Ενδύσασθε την πανοπλίαν του Θεού προς το δύνασθαι υμάς στήναι προς τας μεθοδείας του διαβόλου

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΛΟΥΚΑ
10 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2017
Απόστολος: Εφεσ. στ΄  10 – 17
Ευαγγέλιον: Λουκ. ιγ´ 10 – 17
Ήχος: β΄ .- Εωθινόν: Ε΄
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

«Ενδύσασθε την πανοπλίαν του Θεού
προς το δύνασθαι υμάς στήναι προς τας μεθοδείας
του διαβόλου» (Εφεσ. ΣΤ  11)

Εμπόλεμος κατάστασις

Μία εμπόλεμη κατάσταση, μας δείχνει ο Απόστολος Παύλος, εις την σημερινήν Αποστολικήν
περικοπήν. Ένα διαρκή πόλεμον, μεταξύ αγωνιζομένων χριστιανών και … δαιμόνων. Είναι γνωστόν, φυσικά, ότι από την πρώτην στιγμήν που δημιούργησε ο Κύριος το πλέον ευλογημένον Του πλάσμα εις τον κόσμον, ο μισάνθρωπος διάβολος στοχοποίησε τον άνθρωπον, δια να τον καταστρέψη. Ζήλεψε την δόξαν με την οποίαν εδοξάζετο ο άνθρωπος εις την τρυφήν του Παραδείσου˙ ζήλεψε την μετά του Θεού ευλογημένην κατάστασιν και αγαλλίασιν, και απάτησε τον άνθρωπον. Τον έρριξε στην αμαρτία και έτσι τον αποξένωσε από την Θεία Χάρη. Από εκείνη την πρώτη «ήττα» του, ο άνθρωπος είχε καταντήσει υποχείριο του δαίμονα και δεν είχε πλέον τη δύναμη αλλά και την αντοχή να αντισταθή στις ορέξεις του πονηρού. Δεν ήταν σε θέση να επανέλθη εκεί που τον είχε βάλει ο Θεός, αφού μόνον ένας Θεός θα μπορού­σε να κάνη κάτι τέτοιο. Σταμάτησε να αντιμάχεται κατά του δαίμονος και φαινόταν ότι νικητής θα ήταν ο αντίδικος και βρωμερός.
Όμως, ο Κύριος και Δημιουργός μας, έκανε ακριβώς εκείνο που χρειαζόταν στην προκειμένη περίσταση και έγινε άνθρωπος προκειμένου να «αναβιβάση εις ύψος το ανθρώπινον». Εξηπάτησε δια της ανθρωπίνης Του φύσεως τον «δυνάστην» της ανθρωπότητος και επανέδωσε εις τον άνθρωπον την δυνατότητα, να μπορή να επανεύρη και να επανέλθη εις το «αρχαίον κάλλος». Τούτο βεβαίως, δεν σημαίνει ότι ο πονηρός έπαυσε να πολεμή τον άνθρωπον. Αντιθέτως, ο πόλεμος συνεχίζεται και διαρκεί έως και σήμερα, αλλά και θα διαρκή, μέχρι της συντελείας των αιώνων. Το μίσός του κατά του ανθρώπου ούτε έπαυσε ποτέ αλλά ούτε και πρόκειται να παύση.

Τα όπλα μας

Σε ένα πόλεμο, πέραν από τους αντιπάλους και μαχητές, υπάρχουν ασφαλώς και τα όπλα εκείνα με τα οποία βάλλουν οι αντίπαλοι και προσπαθούν να κερδίσουν την νίκη. Τα όπλα διευκολύνουν τον μαχητή και η νίκη γίνεται ευκολώτερη υπόθεση. Χωρίς όπλα, στην όποιαδήποτε πολεμική σύγκρουση και αναμέτρηση, η ήττα είναι αναπόφευκτη και η συντριβή για τον άοπλο, δεδομένη.
Τοιουτοτρόπως και εις την μάχην που δίδει ο χριστιανός με τους δαίμονες, ο Κύριός μας δεν μας άφησε άοπλους αλλά, απέναντι στον πάνοπλο εχθρό μας, μας εξόπλισε με ιδιαίτερα πνευματικά και αποτελεσματικά όπλα. Εφ’ όσον και ο πονηρός τέτοιου είδους όπλα χρησιμοποιεί, με τέτοιου είδους όπλα, είναι δυνατόν να εξουδενωθή. Τα όπλα δε τούτα είναι εκείνα που, με ιδιαίτερα χαρακτηριστικό τρόπο, περιγράφει ο Απόστολος Παύλος εις το σημερινόν Αποστολικόν ανάγνωσμα. «Δια τούτο αναλάβετε την πανοπλίαν του Θεού, … περιζωσάμενοι την οσφύν υμών εν αληθεία, και ενδυσάμενοι τον θώρακα της δικαιοσύνης, και υποδησάμενοι τους πόδας εν ετοιμασία του ευαγγελίου της ειρήνης, επί πάσιν αναλαβόντες τον θυρεόν της πίστεως, εν ω δυνήσεσθε πάντα τα βέλη του πονηρού τα πεπυρωμένα σβέσαι· και την περικεφαλαίαν του σωτηρίου δέξασθε, και την μάχαιραν του Πνεύματος, ο εστι ρήμα Θεού» (Εφεσ. ΣΤ  13-17).
Σαφέστατα, εδώ, διακρίνουμε, τον οπλισμό που διαθέτουν οι πονηρές δυνάμεις, αλλά και τον αντίστοιχο τέτοιο, που προσφέρει ο Κύριος στον αγωνιστή χριστιανό. Χωρίς αυτόν τον οπλισμό, ο αγώνας μας αποδεικνύεται μάταιος, αφού ο άνθρωπος είναι αδύνατον να ανταπεξέλθη με τις δικές του δυνάμεις. Κι’ άλλη φορά έχουμε ’πεί, ότι ο αντικείμενος διαθέτει και όπλα και πληθυσμό αλλά και πει­ρα! Μη ξεχνώμε ότι δεν δίστασε να πολεμήση και να αντιπαραταχθή εις τον Ίδιον τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, εκεί εις το «σαραντάριον» όρος και μάλιστα τρεις φορές. Αν το καλοσκεφθού­με, θα καταλάβουμε πόσον ευάλωτοι γινόμαστε απέναντί του. Όταν όμως, εμπιστευόμεθα την δύναμιν του Κυρίου μας και τα όπλα του Αγίου Πνεύματος, η νίκη πλέον, αναμφισβήτητα, είναι δική μας.

Οι Άγιοι της Εκκλησίας μας

Χαρακτηριστικά παραδείγματα, δια να επιβεβαιώσουμε τον πάρα πάνω ισχυρισμό, είναι οι Άγιοι της Εκκλησίας μας. Εκείνοι, που μοναδική τους αγάπη ήταν ο Ιησούς και ζούσαν μόνο γι’ Αυτόν. Εκεί­νοι, που για την αγάπη Του, θυσίασαν κάθε τι σε τούτη τη ζωή. Τι κι’ αν εθυσίασαν την επί γης ζωή τους; Τι κι’ αν έφυγαν απ’ αυτή τη ζωή, πολλοί απ’ αυτούς, σε νεαρά ηλικία; Τι κι’ αν, ο διάβολος χρησιμοποίησε κάθε τρόπο και κάθε οδυνηρό μέσο, προκειμένου να τους αποσπάση από την αγάπη του Χριστού; Εκείνοι χρησιμοποιούντες τον οπλισμό του Παναγίου Πνεύματος, υπέταξαν και συνέτριψαν τον αιώνιον πνευματικόν εχθρόν μας. Τούτο μαρτυρείται από την συνείδηση της Αγίας μας Εκκλησίας και από τους ύμνους και τα τροπάρια, που ψάλλονται εις την μνήμην των Αγίων μας.
Με τα όπλα του Παναγίου Πνεύματος στάθηκαν αντιμέτωποι και πολέμησαν τον πονηρό και τις δυνάμεις του. Γνώριζαν ότι, μόνον με αυτά τα όπλα θα μπορούσαν να αντισταθούν στην άνιση αυτή μάχη, και ότι μόνον εξαρτημένοι από την δύναμιν του Κυρίου Ιησού Χριστού, θα αναδεικνύονταν νικητές. «ότι ουκ έστιν ημίν η πάλη προς αίμα και σάρκα, αλλά προς τας αρχάς, προς τας εξουσίας, προς τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος του­του, προς τα πνευματικά της πονηρίας εν τοις επουρανίοις» (Εφεσ. ΣΤ  12). Συνειδητοποιούντες την προσωπική τους αδυναμία και έχοντες απόλυτη την πίστη ότι με την Θεία ενίσχυση θα νικήσουν, πέτυχαν τον μοναδικό απώτερο σκοπό τους που δεν ήταν άλλος από την κληρονομία της Ουρανίου Βασιλείας. Σωματικά, εζημιώθησαν και ηττήθηκαν. Τούτο όμως ήταν το δευτερεύον και ασήμαντο γι αὐτούς. Το πρωτεύον και σημαντικό ήταν η αιώνιος ζωή και Βασιλεία την οποίαν και απολαμβάνουν.
Αγαπητοί μου φίλοι αναγνώστες, σε μια άκρως αρνητική και απνευμάτιστη εποχή που ζούμε, είναι αναγκαίον και ζητούμενον να κατανοήσωμεν, ότι όσον κι’ αν κυριαρχή το κακόν και η αμαρτία, υπάρχουν πάντοτε και για εμάς τα όπλα του Πνεύματος, τα οποία είναι πολύ ισχυρότερα από τα αντίστοιχα … του σκότους.

Αρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

Ιεροκήρυξ Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών

πηγή:http://orthodoxostypos.gr