Αἱ σχέσεις ἡμῶν μετὰ τοῦ κακοῦ καὶ τῆς ἁμαρτίας!

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΛΟΥΚΑ
23 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2022
Ἀπόστολος: Γαλ. α΄ 11-19
Εὐαγγέλιον: Λουκ. η΄ 27-39
Ἦχος: β΄.- Ἑωθινόν: Η΄
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

«ἠλαύνετο ὑπὸ τοῦ δαίμονος» (Λουκ. Η΄ 29).

Δαιμονισμένος !!!

Πολλαὶ τραγικαὶ καταστάσεις καὶ συμφοραὶ συμβαίνουσιν, ἀγαπητοί μου ἀναγνῶσται, εἰς τὴν ζωὴν τῶν ἀνθρώπων! Καταστάσεις, πολλάκις, τὰς ὁποίας ἀδυνατεῖ νὰ συλλάβῃ ὁ ἀνθρώπινος νοῦς καὶ νὰ

ἀποδεχθῇ ἡ ἀνθρωπίνη καρδία! Γεγονότα αἰφνίδια καὶ ἀνυπόφορα, ἀκόμη καὶ εἰς τὸ ἄκουσμά τους! Ἀκόμη σκληρότερα, ὅταν ὁ Κύριος ἐπιτρέπη τὰ τοιαῦτα νὰ μᾶς ἐπισκέπτωνται καί, συνήθως νὰ συμβιώνωμεν μετ’ αὐτῶν, καθ’ ὅλην τὴν διάρκειαν τῆς παρούσης ζωῆς μας! Γεγονότα, τὰ ὁποῖα ἀνατρέπουν τὰ «ὄνειρα» καὶ τὰς φιλοδοξίας μας, διὰ μίαν ζωὴν εὐτυχῆ καὶ εἰρηνικήν, ὡς εὐχόμεθα συνήθως! Καταστάσεις τοιαῦται, τὰς ὁποίας, δὲν θέλομεν, οὔτε κἂν νὰ φανταζώμεθα ὅτι κάποιαν στιγμὴν δύνανται νὰ «κρούσωσι καὶ τὴν ἰδικήν μας θύραν»!

Ἀσθένειαι, θάνατοι, ἀτυχήματα, παραλυσίαι, ἀλλὰ καὶ σεισμοί, καταποντισμοί, πλημμῦραι, καὶ ἄλλα – ὧν οὔκ ἐστιν ἀριθμός, – πρὸ τῶν ὁποίων ὁ κάθε ἄνθρωπος προσπαθεῖ νὰ μὴ τὰ σκέπτεται, καὶ ἁπλῶς νὰ εὔχεται! Ὅμως, εἰς τὴν σημερινὴν Εὐαγγελικὴν περικοπήν, ὁ Θεῖος Λόγος μᾶς περιγράφει τὴν χειροτέραν καὶ ζοφερωτέραν, ἴσως,  κατάστασιν, τὴν ὁποίαν ὑφίστατο κάποιος δυσ­τυχὴς ἄνθρωπος, τὸν ὁποῖον συνήντησεν ὁ Θεάνθρωπος, ἐκεῖ πλησίον τῆς πόλεως τῶν Γαδαρηνῶν! Ὑπῆρχεν οὗτος δέσμιος καὶ κατεχόμενος ὑπὸ ἀκαθάρτων πνευμάτων, καὶ ἐκινεῖτο κατὰ τὴν βούλησιν ἐκείνων˙ καὶ κατὰ τὴν Εὐαγγελικὴν ἀφήγησιν, «ἱμάτιον οὐκ ἐνεδιδύσκετο καὶ ἐν οἰκίᾳ οὐκ ἔμενεν, ἀλλ᾿ ἐν τοῖς μνήμασιν. Πολλοῖς γὰρ χρόνοις συνηρπάκει αὐτόν, καὶ ἐδεσμεῖτο ἁλύσεσι καὶ πέδαις φυλασσόμενος, καὶ διαρρήσσων τὰ δεσμὰ ἠλαύνετο ὑπὸ τοῦ δαίμονος εἰς τὰς ἐρήμους»!

Μία ἐξωτερικὴ ἐμφάνισις, ἀπαισία καὶ τρομακτική, ἡ ὁποία ἠνάγκαζε τοὺς κατοίκους τῆς περιοχῆς ἐκείνης, νὰ μὴ πλησιάζουν εἰς τοὺς χώρους, ὅπου ὁ δαιμονισμένος ἐκεῖνος ἐκινεῖτο! Ἀπεπειράθησαν, κατὰ τὸ παρελθόν, νὰ τὸν δεσμεύσουν δι’ ἁλύσεων καὶ χειροπέδων, ἀλλ’ οὗτος διὰ τῆς δυνάμεως τῶν δαιμόνων, ἔθραυε τὰς ἁλύσεις καὶ περιεφέρετο εἰς ἐρήμους τόπους καὶ διέμενε μετὰ τῶν νεκρῶν, εἰς τὰ μνήματα τοῦ ἐκεῖσε κοιμητηρίου!

Δόξα τῇ δυνάμει Σου Κύριε!

Οἱ πάντες ἔτρεμον εἰς τὴν ἰδέαν καὶ μόνον, μήπως συναντήσουν ποτὲ τοῦτον!

Ὅμως, ἔρχεται, διερχόμενος δι’ ἐκείνης τῆς περιοχῆς, ὁ Διδάσκαλος μετὰ τῶν μαθητῶν Του! Ἐντὸς ἐλαχίστης ὥρας, παρουσιάζεται ἐνώπιόν των ὁ προαναφερθεὶς δαιμονιζόμενος, εἰς ἔξαλλον κατάστασιν καὶ κινούμενος ὑπὸ τῶν κατεχόντων αὐτὸν ἀκαθάρτων πνευμάτων, πλησιάζει τὴν ἱερὰν ἐκείνην συνοδείαν καὶ ἀντὶ τῆς συνήθους ἐπιθετικότητος, πίπτει δεόμενος πρὸ τῶν θείων ποδῶν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ! Ὁ φοβερὸς καὶ ἀποκρουστικὸς ἐκεῖνος ἄνθρωπος πλησιάζει, τρέμων καὶ παρακαλῶν τὸν Κύριον καὶ Θεόν! «Τί ἐμοὶ καὶ σοί, Ἰησοῦ, υἱὲ τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου; δέομαί σου, μή με βασανίσῃς»! Βεβαίως, δὲν ὁμιλεῖ ὁ ἄνθρωπος, ἀλλὰ ὁ ἐντὸς αὐτοῦ δαίμων! Ἐκεῖνος ἀντιλαμβάνεται τὴν παρουσίαν τοῦ Θεοῦ καὶ τρέμει ἀπὸ τὸν φόβον του! Γνωρίζει ὅτι, αἱ ἀπειλαὶ καὶ κραυγαὶ καὶ αἱ δυναμικαὶ ἐπιδείξεις, δὲν πτοοῦν τὸν Κύριον! Ὁ Κύριος, ἀσφαλῶς, δὲν ἦλθε μὲ τὴν πρόθεσιν νὰ δείξῃ τὴν Δύναμίν Του εἰς τὸν πονηρόν, ἀλλὰ διὰ νὰ βοηθήσῃ καὶ ὑπερασπισθῇ τὸν ταλαίπωρον ἄνθρωπον! Ὅμως, ἡ παρουσία Του καὶ μόνη εἶναι ἀρκετή, διὰ νὰ καίῃ καὶ βασανίζῃ τὸν κατηραμένον! Μόνη ἡ θεία φωνὴ ταράζει καὶ ταπεινώνει τὸν βρωμερὸν καὶ τρομερὸν κάτοχον τοῦ ταλαιπώρου ἐκείνου ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖ­ος καὶ καθηλούμενος ὑπὸ τῆς Θείας δυνάμεως, παρακαλεῖ ὡς ὁ πλέον ἀδύναμος ἔνοχος, νὰ μὴ βασανισθῇ ὑπὸ τοῦ Χριστοῦ!

Ἀφοῦ ἀποκαλύπτει τὸ ἀπαίσιον ὄνομά του, παρακαλεῖ «ἵνα μὴ ἐπιτάξῃ αὐτοῖς εἰς τὴν ἄβυσσον ἀπελθεῖν»! Γνωρίζει τὴν φρίκην τῆς «ἀβύσσου», δηλαδὴ τῆς κολάσεως! Δὲν εἶναι αὕτη, ὡς θέλουν νὰ τὴν βλέπουν οἱ ἀγνοοῦντες ἄνθρωποι τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ κακοῦ! Δὲν εἶναι ἁπλῶς μία ὑποφερτὴ βάσανος, ἀλλὰ ἀνυπόφορος καὶ ὀδυνηρά, ἀκόμη καὶ διὰ τοῦτον τὸν κατηραμένον! Παρακαλεῖ νὰ τοῦ ἐπιτρέψῃ νὰ εἰσέλθῃ εἰς τοὺς χοίρους! Μόνος του, ὁ δυσώνυμος, δὲν δύναται νὰ κάνῃ τὸ παραμικρόν! Οὔτε κἂν καὶ εἰς τούτους τοὺς εὐτελεῖς χοίρους νὰ εἰσέλθῃ, ὡς διαβάζωμεν εἰς τὴν ὡραιοτάτην εὐχὴν τῆς κατηχήσεως! «Γνώρισον τὴν σὴν ματαίαν δύναμιν, τὴν μηδὲ χοίρων ἐξουσίαν ἔχουσαν. Ὑπομνήσθητι τοῦ ἐπιτάξαντός σοι, κατὰ τὴν σὴν αἴτησιν, εἰς τὴν ἀγέλην τῶν χοίρων εἰσελθεῖν»! Τοῦτο ἂς τὸ προσέξωμεν ἰδιαιτέρως, καὶ ἂς ἐννοήσωμεν ὅτι εἰς τὰς διαρκεῖς ἐπιθέσεις του ἐναντίον ἡμῶν, εἴτε ὁ Κύριος τοῦ ἐπιτρέπει, διὰ νὰ μᾶς ἐπιτίθεται, εἴτε ἡμεῖς οἱ ἴδιοι «ἀνοίγομεν πύλας» εἰς αὐτόν!

Αἱ σχέσεις ἡμῶν μετὰ τοῦ κακοῦ καὶ τῆς ἁμαρτίας!

Αἱ διαθέσεις τοῦ πειρασμοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπον ἦσαν καὶ εἶναι πάντοτε ἐχθρικαὶ καὶ ψυχοκτόνοι! Ἀπὸ τὴν πρώτην ἐκείνην «εἰρηνικὴν» ἐπίθεσιν, πρὸς τοὺς πρωτοπλάστους εἰς τὸν Παράδεισον, ἕως καὶ σήμερον, ὁ δαίμων οὐδέποτε συνεφιλιώθη μετὰ τοῦ ἀνθρώπου καὶ οὐδέποτε κατέστειλε τὸν διαρκῆ πόλεμον ἐναντίον ἡμῶν! Ἀκόμη καὶ ὅταν ἡ ἀνοησία τῶν ἀνθρώπων περισσεύῃ, ἀκόμη καὶ ὅταν κάποιοι ἀπεπειράθησαν νὰ συμφιλιωθοῦν μετὰ τῶν «ἀνθρωποκτόνων» τούτων ἀκαθάρτων πνευμάτων, κινούμενοι ὑπὸ τὰς ἐντολάς των, – ὡς συμβαίνει μὲ τοὺς μάγους καὶ μάντεις καὶ οἰωνοσκόπους καὶ «χαρτορίχτρας» κ.λπ., – ἡ μανία τοῦ μισανθρώπου τούτου, οὐδέποτε ὑπεχώρησεν! Ἀπὸ τὴν ὥραν, ἰδιαιτέρως, καθ’ ἣν ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς ἐσταυρώθῃ δι’ ἡμᾶς, «ἵνα διὰ τοῦ θανάτου καταργήσῃ τὸν τὸ κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου, τοὐ­τέστι τὸν διάβολον» (Ἑβρ. Β΄ 14), οὗτος ἐπιτείνει τὴν πονηρίαν καὶ τὴν ὀργήν του κατὰ τοῦ ἀνθρώπου!

Τοῦτο, βεβαίως, πολλάκις, καὶ ὁ Κύριος, ἀλλὰ καὶ ἅπαντες οἱ Ἅγιοι καὶ οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, ἐδίδαξαν καὶ ἐβεβαίωσαν ἡμᾶς! Ἅπαντες ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ἐπάλαισαν, ἀλλὰ καὶ παλαίουν, μετὰ τοῦ κακοποιοῦ τούτου πνεύματος, εἶπον καὶ ἔγραψαν τὰς φοβερὰς ἐμπειρίας των ἐκ τοῦ, μετ’ αὐτοῦ, πολέμου! Κυρίως, ὅμως, ὁ ἴδιος ὁ Θεάνθρωπος, καταφερόμενος κατὰ τῶν Γραμματέων καὶ Φαρισαίων, καὶ θέλων νὰ δείξῃ εἰς τούτους, ὅτι κινοῦνται κατὰ τὰς ὑποδείξεις καὶ ἐντολὰς τοῦ πονηροῦ, εἶπε πρὸς αὐτούς: «Ὑμεῖς ἐκ τοῦ πατρὸς τοῦ διαβόλου ἐστέ, καὶ τὰς ἐπιθυμίας τοῦ πατρὸς ὑμῶν θέλετε ποιεῖν. Ἐκεῖνος ἀνθρωποκτόνος ἦν ἀπ’ ἀρχῆς» (Ἰωάν. Η΄ 44)! Κατόπιν τούτων, «τί ἔτι χρείαν ἔχομεν μαρτύρων;».

«Ἀποθώμεθα οὖν τὰ ἔργα τοῦ σκότους καὶ ἐνδυσώμεθα τὰ ὅπλα τοῦ φωτός» (Ρωμ. ΙΓ΄ 12). Τοῦτο θὰ πρέπῃ νὰ εἶναι τὸ διαχρονικὸν σύνθημα, ὑπὸ τὸ ὁποῖον θὰ πρέπῃ νὰ κινούμεθα εἰς τὴν ζωὴν ταύτην! Οὐδεὶς συμβιβασμὸς καὶ οὐδεμία συμφιλίωσις μὲ τὴν οἵανδήποτε μορφὴν ἁμαρτίας! Ὁ διάβολος, «φίλος δὲν πιάνεται», καὶ εἴτε ὑπὸ τὴν ἰδίαν ἀπαισίαν μορφήν του, εἴτε ὑπὸ τὸ οἷονδήποτε προσωπεῖον, ἐργάζεται τὸν αἰώνιον ψυχικόν ἡμῶν θάνατον!

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου, Ἱεροκήρυξ Ἱ. Μ. Πατρῶν

 

πηγή: orthodoxostypos.gr