«Εάν γαρ αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, αφήσει και υμίν ο πατήρ υμών ο ουράνιος·» (Ματθ. ΣΤ 14)

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ
18 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2018
Απόστολος: Ρωμ. ιγ´ 11 ιδ  4
Ευαγγέλιον: Ματθ. στ΄ 14-21
Ήχος: δ΄ .- Εωθινόν: Δ΄
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

«Εάν γαρ αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα
αυτών, αφήσει και υμίν ο πατήρ
υμών ο ουράνιος·» (Ματθ. ΣΤ  14)

Η αμαρτία

Είναι εις όλους γνωστόν το τι σημαίνει «αμαρτία». Άλλοι περισσότερον και σαφέστερα και άλλοι ολιγώτερον, γνωρίζουμε ότι όταν ομιλούμε περί αμαρτίας, εννοούμεν την παράβασιν του Θείου
θελήματος. Εννοούμε, την εκτροπή από τις Θείες εντολές και την υποταγήν μας εις τις υποδείξεις και τα θελήματα του πειρασμού. Ο ιερός Ευαγγελιστής Ιωάννης ερμηνεύοντας την «αμαρτία», λέγει: «Πας ο ποιών την αμαρτίαν και την ανομίαν ποιεί, και η αμαρτία εστίν η ανομία» (Α  Ἰωάν. Γ  4). Δηλαδή, αμαρτία είναι η απόκλισις από τον νόμον του Θεού. Το πόσον δε σοβαρά είναι η αμαρτία και αι συνέπειαί της, το καταλαβαίνομεν, εάν ενθυμηθούμε δι’ ολίγον τα γεγονότα τα οποία εορτάζομεν σήμερον.
Ο άνθρωπος χάνει την επαφήν και την σχέσιν του με τον Θεόν και περιπίπτει εις την απόλυτον εξουσίαν του διαβόλου, εξ αιτίας της παραβάσεως του Θείου θελήματος. Η αμαρτία δημιουργεί εις τους πρωτοπλάστους καινούργιες συνθήκες ζωής και η, μέχρι εκείνη τη στιγμή, υπέροχη κατάστασις, την οποίαν εβίωναν παρά του Θεού, αντικαθίσταται από μίαν θλιβεράν και επονείδιστον αντίστοιχη, η οποία περιγράφεται με πολύ συνοπτικό τρόπο αλλά και με πολλήν σαφήνειαν εκεί εις το ιερόν βιβλίον της Γενέσεως. «και τη γυναικί είπε· πληθύνων πληθυνώ τας λύπας σου και τον στεναγμόν σου· εν λύπαις τέξη τέκνα, και προς τον άνδρα σου η αποστροφή σου, και αυτός σου κυριεύσει. τω δε  Αδὰμ είπεν· ότι ήκουσας της φωνής της γυναικός σου και έφαγες από του ξύλου, ου ενετειλάμην σοι τούτου μόνου μη φαγείν, απ  αὐτοῦ έφαγες, επικατάρατος η γη εν τοις έργοις σου· εν λύπαις φαγή αυτήν πάσας τας ημέρας της ζωής σου· ακάνθας και τριβόλους ανατελεί σοι, και φαγή τον χόρτον του αγρού. εν ιδρώτι του προσώπου σου φαγή τον άρτον σου, έως του αποστρέψαι σε εις την γην, εξ ης ελήφθης, ότι γη ει και εις γην απελεύση·» (Γεν. Γ  16-19).

Ο Νικητής της αμαρτίας

Από την στιγμήν που ο άνθρωπος αμάρτησε και «εδιώχθη» εκ του Παραδείσου, η αμαρτία και ο διάβολος έγιναν γι’ αυτόν οι μόνιμοι δήμιοι και βασανιστές του. Βεβαίως, πολλάκις και κατ’ επανάληψιν, προσπάθησε να ξεφύγη από τα δεσμά της αμαρτίας, αλλά οι δυνάμεις του ήσαν μηδαμινές μπροστά στην πανίσχυρη αμαρτία. Πέρασαν Άγιοι Προφήται και Δίκαιοι, κορυφαίες προσωπικότητες της Παλαιάς Διαθήκης με την διάθεσι να νικήσουν το πολυκέφαλο αυτό θηρίο, αλλά ως άνθρωποι δεν μπόρεσαν να μείνουν άτρωτοι και αλώβητοι από το κακό. Μέχρι και ο «μείζων εν γεννητοίς γυναικών» – κατά τον Λόγον του Κυρίου – δηλαδή ο Τίμιος Πρόδρομος, έγινε κατάβρωμα της αμαρτίας και για λίγα χρόνια ευρέθη και αυτός δέσμιος εις το «βασίλειον του θανάτου» και του Διαβόλου.
Μόνον Ένας μπόρεσε να μείνη αλώβητος από την αμαρτίαν˙ ο «μόνος αναμάρτητος», ο Θεάνθρωπος Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ο οποίος, με την εκούσιον χύσιν του Παναγίου Του αίματος, εξώφλησε το υπέρογκον γραμμάτιον των αμαρτιών όλων των ανθρώπων και ήνοιξε και πάλιν τον δρόμον που οδηγεί εις την αιώνιον ζωήν και Βασιλείαν. Όχι δε μόνον τούτο˙ επιπροσθέτως, δια των Ιερών Μυστηρίων, κυρίως δε, δια της μετανοίας και εξομολογήσεως αλλά και της Θείας Μεταλήψεως, ο, πάντοτε εύπτωτος άνθρωπος, έχει τους τρόπους να αποκαθιστά την σχέσιν του και αρμονίαν μετά του Δημιουργού και Θεού του. Η αμαρτία πλέον, δεν είναι κυρίαρχος επί του ανθρώπου, αλλά δια της Χάριτος του Θεού και της προσωπικής του θελήσεως, ο άνθρωπος δύναται να νικήση και καταβάλη την αμαρτίαν.

Η συγχώρησις του Θεού

και η συγχώρησις προς τον «άλλον»

Η αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπον, εκφράστηκε και εκφράζεται, ως ήδη είπομεν δια της εκουσίου θυσίας Του που επλήρωσε δια τας αμαρτίας ημών, αλλά και δια των Αγίων Μυστηρίων δια των οποίων επαναφέρει τον πίπτοντα και αμαρτάνοντα άνθρωπον, εις το αρχαίον κάλλος και την τελείαν κάθαρσιν. Όμως, σ’ αυτή τη συγχώρηση που προσφέρει ο Κύριος, ζητεί, αφ’ ενός μεν, την εκ μέρους μας αποδοχήν ταύτης – και τούτο ακούεται απολύτως φυσικόν, – αφ’ ετέρου δε, την εκ μέρους μας συγχώρησιν «από καρδίας», όσων μας έχουν αδικήσει και πικράνει με τον οίονδήποτε τρόπον. «Εάν γαρ αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, αφήσει και υμίν ο πατήρ υμών ο ουράνιος· εάν δε μη αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, ουδέ ο πατήρ υμών αφήσει τα παραπτώματα υμών.» (Ματθ. ΣΤ  14-15).
Με τούτόν δε τον λόγον θα ελέγομεν αφόβως, ότι την, προς ημάς  συγχώρησίν Του, ο Κύριος, την εξαρτά άμεσα, από την συγχώρησιν που ημείς θα δώσωμεν εις τον συνάνθρωπόν μας. «Εάν», λέγει, «συγχωρήσετε σεις, τα λάθη και αμαρτήματα των ανθρώπων που σας έπταισαν, τότε και ο Πατέρας σας ο Ουράνιος, θα συγχωρήση τα δικά σας αμαρτήματα». Τούτό δε, το επαναλαμβάνει πολλάκις εις την διδασκαλίαν Του, χαρακτηριστικώτερον δε, εις την «Παραβολήν των μυρίων ταλάντων» (Ματθ. ΙΗ  21-35), αλλά και εις πλείστα όσα σημεία της Αγ. Γραφής. Σαφέστερον όμως ακόμη, μας διδάσκει αυτήν την συγγνώμην, εις την ανεπανάληπτον και μοναδικήν, «Κυριακήν» προσευχήν, με τους γνωστούς λόγους, «άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών» (Ματθ. ΣΤ  12).
Εάν, αγαπητοί μου, προσέξωμεν την διδασκαλίαν, περί συγχωρήσεως, του Κυρίου μας, θα διαπιστώσωμεν ότι, αφ’ ενός αύτη είναι λίαν παρηγορητική, είναι όμως και λίαν ανησυχητική. Παρηγορητική μεν, διότι δεν φαντάζεται ο κάθε χριστιανός γλυκυτέραν κατάστασιν, από εκείνην την αίσθησιν της υπό του Θεού συγχωρήσεως. Ανησυχητικήν δε και μάλλον τρομακτικήν, την αντίθετον της προηγουμένης, κατά την οποίαν, δεν θα υπάρξη η εκ Θεού συγχώρησις δι’ εκείνους οι οποίοι δεν ηθέλησαν να συγχωρήσουν και να συνδιαλλαγούν μετά του πλησίον των. Προσοχή λοιπόν, διότι από ημάς εξαρτάται η σωτηρία μας.

Αρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

Ιεροκήρυξ Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών

πηγή: http://orthodoxostypos.gr