Μια νηπιαγωγός μοιράζεται την εμπειρία της και μας βάζει σε προβληματισμό.

1. Σήμερα έπρεπε να αφήσω έναν 4χρονο μαθητή να κλαίει χωρίς να μπορώ να τον παρηγορήσω γιατί δεν έχω κανένα δικαίωμα να βάλω ένα χέρι στον ώμο του για να τον ηρεμήσω.

2. Σήμερα αρνήθηκα να αφήσω έναν μαθητή να πάει στο μπάνιο για 10 λεπτά επειδή έπρεπε πριν το τμήμα καθαρισμού να απολυμάνει το WC.
3. Σήμερα έπρεπε να απαγορεύσω σε παιδιά από 4 έως 7 ετών να αγκαλιάζονται, να παίζουν μπάλα, να κάνουν τσουλήθρα, να παίζουν κρυφτό να μην

κάθονται δίπλα-δίπλα, να μην ανταλλάσσουν παιχνίδια, να μην κάνουν ποδήλατα στο διάλειμμα … και ούτω καθεξής
4. Σήμερα πέρασα περισσότερο χρόνο απαγορεύοντας, ρυθμίζοντας την κυκλοφορία, πηγαίνοντας στο μπάνιο και πλένοντας τα χέρια από το να κάνω μαθητεία.
5. Σήμερα, παρά τις προσπάθειές μας, είδα φόβους, απογοητεύσεις και ακόμη και θλίψη στα μάτια τους.
6. Σήμερα έφυγα από το σχολείο για πρώτη φορά με ντροπή για την ημέρα μου, αλλά έχοντας κάνει ό, τι ήταν απαραίτητο………
…
…
Δεν θέλουν γέλια, δεν θέλουν αγκαλιές, δεν θέλουν χαρά, δεν θέλουν παρέα, δεν θέλουν φωνές, δεν θέλουν παιχνίδια, δεν θέλουν ομαδικότητα, δεν θέλουν …..
Θέλουν μοναχικότητα, θέλουν σιωπή, θέλουν απόσταση, θέλουν απομόνωση, θέλουν λύπη, θέλουν αντικοινωνικότητα, θέλουν απαγορεύσεις, θέλουν άβουλα ρομπότ…..
Ναι αυτοί που “θέλουν” το καλό της χώρας, το κοινό καλό, το δικό μας, των παιδιών μας….

 

πηγή:  enromiosini.gr