Τι είναι ο ιερός πόλεμος, το τζιχάντ κατά το Κοράνιο;

Οι εκτός του Ισλάμ αποκαλούνται χώρος του πολέμου. Προφανώς εξυπονοείται ότι είναι εχθροί του ισλάμ και χρειάζεται να πολεμηθούν από τους ισλαμιστές. Ο πόλεμος στο όνομα του Αλλάχ αποτελεί εκδήλωση ευσέβειας (2,177). Όποιος σκοτώνεται σ’ αυτόν τον πόλεμο πηγαίνει στον παράδεισο (47,4-6). Αντάλλαγμα όσων σκοτώσουν και θα σκοτωθούν για τη θρησκεία θα είναι ο παράδεισος (9,111). Ο Θεός ετοιμάζει μεγάλη ανταμοιβή για κείνους που έλαβαν μέρος στον πόλεμο (4,95). Στον πολεμιστή «δόθηκε ειδική θέση απ’ Αυτόν, (τον Αλλάχ) κι άφεση

αμαρτιών κι επιείκεια» (4,96). Δηλαδή στον πολεμιστή, που σκότωσε η σκοτώθηκε στον Ιερό Πόλεμο, συγχωρούνται οι αμαρτίες του (61,12 και 3,195) και πηγαίνει στον παράδεισο. Κίνητρο για την αυτοθυσία των πιστών δεν ήταν μόνο η συγχώρεση των αμαρτιών και η είσοδος στον παράδεισο, αλλά και οι πλούσιες απολαύσεις του παραδείσου.

Στηρίζει τον Ιερό Πόλεμο σε πολέμους προφητών της Παλαιάς Διαθήκης. Γράφει: «Και πόσοι από τους Προφήτες πολέμησαν για την πίστη και μαζί τους πολέμησαν και μεγάλες ομάδες από ευσεβείς ανθρώπους; Ποτέ ωστόσο δεν έχασαν το θάρρος τους, για τις δυστυχίες που συναντούσαν, για χάρη του Αλλάχ, ούτε εξασθένησαν στην πίστη κι ούτε παραδόθηκαν. Κι ο Αλλάχ αγαπά όσους υπομένουν» (3,146).

Επίσης δικαιολογεί τον πόλεμο υπέρ της Θρησκείας με τον ισχυρισμό, ότι οι εκτός του ισλαμισμού υπηρετούν το σατανά. Οι πιστοί πολεμούν υπέρ του Αλλάχ και οι άπιστοι για χάρη του σατανά (4,76). Για το θάνατο των απίστων βρίσκει την εξής δικαιολογία: «Δεν είστε εσείς που τους σκοτώσατε, αλλ’ ο Αλλάχ τους σκότωσε» (8,17).

Ο Μωάμεθ εκτός από θρησκευτικός αρχηγός της κοινότητας των μουσουλμάνων ήταν και πολιτικός αρχηγός (θεοκρατία), και για να κυριαρχήσει στην Αραβία, έχυσε πολύ αίμα. Για τους συμπολεμιστές του έγραψε: «και μη λέτε ότι, όσοι σκοτώνονται για το όνομα του Αλλάχ, είναι νεκροί, αντίθετα είναι ζωντανοί κι όμως δεν το αισθάνεστε» (2,154).

Καθώς πολεμούσε, για να κυριαρχήσει στη Μέκκα εναντίον της προϋπάρχουσας ειδωλολατρίας, παρότρυνε τους συμπολεμιστές του: «και να πολεμάτε για χάρη του Αλλάχ όσους σας πολεμούν, αλλά μην ξεπερνάτε τα όρια, γιατί ο Αλλάχ δεν αγαπά τους παραβάτες. Φονεύετέ τους όπου τους βρίσκετε και διώχτε τους από κει που σας έδιωξαν. Η καταδίωξη στην ειδωλολατρία είναι χειρότερο απ’ το φόνο. Και μην τους πολεμάτε δίπλα στο απαράβατο Τέμενος, εκτός αν αυτοί πρώτοι σας πολεμήσουν εκεί. Αν όμως σας πολεμήσουν, σκοτώστε τους. Τέτοια είναι η τιμωρία των απίστων» (2,190-192).

Στόχος του ιερού πολέμου ήταν ο προσηλυτισμός των απίστων ή η υποταγή τους. Γράφει χαρακτηριστικά: «και πολεμήστε τους (σκοτώνοντάς τους) μέχρις ότου να μην υπάρχει πειρασμός και να είναι η θρησκεία του Αλλάχ η μοναδική» (8,39). «Κι όταν οι απαγορευμένοι μήνες έχουν περάσει, τότε (πολεμάτε και) σκοτώνετε τους ειδωλολάτρες, οπουδήποτε κι αν τους βρείτε, και συλλάβετέ τους και πολιορκείστε τους και στήστε τους παγίδες με κάθε (πολεμικό) στρατήγημα. Αν όμως μετανιώσουν και διατηρήσουν την τακτική προσευχή κι εφαρμόσουν (τακτική) ελεημοσύνη, τότε αφήστε τους ελεύθερους. – Γιατί ο Αλλάχ είναι Πολεύσπλαχνος, Πολυεπιεικής» (9,5). «Πολεμάτε αυτούς που δεν πιστεύουν στον Αλλάχ… μέχρις ότου δώσουν το φόρο υποτέλειας… με εκούσια υποταγή» (9,29).

Μετά από πόλεμο εκούσια είναι η υποταγή; Αλλού καλεί τους πιστούς να πολεμήσουν τους απίστους μέχρι το τέλος τους ή μέχρι να υποταχθούν (48,16). Εδώ φαίνεται πως εξυπονοεί τον εξανδραποδισμό των απίστων, εάν δεν υποταχθούν.

Ο Μουσουλμανισμός επεκτάθηκε κυρίως με τους Ιερούς Πολέμους. Τα επόμενα κείμενα του Κορανίου δεν μπορούν να είναι τίποτε άλλο εκτός από προσκλητήριο για Ιερό πόλεμο:

«Ας πολεμούν υπέρ του Αλλάχ. Αυτοί που θυσιάζουν τη ζωή του κόσμου αυτού για χάρη της Μέλλουσας Ζωής, κι όποιος πολεμά υπέρ του Αλλάχ είτε σκοτωθεί είτε νικήσει, θα του δώσουμε αμέσως πλούσια αμοιβή» (4,74). «Πολέμα λοιπόν υπέρ του Αλλάχ. Ευθύνη δεν έχεις παρά μόνο για τον εαυτό σου. να εξεγείρεις τους πιστούς στη μάχη. Ίσως ο Αλλάχ αναχαιτήσει τη δύναμη των απόστων. Γιατί ο Αλλάχ ειν’ άφθαστος σε δύναμη κι ο πιο αυστηρός στην τιμωρία» (4,84). «Ω! προφήτη! Παρότρυνε τους πιστούς στον πόλεμο. Αν υπάρχουν είκοσι από σας που υπομονετικά επιμένουν, θα νικήσουν διακόσιους, κι αν από σας είναι εκατό θα νικήσουν χίλιους απ’ τους άπιστους, γιατί αυτοί είναι ένας λαός χωρίς κατανόηση» (8,65). «Να πιστεύετε στον Αλλάχ και στον Απόστολό Του και να πολεμάτε (όσο μπορείτε) για το Δρόμο του Αλλάχ (για τη νίκη της θρησκείας Του), με τις περιουσίες σας και με τον εαυτό σας τον ίδιο. Αυτό είναι το καλύτερο για σας, αν (μόνο το) γνωρίζατε!» (61,11).

Να πως πρέπει να τιμωρούνται οι εχθροί του Αλλάχ και του Μωάμεθ: «Η τιμωρία εκείνων οι οποίοι πολεμούν τον Αλλάχ και τον Απόστολό Του και διαβιούν στη γη άσχημα, είναι να εκτελούνται ή να σταυρώνονται ή να κόβονται τα χέρια και τα πόδια αντίπλευρα, ή να εξορίζονται απ’ αυτή τη γη. Αυτοί έχουν την ατίμωση, στον κόσμο αυτό, και τους περιμένει στον άλλο Κόσμο μεγάλος παιδεμός…» (5,33).

Όσοι χριστιανοί επί Τουρκοκρατίας εκμουσουλμανίσθηκαν και αργότερα επέστρεφαν στο χριστιανισμό, θανατώνονταν και η Εκκλησία τους τιμά ως νεομάρτυρες. Ας δούμε τι γράφει το Κοράνιο για όσους φεύγουν απ’ την πίστη του Μωάμεθ: «Αν… επιστρέψουν στην απιστία, τότε συλλάβετέ τους και σκοτώστε τους, όπου κι αν τους βρίσκετε» (4,89). Που είναι ο σεβασμός των ατομικών δικαιωμάτων;

Από το βιβλίο «Νεανικές Αναζητήσεις - Α’ Τόμος: Ζητήματα πίστεως» (σελ. 254-255), Αρχ. Μαξίμου Παναγιώτου, Ιερά Μονή Παναγίας Παραμυθίας Ρόδου