Μπάτσκας Ειρηναίος: Το Φανάρι παραχώρησε πλασματική Αυτοκεφαλία σε ανύπαρκτη Εκκλησία Ουκρανίας

Ο Σέρβος Επίσκοπος Μπάτσκα (Bačka) Ειρηναίος Καθηγητής Θεολογικής Βελιγραδίου επί σειρά ετών (Dr. Irinej Bulović) παραχώρησε χειμαρρώδη συνέντευξη στις 08.01.2023 σε σέρβικο μέσο. Αναπτύσσει το ουκρανικό, σύγχρονα θέματα Βιοηθικής κ.α Μεταξύ άλλων τονίζει. ”Το Φανάρι παραχώρησε πλασματική Αυτοκεφαλία σ’ ανύπαρκτη Εκκλησία Ουκρανίας παρακάμπτοντας Ιερούς Κανόνες και Ι. Παράδοση. Υπάρχει μια υφέρπουσα δομική μετατόπιση στην Ορθόδοξη διοίκηση από Συνοδικό σύστημα σε Πυραμιδικό. Θα επιλέξουμε τον Χριστό ή τον Αντίχριστο; Διακυβεύεται η ανθρώπινη ελευθερία. Θα παραμείνουμε πρόσωπα ή θα γίνουμε αριθμοί;’‘

H συνέντευξη.

Σεβασμιώτατε, είναι προφανές ότι σε ορισμένα κέντρα πλανητικής ισχύος έχει επινοηθεί σχέδιο καταστροφής της Ορθοδοξίας. Κρίνοντας από τα γεγονότα στην Ουκρανία, αυτό το σχέδιο υλοποιείται σε μεγάλο βαθμό. Πριν από τον ίδιο τον πόλεμο, η λεγόμενη Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας δημιουργήθηκε από δύο ουκρανικές σχισματικές ομάδες, στις οποίες το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως παραχώρησε αμφισβητούμενη Αυτοκεφαλία. Μπορεί να ειπωθεί ότι αυτή η ενέργεια του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ήταν μια από τις αιτίες της σημερινής αιματοχυσίας στην Ουκρανία;

–Μπορεί, αλλά μόνο υπό όρους. Δηλαδή, είναι αδύνατο να πιστέψει κανείς ότι το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως ήθελε την τρέχουσα αιματοχυσία στην Ουκρανία όταν, με μη κανονικό τρόπο, δημιούργησε την εκκλησιαστική παραδομή του στην Ουκρανία, παρακάμπτοντας την υπάρχουσα πλειοψηφούσα κανονική Εκκλησία, την οποία το ίδιο αναγνώριζε μέχρι την ημέρα εφαρμογής της απόφασής του, και την αναγνωρίζει θεμελιωδώς ακόμη και τώρα γιατί δεν τολμά να την κηρύξει ανυπόστατη και ανύπαρκτη. Έτσι προέκυψε ένα απίστευτο κανονικό οξύμωρο: το Πατριαρχείο, που διεκδικεί τη δικαιοδοσία του σε ολόκληρη την Ορθόδοξη διασπορά σε όλες τις ηπείρους, αναφερόμενο στην κανονική αρχή ότι στην ίδια πόλη, δηλαδή στην ίδια ευρύτερη περιοχή, δύο επίσκοποι δεν μπορούν να ασκήσουν δικαιοδοσία, παράλληλα, στην πράξη ενεργεί εκ διαμέτρου αντίθετα με την αρχή και την τάξη που εκπροσωπεί – σε πόλη και περιοχή με έναν, υπάρχοντα και γενικά αναγνωρισμένο επίσκοπο, διορίζει άλλον, παράλληλο, και ταυτόχρονα αμετανόητο και ανελέητο σχισματικό.

Το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως γνώριζε από παλιά πόσο πολύ η ουκρανική κυβέρνηση μετά το Μαϊντάν, που προβλήθηκε ως η πιο ριζοσπαστική αντιρωσική ομάδα στην άμεση υπηρεσία του ΝΑΤΟ και της πολιτικής «Δύσης», δεν ενδιαφερόταν μόνο για τη μετατροπή των σχισματικών ομάδων σε είδος κρατικής Εκκλησίας, αλλά και στο μέγιστο ενεργό διωγμό της πραγματικής κανονικής Εκκλησίας (παρενόχληση του κλήρου, ληστείες ναών και βίαιη «επανεγγραφή» ενοριών, τρόμος κατά των πιστών…). Αν μη τι άλλο, σε όλο το διάστημα της περιβόητης βασιλείας του, ο Ποροσένκο φάνηκε … Κανείς – τουλάχιστον η κορυφή της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας στην Κωνσταντινούπολη – δεν χρειαζόταν ειδική διορατικότητα για να καταλάβει ότι η αντιεκκλησιαστική και αντιρωσική δίωξη στις συνθήκες πολέμου μεταξύ της Ρωσίας και της συλλογικής Δύσης στο έδαφος της δυστυχισμένης Ουκρανίας θα να είναι πολύ πιο άγρια ​​από ό,τι ήταν πριν από το ξέσπασμα της σύγκρουσης.

Αυτός ο κρατικός τρόμος βιώνει την κορύφωσή του τις τελευταίες ημέρες, όπως φαίνεται όχι μόνο από την ιερόσυλη επιδρομή αστυνομικών και «φρουρών ασφαλείας» στο μεγαλύτερο ιερό της Ουκρανίας και ολόκληρου του ρωσικού ορθόδοξου κόσμου, τη Λαύρα Κιέβου-Πετσέρσκ, αλλά και από την απαγόρευση της κανονικής Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας και την απειλή ότι το «φιλοευρωπαϊκό» και «δημοκρατικό» αποφασιστικό ουκρανικό κράτος απλώς θα την απαγορεύσει, αν όχι θα την καταργήσει, χωρίς να λέει, φυσικά, «Θεού θέλοντος». Είναι αυτονόητο ότι οι ενάρετοι εκπρόσωποι της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων -και μεταξύ αυτών και των θρησκευτικών- δικαιωμάτων και ελευθεριών εκατέρωθεν του Ατλαντικού ”σοφά” σιωπούν…..

Είναι εν μέρει γνωστό στο κοινό ότι πολλοί έμμεσα, και κάποιοι – όπως ο Παναγιώτατος Πατριάρχης Μόσχας Κύριλλος, πολλοί θεολόγοι από την Ελλάδα και από άλλες ελληνόφωνες Εκκλησίες, αλλά και από την τοπική μας Εκκλησία, και διακεκριμένοι πιστοί διανοούμενοι – άμεσα και ανοιχτά, προτού η κορυφή του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως λάβει όχι μόνο την αμφιλεγόμενη αλλά και αντικανονική απόφασή της για την ανακήρυξη της Αυτοκεφαλίας της λεγόμενης Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας, έδειξαν ένα ευρύ φάσμα διαφόρων καταστροφικών συνεπειών που θα μπορούσαν να συμβούν. Οι συνέπειες που επισημάνθηκαν αφορούσαν, όπως είπα ήδη, την εσωτερική κατάσταση στην ίδια την Ουκρανία, η οποία συνέβη σύντομα: κατάληψη ναών από την κανονική Εκκλησία, παρενόχληση, πίεση κ.λπ. Επισημάνθηκε ότι ο δρόμος που ελπίζαμε ότι δεν θα ακολουθούσε το Φανάρι οδήγησε σε μια ακόμη πιο οδυνηρή διάσπαση της Εκκλησίας στην Ουκρανία, σε ένα ακόμη βαθύτερο σχίσμα… Ομοίως, επισημάνθηκαν οι συνέπειες σε πανορθόδοξο επίπεδο, πρωτίστως η διατάραξη των σχέσεων μεταξύ των τοπικών Εκκλησιών, που όλοι γνωρίζουμε ότι, συνέβη . Εγώ ο ίδιος, αφού γνωρίζω τον Παναγιώτατο Πατριάρχη Βαρθολομαίο εδώ και πολλά χρόνια, στην πραγματικότητα δεκαετίες, του είπα προσωπικά, καθώς και σε άλλους επισκόπους και θεολόγους της Κωνσταντινούπολης, για τις πιθανές συνέπειες της υποχώρησης σε πολιτικές επιρροές ή της ανεπαρκούς γνώσης των σε βάθος διαστάσεων. των προβλημάτων της Ορθοδοξίας στην Ουκρανία, έκανα έκκληση να αποφευχθεί πάση θυσία η παρέμβαση στον ζωτικό κανονικό χώρο της Ρωσικής Εκκλησίας. Ειπώθηκε επίσης ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία σε όλα τα επίπεδα – από το επισκοπικό έως το τοπικό έως το καθολικό – πρέπει να οργανώνεται και να διέπεται από την αρχή της συνδιαλλαγής και ότι μόνο ένας τέτοιος τρόπος ζωής και διακυβέρνησης μας κάνει αξιόπιστους, αυθεντικούς στο σύγχρονο κόσμο.πρωτίστως πριν από τους Ρωμαιοκαθολικούς. Όμως, δυστυχώς, ούτε τα επιχειρήματα των πολλών, ούτε τα επιχειρήματα των ιερών κανόνων και η εμπειρία των περασμένων αιώνων, τελικά, ούτε η Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας της Ανατολής, λήφθηκαν υπόψη.

Επομένως, όλοι όσοι προειδοποιούσαν την κορυφή της Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης είχαν υπόψη τους τόσο τις εκκλησιαστικές συνέπειες όσο και τις εσωτερικές τριβές, ακόμη και μέχρι την αδελφοκτόνο βία στην Ουκρανία. Αλλά δεν θα μπορούσε να είχε προβλεφθεί ότι οι συγκρούσεις μεταξύ των Ορθοδόξων – ανεξάρτητα από το γεγονός ότι είτε ξεκίνησαν είτε, μετά το ξέσπασμα, ενθαρρύνθηκαν επιπλέον από μη ορθόδοξες και ακόμη και ανοιχτά αντιχριστιανικές δυνάμεις, εσωτερικές και, ακόμη περισσότερο, εξωτερικές – θα χρησίμευαν ως πρόλογος για μια διακρατική σύγκρουση, με εκατομμύρια πρόσφυγες, καταστροφές πόλεων, δεκάδες χιλιάδες θύματα μεταξύ των στρατιωτών και των δύο πλευρών, νεκρούς και τραυματίες αμάχους…

Αυτή η τραγική τροπή των γεγονότων είναι το αποτέλεσμα παγκόσμιων διαδικασιών πολύ πιο περίπλοκων και εκτεταμένων από τις δηλητηριασμένες σχέσεις μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας (το σχέδιο κατά της Ρωσίας, η κρατική δίωξη κάθε τι Ρώσικου στην Ουκρανία, ειδικά της Εκκλησίας, της ρωσικής γλώσσας και πολιτισμού, ο μακροχρόνιος τρόμος κατά του ρωσικού και ρωσόφωνου πληθυσμού του Ντονμπάς, η άρνηση του ΝΑΤΟ να αφήσει την Ουκρανία να είναι ουδέτερη ζώνη ασφαλείας και η πρόθεσή του να πάει στα σύνορα της Ρωσίας και ούτω καθεξής). Πιστεύω ότι όλοι μας, σε όλες τις Ορθόδοξες Εκκλησίες, πρέπει να νιώθουμε την ίδια αμοιβαία αγάπη ο ένας για τον άλλον και ότι προσευχόμαστε συνεχώς ο Κύριος της Ειρήνης να αποκαταστήσει την ειρήνη μεταξύ των αδελφών το συντομότερο δυνατό και να μην συμμετέχουμε σε καμία περίπτωση στην προπαγάνδα εκείνων των δυνάμεων που δηλώνουν υπέρ της ειρήνης, αλλά την «προωθούν» στέλνοντας όλο και περισσότερα όπλα στην Ουκρανία και έτσι εργάζονται για να διαρκέσει ο πόλεμος όσο το δυνατόν περισσότερο…

-Η κατάσταση στη Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία, στον χριστιανικό κόσμο και στον κόσμο γενικότερα δεν ήταν πιο δύσκολη εδώ και πολύ καιρό. Ποια είναι, κατά τη γνώμη σας, τα βασικά θέματα που θα έπρεπε να αντιμετωπίσουμε εκκλησιολογικά -δηλαδή σύμφωνα με το πνεύμα και τη διδασκαλία της Εκκλησίας- τόσο με βάση την κανονική παράδοση όσο και με βάση την ύψιστη πνευματική αρετή, συλλογισμό , που θα μας βοηθούσε να διαχωρίσουμε την καθημερινή πολιτική από τις υπό όρους, ας πούμε, «οντολογίες» του Σώματος του Χριστού;

–Δεν υπάρχουν θέματα που να μην ανήκουν στην Εκκλησία, αν τα δούμε με τον τρόπο που κατέληξες στην ερώτηση που μου τέθηκε. Αυτό σημαίνει: αν τα δούμε και τα μετρήσουμε με τον Χριστό, τη διδασκαλία Του, τη θαυματουργή Γέννησή Του , τη ζωή Του και τα θαύματα που έκανε, και πάνω απ’ όλα τον Σταυρό και την Ανάστασή Του. Υπό αυτή την έννοια, η Εκκλησία δεν δέχεται κανέναν περιορισμό: για κάτι, λένε, μπορεί να μιλήσει και να κρίνει, και για κάτι δεν μπορεί, γιατί προφανώς μόνο το «επάγγελμα» και η ανάλογη «επιστήμη» , η κομματική πολιτική, είναι υπεύθυνη για αυτό ή κάτι παρόμοιο.

Τα παραδείγματα είναι πολλά, κατά τη διάρκεια της κηρυγμένης επιδημίας του κορωνοϊού, προσπάθησαν να μας αφαιρέσουν το δικαίωμα να κοινωνούμε, ακόμη και να πηγαίνουμε στο ναό για την λειτουργία του Θεού. Η Σερβική Εκκλησία αντιστάθηκε σε αυτό έως ότου κάποιες άλλες τοπικές Εκκλησίες δεν είχαν τη δύναμη να δώσουν μαρτυρία για την αλήθεια του Ευαγγελίου, τις διδασκαλίες του Χριστού, ακόμη και κάτω από τέτοια πίεση. Πρόσφατα, κάποιοι προσπάθησαν να στερήσουν από την Εκκλησία το δικαίωμά της να επισημαίνει ποια είναι η ιερότητα του γάμου και της οικογένειας, και μέσω αυτού προσπάθησαν πραγματικά να στερήσουν από την Εκκλησία το δικαίωμά της να ομολογεί τη χριστιανική πίστη. Και εδώ η Εκκλησία αντιστάθηκε σθεναρά και δεκάδες χιλιάδες πιστοί στάθηκαν υπερασπιζόμενοι τον θεόδοτο φυσικό τρόπο ζωής, υπερασπιζόμενοι την ιερότητα του γάμου και της οικογένειας. Επιπλέον, προσπάθησαν -άλλωστε προσπαθούν ακόμα- να στερήσουν από την Εκκλησία το δικαίωμά της να επισημαίνει ότι η φρικιαστική «ιδεολογία του φύλου» δεν έχει θέση στο σχολικό σύστημα. Και εκεί οι άνθρωποι της Εκκλησίας, πιστοί, αυθεντικοί διανοούμενοι, έκαναν ό,τι έπρεπε για τον λαό τους, για τα παιδιά τους, οπότε πιστεύω ότι, παρά τις πιέσεις, αυτή η ιδεολογία θα εξαλειφθεί από τα σχολικά βιβλία και από ολόκληρο το εκπαιδευτικό σύστημα. Επιπλέον, πολλοί πιστεύουν ότι η Εκκλησία, η οποία θεωρείται μόνο ως η πιο μαζική μη κυβερνητική οργάνωση, δεν έχει δικαίωμα να συμμετέχει στην προστασία των βασικών δικαιωμάτων του πιστού λαού της, όπως, για παράδειγμα, το δικαίωμα στην επιβίωση και την ασφάλεια. στο Κοσσυφοπέδιο και τα Μετόχια, το δικαίωμα, χωρίς φόβο ή περιορισμό, σε απειλές και απαγορεύσεις..

Θα αναφέρω μερικά άλλα καθολικά θέματα και προβλήματα για να τονίσω ότι από τη φύση των πραγμάτων δεν υπάρχει τίποτα κάτω από το ουράνιο θόλο, τίποτα το δημιουργημένο και η πραγματικότητα, που δεν μπορεί ή δεν πρέπει να είναι το μέλημα της Εκκλησίας. Γιατί έτσι? Γιατί ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο για να γίνει Εκκλησία, κοινότητα αγάπης Θεού και ανθρώπου ως κορωνίδα της θείας δημιουργίας και κοινότητα αγάπης μεταξύ των ανθρώπων. Αυτή η κοινότητα περιλαμβάνει επίσης, μέσω του ανθρώπου, ό,τι δημιουργήθηκε: όντα και πράγματα, έμψυχη και άψυχη φύση. Όλος ο κόσμος, ο μακρόκοσμος και ο μικρόκοσμος, θα έπρεπε να είναι στη Βασιλεία των Ουρανών, ή μάλλον στη Βασιλεία του Θεού. Αν ναι, πώς μπορεί η Εκκλησία να δεχθεί ότι δεν φροντίζει τα παιδιά της και το δημιούργημα του Θεού; Αυτά περιλαμβάνουν κοινωνικά, πολιτικά, ιατρικά, πολιτιστικά και άλλα προβλήματα. Προηγείται η πνευματική διάσταση και επομένως η Εκκλησία είναι υποχρεωμένη να τα αντιμετωπίσει τόσο θεωρητικά όσο και πρακτικά. Μερικοί από τους θεολόγους μας χρησιμοποιούν συχνά τον όρο ακαδημαϊκή θεολογία, και μου φαίνεται ότι το όνομα θεολογία του υπουργικού συμβουλίου, χωρίς ζωτικούς χυμούς και οργανικές συνδέσεις με τη ζωή και τη σωτηρία, θα ήταν πιο σωστό. Σήμερα, υπάρχουν τόσα προβλήματα και προκλήσεις στον κόσμο, και στο έθνος μας, που είναι απαραίτητο να τα εξετάσουμε τόσο θεολογικά όσο και διεπιστημονικά. Θεωρώ ότι τα θέματα που ανέφερα είναι θεμελιωδώς σημαντικά. Δεν αφορούν θέματα κοινωνικών απόψεων και πολιτικής, ειδικά όχι τα καθημερινά, κομματικά και κομματοκρατικά, αλλά, όπως είπες, είναι οντολογικά, ουσιαστικά, ζητήματα πίστης και ζωής.

Ενώπιον του σύγχρονου κόσμου, που σημαίνει ενώπιον της Εκκλησίας, υπάρχει ένα πολύ δύσκολο ζήτημα του πολέμου και της ειρήνης, καθώς και της χρήσης όπλων μαζικής καταστροφής. Ακολουθούν ερωτήματα βιοηθικής και προκλήσεις της βιοηθικής τεχνολογίας, που εφαρμόζεται ή πρόκειται να εφαρμοστεί στην πράξη: δημιουργία ζωής στα εργαστήρια. γενετικές κατασκευές για τον προσδιορισμό του φύλου του παιδιού. δημιουργώντας ένα γονίδιο που υποτίθεται ότι θα αποκλείσει την ασθένεια. κλωνοποίηση ανθρώπων και άλλων θηλαστικών· διακοπή της γήρανσης (!), παραγωγή βιολογικών υπολογιστών… Αντιμετωπίζουμε, ουσιαστικά συγκρουόμενοι ραγδαία, με ένα ολόκληρο σύμπλεγμα θεμάτων που σχετίζονται με την τεχνητή νοημοσύνη και την αλλαγή του τρόπου ζωής του ανθρώπινου γένους. Το πρώτο και κύριο ερώτημα είναι το ζήτημα της ανθρώπινης ελευθερίας, η σχέση μεταξύ της προσφοράς που επιβάλλει ένας αλγόριθμος υπολογιστή και της ελευθερίας επιλογής, από την αγορά ενός πουκάμισου μέχρι την επιλογή συζύγου. Πολλά επαγγέλματα, είτε μας αρέσει είτε όχι, θα αναληφθούν από ρομπότ ή προγράμματα ηλεκτρονικών υπολογιστών: διαχείριση οχημάτων και κυκλοφορίας γενικά. παροχή νερού, ηλεκτρισμού και θέρμανσης· απασχόληση και διαχείριση εργασιακών διαδικασιών· έλεγχος προσωπικών εγγράφων και ταξιδιωτικών εγγράφων και πολλά άλλα. Όλα αυτά είναι θέματα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε στο πνεύμα του Ευαγγελίου και σύμφωνα με τις διδασκαλίες της Εκκλησίας, και ολόκληρο το φάσμα τους συνοψίζεται στο ερώτημα όλων των ερωτήσεων: θα επιλέξουμε τον Χριστό ή τον Αντίχριστο; Θα παραμείνουμε ελεύθερα και υπεύθυνα πρόσωπα, θεόμορφα λογικά όντα ή θα είμαστε, σύμφωνα με τον χιουμοριστικό ορισμό του Πλάτωνα, απλά δίποδα χωρίς φτερά; Θα είναι η ανθρωπότητα μια μεγάλη οικογένεια στον Οίκο του Θεού ή μια συλλογή αριθμών (όχι προσωπικοτήτων!), όπως είχε προβλέψει με θλίψη ο ιδιοφυής Zamyatin ακριβώς πριν από εκατό χρόνια στο φουτουριστικό μυθιστόρημά του «Εμείς»; Ή θα είναι μια οργουελική «φάρμα ζώων», όπου όλα τα «γουρούνια» είναι αμοιβαία ίσα και ίσα, με μερικά να είναι λίγο πιο ίσα από τα ίσα; Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί και άλλοι που πιστεύουν στον Χριστό, καθώς και όλοι οι άνθρωποι που πιστεύουν στον Θεό και τη δικαιοσύνη Του, γνωρίζουν ποια θα είναι η τελική έκβαση – ο θρίαμβος του Καλού επί του Κακού. Αλλά με ποιον να είσαι, με τον Θεό ή με δυνάμεις κατά του Θεού, το ερώτημα είναι τώρα, το ερώτημα αυτό ήταν πάντα.

–Πριν παραχωρήσει το Αυτοκέφαλο στη λεγόμενη Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας, το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως απέσυρε τον Τόμο του 1686, με τον οποίο η Μητρόπολη Κιέβου προσαρτήθηκε στο Πατριαρχείο Μόσχας. Οι ειδικοί στο κανονικό δίκαιο πιστεύουν ότι αυτή η ενέργεια του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως είναι παράνομη και η πλειοψηφία των Ορθοδόξων Εκκλησιών δεν την έχει αναγνωρίσει. Ορισμένες οργανώσεις που αυτοαποκαλούνται Ορθόδοξες Εκκλησίες, όπως η λεγόμενη Ορθόδοξη Εκκλησία του Μαυροβουνίου και η Ορθόδοξη Εκκλησία της Κροατίας, ήταν ευχαριστημένες με αυτή τη διαδικασία. Είναι δυνατόν να φανταστούμε μια στιγμή που το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως αρχίζει να μοιράζει Τόμο ανεξαρτησίας σε τέτοιες Εκκλησίες;

-Τη χρονιά της παραχώρησης πλασματικής Αυτοκεφαλίας στην ανύπαρκτη Εκκλησία της Ουκρανίας, πιο συγκεκριμένα σε δύο σχισματικές ομάδες δυναμικά και προσωρινά ενωμένες, αγνοώντας την κανονική και μοναδική Εκκλησία στην Ουκρανία, που σε όλα τα επίσημα έγγραφα του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως και όλων των άλλων τοπικών Ορθόδοξων Εκκλησιών, η Μητρόπολη Κιέβου με όλες τις επισκοπικές επισκοπές της περιλαμβάνεται ως αυτόνομη ή αυτοδιοικούμενη εκκλησιαστική περιοχή εντός του Πατριαρχείου Μόσχας. Και ιδού ένα θαύμα: παρόλα αυτά, το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, μετά από τριακόσια τριάντα τρία χρόνια επίσημης αποδοχής και μετά σιωπής, ανακαλύπτει δια μαγείας ότι η δική του επίσημη κανονική πράξη του 1686 δεν ήταν σωστή και έγκυρη και ότι το Κίεβο, και αγνοώντας έστω και χωρίς να το υποψιάζεται, ήταν στην πραγματικότητα υπό τη δικαιοδοσία της Κωνσταντινούπολης όλη την ώρα, γι’ αυτό υποτίθεται ότι είναι εξουσιοδοτημένο και αρμόδιο να ορίσει τελικά, σύμφωνα με τα υποτιθέμενα αποκλειστικά δικαιώματα και προνόμιά του, το κανονικό καθεστώς της Εκκλησίας στην Ουκρανία , που παρεμπιπτόντως, , το 1686, δεν υπήρχε ούτε στη θεωρία ούτε στην πράξη (υπήρχε μόνο η Μητρόπολη Κιέβου, ένα μικρό τμήμα της σημερινής Ουκρανίας, ενώ στη σύγχρονη Ουκρανία υπάρχουν περίπου εκατό κανονικές επισκοπές).

Οι περισσότερες Ορθόδοξες Εκκλησίες, είτε ρητά είτε σιωπηρά, αντιμετώπισαν αυτή την ενέργεια της Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης ως παράνομη, εσφαλμένη και εγκυμονούσε κινδύνους για την ενότητα της Ορθοδοξίας, και γι’ αυτό συνεχίζουν να αναγνωρίζει τον κανονικό Μητροπολίτη Κιέβου και πάσης Ουκρανίας Ονούφριο. , και αγνοούν τον πολίτη Dumenko («Μητροπολίτη Επιφάνειο»). Η τοπική μας Εκκλησία, Σερβική σέβεται την αιωνόβια κανονική τάξη της Ορθόδοξης Εκκλησίας και την τηρεί, λυπάται για τη βαθιά πνευματική και κανονική κρίση στην Ορθοδοξία και προσεύχεται να ξεπεραστεί. Ο Θεός να δώσει το συντομότερο δυνατό! Η Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία στην Κωνσταντινούπολη δείχνει πράγματι τάση να επεκτείνει τη δικαιοδοσία της σε ολόκληρη την Ορθόδοξη διασπορά σε όλες τις ηπείρους και να παρεμβαίνει στην εσωτερική ζωή των αυτοκέφαλων Εκκλησιών, αλλά πιστεύω -εξάλλου είμαι πεπεισμένος- ότι τέτοιου είδους καρικατούρα ψευδο- εκκλησιαστικές οργανώσεις όπως αυτές που ανέφερες και άλλες παρόμοιες με αυτές δεν θα είναι υποψήφιες για αναγνώριση, πόσο μάλλον για κάποιους Τόμους περί ανεξαρτησίας, παρόλο που το φαντάζονται.

Είμαστε μάρτυρες των γεγονότων στην Ουκρανία, όταν ειδικές κρατικές υπηρεσίες της Ουκρανίας εισέβαλαν στα ορθόδοξα μοναστήρια της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Πατριαρχείου Μόσχας, όπως η αρχαία Λαύρα Κιέβου-Πετσέρσκ και κάποιες άλλες εκκλησίες και ιεροδιδασκαλεία, όπου τα λεηλατούν, κατηγορώντας τα ότι είναι κατασκοπευτικά κέντρα που εργάζονται για τον ρωσικό στρατό. Ύποπτο υλικό για τις υπηρεσίες της ουκρανικής αστυνομίας είναι όλα τα βιβλία τυπωμένα στη ρωσική γλώσσα, ακόμη και οι επιστολές των Χριστουγέννων και του Πάσχα του Πατριάρχη Κύριλλου. Έχει φτάσει στο σημείο στις περιοχές που ελέγχονται από το ουκρανικό κράτος, η λειτουργία του Θεού μπορεί να γίνει μόνο στην ουκρανική γλώσσα. Μπορούν να βρεθούν τέτοια παραδείγματα στο παρελθόν;

Όχι, πουθενά και ποτέ.

-Το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως και Μόσχας βρίσκονται σε τραγική σύγκρουση, η οποία εμβαθύνθηκε από τη δικαστική σύγκρουση της Μόσχας με την Αλεξάνδρεια στην Αφρική, η οποία, πάλι, είναι συνέπεια του γεγονότος ότι το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, ακολουθώντας τα βήματα του Φαναρίου, αναγνώρισε τη νομιμότητα των Ουκρανών σχισματικών. Πόσο εγκυμονεί κινδύνους αυτή η κατάσταση για την ενότητα της Εκκλησίας της Ανατολής;

-Όχι λιγότερο από την κατάσταση που προκάλεσαν οι προηγούμενες αποφάσεις του Φαναρίου……

Κάτω από τεράστια πίεση από το καθεστώς του Κιέβου, η Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία του Πατριαρχείου Μόσχας σταμάτησε να αναφέρει τον Πατριάρχη Κύριλλο και πήρε μια απόφαση για την τελική «αυτοκεφαλοποίηση»,…Και αυτή είναι μια κανονικά προβληματική διαδικασία. Πόσο έχει να κάνει με την πολιτική και πόσο με τα θέματα συμφωνίας και την Εκκλησία γενικότερα;

–Η παύση της μνημόνευσης του πατριάρχη Μόσχας, υπό τεράστιες πιέσεις από το καθεστώς του Κιέβου, όπως πολύ σωστά υπενθυμίζετε, είναι ψυχολογικά και ηθικά απολύτως κατανοητή. Αλλά δεν πρέπει, μου φαίνεται, να του δοθεί υπερβολική σημασία. Η Ορθόδοξη Εκκλησία στην Ουκρανία (Ονούφριος), στη Ρωσία και σε ολόκληρο τον Ορθόδοξο κόσμο παραμένει στην ενότητα της πίστης και της τάξης, και αυτό είναι το μόνο έγκυρο. Η ανάπαυση-αναστολή δεν αλλάζει τα πράγματα: ιστορικά και κανονικά, κάθε επισκοπή έχει δικαίωμα ανάπαυσης-αναστολής, πόσο μάλλον κάθε αυτοκέφαλη Εκκλησία……

Εν ολίγοις, Αυτοκεφαλία δεν σημαίνει κάποιο επιπρόσθετο ουσιώδες στοιχείο στην ύπαρξη μιας τοπικής Εκκλησίας, κάποια ειδική οντολογική ιδιότητα, κάποια νέα νότα των Εκκλησιών, αλλά σημαίνει ένα σύστημα οργάνωσης και αμοιβαιότητας μεγάλων εκκλησιαστικών εκτάσεων για την αποτελεσματικότερη υλοποίηση του πρωταρχικού καθήκοντος της Εκκλησίας,που είναι η σωτηρία των ανθρώπων ή, με άλλα λόγια, η πληρότητα της αυθεντικής πνευματικής ζωής τους, ενός άξιου ανθρώπου ως θεόφιλου και θεοσεβούμενου όντος.

Η Αυτοκεφαλία είναι, αυστηρά, μια ιστορική κατηγορία. Εμφανίστηκε αρκετά αργά, μετά την περίοδο εφαρμογής του μητροπολιτικού συστήματος στη δομή της Εκκλησίας, και αναπτύχθηκε σταδιακά. Στην αρχαιότερη φάση της χριστιανικής ιστορίας, θα πρέπει να τονιστεί, ότι κάθε τοπική Εκκλησία με επικεφαλής έναν επίσκοπο (σήμερα τη λέμε επισκοπή ή επαρχία) ήταν εντελώς ανεξάρτητη (σήμερα λέμε αυτοκέφαλη), αλλά πάντα και αναγκαστικά σε ενότητα με όλες τις άλλες τοπικές Εκκλησίες. Στο πέρασμα των αιώνων, ας μην ξεχνάμε, κάποια Αυτοκεφαλία εξαφανίστηκε και προέκυψε νέα. Σε όλες αυτές τις αλλαγές όμως, η βασική οργάνωση της Εκκλησίας, που τεκμηριώνεται λεπτομερώς ήδη στις σελίδες της Καινής Διαθήκης, δηλαδή από την αρχή κιόλας της Εκκλησίας της Καινής Διαθήκης, η Εκκλησία του Χριστού, παρέμενε πάντα η ίδια και αμετάβλητη: είναι η επισκοπική οργάνωση (μερικοί την αποκαλούν επισκοπική). Το σύστημα συνοδικής σύνδεσης και αμοιβαίας διείσδυσης ανεξάρτητων (αυτοκέφαλων) Εκκλησιών, μεγαλύτερων ή μικρότερων, θεολογικά ή εκκλησιολογικά, είναι πιο αυθεντική από τη μοναρχική ή πυραμιδική δομή, στην οποία δεν υπάρχουν αμοιβαία ίσοι πατριάρχες και όπου, αντί για συλλογικότητα και το πρωτείο της τιμής, η αρχή της πρωτοκαθεδρίας της εξουσίας, με τον πάπα, κυβερνά στην κορυφή της «πυραμίδας» και με όλους τους άλλους κάτω από αυτήν. Στην Ορθοδοξία οι επίσκοποι εκλέγονται και διορίζονται από Συνόδους και στον Καθολικισμό από έναν άνθρωπο. Ακόμη, στη χώρα μας, πρώτος σε βαθμό επίσκοπος σημαίνει πρώτος στη σύναξη των ίσων (primus inter pares), και όχι πρώτος in absoluto.

Για να είμαστε δίκαιοι, θα πρέπει να επισημανθεί ότι η σύγχρονη Ρωμαιοκαθολική θεολογία, μελετώντας βιβλικές και πατερικές πηγές, και εν μέρει υπό την επίδραση της Ορθόδοξης θεολογίας, ανακαλύπτει όλο και περισσότερο τη σκοπιμότητα και τα πλεονεκτήματα της αρχής της ομοφωνίας στις εκκλησιαστικές δομές, και ότι καθόλου επίπεδα, από την ενορία μέχρι τον Πάπα και τη Ρωμαϊκή Κουρία. Ανάμεσα σε εμάς τους Ορθοδόξους, από την άλλη, με έναν περίεργο τρόπο εντροπίας, υπάρχει συχνή ορολογία και ρητορική που θυμίζει ακαταμάχητα την ορολογία και τη ρητορική της πρώτης Συνόδου του Βατικανού (1870): και «έχω ειδικά δικαιώματα» και «έχω προνόμια», και «Έχω ειδικές εξουσίες», και ούτω καθεξής και παρόμοια. Ως αποτέλεσμα μιας τέτοιας νοοτροπίας – που έχει κολλήσει κάπου περισσότερο, κάπου λιγότερο – συμβαίνουν στη σύγχρονη Ορθοδοξία (τριβές, διαμάχες, συγκρούσεις – μέχρι σχίσματα μεταξύ επιμέρους τοπικών Εκκλησιών) δεν μας εξυπηρετεί καλά και θέτει υπό αμφισβήτηση την αξιοπιστία μας ενώπιον μη Χριστιανών, που περίμεναν τόσα πολλά από εμάς στον τομέα της μαρτυρίας για σύμφωνη γνώμη, μαρτυρία όχι μόνο στα λόγια αλλά και στην πράξη. Όσο πιο γρήγορα ηρεμήσουμε, όσο πιο γρήγορα σταυρώσουμε το κοσμικό μας φρόνημα και πεθάνουμε την υπερηφάνεια μας ,την αλαζονεία και την αυτοειδωλολατρία, τόσο πιο γρήγορα ο Χριστός, ο Κύριος των πάντων και ο κυρίαρχος Κύριος της ιστορίας, αλλά και ο ταλαίπωρος Δούλος του Κυρίου και ο εθελοντής Δούλος όλων μας, τα «μικρά αδέρφια» Του, θα μας ξανασηκώσει κοντά Του και στη δόξα Του. Και για να καταλήξουμε: το σύστημα της συνοδικής ενότητας των αδελφών αυτοκέφαλων Εκκλησιών είναι το καλύτερο δυνατό σύστημα, αλλά όταν εφαρμόζεται από πνευματικά ανώριμους ανθρώπους, τότε, χάρη σε αυτούς, γίνεται το χειρότερο δυνατό σύστημα στην πράξη. Ας προσπαθήσει ο καθένας μας να το κάνει όχι το χειρότερο αλλά το καλύτερο σύστημα, που στην πραγματικότητα είναι!

Η Σέρβικη Εκκλησία έχει δώσει άγια θεολογικά πνεύματα Άγ. Ιουστίνος Πόποβιτς, Άγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς, π. Αθανάσιος Γέφτιτς αποτελεί μια ανεξάντλητη δεξαμενή χαρισματικής και Πατερικής σύγχρονης θεολογικής σκέψης. Ο Σέρβος Επίσκοπος Μπάτσκα (Bačka) Ειρηναίος ανήκει σε αυτή τη χαρισματική θεολογική σχολή σκέψης. Με λόγο κοφτό κι ακέραιο δεξιοτέχνης της μάχαιρας του Πνεύματος με λόγο μεστό και ουσιώδη, διακρίνει…..

dimpenews.com

  πηγή: orthodoxostypos.gr