Η πολεμική των χιλιαστών κατά της Θεότητας του Αγ. Πνεύματος και η ανασκευή της.

Το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος «το Πνεύμα το Άγιον, Το Κύριον, το Ζωοποιόν, το εκ του Πατρός εκπορευόμενον, το συν Πατρί και Υιώ συμπροσκυνούμενον και συνδοξαζόμενον» το παραδέχονται όχι ως Θεό, αλλά ως αφηρημένη δύναμη, που εκπορεύεται εκ Θεού.

Αλλά, εάν δεν ήταν Θεός το άγιο Πνεύμα, πως θα ερμηνεύσουμε το: «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του

Αγίου Πνεύματος» (Ματθ. Κη΄ 19); Πως θα εξηγήσουμε τα χωρία: «Καλώς ελάλησεν το Πνεύμα το Άγιον» (Πρ. 28,25) και το «όταν έλθη ο Παράκλητος… εκείνος μαρτυρήσει περί εμού» (Ιω. 15,26). «Είπε δε το Πνεύμα το Άγιον, αφορίσαντες δή μοι τον Βαρνάβαν και τον Σαύλον εις το έργον, ο προσκέκλημαι αυτούς»; 

Σε αυτά και τόσα άλλα χωρία κάθε απροκατάληπτος βλέπει, ότι το Άγιο Πνεύμα δεν είναι αφηρημένη δύναμη, αλλά πρόσωπο που ομιλεί, κρίνει, προσκαλεί, διατάσσει, πέμπει, ικετεύει. Είναι δε απορίας άξιον πως, ενώ οι Χιλιαστές παραδέχονται ως πρόσωπο το πονηρό πνεύμα, τον Σατανά, δεν παραδέχονται το Άγιο Πνεύμα.

Πηγή: «Ξεσκέπασμα των Ιεχωβάδων», Αρχ. Χαραλάμπους Δ. Βασιλοπούλου, εκδόσεις ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ