Εὐλόγησε τούς ἐχθρούς μου, ὤ Κύριε! Ἀκόμη καί ἐγώ τούς εὐλογῶ καί δέν τούς καταριέμαι

ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Τοῦ Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Οἱ ἐχθροί μέ ἔχουν ὁδηγήσει μέσα στήν ἀγκάλη Σου περισσότερο, ἀπό ὅ,τι οἱ φίλοι μου. Οἱ φίλοι μέ ἔχουν προσδέσει στήν γῆ, ἐνῶ οἱ ἐχθροί μέ ἔχουν λύσει ἀπό τήν γῆ καί ἔχουν συντρίψει ὅλες τίς φιλοδοξίες μου στόν κόσμο.

Οἱ ἐχθροί μέ ἀποξένωσαν ἀπό τίς ἐγκόσμιες πραγματικότητες καί μέ ἔκαναν ἕναν ξένο καί ἄσχετο κάτοικο τοῦ κόσμου. Ὅπως ἀκριβῶς ἕνα κυνηγημένο ζῶο βρίσκει ἀσφαλέστερο καταφύγιο ἀπό ἕνα μή κυνηγημένο, ἔτσι καί ἐγώ, καταδιωγμένος ἀπό τούς ἐχθρούς, ἔχω εὕρει τό ἀσφαλέστερο καταφύγιο, προφυλασσόμενος ὑπό τό σκήνωμά Σου, ὅπου οὔτε φίλοι οὔτε ἐχθροί μποροῦν νά ἀπωλέσουν τήν ψυχή μου.

Εὐλόγησε τούς ἐχθρούς μου, ὤ Κύριε! Ἀκόμη καί ἐγώ τούς εὐλογῶ καί δέν τούς καταριέμαι.

Αὐτοί μᾶλλον, παρά ἐγώ, ἔχουν ὁμολογήσει τίς ἁμαρτίες μου ἐνώπιόν τοῦ κόσμου.

Αὐτοί μέ ἔχουν μαστιγώσει, κάθε φορᾶ πού ἐγώ εἶχα διστάσει νά μαστιγωθῶ.

Μέ ἔχουν βασανίσει, κάθε φορᾶ πού ἐγώ εἶχα προσπαθήσει νά ἀποφύγω τά βάσανα.

Αὐτοί μέ ἔχουν ἐπιπλήξει, κάθε φορᾶ πού ἐγώ εἶχα κολακεύσει τόν ἑαυτό μου.

Αὐτοί μέ ἔχουν κτυπήσει, κάθε φορᾶ πού ἐγώ εἶχα...
παραφουσκώσει μέ ἀλαζονεία.

Εὐλόγησε τούς ἐχθρούς μου, ὤ Κύριε! Ἀκόμη καί ἐγώ τούς εὐλογῶ καί δέν τούς καταριέμαι.

Κάθε φορᾶ πού εἶχα κάνει τόν ἑαυτό μου σοφό, αὐτοί μέ ἀποκάλεσαν ἀνόητο.

Κάθε φορᾶ πού εἶχα κάνει τόν ἑαυτό μου δυνατό, αὐτοί μέ περιγέλασαν σάν νά ἤμουν νάνος.

Κάθε φορᾶ πού θέλησα νά καθοδηγήσω ἄλλους, αὐτοί μέ ἔσπρωξαν στό περιθώριο.

Κάθε φορᾶ πού ἔσπευδα νά πλουτίσω, αὐτοί μέ ἐμπόδισαν μέ σιδηρᾶ χείρα.

Κάθε φορᾶ πού εἶχα σκεφθεῖ ὅτι θά κοιμόμουν εἰρηνικά, αὐτοί μέ ξύπνησαν ἀπό τόν ὕπνο.

Κάθε φορᾶ πού προσπάθησα νά κτίσω σπίτι γιά μία μακρά καί ἤρεμη ζωή, αὐτοί τό κατεδάφισαν καί μέ ἔβγαλαν ἔξω.

Στ' ἀλήθεια, οἱ ἐχθροί μέ ἔχουν ἀποσυνδέσει ἀπό τόν κόσμο καί ἅπλωσαν τά χέρια μου στό κράσπεδο τοῦ ἱματίου Σου.

Εὐλόγησε τούς ἐχθρούς μου, ὤ Κύριε! Ἀκόμη καί ἐγώ τούς εὐλογῶ καί δέν τούς καταριέμαι.

Εὐλόγησέ τους καί πλήθυνέ τους! Πλήθυνέ τους καί κᾶνε τούς ἀκόμη πιό σκληρούς ἐναντίον μου!

Ὥστε ἡ καταφυγή μου σέ Σένα νά μήν ἔχει ἐπιστροφή.

ὥστε κάθε ἐλπίδα μου στούς ἀνθρώπους νά διαλυθεῖ ὡς ἱστός ἀράχνης.

ὥστε ἀπόλυτη γαλήνη νά ἀρχίσει νά βασιλεύει στήν ψυχή μου.

ὥστε ἡ καρδιά μου νά γίνει ὁ τάφος τῶν δύο κακῶν διδύμων μου ἀδελφῶν: τῆς ἀλαζονείας καί τοῦ θυμοῦ.

ὥστε νά μπορέσω νά ἀποθηκεύσω ὅλους τούς θησαυρούς μου ἐν οὐρανοῖς.

ἅ! ὥστε νά μπορέσω γιά πάντα νά ἐλευθερωθῶ ἀπό τήν αὐταπάτη, ἡ ὁποία μέ περιέπλεξε στό θανατηφόρο δίχτυ τῆς ἀπατηλῆς ζωῆς.

Οἱ ἐχθροί μέ δίδαξαν νά μάθω -αὐτό πού δύσκολα μαθαίνει κανείς- ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν ἔχει ἐχθρούς στόν κόσμο, ἐκτός ἀπό τόν ἑαυτό του!...

Μισεῖ κάποιος τούς ἐχθρούς του μόνον ὅταν ἀποτυγχάνει νά ἀναγνωρίσει ὅτι δέν εἶναι ἐχθροί, ἀλλά σκληροί καί ἄσπλαχνοι φίλοι!...

Εἶναι πράγματι δύσκολο γιά μένα νά πῶ ποιος μοῦ ἔκανε περισσότερο καλό καί ποιος μοῦ ἔκανε περισσότερο κακό στόν κόσμο: οἱ ἐχθροί ἤ οἱ φίλοι.

Γι' αὐτό, εὐλόγησε, ὤ Κύριε, καί τούς φίλους μου καί τούς ἐχθρούς μου...

Εκδόσεις "Ὀρθόδοξος Κυψέλη"

 

πηγή:  orthodoxia-ellhnismos.gr