- obvious Ebola symptoms. Some panic-stricken people around her were trying to help asking others for assistance in order to transport her to hospital. I felt worried seeing so many people being so close to a suspected case of the epidemic but at the same time I wondered what was more human, “to support the patient who needs help or to comply with the strict instructions that say to stay away from suspected cases and immediately alert the relevant authorities”? Unfortunately that is the way the epidemic spreads, many people are afraid of being characterized as informers when they report an incident to the authorities, others simply defy the danger.

Departure from Sierra Leone

The time of departure had come. The flight was scheduled for 4pm. The boat was leaving at 8 am. Naturally, we were not able to catch it. There were two options: to travel either on a small speedboat or by road. Traveling by speedboat took 30 minutes, while by car 4 hours. Fr. Themistocles did not trust the speedboat. Personally I did not trust the car and the hinterland. We prayed to God asking Him to enlighten us to choose the best route. We went to the port, we looked at the speedboat again and again, did a lot of  thinking and still feeling puzzled, we talked with other passengers that would travel on the same route; eventually we decided to take the risk. Our captain supplied us with the necessary life jackets and set off at the scheduled time. The distance was 18 nautical miles. The sea was calm, the sky cloudy. In the middle of the route a bang was heard and immediately the speed decreased. Probably it was a mechanical problem. The captain’s assistant tried to fix something in the engine, without success. So did the captain, without success either.  They assured us that they were able to handle the problem of the central engine and that they would continue with the backup engine at a lower speed. Thank God. I think that most passengers were terrified. Hopefully with Saint Nicholas’ help we managed to reach the opposite bank. What a relief!

At the airport, we were screened for fever again and again. Papers, forms, identification particulars, cell phones, where we had stayed, where we had eaten, who we had met, whether we had attended a funeral. Even if one had no fever, one was likely to rise in temperature due to that incredibly tiring screening process and all those questions. We had been screened around 6 times by the time we boarded the plane. Once I went through passport control, a police officer told me that I should go with her to the aircraft loading area because they had noticed something strange in my suitcases. I was trying to think what that strange thing might be and ultimately I realized they meant the incense and the charcoal I had with me for Guinea and Côte d’Ivoire. Fortunately, all is well that ends well. At the last fever check before boarding the plane, we had the display recorded on the boarding pass, which we had to show upon arrival to prove that our temperature was the same.

To be continued …

George of Guinea

Shortlink to the post: http://orthodoxmission.org.gr/?p=6975

http://ierapostoles.gr/IBAN/
http://orthodoxmission.org.gr/contribute/donate/

πηγή:  ierapostoli.wordpress.com