Ὅταν ἡ «Νέα Ἐποχὴ» παραμερίζει τὴν Χριστιανικὴ διδασκαλία

Ἱερὰ Μητρόπολις Πειραιῶς, γραφεῖο ἐπὶ τῶν αἱρέσεων καὶ τῶν παραθρησκειῶν

Ὅπως εἶναι γνωστὸ ἡ «Νέα Ὑδροχοϊκὴ Ἐποχή», στὴν ὁποία ζοῦμε, διαρκῶς ἐξαπλώνεται. Ἔχει κατορθώσει νὰ διαποτίσει μὲ τὴν ἀντίχριστη ἰδεολογία της μέγα μέρος τῆς ἀνθρωπότητος καὶ ἔχει διαμορφώσει νέα δεδομένα, καταστροφικὰ καὶ ὀλέθρια, γιὰ τὴν πνευματική της πορεία. Ἐδῶ καὶ αἰῶνες φρόντισαν τὰ σκοτεινὰ κέντρα της, ποὺ ρυθμίζουν τὶς τύχες τῆς ἀνθρωπότητος, νὰ εἰσαγάγουν σ’ αὐτὴν μία νέα πρωτόγνωρη «πνευματικότητα», ἡ ὁποία δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ὁ ἀντίποδας τῆς γνήσιας πνευματικότητος, ποὺ εἶναι καρπὸς τῆς Χάριτος τοῦ παναγίου Πνεύματος. Ἡ νέα αὐτὴ «πνευματικότητα» πηγάζει ἀπὸ τὸν σκοτεινὸ καὶ ἐρεβώδη κόσμο τοῦ ἀποκρυφισμοῦ, τῆς μαγείας καὶ τοῦ δαιμονισμοῦ.

Ὁ ὅρος «Νέα Ἐποχὴ» (New Age), εἶναι παρμένος ἀπὸ τὴν ἀστρολογία, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία, κατὰ τὴν ἀντίληψη τῶν ἀποκρυφιστῶν καὶ θεοσοφιστῶν, ὁ ἥλιος γυρίζει γύρω...

ἀπὸ ἕνα κεντρικὸ ἄξονα καὶ ἡ περιστροφὴ του διαρκεῖ χιλιάδες χρόνια. 

Ἡ τροχιὰ του διαιρεῖται σὲ 12 μέρη καὶ ἀποτελεῖ τὸν ζωδιακὸ κύκλο. Γιὰ νὰ περάσει ἀπὸ τὸ ἕνα ζώδιο στὸ ἄλλο, χρειάζεται γύρω στὰ δύο χιλιάδες χρόνια. Αὐτὲς εἶναι οἱ ἐποχές. Σὲ κάθε ἐποχὴ κυριαρχεῖ ἕνας νέος διδάσκαλος, ἕνας «ἀβατὰρ» - Μεσσίας, ποὺ φέρνει νέες ἀλήθειες στὴ γῆ. Σύμφωνα μὲ τὴ θεωρία αὐτή, ἡ ἐποχὴ τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἡ ἐποχὴ τῶν Ἰχθύων, πέρασε καὶ μπήκαμε σὲ μία νέα ἐποχή, τὴν ἐποχὴ τοῦ Ὑδροχόου. Ὁ Χριστιανισμὸς ὁ ὁποῖος κυριάρχησε στὴν ἐποχὴ τῶν ἰχθύων ἔχει πλέον χρεοκόπησει διότι κράτησε τὴν ἀνθρωπότητα στὸ πνευματικὸ «σκοτάδι» καὶ τὴν ὀπισθοδρόμιση. Τώρα μὲ τὴν ἔλευση τοῦ «φωτός», τῆς «Νέας Ἐποχῆς», ἡ ἀνθρωπότητα θὰ ὁδηγηθεῖ στὴν «πραγματικὴ ἀλήθεια», τὸ «φωτισμὸ» καὶ τὴν «εὐημερία»!

Σύμφωνα μὲ τὴν ἰδεολογία τῶν ὀπαδῶν τῆς «Νέας Ἐποχῆς», περιμένουμε ἕνα νέο Μεσσία, τὸν Μεσσία τῆς «Νέας Ἐποχῆς», ὁ ὁποῖος θὰ εἶναι συγχρόνως, ἕνας παγκόσμιος πολιτικὸς ἡγέτης, ποὺ θὰ κυβερνήσει τὴν ἀνθρωπότητα, ἀλλὰ καὶ θρησκευτικός, ποὺ θὰ ἑνώσει ὅλες τὶς θρησκεῖες. Θὰ ἐγκαταστήσει μία νέα τάξη πραγμάτων, τόσο σὲ πολιτικοοικονομικὸ ἐπίπεδο ὅσο καὶ σὲ θρησκευτικό. Αὐτοὶ εἶναι οἱ δύο κεντρικοὶ στόχοι τῆς «Νέας Ἐποχῆς». Στὸ κίνημα αὐτὸ συστεγάζονται καὶ ἀλληλοπεριχωροῦνται ἡ θεοσοφία ὁ ἀποκρυφισμός, καὶ ὁ νεογνωστικισμός, ἐνῶ ἡ μασονία καὶ ὁ διεθνὴς σιωνισμὸς βρίσκονται σὲ παράλληλη πορεία. Οἱ ἴδιοι οἱ ἐκφραστὲς τῆς αὐτοπροσδιορίζονται, ὡς «ἕνα δυναμικὸ ρεῦμα πνευματικῆς ἀναζήτησης, ποὺ ἀναπροσανατολίζει τὴν ἀνθρώπινη συνείδηση σὲ νέες πηγὲς ἀληθείας», καὶ ποὺ ὡς γνώρισμα ἔχει τὴν «πύρινη ἀγάπη», τὴν «πνευματικότητα» καὶ «τὴν καθολικὴ ἐλευθερία μέσα στὴν ἀναδυόμενη παγκόσμια κοινότητα πέρα ἀπὸ διακρίσεις φυλετικές, θρησκευτικές, πολιτικές, ἢ ἰδεολογικές».

Οἱ παρὰ πάνω θέσεις καὶ ἀπόψεις, φαίνονται βέβαια πολὺ ἑλκυστικές, ἐντυπωσιάζουν, καὶ γίνονται εὔκολα ἀποδεκτές. Κατὰ βάθος ὅμως δὲν ἀποτελοῦν τίποτε ἄλλο, παρὰ τὸ προσωπεῖο τῆς «Νέας Ἐποχῆς», στὴν προσπάθειά της νὰ παραπλανήσει καὶ νὰ διαβρώσει τὶς συνειδήσεις τῶν ἀνθρώπων. Πίσω ἀπὸ τὸ προσωπεῖο κρύβεται μία ἄλλη, σκοτεινὴ καὶ ἐφιαλτικὴ πραγματικότητα. Διότι τίποτε ἀπὸ ὅσα ἐπαγγέλλεται καὶ διακηρύσσει ἡ Νέα Ἐποχή, δὲν εἶναι νέο. Ἀπολύτως τίποτα. Ἀντιθέτως ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, τὸ μόνο ἀληθινὰ νέο καὶ καινὸ τὸ ὁποῖο βιώνει καὶ ὁμολογεῖ ἐδῶ καὶ δύο χιλιάδες χρόνια εἶναι ἡ ἐνσάρκωση τοῦ Θεοῦ Λόγου, ὅπως παρατηρεῖ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός: Μὲ τὴν ἐνσάρκωση τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ, «ἐπιτελεῖται τὸ πάντων καινῶν καινότατον, τὸ μόνον καινὸν ὑπὸ τὸν ἥλιον».    

Βασικὸ «δόγμα» τῆς «Νέας Ἐποχῆς» εἶναι ὅτι δὲν ὑπάρχει προσωπικὸς Θεός, ἀλλὰ μία ἀπροσδιόριστη «Συμπαντικὴ Δύναμη ἢ Ἐνέργεια», ἡ ὁποία διαχέεται στὸ σύμπαν καὶ «ἐνεργοποιεῖ» τὰ πάντα. Πραγματικὸς «θεὸς» εἶναι ὁ ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος κρύβει μέσα τοῦ τὴ «θεότητα», σὲ λανθάνουσα μορφὴ καὶ ὁ ὁποῖος καλεῖται νὰ συνειδητοποιήσει τὴ «θεότητά» του καὶ νὰ τὴν ἐνεργοποιήσει, μέσω συγκεκριμένων πρακτικῶν (γιόγκα, διαλογισμός, μαγεία, κ.α.) γιὰ νὰ γίνει, μὲ τὶς δικές του δυνάμεις «ἀληθινὸς θεός». Εἶναι ἡ πραγμάτωση τοῦ ὀλέθριου «εὐαγγελίου τοῦ ὄφεως», πρὸς τοὺς Πρωτοπλάστους «ἔσεσθε ὡς θεοὶ» (Γέν.3,5).

Κατόπιν αὐτοῦ ὁ ἄνθρωπος δὲν ἔχει ἀνάγκη σωτηρίας καὶ σωτῆρος, ἀλλὰ καλεῖται ὁ ἴδιος νὰ «σώσει» τὸν ἑαυτό του ἀπὸ τὴν «ἄγνοια τῆς θεϊκῆς του φύσεως» καὶ νὰ αὐτοπραγματωθεῖ. Μὲ αὐτὴ τὴν τερατώδη καὶ σατανικὴ δοξασία ὅμως ἀκυρώνεται τὸ μυστήριο τῆς Θείας Ἐνανθρωπήσεως καὶ παραμερίζεται τὸ θεανδρικὸ Πρόσωπο τοῦ Κυρίου μᾶς Ἰησοῦ Χριστοῦ, τὸ ὁποῖο ὑποβιβάζεται σὲ ἕναν σημαντικὸ ἄνθρωπο, σὲ ἕναν «ἀβατὰρ» τοῦ Ἰνδουισμοῦ καὶ τοποθετεῖται στὸ ἴδιο ἐπίπεδο μὲ τὸν Βούδα, τὸν Κρίσνα, τὸν Μωυσῆ, τὸν Πυθαγόρα, τὸν Ἰησοῦ, τὸ Μωάμεθ, τὸν Κρισναμούρτι, κ.α. 

Καὶ ἐνῶ γιὰ τὴ «Νέα Ἐποχὴ» δὲν ὑπάρχει προσωπικὸς καὶ ἐνσυνείδητος Θεός, ὑπάρχουν προσωπικὲς καὶ ἐνσυνείδητες δυνάμεις – ὀντότητες, οἱ ὁποῖες παίζουν καθοριστικὸ ρόλο στὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων. Γι’ αὐτὸ καλεῖται ὁ κάθε ἄνθρωπος νὰ τὶς προσεγγίσει, μέσω συγκεκριμένων ἀποκρυφιστικῶν τεχνικῶν (μαγεία, μαντική, ἀστρολογία, γιόγκα, διαλογισμός, ἐναλλακτικὲς θεραπευτικὲς μέθοδοι, πολεμικὲς τέχνες, κ.α.) καὶ νὰ τὶς χρησιμοποιήσει γιὰ τὴν αὐτοπραγμάτωσή του. Ἡ ἐνασχόληση μὲ τὶς δυνάμεις – ὀντότητες αὐτὲς συνιστᾶ καὶ τὴν «πνευματικότητά» της. Φυσικὰ μόλις εἶναι ἀνάγκη νὰ τονιστεῖ ὅτι  οἱ δυνάμεις αὐτὲς δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ δαιμονικὰ πνεύματα, τὰ ὁποῖα, ὄχι μόνον δὲν βοηθοῦν τὴν ἀνθρωπότητα, ἀλλὰ τὴν καταστρέφουν. 

Ἀφορμὴ γιὰ τὴν παροῦσα ἀνακοίνωσή μας πήραμε ἀπὸ σχετικὸ ἄρθρο στὸ γνωστὸ περιοδικὸ «Σύναξη» (τ.147, Ἰούλιος – Σεπτέμβριος 2018), τοῦ κ. Δημήτρη Οὐλή, θεολόγου – κοινωνιολόγου, μὲ τίτλο: «Τό New Age συναντᾶ τὴν Πολιτική, ἀντιμετωπίζοντας «πνευματικὰ» τὴν οἰκονομικὴ κρίση». Μελετώντας τὸ ἄρθρο αὐτὸ διαπιστώσαμε πὼς ὁ συντάκτης θέλησε νὰ δώσει μία ἄλλη διάσταση στὴν οἰκονομικὴ κρίση, ἡ ὁποία μαστίζει τὴ χώρα μας, ἀλλὰ καὶ γενικότερα τὴν ἀνθρωπότητα. Νὰ παρουσιάσει τὴν οἰκονομικὴ κρίση ἀπὸ τὴ σκοπιὰ τῶν δοξασιῶν τῆς «Νέας Ἐποχῆς», ἡ ὁποία, ὅπως προαναφέραμε, «ἔχει λόγο» γιὰ ὅλες τὶς πτυχὲς τῆς σύγχρονης ζωῆς, ἄρα καὶ τῆς οἰκονομικῆς.

Ὁ συντάκτης δηλώνει ἐντυπωσιασμένος «ἀπὸ τὴν ποικιλία λόγου καὶ θεωρητικῶν πεδίων, τὰ ὁποία ἐπιστρατεύονται, προκειμένου νὰ διαπιστωθοῦν τὰ ‘βαθύτερα’ αἴτια καὶ νὰ προστεθοῦν τρόποι ἀντιμετώπισης τῆς οἰκονομικῆς κρίσης». Μέσα σ’ αὐτὴ τὴν ποικιλία ἐντάσσει καὶ τὴν «ἄρθρωση μίας ἐναλλακτικῆς ‘φιλοσοφίας ζωῆς’ κι ἑνὸς διαφορετικοῦ ‘πνευματικοῦ προσανατολισμοῦ’ - γιὰ τὰ μεμονωμένα ὑποκείμενα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸν δυτικὸ πολιτισμὸ στὸ σύνολό του». Ὁδηγὸς του κάποιο σύγγραμμα τοῦ γνωστοῦ στὴ χώρα μας, ἀπὸ τὶς τηλεοπτικές του ἐμφανίσεις, γκουροὺ κ. Robert  Najemy καὶ κυριοτέρου προωθητῆ τῶν δοξασιῶν τῆς «Νέας Ἐποχῆς» στὴ χώρα μας, μὲ τίτλο: «Ἐγχειρίδιο ἐπιβίωσης καὶ εὐτυχίας στὴ σημερινὴ κρίση» (Μία Συνεργασία μεταξὺ πνευματικῶν ὁμάδων, Ὁλιστικὴ Ἁρμονία, Μαρκόπουλο 2010).

Ὁ κ. Najemy εἰρήσθω ὅτι εἶναι ὁ ἐκπρόσωπος στὴ χώρα μας τοῦ ἄρτι ἀποθανόντος διαβόητου Ἰνδουιστῆ γκουροῦ Σάι Μπάμπα καὶ ὑπεύθυνος τῆς ὀργάνωσης «Ἁρμονικὴ Ζωή», ἡ ὁποία ἔχει ὡς στόχο τὴν διάδοση τοῦ ἰνδουιστικοῦ τρόπου ζωῆς στὴν πατρίδα μας. Ὁ συντάκτης τοῦ ἄρθρου θεωρεῖ ὅτι τὸ νεοεποχίτικο αὐτὸ σύγγραμμα «ἀξίζει νὰ μελετηθεῖ», διότι «εἶναι ἕνα δοκίμιο τὸ ὁποῖο σπονδυλώνεται ἐξολοκλήρου γύρω ἀπὸ τὶς πνευματικὲς (σ.σ. χωρὶς εἰσαγωγικὰ ἡ λέξη) αἰτίες καὶ τοὺς πνευματικοὺς τρόπους ἀντιμετώπισης τῆς κρίσης», καὶ ὅτι «μπορεῖ νὰ μᾶς ἐφοδιάσει μὲ κριτήρια τὰ ὁποῖα θὰ μᾶς ἐπιτρέψουν νὰ ἀνιχνεύσουμε τὸν βαθμὸ διάχυσης τῆς ρητορικῆς τῆς Νέας Ἐποχῆς ἀκόμα καὶ σὲ χώρους ποὺ τυπικὰ δὲν σχετίζονται μαζί της».

Στὴ συνέχεια ὁ συντάκτης παραθέτει ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ ὡς ἄνω γκουρού, στὰ ὁποῖα παρουσιάζει ὁρισμένες κλασικὲς δοξασίες τῆς Νέας Ἐποχῆς, ὅπως γιὰ παράδειγμα, ὅτι «εἴμαστε μόνο πνευματικὲς ὑπάρξεις» (σ.σ. ἀπαξίωση τοῦ σώματος), ἢ ὅτι «βρισκόμαστε σὲ ἀέναη διαδικασία ἐξέλιξης» (σ.σ. μετενσάρκωση). Παρὰ κάτω παραθέτει καὶ λύσεις ποὺ προτείνει ὁ ἐν λόγω Γκουροὺ γιὰ «μία πνευματικὴ ἀντιμετώπιση τῆς κρίσης», ὅπως βέβαια αὐτὸς τὶς ἀντιλαμβάνεται. Γράφει: «Ἔχουμε τὴ δύναμη νὰ ὑπερβοῦμε (σ.σ. μόνοι μας) ὁποιαδήποτε δυσκολία παρουσιαστεῖ στὴ ζωή μας», (σ.σ. ἄρα καὶ τὰ οἰκονομικὰ προβλήματα καὶ τὴν ὅλη οἰκονομικὴ κρίση), ὅτι «μποροῦμε νὰ προσβλέπουμε σὲ μία θετικὴ ἔκβαση τῶν προβλημάτων μας, ἐφόσον ἐναρμονίσουμε τὴ σκέψη καὶ τὴ συμπεριφορά μας μὲ τοὺς Συμπαντικοὺς Νόμους» (σ.σ. προβολὴ Θετικῆς Σκέψης, ἄντληση «συμπαντικῆς ἐνέργειας» γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση καὶ ἐπίλυση τῶν οἰκονομικῶν προβλημάτων), ὅτι «τὸ Σύμπαν ἐργάζεται, οὕτως ἢ ἄλλως, πρὸς ὄφελος τῆς ἐξέλιξής μας» (σ.σ. τὸ ἀπρόσωπο σύμπαν καὶ ὄχι ὁ ἅγιος Τριαδικὸς Θεὸς προνοεῖ γιὰ τὴ λύση τῶν προβλημάτων μας).

Ὁ κ. Δ. Οὐλῆς δὲν φαίνεται ἀπὸ τὸ κείμενο νὰ ἀσπάζεται τὶς ἰδέες τοῦ γκουρού, τὶς ὁποῖες σὲ ὁρισμένες περιπτώσεις κριτικάρει. Ὡστόσο θὰ περιμέναμε νὰ ἀναζητήσει καὶ νὰ παρουσιάσει τὴ βιβλικὴ καὶ πατερικὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας, σχετικὰ μὲ τὴν ἀντιμετώπιση τῆς οἰκονομικῆς κρίσης, συγκρίνοντας αὐτὴν μὲ τὴν ἀντίστοιχη διδασκαλία τοῦ ἰνδουϊστῆ Γκουροὺ καὶ ἀναδεικνύοντας τὴν ὀξεία ἀντίθεση, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀσύγκριτη ὑπεροχὴ τῆς πρώτης σὲ σχέση μὲ τὴν δεύτερη. Τὰ διδάγματα τοῦ ἰνδουιστῆ καὶ νεοεποχίτη γκουροὺ ἔχουν δοκιμαστεῖ ἐπὶ αἰῶνες στὴν κοιτίδα τῶν δοξασιῶν τῆς «Νέας Ἐποχῆς», στὴν ἰνδικὴ χερσόνησο καὶ στὴν Ἄπω Ἀνατολὴ καὶ ὁ κάθε ἕνας γνωρίζει, πόσο «ὠφέλημα» καὶ λυσιτελῆ ὑπῆρξαν γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῶν οἰκονομικῶν προβλημάτων τῶν ἐξαθλιωμένων ἐκείνων λαῶν, οἱ ὁποῖοι βιώνουν τὴν «πνευματικότητά» της, πεθαίνοντας ἀπὸ τὴν πείνα!

Ἡ δημοσίευση ἑνὸς ἄρθρου σὲ ἕνα Ὀρθόδοξο περιοδικὸ τὸ ὁποῖο ἰσχυρίζεται ὅτι προσανατολίζει τὴν θεματολογία του στὴν «σπουδὴ στὴν Ὀρθοδοξία», πιστεύουμε ὅτι θὰ πρέπει νὰ ἔχει ὡς κύριο στόχο νὰ οἰκοδομήσει καὶ νὰ ὠφελήσει τὸν ἀναγνώστη, προβάλλοντας τὴν Ὀρθόδοξη διδασκαλία καὶ ἀντιδιαστέλλοντας αὐτὴν ἀπὸ τὰ διδάγματα τῶν ἄλλων θρησκειῶν. Νὰ τοῦ δώσει πνευματικὰ ἐφόδια καὶ νὰ τὸν διαφωτίσει στὴν ἀντιμετώπιση τῶν ποικίλων προβλημάτων του καὶ ὄχι νὰ τὸν φορτώσει μὲ ἀνούσιες καὶ ἐν πολλοῖς ἐπιζήμιες πληροφορίες. Δὲν θὰ πρέπει ἐπίσης νὰ ἀγνοεῖ ὁ ἀρχισυντάκτης καὶ ὑπεύθυνός τῆς ὕλης τοῦ περιοδικοῦ τὴν περιρρέουσα θεολογικὴ ἀτμόσφαιρα τῆς ἐποχῆς μας. Τὶς θεολογικὲς τάσεις καὶ τὰ θεολογικὰ ρεύματα ποὺ κυριαρχοῦν στὴν κοινωνία μας, ὥστε νὰ ἐπιλέγει τὴν δημοσίευση τῶν ἄρθρων ἐκείνων, ποὺ δίνουν ἀπάντηση σὲ κάθε περεκτροπὴ καὶ διαστρέβλωση τῆς Ὀρθοδόξου θεολογικῆς Παραδόσεώς μας, ὥστε τὰ ἄρθρα αὐτὰ νὰ ἀποτελοῦν τρόπον τινὰ ἕνα ἀντίβαρο μέσα στὸ κυκεώνα τῆς πλάνης καὶ τῆς αἱρέσεως.

Ὅλοι μας γνωρίζουμε τὴ σύγχρονη φρενίτιδα διάδοσης καὶ ἐπικράτησης τῶν δοξασιῶν τῆς «Νέας Ἐποχῆς», ἡ ὁποία εἶναι κάτι τὸ ἀσύλληπτο. Ἡ ἰδεολογία της διαδίδεται μὲ κάθε τρόπο στὸ χῶρο τῆς παιδείας καὶ τῆς Θεολογίας, ὡς θρησκευτικὸς συγκρητισμός, ἀπὸ κληρικοὺς καὶ λαϊκούς, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ξεθωριασμένο τὸ Ὀρθόδοξο αἰσθητήριο καὶ προσβλέπουν μὲν πρὸς μία «οἰκουμενικὴ» διάσταση τῆς Ἐκκλησίας, ὡστόσο ὅμως ἐπηρεασμένη ἀπὸ τὴν νεοεποχίτικη «οἰκουμενικότητα». Ἐπίσης δὲν θὰ πρέπει νὰ ἀγνοεῖ τὸ γεγονός, ὅτι τὸ περιοδικὸ δὲν διαβάζεται μόνο ἀπὸ εἰδήμονες, οἱ ὁποῖοι μποροῦν νὰ διακρίνουν μεταξὺ τῶν χριστιανικῶν καὶ ἀντιχριστιανικῶν δοξασιῶν, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ μὴ εἰδικούς, ἀπὸ ἁπλοὺς ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι ἀδυνατοῦν νὰ κάμουν αὐτὴ τὴ διάκριση.

Περαίνοντας ἐκφράζουμε τὴν ταπεινὴ γνώμη ὅτι τὸ ἄρθρο τοῦ κ. Οὐλὴ  δὲν πέτυχε τὸν στόχο του, τουλάχιστον ἐπαρκῶς. Εἴμαστε βέβαιοι, ἐπειδὴ γνωρίζουμε καλὰ τὴν ἱστορικὴ πορεία τοῦ περιοδικοῦ, ὅτι ὁ ἀείμνηστος ἱδρυτὴς του κ. Παναγιώτης Νέλλας (1936-1986), οὐδέποτε θὰ δεχόταν νὰ συμπεριλάβει στὸ περιοδικό του, ἄρθρο, τὸ ὁποῖο θὰ εἶχε τὴν ὑποψία ὅτι θὰ μποροῦσε νὰ προκαλέσει σύγχυση στοὺς ἀναγνῶστες του καὶ τὴν πνευματικὴ ἐκείνη ζημιὰ ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὴν παράθεση πεπλανημένων διδασκαλιῶν χωρὶς τὴν ἐπαρκῆ καὶ πλήρη ἀνατροπὴ των.

Ἐκ τοῦ Γραφείου ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων καὶ τῶν Παραθρησκειῶν

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 29η Ὀκτωβρίου 2018

 

πηγή:  orthodoxia-ellhnismos.gr