Ὁ Θεολόγος Καθηγητής στή σύγχρονη Ἐκπαίδευση. Ἡ εὐλογία καί ἡ εὐθύνη του ὑπό τό φῶς τῆς Καινῆς Διαθήκης

Ἡμερίδα: Οἱ ἀποφάσεις τοῦ ΣτΈ γιά τά νέα θρησκευτικά. Ἡ ἑπόμενη μέρα Σ.Ε.Φ. 15.9.2018"

Ἑλένης Βασσάλου, θεολόγου

Πανοσιολογιώτατε Ἀρχιμανδρίτα π. Νήφωνα, ἐκπρόσωπε τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιῶς καί Φαλήρου κ. Σεραφείμ,

Πανοσιολογιώτατε Ἀρχιμανδρίτα π. Χρυσόστομε, ἐκπρόσωπε τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καλαβρύτων καί Αἰγιαλείας κ. Ἀμβροσίου,

Σεβαστοί Πατέρες,

Ἀγαπητοί ἀδελφοί.

Εὐγνωμονῶ τόν πανάγιο Τριαδικό Θεό γιά τήν εὐλογία τῆς σημερινῆς

ἡμερίδας, μέ τή συμπλήρωση δέκα ἐτῶν[1] πολυμέτωπων ἀγώνων τῆς Πανελληνίου Ἑνώσεως Θεολόγων (ΠΕΘ). Αὐτοί οἱ ἀγῶνες ἦταν σαφῶς ἀσύμμετροι σέ σχέση μέ τίς φτωχές δυνάμεις της, ἀλλά πλούσιοι ἀπό τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ὅλα τά καλοστημένα καί καλοπληρωμένα σχέδια τῶν ἰσχυρῶν μπορεῖ νά ἀνατρέπει καί νά ὁδηγεῖ τήν ἔκβαση τῶν πραγμάτων σύμφωνα μέ τό δικό του πανάγιο θέλημα, ἀρκεῖ βεβαίως νά συντείνει καί ἡ προσπάθεια ἐκ μέρους τῶν ἀνθρώπων.

Αὐτή τή φορά, τά σχέδια τῶν ἰσχυρῶν ἀνατράπηκαν μέσῳ τῶν νομικῶν ἐπιστημόνων, μέ τίς ἐξειδικευμένες γνώσεις τους, καί κυρίως μέσῳ τῶν δικαστῶν, ἀρχικά, τοῦ Διοικητικοῦ Ἐφετείου Χανίων μέ τήν ἀπόφαση 115/2012[2] , πού ἔλυσε τό θέμα τῶν ἀπαλλαγῶν ἀπό τό ΜτΘ καί προσφάτως, τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας μέ τίς ἀποφάσεις 660 καί 926 τοῦ 2018[3] , οἱ ὁποῖες ἀκυρώνουν, ὡς ἀντισυνταγματικά, τά νέα πολυθρησκειακά Προγράμματα πού ἐπέβαλε τό Ὑπουργεῖο. Εἴμαστε εὐγνώμονες πρός ἕναν ἕκαστο, διότι μέ περισσή προσοχή καί εὐθύνη, μέ πληρότητα αἰτιολογιῶν καί ἐπιχειρημάτων, μέ σαφήνεια καί εὐκρισία, ἔσκυψαν σέ ὅλα τά ἐπιμέρους θέματα τῆς θρησκευτικῆς παιδείας τῶν μαθητῶν στήν ἑλληνική ἐκπαίδευση, θεμελιώνοντας τίς ἀποφάσεις τους στίς ἐπιταγές τοῦ Συντάγματος, στούς νόμους τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας, στίς Διεθνεῖς Συμβάσεις, καθώς καί στίς ἀποφάσεις τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Δικαστηρίου Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων. 

Σήμερα, μαζί μέ τήν ἁρμόζουσα εὐγνωμοσύνη μας πρός τόν Θεό καί τούς ἀνθρώπους, πού ἐργάστηκαν γιά τή δίκαιη ἀποκατάσταση τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν (ΜτΘ), νομίζω, εἶναι εὐκαιρία περισυλλογῆς καί αὐτοκριτικῆς. Ἐπιτρέψτε μου νά θίξω ὁρισμένα, μή νομικά, ἀλλά οὐσιώδη ζητήματα. Τό πρόβλημα εἶναι γνωστό. Θά τό διατρέξουμε ὅσο τό δυνατόν  πιό σύντομα.

Τό Ὑπουργεῖο Παιδείας, μέ τό Ἰνστιτοῦτο Ἐκπαιδευτικῆς Πολιτικῆς (ΙΕΠ) καί τή συνεργασία μίας μικρῆς ὁμάδας ἐκπαιδευτικῶν, αὐθαίρετα καί ἐκβιαστικά, μέ τό ψευδές δίλημμα - ἐπιχείρημα ὅτι τό ΜτΘ, ἄν δέν μετατραπεῖ σέ πολυθρησκειακό, θά πάψει νά διδάσκεται, ὁπότε οἱ Θεολόγοι θά μείνουν χωρίς ἐργασία, προχώρησε στή συγγραφή καί στήν πιλοτική ἐφαρμογή τοῦ Νέου Προγράμματος Σπουδῶν (ΝΠΣ) στά Θρησκευτικά Δημοτικοῦ καί Γυμνασίου, τό 2011, ἐνῶ ἤδη ὑπῆρχε σέ ἔξαρση τό γνωστό πρόβλημα τῶν ἀπαλλαγῶν.

Μέ τό ΝΠΣ ἄλλαξε ριζικά τό δογματικό περιεχόμενο τοῦ ΜτΘ μέ τό πρόσχημα ὅτι «ἡ σχολική θρησκευτική ἐκπαίδευση χρειάζεται νά ὑπερβεῖ πρακτικές μονοφωνίας καί ἀντιλήψεις ἀποκλειστικότητας»[4] . Αὐτή ἡ ἐνέργεια τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας φάνηκε, ἀρχικά, ἀδικαιολόγητη, διότι, ὅπως τό ἴδιο τό ΝΠΣ ὑποστήριζε, τό ΜτΘ, πού πρόσφατα εἶχε ἀναθεωρηθεῖ, ἦταν ἀπαλλαγμένο «ἀπό τόν κατηχητικό χαρακτήρα του… ἐγκεντρισμένο μέν στήν Ὀρθόδοξη παράδοση, ὅμως μέ σαφέστατα γνωσιακό, μορφωτικό καί παιδαγωγικό χαρακτήρα… χωρίς ὁμολογιακή ἐμμονή, κατηχητισμό, φανατισμό ἤ μισαλλοδοξία… μέ σεβασμό πρός κάθε ἑτερότητα»[5]  . Τί ἄλλαξε ξαφνικά καί ἀποφάσισαν νά καταργήσουν τό Πρόγραμμα τοῦ 2003-2006, πού οἱ ἴδιοι ἀναθεώρησαν; Τήν ἀπάντηση στό ἐρώτημα ἔδωσαν τά στοιχεῖα πού ἔφερε στό φῶς ἡ σχετική ἔρευνα[6]  τῆς ΠΕΘ γιά τήν πανθρησκειακή ΜΚΟ Arigatou, νεοβουδιστικῆς ἰαπωνικῆς προελεύσεως. Ἡ ἔρευνα αὐτή ἀπέδειξε ὅτι ἡ Arigatou θέλησε νά ἐπιβάλει τό δικό της Πρόγραμμα καί γι’ αὐτό ξαφνικά, τό «ἐγκεντρισμένο  στήν Ὀρθόδοξη παράδοση» ΜτΘ θεωρήθηκε «μονοφωνικοῦ χαρακτήρα», ὁπότε ἀντικαταστάθηκε ἀπό τό ΝΠΣ, πού εἶναι δομημένο ἀκριβῶς στή γραμμή τῆς διαθρησκειακῆς καί διαπολιτισμικῆς κατεύθυνσης τῆς συγκεκριμένης ΜΚΟ.

Ἔτσι, στή θέση τῆς διαχρονικά διεξαγόμενης χωριστῆς διδασκαλίας τοῦ Χριστιανισμοῦ ἀπό τά θρησκεύματα, ἐγκαινιάζεται ἡ κατά θέμα παράλληλη διδασκαλία τῆς Ὀρθόδοξης πολιτισμικῆς μας παράδοσης μέ ἕξι διαφορετικές θρησκεῖες καί πολιτισμούς[7] , καθώς καί σέ συνάφεια μέ τόν Ρωμαιοκαθολικισμό καί τόν Προτεσταντισμό. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός[8]  παρουσιάζεται ὡς ἰσότιμος[9]  μέ τόν Μωάμεθ, τόν Βούδα καί τόν Κομφούκιο[10] , ἡ Ἁγία Γραφή ἐξισώνεται ἀξιακά μέ τό Κοράνιο, τήν Τορά, τίς Βέδες, τίς διδασκαλίες τοῦ Βούδα, τή φιλοσοφία τοῦ Τάο καί τά βιβλία τοῦ Κομφούκιου[11] , ἡ μετάνοια-ἐξομολόγηση μέ τή γιόγκα καί τό διαλογισμό[12] , οἱ ἅγιοί της Ἐκκλησίας μας, ὅπως γιά παράδειγμα, ὁ ἅγιος Πορφύριος[13]  μέ τό Δαλάι Λάμα καί ἄλλα πρόσωπα ἱστορικά καί μυθικά[14] . Στόχος ὅλης αὐτῆς τῆς ἰσοπεδωτικῆς διαθρησκειακῆς διδασκαλίας εἶναι ἡ θρησκευτική ὁμοιομορφία καί ὁμογενοποίηση, πού καταργεῖ τίς ταυτότητες καί τίς διαφορές. Ὁμοίως, ἔννοιες καί λειτουργικές πράξεις τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας κατατάσσονται στήν ἴδια κατηγορία μέ τά μυστήρια τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν, τίς τελετές τῶν Προτεσταντῶν, τίς γιορτές τῶν Ἑβραίων καί τῶν Μουσουλμάνων[15] . Ὅλα αὐτά ἐντάσσονται στή διδασκαλία τῶν παιδιῶν μας, ὡς νά εἶναι ταυτόσημα[16] , ἐνῶ, παράλληλα, συνδυάζονται καί ἐμπεδώνονται μέ ποικίλες ἀντίστοιχες πρακτικές συγκρητισμικές ἀσκήσεις[17] . Οἱ συντάκτες τῶν ΝΠΣ ἰσχυρίζονται πώς αὐτός ὁ συμφυρμός[18]  ἑτερόκλητων θρησκειακῶν διδασκαλιῶν ἀνταποκρίνεται στόν πλουραλισμό καί τόν σεβασμό τῆς θρησκευτικῆς καί πολιτισμικῆς ἑτερότητας[19] . Παράλληλα δέ, ἰσχυρίζονται πώς τό ΝΠΣ ἔχει ὡς «κεντρικό, τόν λόγο τῆς Ὀρθόδοξης Θεολογίας καί παράδοσης[20] » καί ἀναφέρουν ὅτι ὑποστηρίζει τή «θεμελίωση τῆς χριστιανικῆς μαρτυρίας στή σχολική ἐκπαίδευση σέ ἕνα ἄλλο ὑψηλότερο πνευματικό καί θεολογικό ἐπίπεδο[21] ».

Συσκοτίζοντας τήν ἀλήθεια, παραθέτουν δεκάδες περικοπῶν καί χωρίων τῆς Ἁγίας Γραφῆς[22] , καθώς καί ἀρκετά ὀνόματα ἁγίων, προκειμένου νά δείξουν στόν ἐπιφανειακό ἀναγνώστη, ὅτι ὑπάρχει μεταξύ τούς ἁρμονική συνάφεια, μολονότι, ὡς γνωστόν, ἡ ζωή καί ἡ διδασκαλία τῶν ἁγίων, ὡς καθαρά χριστοκεντρική, εἶναι ἀντίθετη μέ τίς ἰδέες καί πρακτικές τῶν ΝΠΣ. Ἐπίσης, ἔχουν συγκεντρώσει, ἐσκεμμένα, μεγαλύτερο ποσοστό χριστιανικῶν στοιχείων στά Προγράμματα καί στούς Φακέλους γιά νά μποροῦν νά χρησιμοποιοῦν τό ἐπιχείρημα ὅτι τό μάθημα εἶναι ὀρθόδοξο καί νά καθησυχάζουν, ἔτσι, τούς ἀνησυχοῦντες, μέ τήν εἰκόνα τῆς ποσοτικῆς ἀναλογίας, ἡ ὁποία ὅμως στό ΝΠΣ δέν ἔχει ἰδιαίτερη σημασία, διότι τό δόγμα τοῦ εἶναι ἡ διαθρησκειακή καί διαπολιτισμική διδασκαλία, ἀνεξάρτητα ἀπό τόν ἀριθμό τῶν συγκεντρωμένων πληροφοριῶν ἑνός θρησκειακοῦ χώρου. Αὐτή ἡ συμπεριφορά μοιάζει τόσο πολύ μέ τήν τυπική συμπεριφορά τοῦ κάθε πλανεμένου στό χῶρο τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, πού ἐμφανίζεται στούς ἄλλους ὡς «ἄγγελος φωτός»[23] . Μόνο πού ἐδῶ τά πράγματα εἶναι χειρότερα. Διότι, γιά παράδειγμα, οἱ αἱρετικοί ἀπευθύνονται, κυρίως, σέ ἐνήλικες καί κινοῦνται σέ μικρές ὁμάδες μέ περιορισμένη ἐμβέλεια, ἐνῶ τά μή ὀρθόδοξα στήν οὐσία τους ΝΠΣ ἀποδομοῦν τήν πίστη τουλάχιστον 1.000.000 ἀνυποψίαστων καί ἀνήλικων παιδιῶν τῶν ἑλληνικῶν σχολείων, χωρίς αὐτά νά ἔχουν τήν δυνατότητα νά ἀμυνθοῦν, καί, φυσικά, ὅλα αὐτά μέ τήν πολιτική καί οἰκονομική στήριξη τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας.

Μετά ἀπό τή γενική κατακραυγή, τίς δημοσιευμένες μελέτες, καθώς καί τά ἐπιστημονικά συνέδρια, ἀκολούθησαν κατ’ ἐπίφασιν ἀναθεωρήσεις, μέ ἐπιφανειακές ἀλλαγές, γιά νά ριχθεῖ "στάχτη στά μάτια". Τά ἐπίμαχα σημεῖα, ὅμως, πού ἀλλοιώνουν τήν ὀρθόδοξη πνευματικότητα στίς συνειδήσεις τῶν παιδιῶν καί μάλιστα στά πλέον οὐσιώδη θέματα τῆς Ὀρθόδοξης σωτηριολογίας, πεισματικά, παρέμειναν ὡς εἶχαν. Αὐτό ἀποδεικνύουν οἱ σχετικές μελέτες[24] . Αὐτή ἡ ἐμμονή, καθώς καί ἡ προκλητική ἀδιαφορία γιά τήν προσβολή τῆς πίστης τῶν Ὀρθόδοξων χριστιανῶν ἀποκαλύπτουν μεταξύ ἄλλων πώς ὁ διατυμπανιζόμενος σεβασμός τῆς ἑτερότητας στά ΝΠΣ εἶναι κίβδηλος καί πώς τά ἐξωφρενικά θεολογικά λάθη τους, δέν ἀποτελοῦν τυχαῖες ἀστοχίες, ἀλλά μεθοδευμένες αἱρετικοῦ χαρακτήρα διδακτικές ἀλλοιώσεις, μέ στόχο τήν ἀλλοίωση ἤ ἐξαφάνιση τῆς ὀρθόδοξης ταυτότητας καί συνείδησης ἀπό τούς ὀρθόδοξους μαθητές. Μέ ἄλλα λόγια, τά ΝΠΣ σχεδιάστηκαν ἀκριβῶς γιά ν’ ἀλλάξουν σέ βάθος χρόνου τήν πίστη τοῦ Ὀρθόδοξου ἑλληνικοῦ λαοῦ ἀπό ὀρθόδοξη σέ διαθρησκειακή ἤ πανθρησκειακή, ἀρχίζοντας τήν ἀποδόμηση ἀπό τήν πίστη τῶν μικρῶν μαθητῶν. 

Στά ἀνωτέρω, προστίθενται τά ἀπαράδεκτα παιδαγωγικά προβλήματα τῶν ΝΠΣ. Αὐτά προκύπτουν, διότι  οἱ μαθητές πρός τούς ὁποίους ἀπευθύνονται, λόγω ἡλικίας, δέ διαθέτουν τήν ἀπαιτούμενη πνευματική ὡριμότητα, ὁπότε ὁδηγοῦνται, μέ μαθηματική ἀκρίβεια, στή θρησκευτική σύγχυση καί στόν θρησκευτικό συγκρητισμό. Αὐτή ἡ δυσμενής κατάσταση τροφοδοτεῖται ἀπό τή μεθοδευμένη[25]  ἀναδόμηση[26]  τῆς συνείδησης τῶν μαθητῶν, μέ κριτήριο τίς πολυθρησκειακές συγκρητισμικές πρακτικές τῶν Προγραμμάτων. Αὐτές ξεπερνοῦν τά ὅρια τῆς καλῶς ἐννοούμενης καί εὔλογης γνωριμίας καί τοῦ σεβασμοῦ πού εἶναι ἀνάγκη νά ἔχει ὁ ὀρθόδοξος μαθητής πρός τίς θρησκεῖες καί τούς ἐτερόθρησκους, καί προχωροῦν βῆμα - βῆμα στή μύηση τῶν χριστιανῶν μαθητῶν στήν πολυθρησκεία, στόν ἐθισμό μίας πολτοποιημένης, γενικῆς καί ἀόριστης πίστης σέ πολλούς Θεούς[27] . 

Ὑπό αὐτές τίς συνθῆκες, τά ΝΠΣ εἶναι μία καλοστημένη παγίδα ἄρνησης τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας, μέ ἐπιχείρημα τούς παιδαγωγικούς λόγους. Ἀβίαστα προκύπτει τό ἐρώτημα: Γιατί ἄραγε τό ΜτΘ θεωρεῖται ἐκσυγχρονισμένο μόνο ὅταν διδάσκει καί ἀκολουθεῖ τό συμφυρμό τῆς πολυθρησκείας; Αὐτή ἡ ἀντίληψη δέν εἶναι μονοφωνική καί ἀποκλειστική; Προφανῶς ἡ ἐπιλογή δέν εἶναι τυχαία.

Ἐπίσης, τυχαία δέν εἶναι ἡ συμπεριφορά τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας, ὅπως φαίνεται ἀνάγλυφα, στά ψεύδη πού μεταχειρίστηκε προκειμένου νά παραπλανήσει τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί τόν ἑλληνικό λαό στούς ἐκβιασμούς πού ἀσκοῦνται πρός τούς Θεολόγους γιά νά ὑποκύψουν στά σχέδιά του στόν ἐμπαιγμό πού κάνουν πρός ὅλους, μέ τίς ψευτο-ἀναθεωρήσεις τῶν ΝΠΣ στή λήψη μονομερῶν ἀποφάσεων, μέ τή χρήση ἐπίπλαστου διαλόγου μέ τήν Ἐκκλησία καί χωρίς διάλογο μέ τούς Θεολόγους στήν ἔκδοση τῶν Φακέλων τοῦ μαθήματος, κατά τό χρόνο πού ἀναμενόταν ἡ σχετική ἀπόφαση τοῦ ΣτΈ στίς εἰρωνεῖες καί τήν ὑποτίμηση τῶν ἀποφάσεων τοῦ ΣτΈ, ἐπειδή ἀκύρωσαν τά ΝΠΣ… Φαίνεται πώς ἡ ἀλαζονεία τῆς ἐξουσίας δέν ἔχει ὅρια. 

Τά ἀνωτέρω φωτίζονται ἀπ’ ὅσα σημαντικά στοιχεῖα ἀνέδειξε ἡ ἔρευνα τῆς ΠΕΘ γιά τή σχέση τῶν ΝΠΣ μέ τό πανθρησκειακό Πρόγραμμα Learning To Live Together (LTLT) τῆς ὀργάνωσης Arigatou, πού καθοδηγεῖται ἀπό γκουρού ἰνδουιστικῶν, βουδιστικῶν καί πνευματιστικῶν ὁμάδων. Μεταξύ αὐτῶν, ὁ Δαλάι Λάμα, τόν ὁποῖο τό ΝΠΣ τοῦ 2011, «ὅλως τυχαῖα», τοποθέτησε στήν ἴδια κατηγορία μέ τόν ἅγιο Πορφύριο. Ἀπό στοιχεῖα τῆς ἔρευνας φαίνεται πώς τό πανθρησκειακό Πρόγραμμα LTLT τῆς Arigatou χρηματοδοτεῖται, γιά τήν παγκόσμια καθιέρωσή του στόν 21ο αἰώνα.

Αὐτά πού συμβαίνουν στά ΝΠΣ δέν ἔχουν ἱστορικό προηγούμενο. Ἡ ΠΕΘ ἐπανειλημμένα διαμαρτυρήθηκε στό Ὑπουργεῖο Παιδείας καί ἐργάστηκε συστηματικά γιά τήν ἀνάδειξη αὐτῶν τῶν θεμάτων, καθώς καί τήν ἐνημέρωση τῆς διοικούσας Ἐκκλησίας καί τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ. Τίς θέσεις της ἀναφορικά μέ τά νομικά, θεολογικά καί παιδαγωγικά προβλήματα ἔκανε δεκτές τό ΣτΈ μέ τίς ἀποφάσεις 660 καί 926 τοῦ 2018, πού ἀκύρωσαν συνολικά τά ΝΠΣ.

Παρενθετικά, καί ἐπειδή ἔχουν προκύψει ἐρωτήματα σχετικά μέ τούς Φακέλους τοῦ Μαθήματος, ἐπισημαίνεται ὅτι, σύμφωνα μέ ἐγκυκλίους τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας[28], οἱ Φάκελοι ἀποτελοῦν συλλογή βοηθητικοῦ διδακτικοῦ ὑλικοῦ[29]  καί ὄχι «διδακτέα» ἤ «ἐξεταστέα ὕλη»[30] . Ἁπλῶς ὑποστηρίζουν τά ΝΠΣ, τά ὁποῖα, ὅμως, ἀκύρωσε τό ΣτΈ. Ὡς ἐκ τούτου, ἡ διδασκαλία τῶν Φακέλων, ἐπιλεκτικά ἤ μή, εἶναι, ἐπίσης, παράνομη.

Τά πανθρησκειακά σχέδια ὑλοποιοῦνται στίς μέρες μας, ὁπότε σέ μᾶς ἔπεσε ὁ κλῆρος νά ἐλέγξουμε τή σκοπιμότητά τους. Σημειωτέον ὅτι ἐπισήμως, εἶχαν ἀποφασιστεῖ[31]  ἀπό τό 1893, στό A΄ Κοινοβούλιο  τῶν Θρησκειῶν τοῦ Κόσμου[32] , στό Σικάγο. Χρόνια πρίν μεθόδευαν[33]  τήν ἐπικράτηση τῶν ἰδεῶν γιά τή νέα[34]  κατ’ ἐπιλογήν σύνθεση[35]  τῶν θρησκειῶν καί τῶν πολιτισμῶν, παγκοσμίως, καί μάλιστα στό χῶρο τῆς Παιδείας, μέ φυσικούς ἀναμεταδότες τούς ἴδιους τούς ἐκπαιδευτικούς[36] . Εἰδικότερα, γιά θέματα θρησκευτικῆς φύσεως, ὅπως εἶναι τό ΜτΘ, οἱ διαχριστιανικοί καί διαθρησκειακοί διάλογοι, σχεδιάστηκε νά γίνουν οἱ ἴδιες οἱ «Ἐκκλησίες»[37] , ὅπως τίς ὀνομάζουν, οἱ Θεολογικές Σχολές[38]  καί οἱ Θεολόγοι[39]  φορεῖς αὐτῶν τῶν ἰδεῶν. Εἴμαστε μάρτυρες αὐτῆς τῆς πρώτης ὀργανωμένης ἐπιχείρησης ἐπιβολῆς αὐτῶν τῶν σχεδίων στό χῶρο τῆς Ἐκπαίδευσης μέσω τῶν ΝΠΣ, καθώς καί τῆς καπηλείας[40]  τῶν πιό ἁγνῶν αἰτημάτων τοῦ ἀνθρώπου γιά ἀγάπη, εἰρήνη, αὐτογνωσία, ἰσοτιμία, πρόοδο, συναδέλφωση τῶν λαῶν, προκειμένου νά καλύψουν αὐτή τήν ἐπιβολή. Δυστυχῶς, κάποιοι ἐκπαιδευτικοί, πιθανόν, μή ἔχοντας ὑπ’ ὄψιν ὄλον αὐτόν τόν πισώπλατο διαθρησκειακό καί ἀποκρυφιστικό σχεδιασμό, ἔχουν σαγηνευτεῖ καί, παρά τόν ἀψευδῆ λόγο τοῦ Κυρίου[41] , ἔχουν πιστέψει, πώς ἡ εἰρήνη καί ἡ συναδέλφωση τῶν λαῶν θά προέλθει ἀπό τήν ἀπάλειψη τῶν διαφορῶν τοῦ Χριστιανισμοῦ καί τῶν θρησκειῶν, ὁπότε ἐργάζονται γιά τό σκοπό αὐτό. Πρῶτος καρπός τούς τό ΝΠΣ τοῦ 2011[42] στά θρησκευτικά Δημοτικοῦ καί Γυμνασίου. Τήν ἀποδοχή του ταύτισαν μέ τήν πρόοδο, τήν δέ ἀπόρριψή του μέ τήν συντήρηση καί τήν ὀπισθοδρόμηση. Ἡ ἀντίληψη αὐτή εἶναι αὐθαίρετη, μέ βάση τή συνολική ἔρευνα γιά τά ΝΠΣ, μέ βάση τή διδασκαλία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, τή θέλησή της γιά χωριστῆ ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστιανισμοῦ ἀπό τίς θρησκεῖες, καθώς καί μέ βάση τίς πρόσφατες ἀκυρωτικές ἀποφάσεις τοῦ ΣτΈ.

Ἐκ τῶν ἀνωτέρω προκύπτει ὅτι ἄν οἱ Θεολόγοι δέν εἴμαστε συνειδητοποιημένοι στήν ἀποστολή μας, ξεπερνώντας τά περιχαρακωμένα ἰδεοληπτικά στερεότυπα «προοδευτικὀς», «συντηρητικός», «ὀπισθοδρομικός»,  πολύ σύντομα θά ὁδηγηθοῦμε στό νά ὑπηρετοῦμε τούς σκοπούς τῆς Νέας Ἐποχῆς, μέ κυρίαρχο τήν πνευματική ὁμογενοποίηση τοῦ κόσμου. Εἶναι τραγικό, ἐκεῖνοι πού μεταφέρουν τό σταυροαναστάσιμο μήνυμα τῆς ἐν Χριστῷ ἀπελευθέρωσης ἀπό τά δεσμά τῆς πολύμορφης δουλείας τῆς ἁμαρτίας, νά ὑπηρετήσουν καί, ἐν τέλει, νά ὑποταχθοῦν στό σκοτεινότερο σύστημα παγίδευσης καί δουλοποίησης τῶν ἀνθρώπων.

Εἶναι σημαντικό ἐμεῖς οἱ Θεολόγοι νά ἀνασυντάξουμε τίς πνευματικές, τίς σωματικές καί τίς ἐπιστημονικές μας δυνάμεις, σεβόμενοι πρωταρχικά τήν ὀρθόδοξη πίστη μας καί ἔπειτα τόν Ὅρκο πού δώσαμε κατά τήν ἀπονομή τοῦ πτυχίου ἤ τοῦ διδακτορικοῦ Θεολογίας. Δυναμικά καί σταθερά[43] , νά δράσουμε, σύν Θεῷ, πρός κάθε κατεύθυνση, μέ κάθε μέσον, πνευματικό καί ὑλικό, ἀφοῦ ἱεραρχήσουμε τίς προτεραιότητές μας, ἐπικεντρωμένοι στή διαφύλαξη  τῆς Ὀρθόδοξης φυσιογνωμίας τοῦ ΜτΘ, πού τό καθιστά μοναδικό στήν ἀγωγή τῶν Ὀρθόδοξων μαθητῶν.

Ὡς γνωστόν, τό ΜτΘ δέν ὁρίζεται μόνο ἀπό τούς νόμους καί τά Προγράμματα τῆς Πολιτείας, ἀλλά ἐμφορεῖται καί ἀπό τούς θεϊκούς νόμους. Ἄν ρίχνουμε τό βάρος τῆς διδασκαλίας, κυρίως ἤ ἀποκλειστικά, στά ὅποια Προγράμματα, ἄν δέ στηρίζουμε τή διδασκαλία μας στόν ἀγώνα γιά τόν προσωπικό ἁγιασμό μας, ἄν δέν παραπέμπουμε τούς μαθητές μας στή Θεία Λειτουργία, στή μυστηριακή ζωή καί στή ζωή τῶν ἁγίων, ἔχουμε πάρει λανθασμένη πορεία[44] . Εἶναι δυνατόν νά μιλᾶμε γιά τόν Χριστό, χωρίς σύνδεση μαζί του; Δυστυχῶς, τά ἐνδιαφέροντα τῶν ΝΠΣ ἀφοροῦν στίς θρησκεῖες, στήν πολυπολιτισμικότητα, στήν ἑτερότητα, στά σεμινάρια γιά τίς καλές πρακτικές καί στά Προγράμματα ΕΣΠΑ. Εἶναι ἀνάγκη, ὅμως, νά γνωρίζουμε ὅλοι μας ὅτι στόχος τους εἶναι ἡ μετάβαση ὅλων τῶν θρησκευομένων, ἀνεξαρτήτως προελεύσεως, σέ μία ἐκκοσμικευμένη διαθρησκειακή πνευματικότητα, πού δέν θά σχετίζεται μέ κανένα Θεό καί καμιά συγκεκριμένη πίστη, ἀλλά μόνον μέ ἕνα ὑποκατάστατο τῶν πίστεων καί τῶν θρησκειῶν πού εἶναι ἡ πανθρησκεία. Ἐπιπλέον, ἡ ἀπώλεια τῆς Ὀρθόδοξης πνευματικότητας ἰσοδυναμεῖ μέ πλήρη ἀλλοτρίωση τῶν μαθητῶν[45] . Ὁ ἐκσυγχρονισμός τῶν μέσων διδασκαλίας εἶναι ἀπαραίτητος. Ὅμως, μήν προσδοκοῦμε νά ἀναβαθμίσουμε τό μάθημά μας μόνο μ’ αὐτόν, διότι στό ΜτΘ ἐνεργεῖ πρώτιστα ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ καί χωρίς αὐτήν, ὁ ἐκσυγχρονισμός δέν προσφέρει κάτι τό οὐσιαστικό.

Ἀναφορικά μέ τά βιβλία τῶν Θρησκευτικῶν, εἶναι ἀπαράδεκτο νά δημιουργοῦν πλήρη σύγχυση στούς μαθητές, διδάσκοντας συγκρητισμικές γνώσεις. Εἶναι ἐπίσης ἀπαράδεκτο, οἱ μαθητές νά μήν ἀποκτοῦν σαφῆ καί ὁλοκληρωμένη εἰκόνα, γιά ἐκεῖνο πού ἀποκαλύπτει ὁ Ἰησοῦς Χριστός γιά τόν ἑαυτό Του, ἐνῶ μαθαίνουν μέ πλεῖστες ἐξηγήσεις τίς ἀπόψεις κάθε, φιλοσόφου, καί κάθε ἀμφισβητία, πού βεβαίως ὡς πρόσωπα εἶναι σεβαστά, ἀλλά δέν εἶναι ἰσότιμα μέ τόν Ἀρχηγό τῆς πίστεώς τους. Εἶναι ἀνάγκη νά ἀποπεμφθοῦν καί τά νέα ΝΠΣ καί οἱ Φάκελοί τους. Ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό Προγράμματα καί ἐγχειρίδια, πού θά προσφέρουν, μέ ἁπλό, ξεκάθαρο καί ἐκσυγχρονισμένο τρόπο στούς Ὀρθόδοξους μαθητές, τήν Ὀρθόδοξη Παράδοση καί τόν πολιτισμό μας. Ἀκολούθως, σέ χωριστές ἑνότητες, νά ἀναφέρουν τά θρησκεύματα. Κι αὐτό, γιά νά μήν ὁδηγοῦνται οἱ μαθητές στή σύγχυση καί στό συγκρητισμό. Στά ἀνωτέρω νά προσθέσουμε τήν ἀναγκαιότητα συνεχοῦς ἐπιμόρφωσης τῶν Θεολόγων, οἱ ὁποῖοι θά πρέπει νά ἐξοικειωθοῦν πλήρως μέ τή χρήση τῆς νέας τεχνολογίας καί τόν συνδυασμό της μέ τήν ὀρθόδοξη διδασκαλία.

Τέλος, τά ΝΠΣ ἔφεραν στήν ἐπιφάνεια τήν τακτική της ἀποσπασματικῆς χρήσης τῆς Καινῆς Διαθήκης, μέ σκοπό νά καταφανεῖ πώς συμφωνεῖ μέ τίς πανθρησκειακές ἰδέες τους[46] . Ἀπίστευτο, ἀλλά ἀληθινό. Σατανική ἐπινόηση στή μέχρι σήμερα ἱστορία τοῦ ΜτΘ.

Ἡ Νέα Ἐποχή καί ὅσοι ἐργάζονται γι’ αὐτήν, ἀκάθεκτοι προχωροῦν συστηματικά στά ἑπόμενα βήματα. Οἱ Ὀρθόδοξοι Θεολόγοι, ἄν θέλουν νά εἶναι Θεολόγοι, πρέπει νά μείνουν ἀπολύτως συνταυτισμένοι μέ τόν πρῶτο Θεολόγο, τό Θεό-Λόγο, τόν Ἰησοῦ Χριστό: «Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καί ὁ Λόγοςς ἦν πρός τόν Θεόν, καί Θεός ἦν ὁ Λόγος»[47] .  Μόνον Ἐκεῖνος μας γνωρίζει ἀξιόπιστα, ποιός εἶναι ὁ Θεός: «Θεόν οὐδείς ἑώρακε πώποτε· ὁ μονογενής υἱός ὁ ὤν εἰς τόν κόλπον τοῦ πατρός, ἐκεῖνος ἐξηγήσατο»[48] .  Γιατί ἡ ζωή τοῦ Πατέρα εἶναι καί ζωή τοῦ Υἱοῦ[49] . Ἔτσι, ἐκεῖνος πού βλέπει τόν Χριστό, βλέπει τόν Θεό[50] . Ἡ κοινωνία μέ τόν Χριστό εἶναι κοινωνία μέ τόν Θεό[51] .

Ὅλη ἡ διδασκαλία καί ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας ἐπικεντρώνεται στή μοναδικότητα τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ: «αὐτό τό λιθάρι πού περιφρονήθηκε, αὐτό εἶναι ὁ ἀκρογωνιαῖος λίθος, ἡ βάση τῆς πίστης μας. Ἀπό κανέναν ἄλλο δέν μπορεῖ νά προέλθει ἡ σωτηρία οὔτε ὑπάρχει ἄλλο πρόσωπο κάτω ἀπό τόν οὐρανό δοσμένο στούς ἀνθρώπους, μέ τό ὁποῖο νά μποροῦμε νά σωθοῦμε»[52] . Ἐν Χριστῷ ὁ ἄνθρωπος γνωρίζει ποιός εἶναι ὁ Θεός[53] , ἐν Χριστῷ ἐλευθερώνεται ἀπό τήν ἁμαρτία[54] , ἐν Χριστῷ γίνεται ἀληθινά κοινωνικός, ἐν Χριστῷ ἀποκαθίσταται ἡ ἀνισότητα καί καταργοῦνται οἱ διακρίσεις μεταξύ τῶν ἀνθρώπων[55] , ἐν Χριστῷ καταξιώνεται αἰωνίως, νά γίνει κοινωνός, κατά χάριν, τῆς θείας Ζωῆς[56] .

Ὁ Χριστός εἶναι τό πᾶν. Ἀκριβῶς γι’ αὐτόν τόν λόγο ἡ Καινή Διαθήκη ἐπισημαίνει τήν ἀνάγκη τοῦ ἀπόλυτου ἐναρμονισμοῦ [57] τῆς ζωῆς τοῦ χριστιανοῦ, πόσο μᾶλλον τοῦ Θεολόγου, μέ τή ζωή τοῦ Χριστοῦ: «Νά εἶστε ριζωμένοι καί νά χτίσετε τή ζωή σας πάνω του. Νά γίνεστε ὅλο καί πιό σταθεροί στήν πίστη σας,  ὅπως τή διδαχτήκατε, καί νά προοδεύσετε σ’ αὐτήν, εὐχαριστώντας τόν Θεό. Προσέχετε καλά, μή σᾶς ἐξαπατήσει κανείς μέ τούς ἀπατηλούς καί κούφιους συλλογισμούς τῆς ἀνθρώπινης σοφίας, οἱ ὁποῖοι στηρίζονται σέ ἀνθρώπινες παραδόσεις[58]  καί σέ μία λαθεμένη πίστη προσανατολισμένη πρός τά στοιχεῖα τοῦ κόσμου καί ὄχι στή διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ. Γιατί μόνο στόν Χριστό κατοικεῖ σωματικά ὅλη ἡ Θεότητα. Μόνο αὐτός μπορεῖ νά μᾶς δώσει τήν πληρότητα τῆς ζωῆς, αὐτός πού εἶναι κύριος κάθε ἀρχῆς κι ἐξουσίας»[59] .

Τήν τέλεια ἐφαρμογή τῶν παραπάνω λόγων διαπιστώνουμε στή ζωή τῶν ἁγίων. Ἡ ἀναφορά τους εἶναι τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Μέ Αὐτόν νίκησαν. Τίποτε δέν ὑπῆρχε (καί δέν ὑπάρχει) πολυτιμότερο ἀπό τόν Χριστό. Κανένα πρόσωπο, καμία δόξα, καμία ἐξουσία, οὔτε ἡ ἴδια ἡ ζωή τούς χωρίς Ἐκεῖνον [60], ἀκόμη κι ἄν αὐτό σήμαινε φρικτά μαρτύρια, ὅπως περιγράφει χαρακτηριστικά τό προσόμοιο, σέ ἦχο δ΄:

«Ὀφθαλμούς ἐκκεντούμενοι, καί δακτύλους κοπτόμενοι, καί πλευράς ξεόμενοι, καί κρεμάμενοι, καί τά ὀστᾶ συντριβόμενοι, καί ξίφει τεμνόμενοι, μεληδόν καί κεφαλήν, τοῦ δολίου συντρίψαντες, οὐκ ἠρνήσασθε, τόν Σωτήρα τῶν ὅλων, οὐ ξοάνοις, ἐπεθύσατε ἀλόγως, Μεγαλομάρτυρες ἔνδοξοι».

Τά μαρτύρια τῶν ἁγίων εἶναι τά στεφάνια τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ὡς Σῶμα Χριστοῦ προσφέρει στόν κόσμο τούς ἁγίους, διαχρονικά σέ κάθε ἐποχή, ὅπως στίς μέρες μας τόν ἅγιο Πορφύριο, τόν ἅγιο Παΐσιο, τόν ἅγιο Ἰάκωβο, τόν ἅγιο Ἀμφιλόχιο... Ἡ πορεία της στόν κόσμο εἶναι μαρτυρική καί ἀναστάσιμη, γιατί ταυτίζεται ἀπόλυτα μέ τόν Σταυρό καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Αὐτή τή ζωή προβάλλει[61]  στόν κόσμο, μολονότι, τό φρόνημά του δέν τοῦ ἐπιτρέπει πάντα νά τήν ἀντιληφθεῖ. Αὐτή τή ζωή καλούμαστε, ὡς χριστιανοί καί δή Θεολόγοι, νά ζοῦμε, νά διδάσκουμε καί νά προβάλλουμε. Καμιά ἄλλη διδασκαλία καί καμιά ἄλλη ζωή δέν μπορεῖ νά ἐξισωθεῖ ἤ νά συγκριθεῖ μέ τή διδασκαλία καί τή ζωή τοῦ Χριστοῦ.

Τό «ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγώ ἅγιος εἰμί»[62]   εἶναι ἡ ζωή καί ὁ τελικός στόχος τῆς Ἐκκλησίας καί ὁ χριστιανός εἶναι ἀνάγκη νά πορευτεῖ, μέ βάση τή ζωή τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ὁ μόνος κατά φύσιν ἅγιος. Αὐτή ἡ διάκριση εἶναι ἡ οὐσιαστική διαφορά τῶν ἁγίων ἀπό τούς καλούς ἀνθρώπους καί τά πρότυπά τους[63] .

Εἶναι ἀπαράδεκτη ἡ θέση πού συχνά διατυπωνόταν ἀπό τούς εἰσηγητές τῶν ΝΠΣ ὅτι ἡ Ἐκκλησία νά διδάσκει τήν πίστη της στούς χριστιανούς ἐντός τοῦ ναοῦ, οἱ δέ Θεολόγοι νά διδάσκουν τά ΝΠΣ τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας στό σχολεῖο. Ἔτσι, ἔμμεσα, ὁμολογοῦσαν ὅτι αὐτά τά Προγράμματα προβάλλουν διδασκαλίες ἀντίθετες ἀπό τήν Ἁγία Γραφή. Φαίνεται ὁλοκάθαρα τό σκοτεινό σχέδιο ἅλωσης τοῦ ποιμνίου καί τῶν ἐργατῶν τῆς Ἐκκλησίας, πού ἐνῶ θά εἶναι μέλη της, θά ἐνστερνίζονται ἤ, ἀντίστοιχα, θά διδάσκουν τά ἀντίθετα πιστεύματα[64] , ἐκεῖνα τῆς Νέας Ἐποχῆς. Ὁ Χριστός, ὅμως, τονίζει πώς μόνον ἄν ἀποδεχόμαστε καί ἐφαρμόζουμε πιστά τόν λόγο Του, εἴμαστε ἀληθινά μαθητές Του[65] .

Αὐτός εἶναι ὁ εὐλογημένος ρόλος μας. Νά μείνουμε ἀσυμβίβαστοι μέ κάθε πανθρησκειακό συγκρητισμικό Πρόγραμμα, διότι ἐξοστρακίζει τόν Χριστό ἀπό τίς ψυχές τῶν παιδιῶν. Νά μείνουμε  προσηλωμένοι στόν μόνο Σωτήρα[66]  καί πρός αὐτόν[67] νά ἀνοίγουμε[68]  δρόμους γιά τούς μαθητές μας, ἄν θελήσουν νά Τόν γνωρίσουν καί νά ἑδραιωθοῦν σ’ Αὐτόν. Νά μή χαθεῖ ἡ πορεία τους σέ δρόμους ἀδιέξοδους, τραγικούς, καταστροφικούς. Ἄς κάνουμε τό αὐτονόητο καθῆκον μας ὡς Ὀρθόδοξοι Θεολόγοι καί ὁ Χριστός θά φροντίσει τά ὑπόλοιπα.

Ὁ Χριστός μας ζητᾶ νά εἴμαστε τό φῶς τοῦ κόσμου[69] , καθ’ ὁμοίωσιν μέ Ἐκεῖνον πού εἶναι τό ὄντως φῶς[70] .  Θά μᾶς κρίνουν οἱ ἐπιλογές μας, καί θά βρεθοῦμε ἀναπολόγητοι, ἐφόσον τό φῶς ἦρθε στόν κόσμο, ἐμεῖς ὅμως ἀγαπήσαμε περισσότερο τό σκοτάδι παρά τό φῶς, γιατί οἱ προθέσεις καί οἱ πράξεις μας ἦταν πονηρές[71] . Ἄς δώσουμε τήν Ὀρθόδοξη μαρτυρία καί ὁμολογία μας στή σύγχρονη ἐκπαίδευση καί ὅπου ἀλλοῦ κληθοῦμε[72] .

Μέ βάση τό Ὀρθόδοξο βίωμα, πορευτήκαμε τόσους αἰῶνες ἱστορίας καί πολιτισμοῦ στά γράμματα, στίς τέχνες στίς ἐπιστῆμες, μά πιότερο, πολιτισμοῦ στήν ψυχή. Αὐτός ὁ πολιτισμός, πού ἔρχεται καί ἐμπνέεται ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα, πρώτιστα σέβεται τήν ἑτερότητα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ[73]καί δέν τόν συγχέει μέ τόν ἄνθρωπο ἤ ἄλλο δημιούργημα, ἐν ἀντιθέσει μέ τά θρησκεύματα[74].        

Ἀπόρροια τοῦ σεβασμοῦ καί τῆς ἀγάπης πρός τόν Θεό εἶναι ὁ σεβασμός τῆς ἑτερότητας κάθε ἀνθρώπου καί ἡ θυσιαστική πρός αὐτόν ἀγάπη, ὡς παιδί τοῦ Θεοῦ. Κι αὐτό, ἀνεξάρτητα ἀπό τήν ἐθνική ἤ τή θρησκευτική του ταυτότητα, ἀκόμη καί ἄν πρόκειται γιά ἐχθρούς καί διῶκτες, σύμφωνα μέ τήν προτροπή τοῦ Χριστοῦ[75]  καί καθ’ ὁμοιότητα μέ Ἐκεῖνον[76] . Αὐτή εἶναι ἡ πνευματική μας παρακαταθήκη πού ἀντέχει στό χρόνο καί στή λαίλαπα τῆς ὅποιας Νέας Ἐποχῆς. Γιατί, τελικά, αὐτός πού ἔχει τόν παγκόσμιο ἔλεγχο δέν εἶναι ἡ Νέα Ἐποχή καί οἱ ἐργάτες της, ἀλλά «ὁ ὤν καί ὁ ἦν καί ὁ ἐρχόμενος, ὁ παντοκράτωρ»[77] , ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. «Ὅτι ἐξ αὐτοῦ καί δι’ αὐτοῦ καί εἰς αὐτόν τά πάντα· Αὐτῷ ἡ  δόξα εἰς τούς αἰῶνας·»[78] .

Εὐχαριστοῦμε θερμά τήν Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν γιά τήν πολύτιμη στήριξη τοῦ ἀγώνα τῆς ΠΕΘ, μέ σειρά ἐκδηλώσεων, ὅπως ἡ σημερινή πού σκοπό ἔχουν τήν ἐνημέρωση καί τήν εὐαισθητοποίηση τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ γιά τή διαφύλαξη τῆς Ὀρθόδοξης πολιτισμικῆς μας παράδοσης στό ΜτΘ.

(Ἑλένη Βασσάλου, Θεολόγος, ὑπεύθυνη τοῦ Γραφείου ἐπί τῶν αἱρέσεων τῆς ΠΕΘ[79] ).   

---

[1]   Με την πρώτη εγκύκλιο για τις απαλλαγές (91109/Γ2/10-07-2008) ξεκίνησε ο αγώνας για το μάθημα των Θρησκευτικών και συνεχίζεται αμείωτος μέχρι σήμερα (14-9-2018). 

[2]  Με βάση αυτήν την ιστορική απόφαση, το ΜτΘ πρέπει να διδάσκεται σύμφωνα με τα δόγματα της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Η παρακολούθησή του είναι υποχρεωτική για τους Ορθόδοξους μαθητές και προαιρετική για τους ετερόδοξους,  ετερόθρησκους και άθεους, οι οποίοι διατηρούν το δικαίωμα της απαλλαγής από αυτό. Η απόφαση   επισημαίνει την υποχρέωση της Πολιτείας να καταρτίζει προγράμματα διδασκαλίας σύμφωνα με την Ορθόδοξη διδασκαλία, το δε μάθημα να διδάσκεται επί ικανόν αριθμό ωρών εβδομαδιαίως, όπως προέβλεπαν, επίσης, οι αποφάσεις του ΣτΕ 3556/ 1995 και ΣτΕ 2176/ 1998.  

[3] Το Συμβούλιο της Επικρατείας, με τις μνημειώδεις αποφάσεις του 660/2018 και 926/2018, ακύρωσε τα Προγράμματα Σπουδών, επειδή έρχονται σε ριζική αντίθεση προς τις συνταγματικές διατάξεις που αφορούν στην ανάπτυξη της Ορθόδοξης συνείδησης των Ορθόδοξων μαθητών, στο απαραβίαστο της ελευθερίας της θρησκευτικής τους συνείδησης, καθώς και προς τη συνταγματικά κατοχυρωμένη αρχή της ισότητος. Το ΣτΕ δέχτηκε ότι τα ΝΠΣ κλονίζουν την Ορθόδοξη χριστιανική συνείδηση, αντί να την ενισχύουν, δημιουργούν σύγχυση και επεμβαίνουν στον ευαίσθητο ψυχικό κόσμο των μαθητών, με κίνδυνο να τους εκτρέψει από την Ορθόδοξη χριστιανική τους συνείδηση.

[4] Πρόγραμμα Σπουδών (ΠΣ) 2011, σελ. 12. ΠΣ, 2014, σελ. 13: «ομολογιακής μονοφωνίας». Το ίδιο στο ΦΕΚ 2920, τ. β΄ 13-9-2016 (ΠΣ, 2016),σελ. 30860. Οδηγός Εκπαιδευτικού (ΟΔ.ΕΚΠ) 2011, σελ. 22, 25, 27, 36.  ΟΔ.ΕΚΠ, 2014, σελ. 31, 34, 36.

[5] ΠΣ, 2011, σελ. 10. Όπως αναγράφεται στο εξώφυλλο του ΝΠΣ, η συγγραφή του έγινε με το Πρόγραμμα ΕΣΠΑ του 2007, δηλαδή τον επόμενο χρόνο αφότου ολοκληρώθηκε η συγγραφή των βιβλίων για το Δημοτικό και το Γυμνάσιο του Αναλυτικού Προγράμματος (2006).

[6]   Βασσάλου Ελένης, «Το Πρόγραμμα του “Παγκοσμίου Δικτύου Θρησκειών για Παιδιά” (GNRC ) της Arigatou ως πρότυπο των ελληνικών Προγραμμάτων Σπουδών για τα Θρησκευτικά»

   http://aktines.blogspot.com/2016/09/gnrc-arigatou.html

   http://www.petheol.gr/nea/earigatoukaitoprogrammaspoudonstathreskeutika

[7] Τον Ιουδαϊσμό, το Ισλάμ, τον Ινδουισμό, το Βουδισμό, τον Ταοϊσμό και τις διδασκαλίες του Κομφούκιου

[8] Φρικτή η προσβολή του προσώπου του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, από το Υπουργείο Παιδείας και τους συνεργάτες του. Ταύτισαν τον μόνο Θεάνθρωπο με κοινούς ανθρώπους, όταν, ως γνωστόν, ουδέποτε διαχωρίστηκε στο πρόσωπο του Χριστού η ανθρώπινη φύση από την θεϊκή, είτε θαυματουργούσε, είτε έπασχε. Δίνοντας προτεραιότητα στην διαθρησκειακή ιδεολογία της Arigatou, δεν σεβάστηκαν Εκείνον που σεβάστηκε και δόξασε ακόμη και η άψυχη ύλη - στη Βάπτιση «ὁ Ἰορδάνης ἐστράφη εἰς τὰ ὀπίσω θεασάμενος τὸ πῦρ τῆς Θεότητος, σωματικῶς κατερχόμενον, καὶ εἰσερχόμενον ἐπ’ αὐτὸν» (Σωφρονίου, Θεοφάνεια), Εκείνον, που στο θείο Πάθος Του ο ήλιος εκρύβη (Ματθ. 27, 45), «ἡ γῆ ἐσείσθη καὶ αἱ πέτραι ἐσχίσθησαν» (Ματθ. 27, 51), Εκείνον, που από άφατη αγαθότητα ενανθρώπησε και παρέδωσε το πανάγιο και ζωηφόρο Σώμα του στον Σταυρό και στον Τάφο για τη σωτηρία όλου του κόσμου.

[9] Ο λόγος όμως της Καινής Διαθήκης είναι σαφής: Α΄ Κορ. 3, 11 «θεμέλιον γὰρ ἄλλον οὐδεὶς δύναται θεῖναι παρὰ τὸν κείμενον, ὅς ἐστιν ᾿Ιησοῦς Χριστός».

[10]  ΠΣ, 2011, σελ. 48. ΠΣ, 2014, σελ. 68-69. ΠΣ, 2016, σελ. 30888-30889, 30899-30900.                     

[11]  ΠΣ, 2011, σελ. 44, 49. ΠΣ, 2014, σελ. 62, 70-71. ΠΣ, 2016, σελ. 30893, 30901.          

[12]  ΠΣ, 2011, σελ. 50. ΠΣ, 2014, σελ. 72-73. ΠΣ, 2016, σελ. 30902-30903.                       

[13] Ενώ το ΝΠΣ επιστρατεύει προφάσεις για να δικαιολογήσει την τοποθέτηση του Χριστιανισμού στην ίδια κατηγορία με τις θρησκείες και του αγίου Πορφυρίου με το Δαλάι Λάμα, ο άγιος Πορφύριος είχε ήδη αποκαλύψει τους λόγους για τους οποίους γίνεται αυτό, στη συνέντευξη με τίτλο «Θα γίνει μία θρησκεία»: «Σας εύχομαι ο Θεός να σας δώσει φώτιση να καταλάβετε, ότι δεν είναι, δεν έχει σχέση η θρησκεία μας, η Ορθοδοξία, με άλλες θρησκείες. Έλα όμως που όλος ο κόσμος, διάφορες νοοτροπίες, διάφοροι άνθρωποι και μεγάλοι, που ούτε καν πιστεύουν ότι υπάρχει Θεός, έχουν γνώμη ότι δεν πρέπει να υπάρχουν πολλές θρησκείες, διότι διχάζουν τους ανθρώπους και τους φέρνουν σε έχθρα. Και όλοι φροντίζουν, μικροί μεγάλοι και κράτη και ολόκληρες αυτές, να γίνει μια θρησκεία. Και θα γίνει μ' έναν τρόπο τέτοιο: ότι όλες οι θρησκείες είναι το ίδιο. Θα φτιάξουν μια νέα θρησκεία. Αυτό το κάνουν οι Σιωνιστές και εργάζονται πολύ γι' αυτό το πράγμα».https: // www.youtube.com/watch?v=CHfM2n_22CA

[14]  ΠΣ, 2011, σελ. 57, 91.  ΠΣ, 2014, σελ. 61, 142.  ΠΣ, 2016, σελ. 30891-30892, 30962-30963.                            

[15]  ΠΣ, 2011, σελ. 57, 91.  ΠΣ, 2014, σελ. 61, 142.  ΠΣ, 2016, σελ. 30891-30892, 30962-30963.                            

[16] Ενδεικτικά: ΠΣ, 2011, σελ. 31-32, 72. ΠΣ, 2014, σελ. 38-40,113. ΠΣ, 2016, σελ. 30871-30873, 30946-30947, 30935.                     

[17] «Οι θέσεις της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων (ΠΕΘ) για το νέο Πρόγραμμα  Σπουδών  του μαθήματος των Θρησκευτικών», σελ. 6-8.    https://www.impantokratoros.gr/E97F520C.el.aspx

[18]  Ο θρησκευτικός συμφυρμός εξιδανικεύεται από το ΠΣ ως «διευρυμένη θεώρηση της θρησκευτικής γνώσης», ΠΣ,  2011, σελ. 17. ΠΣ, 2014, σελ. 12: «διευρυμένη γνώση “γύρω από τις θρησκείες” αλλά και τις θρησκευτικές και μη θρησκευτικές κοσμοθεωρήσεις που νοηματοδοτούν τον ανθρώπινο βίο». Το ίδιο στο ΠΣ, 2016, σελ. 307860.

[19]  ΠΣ, 2011, σελ. 16,17. ΠΣ, 2014, σελ. 17. ΠΣ, 2016, σελ. 30861.

[20]  ΠΣ, 2011, σελ. 9, 17.

[21]  ΠΣ, 2011, σελ. 16.

[22] ΟΔ.ΕΚΠ, 2011, σελ. 70-73. ΟΔ.ΕΚΠ, 2014, σελ. 89-95. ΟΔ.ΕΚΠ, 2016, όπου, ενώ αναρτάται το εξώφυλλο 2016 δεν υπάρχει το περιεχόμενο, αλλά μόνο εκείνο του 2014, όταν έχει δηλωθεί πως αναθεωρήθηκε.

[23]  Α΄ Κορ. 11,14-15 «καὶ οὐ θαυμαστόν· αὐτὸς γὰρ ὁ σατανᾶς μετασχηματίζεται εἰς ἄγγελον φωτός. οὐ μέγα οὖν εἰ καὶ οἱ διάκονοι αὐτοῦ μετασχηματίζονται ὡς διάκονοι δικαιοσύνης, ὧν τὸ τέλος ἔσται κατὰ τὰ ἔργα αὐτῶν».

[24] Περιληπτική Έκθεση της Συγκριτικής Μελέτης των Προγραμμάτων Σπουδών για τα Θρησκευτικά των κ.κ. Γαβρόγλου – Φίλη  http://www.petheol.gr/nea/anartesechoristitlo-5

Συγκριτική μελέτη των Προγραμμάτων Σπουδών των Θρησκευτικών των κ.κ. Γαβρόγλου και Φίλη

http://www.petheol.gr/nea/synkritikemeletegiataprogrammataspoudontonthreskeutikontonkkgabrogloukaiphile

Η απόφαση ΣτΕ 660/2018, η Υ.Α. Φίλη και η Υ.Α. Γαβρόγλου για τα Θρησκευτικά – Συγκριτική μελέτη

http://thriskeftika.blogspot.com/2018/03/6602018_29.html#more

Αυτό επισημαίνει και τούτη η εισήγηση. Όσες δε παραπομπές των υποσημειώσεων αφορούν στο ΝΠΣ αναφέρονται και στις τρεις εκδόσεις του, για να δειχτεί η μεταξύ τους, σχεδόν απόλυτη, συμφωνία.

[25]  ΟΔ.ΕΚΠ, 2011, σελ. 37-38, 84-85, 89-90.    ΟΔ.ΕΚΠ, 2014, σελ. 45-46, 54-55, 65, 98.

   Για παράδειγμα: «Ο εκπαιδευτικός θα πρέπει να σχεδιάσει και να οργανώσει δημιουργικές δραστηριότητες και στρατηγικές διαλόγου, που δίνουν την ευκαιρία στους μαθητές να εκφραστούν προσωπικά, να τολμήσουν να κινηθούν προς τον άλλον χωρίς προκαταλήψεις και να εξετάσουν διαφορετικές ιδέες και εκδοχές για την αλήθεια». ΟΔ.ΕΚΠ, 2014, σελ. 98.

[26]Προφανώς δεν ευθύνονται οι βιωματικές μέθοδοι, αλλά η προσάρτηση σ’ αυτές των πολυθρησκειακών πρακτικών.

[27] Η επιχείρηση κλονισμού ή μεταβολής της ορθόδοξης χριστιανικής συνειδήσεως των μαθητών έχει τη νομική της διάσταση, σύμφωνα δε με την απόφαση ΣτΕ 660/2018, σελ.13, «θα συνιστούσε μορφή ομαδικού προσηλυτισμού ιδιαιτέρως σοβαρή». Επιπλέον όμως, έχει επίσης και τη διάσταση της ασύλληπτης ηθικής και πνευματικής ευθύνης των Θεολόγων ενώπιον του Θεού, διότι με τη διδασκαλία των ΝΠΣ απομακρύνουν συστηματικά και μαζικά τους μαθητές  από την πίστη τους, ως μέλη της Ορθόδοξης Εκκλησίας, βαπτισμένα εν Αγίω Πνεύματι. Έτσι, θα συμβεί το ανήκουστο, άλλοι να αφήνουν ανέσεις, οικογένεια και πατρίδα προκειμένου, με κίνδυνο της ζωής τους, να γνωρίσουν τον Χριστό στις χώρες της Εξωτερικής Ιεραποστολής, οι δε Θεολόγοι στην Ελλάδα να πράττουν το ακριβώς αντίθετο έργο στον Τόπο τους, υπηρετώντας τις ιδεοληψίες εκείνων που επιβάλλουν τα ΝΠΣ.

[28] Αρ. Πρωτ. Δ2/164306/ 03-10-2017. Αρ. Πρωτ. Δ2/177291/ 20-10-2017.

[29]  Χρησιμοποιείται στις διδακτικές δραστηριότητες και εργασίες μέσα στην τάξη, προκειμένου οι μαθητές να κατακτήσουν τα «Προσδοκώμενα Μαθησιακά Αποτελέσματα», που προσδιορίζονται σε κάθε θεματική ενότητα των ΝΠΣ. Η χρήση των Φακέλων είναι καθαρά βοηθητική. Στοχεύουν αποκλειστικά στην εμπέδωση της γνώσης που προσφέρουν τα ΝΠΣ. Ανάλογα συμβαίνει και με τις εργασίες των μαθητών. Αποκλειστικός στόχος η εφαρμογή των ΝΠΣ.

[30]  http://dide.ira.sch.gr/symvoyloi/170626145051sym170626.doc

http://theologoi-kritis.sch.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=1060:2017-12-07-14-14-08&catid=59:2008-12-26-13-06-18&Itemid=53

[31] Vivekananda, απόσπασμα ομιλίας που εκφώνησε στο Α΄ Κοινοβούλιο των Θρησκειών του Κόσμου, Σικάγο, 1893: «Αν κάποιος από αυτό το ακροατήριο ελπίζει ότι αυτή η ενότητα θα έρθει με το θρίαμβο μιας οποιασδήποτε θρησκείας και τον αφανισμό των άλλων, σ' αυτόν δεν έχω παρά να πω: Αδερφέ μου οι ελπίδες σου θα διαψευσθούν. Μήπως επιθυμώ οι χριστιανοί να γίνουν ινδουιστές; Προς Θεού! Μήπως επιθυμώ οι ινδουιστές ή οι βουδιστές να γίνουν χριστιανοί; Προς Θεού! ... Οι χριστιανοί δεν πρέπει να γίνουν ινδουιστές, ούτε βουδιστές ούτε και αυτοί να γίνουν χριστιανοί. Αλλά, κάθε θρησκεία θα πρέπει να αφομοιώσει το πνεύμα των άλλων θρησκειών, διατηρώντας ωστόσο τις ιδιαιτερότητές της, προκειμένου να αναπτυχθεί σύμφωνα με τους δικούς της νόμους».

  Μοναχού Αρσενίου Βλιαγκόφτη, Το Πανθρησκειακό όραμα (εφιάλτης) της Νέας Εποχής, περ. ΔΙΑΛΟΓΟΣ, τ. 15, σελ. 10, 1999.

[32]  https://en.wikipedia.org/wiki/World_Parliament_of_Religions             

https://ethicseducationforchildren.org/en/who-we-are/interfaith-council

[33]  Vivekananda, ό.π.: «Αν μια θρησκεία είναι αληθινή, τότε και όλες οι άλλες είναι αληθινές. Έτσι η ινδουιστική πίστη είναι δική σας όσο και δική μου. Εμείς οι Ινδουιστές, όχι απλώς ανεχόμαστε, αλλά ενωνόμαστε με κάθε θρησκεία, προσευχόμενοι στο τζαμί του Μωαμεθανού, λατρεύοντας μπροστά στη φωτιά του Ζωροάστρη, και γονατίζοντας στο σταυρό του Χριστιανού. Ξέρουμε ότι όλες οι θρησκείες, εξίσου, από τον χαμηλότερο φετιχισμό μέχρι την υψηλότερη απολυτότητα, δεν είναι άλλο παρά πολλές προσπάθειες της ανθρώπινης ψυχής ν’ αρπάξει και να συνειδητοποιήσει το Άπειρο. Έτσι μαζεύουμε όλα αυτά τα λουλούδια και, δένοντάς τα μαζί με το σχοινί της αγάπης, τα κάνουμε ένα θαυμάσιο μπουκέτο λατρείας». Ιερομόναχου Seraphim Rose, Η Ορθοδοξία και η θρησκεία του μέλλοντος, εκδ. Εγρήγορση, σελ. 48.

[34] Ό.π. σελ. 224: «Ο Θεός δεν είναι όπως Τον παρουσίασαν· η σωτηρία δεν επιτυγχάνεται όπως διδάσκουν αι Εκκλησίαι· ο άνθρωπος δεν είναι ο άθλιος αμαρτωλός, όπως η Εκκλησία τον αναγκάζει να πιστεύει…».  Ό.π. σελ. 226: «εις την νέαν γενεάν στηρίζεται η ελπίς – η ελπίς αποκηρύξεως του ό,τι είναι παλαιόν και ανεπιθύμητον… Η συντριβή των βασιλείων, η καταστροφή του παλαιού πολιτισμού, το ναυάγιον των εκκλησιαστικών οργανώσεων και η κατάπτωσις των αρχαίων αξιών και των τύπων αποτελούν τεράστιον ενεργητικόν, εάν το χειρισθώμεν καλώς».

  Ό.π. σελ.227: «ο άνθρωπος μπορεί να πλησιάσῃ τον Θεόν, όχι με την μεσολάβησιν, την άφεσιν των αμαρτιών και το έργο της μεσιτεύσεως οιουδήποτε ιερέως ή ανθρώπου της Εκκλησίας, αλλά με το δικαίωμα της εμφύτου θεότητός του… Αι Εκκλησίαι της Δύσεως είναι ανάγκη ν’ αντιληφθούν ότι βασικώς μία μόνον Εκκλησία υπάρχει αυτή όμως δεν είναι ανάγκη να είναι το ορθόδοξον Χριστιανικόν ίδρυμα. Ο Θεός εργάζεται κατά πολλούς τρόπους, διά πολλών πίστεων και πολλών θρησκευτικών παραγόντων· διά της ενώσεώς των η πληρότης της αλήθειας θ’ αποκαλυφθῇ».

Ό.π. σελ. 228-229: «Η ανθρωπότης διαπιστώνει την ανάγκην δια μίαν περισσότερον ζωτικήν προσέγγισιν προς τον Θεόν και μάλιστα προσέγγισιν, προσφερομένην με περισσοτέραν νοημοσύνην. Οι άνθρωποι έχουν βαρυνθῆ πλέον τας διαφοράς των διδασκαλιών, και των δογμάτων και τας διενέξεις· η μελέτη της Συγκριτικής Θρησκείας απέδειξεν ότι αι θεμελιώδεις εις κάθε θρησκείαν αλήθειαι είναι αι ίδιαι. Εξ’ αιτίας της τοιαύτης καθολικότητος προκαλούν παντού αναγνώρισιν και ανταπόκρισιν εκ μέρους όλων των ανθρώπων».

Ό.π. σελ. 229: «της Νέας Παγκοσμίου Θρησκείας το οικοδόμημα το ανεγείρουν αι διιστάμεναι ομάδες εντός των καθιδρυμένων Εκκλησιών, αι πολυάριθμοι εις όλον τον κόσμον ομάδες, αι οποίαι παρουσιάζουν την περί του ενοικούντος Θεού ιδέαν, έστω και αν αυτό γίνεται με ελατήρια ιδιοτελή και μίαν νοσηράν έμφασιν επί των δυνάμεων του ενοικούντος θείου, όπως χορηγῇ τέλειαν υγείαν, αφθονίαν χρήματος, σταθεράν επιτυχίαν εις τας υποθέσεις και αδιάκοπον δημοτικότητα! … Η περί του ενυπάρχοντος Θεού και του εις έκαστον ανθρώπινον ον ενοικούντος θείου ιδέα μετεδόθη εις τας συνειδήσεις του απανταχού κοινού. Πρόκειται περί σημαντικής και κατά θείον τρόπον αποκρυφιστικής δράσεως».

[35]  Ό.π. σελ.186: «Φαίνεται ως ουσιώδες… να απομονώσωμεν τας αληθείας εκείνας, που είναι ουσιώδεις δια την πρόοδον και την φώτισιν του ανθρώπου και να εξαλείψωμεν τας αληθείας εκείνας, που είναι επιδεκτικαί αμφισβητήσεως και ασήμαντοι·  είναι επίσης ανάγκη να καθορίσωμεν τον δρόμο της σωτηρίας που πρέπει ν’ ακολουθήσουν αι Εκκλησίαι».

Ό.π. σελ. 236: «Προς το παρόν, η Χριστιανική θρησκεία έχει τας μεγάλας εορτάς της, οι Βουδδισταί τηρούν την ιδικήν των ιδιαιτέραν σειράν πνευματικών γεγονότων και οι Ινδοί έχουν ομοίως ένα άλλον κατάλογον αγίων ημερών, καθώς επίσης και οι Μωαμεθανοί. Δεν είναι δυνατόν εις τον κόσμον του μέλλοντος οι άνθρωποι παντού και οι οπαδοί κάθε θρησκείας, να τηρούν τας ιδίας αγίας ημέρας και να ενούνται δια να τιμούν τας ιδίας εορτάς;».

Ό.π. σελ. 236-238: «Τρεις τοιαύται Εορταί κατ’ έτος υπάρχουν, τας οποίας όλοι οι άνθρωποι θα μπορούσαν και κανονικώς και ευκόλως θα εδέχοντο να τας τηρούν από κοινού, ομοθύμως και εν ομοιομορφίᾳ προσεγγίσεως, η οποία θα τους συνέδεεν όλους αρρήκτως.  Η Εορτή του Πάσχα. Αυτή είναι η Εορτή του αναστάντος, ζώντος Χριστού, του Αρχηγού της Πνευματικής Ιεραρχίας, του εγκαινιάσαντος την Βασιλείαν του Θεού και Εκφράζοντος την αγάπην του Θεού… Οι άνθρωποι παντού θα επικαλούνται αυτήν την αγάπην, με την δύναμίν της να προκαλή την ανάστασιν και την πνευματικήν ζωτικότητα. Η Εορτή αυτή καθορίζεται πάντοτε από την ημερομηνίαν της πρώτης πανσελήνου του έαρος… Η Εορτή του Βεσάκ ή Βαισάκα. Αυτή είναι η Εορτή του Βούδδα, του μεγάλου εκείνου πνευματικού Μεσάζοντος μεταξύ του Κέντρου, όπου η θέλησις του Θεού είναι γνωστή και της Πνευματικής Ιεραρχίας. Ο Βούδδας είναι η έκφρασις της θελήσεως του Θεού, η εν σώματι εκδήλωσις, του Φωτός και ο δείκτης του θείου σκοπού. Οι άνθρωποι παντού θα επικαλούνται την σοφίαν και την κατανόησιν και την εισροήν του φωτός εις τας διανοίας όλων των ανθρώπων. Η Εορτή αυτή καθορίζεται εν σχέσει με την πανσέληνον του Μαΐου. Είναι η μεγάλη Εορτή της Ανατολής και αναγνωρίζεται τώρα και εις την Δύσιν. Χιλιάδες Χριστιανών τηρούν την εορτήν του Βούδδα σήμερον. Η Εορτή της Ανθρωπότητος. Αυτή θα είναι η εορτή του πνεύματος της ανθρωπότητος -  που ποθεί να έλθη πλησιέστερα προς τον Θεόν… Η εορτή αυτή θα είναι κατ’ εξοχήν η ημέρα, κατά την οποίαν η θεία φύσις του ανθρώπου θα αναγνωρίζεται και η δύναμίς του όπως εκφράζῃ την καλήν θέλησιν και να θεσπίζη ορθάς σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, λόγω της θειότητός του, θα τονίζεται… Αυτή θα είναι εορτή βαθείας Επικλήσεως και Προκλήσεως· θα εκφράζῃ την βασικήν έφεσιν προς συναδέλφωσιν και προς ένωσιν ανθρωπίνην και πνευματικήν·  θα αντιπροσωπεύη το αποτέλεσμα επί της ανθρωπίνης συνειδήσεως του έργου του Βούδδα και του Χριστού. Θα εορτάζεται κατά την ημέραν της πανσελήνου του Ιουνίου». 

[36] Το 1983 η επίσημη έκδοση του American Humanist Association έγραφε: «...η μάχη για το μέλλον της ανθρωπότητας πρέπει να διεξαχθεί και να κερδηθεί μέσα στα δημόσια σχολεία, από δασκάλους που βλέπουν σωστά το ρόλο τους ως προσηλυτιστές της νέας πίστης.... η σχολική τάξη πρέπει και θα γίνει η αρένα της σύγκρουσης μεταξύ... του αποσυντεθειμένου  πτώματος του Χριστιανισμού, μαζί και όλων των κακών και της δυστυχίας που έχει επιφέρει, και της καινούριας πίστης του ουμανισμού...» Bertrand F. Collins “what is being taught in the public schools”. Humanist Manifesto - Wikipedia, the free encyclopedia

[37] Alice Bailey, ό.π., σελ. 207: «Χρέος των Εκκλησιών είναι να διδάξουν τους ανθρώπους «να αναπτύξουν την ληθαργούσαν αυτήν δύναμιν της αναγνωρίσεως του κάλλους της θεότητος μέσα εις όλας τας μορφάς, αναγνωρίσεως του επερχομένου και εκείνου το οποίον εις Ινδός οραματικός εχαρακτήρισεν ως το «σύνεφον που θα ρίψη τα πράγματα, που μπορούμεν να τα γνωρίσωμεν… Υπάρχουν ωρισμέναι βασικαί αλήθειαι, τας οποίας αι Εκκλησίαι οφείλουν να παρουσιάσουν εις τους ανθρώπους παντού – αλήθειαι αι οποίαι είναι ομοιόμορφοι εις όλας τας θρησκείας του κόσμου. Ας κυττάξωμεν προς στιγμήν τας ουσιώδεις αυτάς ή βασικάς και καθολικάς αληθείας».

  Ό.π., σελ. 214: «αυταί είναι αι αλήθειαι τας οποίας κάποτε η Εκκλησία θ’ αποδεχθῇ, θα διδάξει και θα τας εκφράση δια της ζωής και των λόγων των εκπροσώπων της. Η μεταβολή αυτή εις την παρουσίασιν των διδασκαλιών θα μας οδηγήση εις μίαν ανθρωπότητα πολύ διάφορον από την σημερινήν· θα παραγάγῃ μίαν ανθρωπότητα, η οποία θ’ αναγνωρίζη το εντός όλων των ανθρώπων θείον, εις διάφορα στάδια εκφράσεως, ανθρωπότητα η οποία, όχι μόνον θα ευρίσκεται εν αναμονή της επιστροφής του Χριστού, αλλ’ η οποία θα είναι θα είναι βεβαία περί της ελεύσεώς Του και περί της επανεμφανίσεώς Του -  όχι από κάποιον μακρυνόν Ουρανόν αλλ’ από τον επί της γης τόπον, όπου πάντοτε ευρίσκετο, ήτο γνωστός και αναρίθμητοι χιλιάδες θα μπορούσαν να φθάσουν μέχρις Αυτού, αλλά Τον εκράτησαν εις απόστασιν αι Θεολογίαι και η τακτική του φόβου, που εφήρμοζον αι Εκκλησίαι».

   Ό.π., σελ. 218: «Αυτό είναι το ζήτημα το οποίον οι καθ’ όλον τον κόσμον Εκκλησιαστικοί πρέπει ν’ αντιληφθούν και, όταν θα φθάσουν εις αυτήν την γνώσιν, θα έχωμεν τότε μίαν παγκόσμιον θρησκείαν, ένα ανεγνωρισμένον και βασικόν πνευματικόν σκοπόν, ένα δοκιμασμένον σύστημα αναπτύξεως, δια να εκφράσωμεν την εν Χριστώ ζωήν και διόλου δόγματα, διόλου Πάπας, καμμίαν ενοχλητικήν ιεραρχίαν εκκλησιαστικής τάξεως, και ουδαμώς κυρίαρχον, νοσηράν, εκκλησιαστικήν αυθεντίαν. Θα έχωμεν μόνον μίαν πραγματικώς πνευματικήν Ιεραρχίαν, η οποία θα αποδεικνύη το δικαίωμά της να θεωρείται ως τοιαύτη λόγω του κάλλους της εκφράσεως της ζωής της, της ταπεινότητος της στάσεώς της και της εις την υπηρεσίαν αφιερωμένης ζωής των μελών της».

[38] Ό.π., σελ. 190-191: «Αυτήν ακριβώς, την αλήθεια, οφείλουν ν’ αρχίσουν να διδάσκουν αι Θεολογικαί σχολαί, και να εξασκούν τα μέλη των να σκέπτωνται μόνα των και να ενθυμούνται ότι της αληθείας η κλεις ευρίσκεται εις την ενοποιούσαν δύναμιν της Συγκριτικής θρησκείας. Μόνον αι αρχαί εκείναι και αι αλήθειαι, αι οποίαι είναι παγκοσμίως ανεγνωρισμέναι και που έχουν την θέσιν των εις κάθε θρησκείαν, είναι πράγματι αναγκαίαι δια την σωτηρίαν».

  Φαίνεται πως σε εφαρμογή αυτής της οδηγίας κινούνται αλλαγές στη φυσιογνωμία και τον προσανατολισμό κάποιων Τμημάτων των Θεολογικών Σχολών Αθηνών και Θεσσαλονίκης. Στη μεν Θεολογική ΕΚΠΑ, με τη μετονομασία του Τμήματος Κοινωνικής Θεολογίας σε Τμήμα Κοινωνικής Θεολογίας και Θρησκειολογίας. Στη δε  Θεολογική ΑΠΘ, με την ίδρυση, εντός  του Τμήματος, Θεολογίας μιας Κατεύθυνσης (τετραετούς φοίτησης, δηλαδή Τμήματος) Μουσουλμανικών Σπουδών.

[39]  Ό.π., σελ. 213: «ακεραίου χαρακτήρος και άξιοι εν γένει άνθρωποι, συνεργάζονται με τα μέλη της Ιεραρχίας, ώστε αι αντιδράσεις των εκκλησιαστικών και τα ταπεινά σχόλια των εις τα γήινα προσηλωμένων διανοιών δεν έχουν καμμίαν αξίαν. Οι άνθρωποι προχωρούν από την υποταγήν εις την δογματικήν αυθεντίαν, προς την άμεσον, προσωπικήν και πνευματικήν πείραν».

   Ό.π., σελ. 223: «Η θετική των αναγέννησις εξαρτάται από μερικάς μεταβολάς εις την θεμελιώδη στάσιν των ηγετών και των διδασκάλων της Εκκλησίας. Πρέπει να βασισθή εις την αναγέννησιν των διδασκαλιών και των δογμάτων».  Ό.π., σελ. 235: «Οι με οραματισμόν άνδρες και γυναίκες και όσοι σκέπτονται περιεκτικώς, εις όλας τας Εκκλησίας, εις κάθε θρησκείαν του κόσμου, θα θέσουν τέρμα εις τας δογματικάς των διαφοράς, θα συμφωνήσουν επί των θρησκευτικών αληθειών, που έχουν ουσιώδη σημασίαν και κατόπιν, ηνωμένοι και με κάποιαν ομοιομορφίαν τυπικού και λειτουργιών, θα πλησιάσουν μαζί προς το κέντρον της πνευματικής δυνάμεως».

  Ό.π., σελ. 236: «Δεν μπορούν, άραγε, τα πεφωτισμένα μέλη των σημερινών μεγάλων θρησκειών του κόσμου εις την Ανατολήν και εις την Δύσιν, να συνέλθουν και να καταρτίσουν το σχέδιον μιας τοιαύτης επικλητικής επιχειρήσεως, και ούτω πως, από κοινού να θεσπίσουν τον τρόπον της πνευματικής Προσεγγίσεως, που θα χρησιμεύση δια την ενοποίησιν των προσπαθειών των και θα φυτεύση τον σπόρον, τουλάχιστον, της νέας Παγκοσμίου Θρησκείας;».

[40]  Ό.π., σελ. 222: «Επί μερικά έτη τώρα η πνευματική Ιεραρχία του πλανήτου μας πλησιάζει διαρκώς περισσότερον προς την ανθρωπότητα και η προσέγγισίς της ευθύνεται διά τας μεγάλας ιδέας της ελευθερίας, τας τόσον προσφιλείς εις τας καρδίας των απανταχού ανθρώπων. Το όνειρον της αδελφότητος, της συναδελφώσεως, της παγκοσμίου συνεργασίας και ειρήνης, που θα βασίζεται εις τας ορθάς σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, καθίσταται σαφέστερον εις τον νουν μας. Οραματιζόμεθα, επίσης, μίαν νέαν και ζωτικήν Παγκόσμιον θρησκείαν, μίαν πίστιν καθολικήν, η οποία να έχη τας ρίζας της εις το παρελθόν, αλλ’ η οποία θα καταστήση δι’ ημάς σαφή την νέαν ωραιότητα, που αναδύεται τώρα και την επερχομένην ζωτικής φύσεως αποκάλυψιν».

[41]   Ιωάν. 15, 5 «ὁ μένων ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν αὐτῷ, οὗτος φέρει καρπὸν πολύν, ὅτι χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν».

[42]    Βλ. ενδεικτικές ιδέες: ΠΣ, 2011, σελ. 12: «Η σχολική θρησκευτική εκπαίδευση χρειάζεται να υπερβεί πρακτικές μονοφωνίας και αντιλήψεις αποκλειστικότητας. Βασική προϋπόθεση αυτής της υπέρβασης είναι η διευρυμένη γνώση «γύρω από τις θρησκείες» αλλά και τις όποιες κοσμοθεωρήσεις που νοηματοδοτούν τον ανθρώπινο βίο. Ταυτόχρονα, οι μαθητές και οι μαθήτριες χρειάζονται μάθηση «μέσα από τη θρησκεία», η οποία θα τους επιτρέψει να συνομιλήσουν με τη ζωντανή πραγματικότητα της θρησκείας».

  Ό.π., σελ. 16: «θρησκευτική εκπαίδευση καλείται να υπηρετήσει έναν «θρησκευτικό γραμματισμό», ο οποίος θα πρέπει να υπηρετεί κοινωνικά προτάγματα καθολικού χαρακτήρα, όπως είναι πρώτα και κύρια ο πολιτισμικός εγκλιματισμός του μαθητή στην ευρύτερη κοινωνική πραγματικότητα που ζει – και όχι βέβαια ο ιδεολογικός εγκιβωτισμός του σε μεριστικές και απολυτοποιημένες ερμηνείες και στάσεις ζωής».

 Ό.π., σελ. 19: «την ανάδειξη των οικουμενικών αξιών τόσο του Χριστιανισμού όσο και των άλλων θρησκειών του κόσμου… την κριτική κατανόηση των δογματικών, λατρευτικών, υπαρξιακών και πολιτισμικών εκφράσεων της Ορθόδοξης Εκκλησίας, των άλλων μεγάλων χριστιανικών ομολογιών, καθώς και άλλων θρησκευμάτων».

  Οι ανωτέρω ενδεικτικές ιδέες μεταφράστηκαν με την κατά θέμα παράλληλη διδασκαλία του Χριστιανισμού με έξι θρησκείες, καθώς και με συγκρητισμικές ασκήσεις. Ενδεικτικά,  ΠΣ, 2011, σελ. 38: «Οι μαθητές βρίσκουν από το διαδίκτυο τόπους προσευχής (τζαμιά, ναούς, βωμούς, παγόδες κ.ά.) και ανθρώπους που προσεύχονται από όλο τον κόσμο. Τις εντάσσουν σε ένα κολλάζ με αντίστοιχες φωτογραφίες και σύμβολα».

  Ό.π., σελ. 51: «Συλλέγουμε σύμβολα από άλλες θρησκείες (ο τροχός της ζωής, Μάνταλα (Ινδουϊσμός), γιν και γιανγκ (Κίνα). Βρίσκουν πολλών ειδών Μαντάλα. Ο κάθε μαθητής επιλέγει ένα και το χρωματίζει όπως θέλει. Από το βάθος ακούγεται μουσική. Ο καθένας εκφράζεται γύρω από τα χρώματα που διάλεξε, τα αισθήματά του κ.ά.».

  Ό.π., σελ. 59: (Οι μαθητές) «φτιάχνουν ένα κολλάζ-ψηφιδωτό χρησιμοποιώντας υλικό από όσο περισσότερα πράγματα μάθαμε τη φετινή χρονιά –εκτός από τον Χριστιανισμό – και για τις άλλες ομολογίες /θρησκείες (φωτογραφίες ναών, ονόματα κοινοτήτων, σύμβολα και χρώματα θρησκειών, αγάλματα, εικόνες κ.ά.)∙ στο κέντρο γράφουν ένα σύνθημα/τίτλο ενότητας που θα συναποφασίσουν».

[43] Προφανώς, κανένα ρόλο δεν θα διαδραματίσουμε στην Εκπαίδευση, χωρίς σταθερότητα και αποφασιστικότητα στο να μείνουμε πιστοί σ’ Εκείνον που του χρωστάμε την ύπαρξή μας και γνωρίζουμε ότι δεν θα μας εγκαταλείψει. Έτσι, δίνουμε το περιθώριο στον Θεό να δράσει. Αν όμως σπεύδουμε να συμβιβαστούμε συγκυριακά, τότε ξεπέφτουμε σαν τους πολιτικούς, που άλλα διακηρύσσουν και άλλα πράττουν.

[44] Παρεμπιπτόντως, είναι σημαντικό οι Θεολόγοι να επισκέπτονται τον οικείο μητροπολίτη και να παίρνουν την ευλογία του. Έχει μεγάλη δύναμη η ευλογία. Ανοίγει «κλειστούς δρόμους». Να ακούν τις σκέψεις του. Να υπάρχει αληθινή κοινωνία. Να επικοινωνούν, επίσης συχνά, με τον ιερέα της ενορίας όπου ανήκει το σχολείο, για να πάρουν την ευλογία του, αλλά και διότι πολλά προβλήματα του σχολείου και των μαθητών είναι δυνατόν να βρουν λύση.

[45] Αν σ’ αυτή την αλλοτρίωση προσθέσουμε και τον πολυθρησκειακό συμφυρμό, αυτό που προκύπτει δεν είναι μάθημα Θρησκευτικών αλλά θρησκειακό τερατούργημα.

[46] Για το λόγο αυτό ακολουθούν πολλές αγιογραφικές παραπομπές, με σκοπό να δειχθεί από το ίδιο το κείμενο της ΚΔ, πως τα ΝΠΣ, σε όλα τα επιμέρους θέματα, κινούνται ακριβώς στην αντίθετη κατεύθυνση, και στοχεύουν στη δημιουργία ενός τύπου χριστιανού κατ’ όνομα, με ανθρωποκεντρικό προσανατολισμό και πρακτική. Ευνόητο είναι ότι η τακτική της δήθεν συμφωνίας με την Κ.Δ. είναι παραπλανητική. Επιπλέον, επειδή η εισήγηση δεν απευθύνεται αποκλειστικά σε Θεολόγους, αλλά στο ευρύ κοινό, θεωρήθηκε ως ευλογία, μέσω αυτής της εισήγησης να γίνει γνωστή η διδασκαλία της Καινής Διαθήκης, διότι μεγάλος αριθμός χριστιανών την αγνοεί.   

[47]  Ιωάν. 1, 1.

[48]  Ιωάν. 1, 18.

[49]  Ιωάν. 14, 10 «οὐ πιστεύεις ὅτι ἐγὼ ἐν τῷ πατρὶ καὶ ὁ πατὴρ ἐν ἐμοί ἐστι; τὰ ῥήματα ἃ ἐγὼ λαλῶ ὑμῖν, ἀπ᾿ ἐμαυτοῦ οὐ λαλῶ ὁ δὲ πατὴρ ὁ ἐν ἐμοὶ μένων αὐτὸς ποιεῖ τὰ ἔργα» και Ιωάν. 17, 10 «καὶ τὰ ἐμὰ πάντα σά ἐστι καὶ τὰ σὰ ἐμά, καὶ δεδόξασμαι ἐν αὐτοῖς».

[50] Ιωάν. 14, 7 «εἰ ἐγνώκειτέ με, καὶ τὸν πατέρα μου ἐγνώκειτε ἄν. καὶ ἀπ᾿ ἄρτι γινώσκετέ αὐτὸν καὶ ἑωράκατε αὐτόν» και Ιωάν. 14, 9 «λέγει αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· τοσοῦτον χρόνον μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι, καὶ  οὐκ ἔγνωκάς με, Φίλιππε; ὁ ἑωρακὼς ἐμὲ ἑώρακε τὸν πατέρα· καὶ πῶς σὺ λέγεις, δεῖξον ἡμῖν τὸν πατέρα;».

[51]    Ιωάν. 17, 24 «πάτερ, οὓς δέδωκάς μοι, θέλω ἵνα ὅπου εἰμὶ ἐγὼ κἀκεῖνοι ὦσι μετ᾿ ἐμοῦ, ἵνα θεωρῶσι τὴν δόξαν τὴν ἐμὴν ἣν δέδωκάς μοι, ὅτι ἠγάπησάς με πρὸ καταβολῆς κόσμου».

[52]  Πράξ. 4, 11-12 «οὗτός ἐστιν ὁ λίθος ὁ ἐξουθενηθεὶς ὑφ᾿ ὑμῶν τῶν οἰκοδομούντων, ὁ γενόμενος εἰς κεφαλὴν γωνίας. καὶ οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενὶ ἡ σωτηρία· οὐδὲ γὰρ ὄνομά ἐστιν ἕτερον ὑπὸ τὸν οὐρανὸν τὸ δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς».

[53]  Ιωάν. 14, 6 «λέγει αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· ἐγώ εἰμι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή· οὐδεὶς ἔρχεται πρὸς τὸν Πατέρα εἰ μὴ δι᾿ ἐμοῦ».

[54]  Ιωάν. 8, 36 «ἐὰν οὖν ὁ υἱὸς ὑμᾶς ἐλευθερώσῃ, ὄντως ἐλεύθεροι ἔσεσθε».

[55]  Κολ. 3, 10-11 «καὶ ἐνδυσάμενοι τὸν νέον τὸν ἀνακαινούμενον εἰς ἐπίγνωσιν κατ᾿ εἰκόνα τοῦ κτίσαντος αὐτόν, ὅπου οὐκ ἔνι ῞Ελλην καὶ ᾿Ιουδαῖος, περιτομὴ καὶ ἀκροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δοῦλος, ἐλεύθερος, ἀλλὰ τὰ πάντα καὶ ἐν πᾶσι Χριστός».

[56]  Ιωάν. 14, 20 «ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ  γνώσεσθε ὑμεῖς ὅτι ἐγὼ ἐν τῷ πατρί μου καὶ ὑμεῖς ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν ὑμῖν».

[57]  Α΄ Κορ. 11, 1 «Μιμηταί μου γίνεσθε, καθὼς κἀγὼ Χριστοῦ».

[58]  Όπως τα ΝΠΣ.

[59]  Κολ. 2, 6-10 «῾Ως οὖν παρελάβετε τὸν Χριστὸν ᾿Ιησοῦν τὸν Κύριον, ἐν αὐτῷ περιπατεῖτε, ἐρριζωμένοι καὶ ἐποικοδομούμενοι ἐν αὐτῷ καὶ βεβαιούμενοι ἐν τῇ πίστει καθὼς  ἐδιδάχθητε, περισσεύοντες ἐν αὐτῇ ἐν εὐχαριστίᾳ. Βλέπετε μή τις ὑμᾶς ἔσται ὁ συλαγωγῶν διὰ τῆς φιλοσοφίας καὶ κενῆς ἀπάτης, κατὰ τὴν παράδοσιν τῶν ἀνθρώπων, κατὰ τὰ στοιχεῖα τοῦ κόσμου καὶ οὐ κατὰ Χριστόν· ὅτι ἐν αὐτῷ κατοικεῖ πᾶν τὸ πλήρωμα τῆς θεότητος σωματικῶς, καὶ ἐστὲ ἐν αὐτῷ πεπληρωμένοι, ὅς ἐστιν ἡ κεφαλὴ πάσης ἀρχῆς καὶ ἐξουσίας».

[60]  Ρωμ. 8, 35-39 «τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης  τοῦ Χριστοῦ; θλῖψις ἢ στενοχωρία ἢ διωγμὸς ἢ λιμὸς ἢ γυμνότης ἢ κίνδυνος ἢ μάχαιρα; καθὼς γέγραπται ὅτι ἕνεκά σου θανατούμεθα ὅλην τὴν ἡμέραν· ἐλογίσθημεν ὡς πρόβατα σφαγῆς. ἀλλ᾿ ἐν τούτοις πᾶσιν ὑπερνικῶμεν διὰ τοῦ ἀγαπήσαντος ἡμᾶς. πέπεισμαι γὰρ ὅτι οὔτε θάνατος οὔτε ζωὴ οὔτε ἄγγελοι οὔτε ἀρχαὶ οὔτε δυνάμεις οὔτε ἐνεστῶτα οὔτε μέλλοντα οὔτε ὕψωμα οὔτε βάθος οὔτε τις κτίσις ἑτέρα δυνήσεται ἡμᾶς χωρίσαι ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ τῆς ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν».

[61] Εβρ. 11, 33-40 «οἳ διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, εἰργάσαντο δικαιοσύνην, ἐπέτυχον  ἐπαγγελιῶν, ἔφραξαν στόματα λεόντων, ἔσβεσαν δύναμιν πυρός, ἔφυγον στόματα μαχαίρας, ἐνεδυναμώθησαν ἀπὸ ἀσθενείας, ἐγενήθησαν ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ, παρεμβολὰς ἔκλιναν ἀλλοτρίων· ἔλαβον γυναῖκες ἐξ ἀναστάσεως τοὺς νεκροὺς αὐτῶν· ἄλλοι δὲ ἐτυμπανίσθησαν, οὐ προσδεξάμενοι τὴν ἀπολύτρωσιν, ἵνα Κρείττονος ἀναστάσεως τύχωσιν· ἕτεροι δὲ ἐμπαιγμῶν καὶ μαστίγων πεῖραν ἔλαβον, ἔτι δὲ δεσμῶν καὶ φυλακῆς·  ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν, ἐπειράσθησαν, ἐν φόνῳ μαχαίρας ἀπέθανον, περιῆλθον ἐν μηλωταῖς, ἐν αἰγείοις δέρμασιν, ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι,  ὧν οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος, ἐν ἐρημίαις πλανώμενοι καὶ ὄρεσι καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς.  Καὶ οὗτοι πάντες μαρτυρηθέντες διὰ τῆς πίστεως οὐκ ἐκομίσαντο τὴν ἐπαγγελίαν, τοῦ Θεοῦ περὶ ἡμῶν κρεῖττόν τι προβλεψαμένου, ἵνα μὴ χωρὶς ἡμῶν τελειωθῶσι» και Εβρ. 12, 1-3 «Τοιγαροῦν καὶ ἡμεῖς, τοσοῦτον ἔχοντες περικείμενον ἡμῖν νέφος μαρτύρων, ὄγκον ἀποθέμενοι πάντα καὶ τὴν εὐπερίστατον ἁμαρτίαν, δι᾿ ὑπομονῆς τρέχωμεν τὸν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα,  ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν ᾿Ιησοῦν, ὃς ἀντὶ τῆς προκειμένης αὐτῷ χαρᾶς ὑπέμεινε σταυρόν, αἰσχύνης καταφρονήσας, ἐν δεξιᾷ τε τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ κεκάθικεν. ἀναλογίσασθε γὰρ τὸν τοιαύτην ὑπομεμενηκότα ὑπὸ τῶν ἁμαρτωλῶν εἰς αὐτὸν ἀντιλογίαν, ἵνα μὴ κάμητε ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν ἐκλυόμενοι».

[62]  Α΄ Πέτρ. 1, 16.

[63]  Στα πλαίσια τις θρησκευτικής ομοιομορφίας κα ομογενοποίησης τα ΝΠΣ καταργούν, επίσης, την ανωτέρω διαφορά του αγίου από τον καλό άνθρωπο και τους ταυτίζουν.  

[64]  Alice Bailey, ό.π., σελ. 224: «Ο Θεός δεν είναι όπως Τον παρουσίασαν· η σωτηρία δεν επιτυγχάνεται όπως διδάσκουν αι Εκκλησίαι· ο άνθρωπος δεν είναι ο άθλιος αμαρτωλός, όπως η Εκκλησία τον αναγκάζει να πιστεύει».

  Ό.π., σελ 227: «ο άνθρωπος μπορεί να πλησιάση τον Θεόν, όχι με την μεσολάβησιν, την άφεσιν των αμαρτιών και το έργο της μεσιτεύσεως οιουδήποτε ιερέως ή ανθρώπου της Εκκλησίας, αλλά με το δικαίωμα της εμφύτου θεότητός του».

[65]  Ιωάν. 8, 31 «ἐὰν ὑμεῖς μείνητε ἐν τῷ λόγῳ τῷ ἐμῷ, ἀληθῶς μαθηταί μού ἐστε» και  Ιωάν. 14, 21 «ὁ ἔχων τὰς ἐντολάς μου καὶ τηρῶν αὐτάς, ἐκεῖνός ἐστιν ὁ ἀγαπῶν με· ὁ δὲ ἀγαπῶν με ἀγαπηθήσεται ὑπὸ τοῦ πατρός μου, καὶ ἐγὼ ἀγαπήσω αὐτὸν καὶ ἐμφανίσω αὐτῷ ἐμαυτόν» και Ιωάν. 15, 10 «ἐὰν τὰς ἐντολάς μου τηρήσετε, μενεῖτε ἐν τῇ ἀγάπῃ μου, καθὼς ἐγὼ τὰς ἐντολὰς τοῦ πατρός μου τετήρηκα καὶ μένω αὐτοῦ ἐν τῇ ἀγάπῃ» και Ματθ. 7, 21 «Οὐ πᾶς ὁ λέγων μοι Κύριε Κύριε, εἰσελεύσεται εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, ἀλλ᾿ ὁ ποιῶν τὸ θέλημα τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς»..

[66]  Πράξ. 2, 21 «καὶ  ἔσται πᾶς ὃς ἂν ἐπικαλέσηται τὸ ὄνομα Κυρίου σωθήσεται».

[67]  Ματθ. 19, 14 «ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς εἶπεν· ἄφετε τὰ παιδία καὶ μὴ κωλύετε αὐτὰ ἐλθεῖν πρός με· τῶν γὰρ τοιούτων ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν».

[68]  Αλίμονο, αν στο ΜτΘ αντί να ανοίγουμε δρόμους τους κλείνουμε. Αυτό συμβαίνει με το ΝΠΣ. Για την περίπτωση αυτή ισχύει ο λόγος του Χριστού: Ματθ. 23, 14 «Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι κλείετε τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων· ὑμεῖς γὰρ οὐκ εἰσέρχεσθε, οὐδὲ τοὺς εἰσερχομένους ἀφίετε εἰσελθεῖν».

[69]  Ματθ. 5, 14 - 16 «῾Υμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου. οὐ δύναται πόλις κρυβῆναι ἐπάνω ὄρους κειμένη οὐδὲ καίουσι λύχνον καὶ τιθέασιν αὐτὸν ὑπὸ τὸν μόδιον, ἀλλ᾿ ἐπὶ τὴν λυχνίαν, καὶ λάμπει πᾶσι τοῖς ἐν τῇ οἰκίᾳ. οὕτω λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσι τὸν πατέρα ὑμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς» και Εφεσ. 5, 8 «ἦτε γάρ ποτε σκότος, νῦν δὲ φῶς ἐν Κυρίῳ· ὡς τέκνα φωτὸς περιπατεῖτε».

[70]  Ιωάν. 8, 12 «Πάλιν οὖν αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς ἐλάλησε λέγων· ἐγώ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν ἐμοὶ οὐ μὴ περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ᾿ ἕξει τὸ φῶς τῆς ζωῆς».

[71]  Ιωάν. 3, 19 - 21 «αὕτη δέ ἐστιν ἡ κρίσις, ὅτι τὸ φῶς ἐλήλυθεν εἰς τὸν κόσμον, καὶ ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι μᾶλλον τὸ σκότος ἢ τὸ φῶς, ἦν γὰρ πονηρὰ αὐτῶν τὰ ἔργα, πᾶς γὰρ ὁ φαῦλα πράσσων μισεῖ τὸ φῶς καὶ οὔκ ἔρχεται πρὸς τὸ φῶς. ἵνα μὴ ἐλεγχθῇ τὰ ἔργα αὐτοῦ· ὁ δὲ ποιῶν τὴν ἀλήθειαν ἔρχεται πρὸς  τὸ φῶς, ἵνα φανερωθῇ  αὐτοῦ τὰ ἔργα, ὅτι ἐν Θεῷ ἐστιν εἰργασμένα».

[72]  Κολ. 1, 10 - 14 «περιπατῆσαι ὑμᾶς ἀξίως τοῦ Κυρίου εἰς πᾶσαν ἀρέσκειαν, ἐν παντὶ ἔργῳ ἀγαθῷ καρποφοροῦντες καὶ αὐξανόμενοι εἰς τὴν ἐπίγνωσιν τοῦ Θεοῦ, ἐν πάσῃ δυνάμει δυναμούμενοι κατὰ τὸ κράτος τῆς δόξης αὐτοῦ εἰς πᾶσαν ὑπομονὴν καὶ μακροθυμίαν, μετὰ χαρᾶς εὐχαριστοῦντες τῷ Θεῷ καὶ πατρὶ τῷ ἱκανώσαντι ἡμᾶς εἰς τὴν μερίδα τοῦ κλήρου τῶν ἁγίων ἐν τῷ φωτί, ὃς ἐρρύσατο ἡμᾶς ἐκ τῆς ἐξουσίας τοῦ σκότους καὶ μετέστησεν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ υἱοῦ τῆς ἀγάπης αὐτοῦ, ἐν ᾧ ἔχομεν τὴν ἀπολύτρωσιν, τὴν ἄφεσιν τῶν ἁμαρτιῶν» και Εφεσ. 4, 1 «Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς ἐγὼ ὁ δέσμιος ἐν Κυρίῳ ἀξίως περιπατῆσαι τῆς κλήσεως ἧς ἐκλήθητε»,

[73] Ματθ. 5,  48 «῎Εσεσθε οὖν ὑμεῖς τέλειοι, ὥσπερ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς τέλειός ἐστιν» και Εφεσ. 5, 1 «Γίνεσθε οὖν μιμηταὶ τοῦ Θεοῦ ὡς τέκνα ἀγαπητά».

[74]  Ρωμ. 1, 22 - 23 «φάσκοντες εἶναι σοφοὶ ἐμωράνθησαν, καὶ ἤλλαξαν τὴν δόξαν τοῦ ἀφθάρτου Θεοῦ ἐν ὁμοιώματι εἰκόνος φθαρτοῦ ἀνθρώπου καὶ πετεινῶν καὶ τετραπόδων καὶ ἑρπετῶν» και Ρωμ. 1, 25 «οἵτινες μετήλλαξαν τὴν ἀλήθειαν τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ ψεύδει, καὶ ἐσεβάσθησαν καὶ ἐλάτρευσαν τῇ κτίσει παρὰ τὸν κτίσαντα, ὅς ἐστιν εὐλογητὸς εἰς τοὺς αἰῶνας· ἀμήν».

[75] Ματθ. 5, 44 - 45 «᾿Εγὼ δὲ λέγω ὑμῖν, ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν, εὐλογεῖτε τοὺς καταρωμένους ὑμᾶς, καλῶς ποιεῖτε τοῖς μισοῦσιν ὑμᾶς καὶ προσεύχεσθε ὑπὲρ τῶν ἐπηρεαζόντων ὑμᾶς καὶ διωκόντων ὑμᾶς, ὅπως γένησθε υἱοὶ τοῦ πατρὸς ὑμῶν τοῦ ἐν οὐρανοῖς, ὅτι τὸν ἥλιον αὐτοῦ ἀνατέλλει ἐπὶ πονηροὺς καὶ ἀγαθοὺς καὶ βρέχει ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους» και  Ματθ. 5, 48 «῎Εσεσθε οὖν ὑμεῖς τέλειοι, ὥσπερ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς τέλειός ἐστιν».

[76]  Λουκ. 23, 34 «ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς ἔλεγε· πάτερ, ἄφες αὐτοῖς· οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιοῦσι».

[77]  Αποκ. 1, 8 «᾿Εγώ εἰμι τὸ Α καὶ τὸ Ω, λέγει Κύριος ὁ Θεός, ὁ ὢν καὶ ὁ ἦν καὶ ὁ ἐρχόμενος, ὁ παντοκράτωρ».

[78]  Ρωμ. 11, 36.

[79] Επίσης υπεύθυνη και στην αντιαιρετική διακονία της Ιεράς Μητροπόλεως Κυδωνίας και Αποκορώνου και του Παγκρητίου Συνδέσμου Θεολόγων.

πηγή:  orthros.eu