Απόπειρα εγκλήματος σε τρεις αιώνες

Εὐάγγελος Στ. Πονηρός Δρ Θ., Μ.Φ.

Σχολικός σύμβουλος θεολόγων Πειραιῶς, Δ΄ Ἀθηνῶν, Κυκλάδων

 

            Ξεκίνησε τόν 19ο αἰώνα[1]. Ταλάνισε τήν ἑλληνική κοινωνία στόν 20ο καί ἐξακολουθεῖ νά τήν ταλανίζει στόν 21ο χριστιανικό αἰώνα. Τό ἀναφέρει ὁ μέγας Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης στό περίφημο διήγημά του «Λαμπριάτικος ψάλτης», πώς κάποιοι γραικύλοι νάνοι ἐπιχειροῦσαν στήν ἐποχή του, μέ ὅ,τι δυνάμεις τούς παρεῖχε τό ψυχοδιανοητικό τους νανοανάστημα, νά ἐπιτεθοῦν στήν ὀρθόδοξη πίστη καί στήν ὀρθόδοξη παιδεία.

Πρίν ἐκθέσουμε, ὅσα ἔχουν ἐπιχειρηθεῖ στήν Ἑλλάδα εἰς βάρος τῆς ὀρθοδόξου πίστεως καί παιδείας κατά τούς τρεῖς προαναφερθέντες αἰῶνες, θά δοῦμε μέ ποιό τρόπο ἐπιχειρoοῦνται πάντοτε. Κι αὐτός ὁ τρόπος δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τήν προπαγάνδα. Βεβαίως δέν θεωροῦμε προπαγάνδα ὁποιαδήποτε πλανημένη γνώμη. Προπαγάνδα ἀσκεῖ κάποιος ὅταν ἀρνεῖται νά ἀνασκευάσει ἤ ἔστω καί ἁπλῶς νά διαλεχθεῖ πρός γνῶμες ἀντίθετες τῶν δικῶν του γνωμῶν, ἀλλά παρ΄ ὅλα αὐτά ἐξακολουθεῖ νά πρεσβεύει καί νά διαδίδει συστηματικά τίς ἴδιες γνῶμες, μολονότι αὐτές ἔχουν ἐλεγχθεῖ καί ἀποδειχθεῖ ἐσφαλμένες καί ἀναληθεῖς. Καί συχνά δέν περιορίζεται στή διάδοση ἀναληθῶν γνωμῶν, ἀλλά συκοφαντεῖ ὁποιαδήποτε ἀντίθετη γνώμη ἤ ἀντίθετο πρόσωπο.

Στήν ἑλληνική γλῶσσα δέν ὑπάρχει λέξη ἀνάλογη μέ τή λέξη προπαγάνδα. Ἡ λέξη «συκοφαντία» εἶναι μέν συγγενική, ἀλλά δέν ἀποδίδει πλήρως τό νόημα τῆς προπαγάνδας. Διότι ἡ προπαγάνδα εἶναι ὁλόκληρη ἐκστρατεία ἡ ὁποία ἀποσκοπεῖ ἀφ΄ ἑνός σκοτίζοντας τήν ἀλήθεια καί ἐπιβάλλοντας τό ψεῦδος νά ἐπιφέρει μόνιμες βλάβες σέ πρόσωπα καί κοινωνίες καί ἀφ΄ ἑτέρου ἀποσκοπεῖ στήν ἀπόκτηση τοῦ ἐλέγχου προσώπων καί κοινωνιῶν ἀπό μέρους τῶν προπαγανδιστῶν ἤ τῶν ἐργοδοτῶν τους. Ἡ συκοφαντία, μολονότι εἶναι μία ἀπό τίς προσφιλεῖς τακτικές τῆς προπαγάνδας, ἐνδέχεται νά εἶναι κάτι πιό ἁπλό καί νά ἔχει μόνον περιστασιακό διαπροσωπικό χαρακτήρα. Ἡ ἀλήθεια ὅτι λέξη ἀνάλογη μέ τήν προπαγάνδα δέν ὑπάρχει στό ἑλληνικό λεξιλόγιο δηλώνει ἐμφανῶς, ὅτι τέτοιες μέθοδοι εἶναι ξένες πρός τήν ἱστορία καί τόν χαρακτήρα τοῦ Ἕλληνα, γι΄ αὐτό καί δέν δημιούργησε τέτοια λέξη. Ἀπό αὐτήν τήν ἄποψη ἔχει ἀπόλυτο δίκιο ὁ Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης ὀνομάζοντας τούς συγχρόνους του προπαγανδιστές ὄχι Ἕλληνες, ἀλλά «γραικύλους».

Ἡ προπαγάνδα ἀείποτε ἀψηφᾶ τό περίφημο ρητό τοῦ Μύσωνος τοῦ Λακεδαιμονίου, ὁ ὁποῖος ἔζησε περί τό 600 π.Χ. καί κατά τόν Πλάτωνα ἀνῆκε στόν κύκλο τῶν ἑπτά σοφῶν. Ὁ Μύσων μᾶς ἄφησε παρακαταθήκη, ἡ ὁποία μάλιστα ἀξιοποιήθηκε καί ἀπό πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, τόν ἑξῆς κανόνα ζωῆς: «μή ἐκ τῶν λόγων τά πράγματα, ἀλλ΄ ἐκ τῶν πραγμάτων τούς λόγους ζητεῖν· οὐ γάρ ἕνεκα τῶν λόγων τά πράγματα συντελεῖσθαι, ἀλλ΄ ἕνεκα τῶν πραγμάτων τούς λόγους.»[2] Δηλαδή, «νά μή ζητοῦμε ἀπό τούς λόγους τά πράγματα, ἀλλά ἀπό τά πράγματα τούς λόγους· διότι δέν συντελοῦνται τά πράγματα ἐξ αἰτίας τῶν λόγων, ἀλλά ἐξ αἰτίας τῶν πραγμάτων οἱ λόγοι». Ἡ προπαγάνδα μάχεται διαρκῶς νά ἐπιβάλλει στά πράγματα τόν δικό της λόγο, συχνά δέ καί τόν παραλογισμό της· πολλές φορές μάλιστα, ὅπως θά δοῦμε παρακάτω, ἀποπειρᾶται ἀκόμη καί νά καταστρέψει τά ἴδια τά πράγματα.

Γι΄ αὐτό καί ἀνέκαθεν ἐπιχειρεῖ νά ἐπιβάλει δικούς της χαρακτηρισμούς σέ ὅσα ἀποσκοπεῖ νά πλήξει: στά πρόσωπα, στίς δραστηριότητες, στούς θεσμούς, ἀκόμη καί στή φυσική πραγματικότητα[3], ἐν τέλει καί σέ αὐτήν τήν ἐν Χριστῷ θεία Ἀποκάλυψη καί στήν βάσει αὐτῆς ὀρθόδοξη παιδεία. Πάντοτε ὅμως χορηγεῖ ὄνομα ἀποκλίνον ἀπό τήν ἀλήθεια, ὥστε ἐν τέλει νά διαβληθεῖ τό στοχοποιημένο πρόσωπο, δραστηριότητα, θεσμός, ἀκόμη καί ὁ ἴδιος ὁ Θεός! Ἐάν γίνει πιστευτή ἡ διαβολή, ἡ προπαγάνδα ἔχει ἐπιτύχει ἔστω καί προσωρινά τόν σκοπό της: νά ἐξουδετερώσει ὅ,τι ἔχει στοχοποιήσει καί νά χειρισθεῖ ἀνθρώπινες ζωές κατά τό δοκοῦν. Θά πεῖ κανείς, «εἶναι ὅμως ποτέ δυνατόν νά ἐξουδετερώσει κάποιος τόν ἴδιο τόν Θεό;» Κάτι τέτοιο βεβαίως εἶναι ἀδύνατον, ὅμως οἱ προπαγανδιστές πάντοτε πιστεύουν ὅτι εἶναι δυνατόν νά ἐπιτύχουν τά ἀδύνατα. Τό μόνο τό ὁποῖο ἐν τέλει κατορθώνουν, εἶναι ἡ παραπλάνηση ἀνθρώπων[4]. Ἀπαιτεῖται ἑπομένως ἀντίσταση στή διάβρωση τήν ὁποῖα ἡ προπαγάνδα ἐπιχειρεῖ, ὥστε νά προφυλαχθοῦν πρόσωπα καί κοινωνίες ἀπό σκοπούμενη βλάβη.

Κατά τή διάρκεια τοῦ προπαγανδιστικοῦ αὐτοῦ πολέμου ἀπό τόν 19ο αἰώνα μέχρι σήμερα, ἐπιστρατεύθηκαν σοφίσματα ἐπί σοφισμάτων ὥστε νά πλήξουν τήν ὀρθόδοξη πίστη καί ζωή. Σοφίσματα ἀποσκοποῦντα στήν ἀπόκρυψη, στήν τέλεια λήθη τῆς ἀληθείας. Ἄλλοτε δῆθεν ἐπιστημονικά, ἄλλοτε δῆθεν νομικά. Κάποτε ἐπιχειροῦσαν νά … «ἀποδείξουν» ὅτι ἡ ἀνθρώπινη ἐπιστήμη εἶναι σέ θέση νά ἀπαγορεύσει τήν ἀνάγκη τοῦ ἀνθρώπου νά πιστεύει στόν Θεό! Ἡ ἴδια ὅμως ἡ ἀνθρώπινη ψυχή τούς διέψευσε, διότι ἡ πίστη στόν Θεό εἶναι βασική ψυχολογική ἀνάγκη, καί ὅταν τέτοιου εἴδους ἀνάγκες δέν ἰκανοποιοῦνται προκύπτουν ψυχολογικά προβλήματα. Ἄλλοτε  ἐπιχειροῦσαν νά «ἀποδείξουν» ἀνύπαρκτη τήν ἐν χρόνῳ ἔλευση τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἴδια ὅμως ἡ ἐπιστήμη τῆς ἱστορίας τούς διέψευσε.

Καί ἐκεῖ ὅπου ἡ ἀνθρώπινη λογική δέν ἐπαρκεῖ γιά νά ἐξηγήσει, ἐκεῖ ὅπου δέν βρίσκεται ἀκόμη κι ἕνας δῆθεν ἐπιστημονικός ἰσχυρισμός, ἐπιστρατεύεται ἀκόμη καί ἡ συκοφαντία. Κάποιοι ἐπιχείρησαν νά συκοφαντήσουν ὡς ἀπάτη ἀκόμη καί τό ἅγιο φῶς, τό ὁποῖο ἐξέρχεται ἀπό τόν πανάγιο τάφο τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ κάθε χρόνο τό μέγα Σάββατο. Μάταιος κι ἐδῶ ὁ κόπος! Τέτοιες ἀπόπειρες μᾶς ὠθοῦν νά τίς παρομοιάσουμε μέ μιά εἰκόνα ἀρκετά κωμική: μέ ἕνα σπουργίτι, τό ὁποῖο μέ τά μικρά του φτεράκια ἐπιχειρεῖ νά σκιάσει καί νά ἀποκρύψει τόν ἥλιο!

Ἀπό κοντά καί ἡ νεοειδωλολατρία ἀγωνίζεται νά μᾶς πείσει, ὅτι ἡ ἀληθινή, ἡ γνήσια ταυτότητα τοῦ Ἕλληνα εἶναι ἡ εἰδωλολατρική! Ξεχνᾶ ὅμως, ὅτι ἡ εἰδωλολατρία δολοφόνησε τούς μεγάλους διδασκάλους τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδoς Αἴσωπο καί Σωκράτη, ἐπιχείρησε νά δολοφονήσει τόν Ἀναξαγόρα,  τόν Ἀριστοτέλη καί πολλούς ἄλλους, τούς μεγαλύτερους διανοητές καί καλλιτέχνες τῆς ἑλληνικῆς ἀρχαιότητας, διότι θεωροῦσε τόν λόγο τους ἀσυμβίβαστο μέ αὐτήν τήν ἴδια! Καί ἐπειδή ἡ νεοειδωλολατρία ἐπιχειρεῖ νά μᾶς πείσει, ὅτι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ πολέμησε τόν ἑλληνικό πολιτισμό, θά ξαναποῦμε γιά πολλοστή φορά ὅτι ὅσα συγγράμματα ἀρχαίων Ἑλλήνων σώζονται σήμερα, τό ὀφείλουν στούς βυζαντινούς ὀρθοδόξους χριστιανούς μοναχούς ἀντιγραφεῖς, κι αὐτό δέν θέλει ἡ νεοειδωλολατρία νά τό θυμᾶται. Ὅπως δέν θέλει νά θυμᾶται, ὅτι ἡ μεγαλύτερη παγκοσμίως συλλογή ἀρχαίων ἑλληνικῶν χειρογράφων εἶναι ἐκείνη τῶν μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ὅπως δέν θέλει κἄν νά μάθει, ὅτι οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας σπούδαζαν, καλλιεργοῦσαν καί ἐμπλούτιζαν τήν ἑλληνική φιλοσοφία, γλῶσσα καί φιλολογία, ἀλλά καί ὅλες τίς γνήσιες[5] ἐπιστῆμες οἱ ὁποῖες μᾶς ἔρχονταν ἀπό τήν ἀρχαία Ἑλλάδα.

Κανένας προπαγανδιστής δέν θέλει νά θυμᾶται τό γεγονός, ὅτι κατά τή διάρκεια τῆς φρικτῆς περιόδου τῆς τουρκοκρατίας ἡ ἑλληνική γλῶσσα καί ἐν γένει ἑλληνική ταυτότητα διασώθηκε ἀπό ὅσους παρέμειναν ὀρθόδοξοι χριστιανοί, διότι ὅσοι ἀκολουθοῦσαν τό εὐτελές συμφέρον τους καί ἐξισλαμίζονταν, ταυτόχρονα ἐκτουρκίζονταν. Κανένας προπαγανδιστής δέν θέλει νά θυμᾶται, οὔτε θέλει νά θυμόμαστε, ὅτι ἡ ἑλληνική ἐπανάσταση τοῦ 1821 κηρύχθηκε «ὑπέρ πίστεως καί πατρίδος» καί ὅτι ὡς Ἕλληνες ὁρίσθηκαν ἀπό τό πρῶτο ἑλληνικό σύνταγμα τῆς Ἐπιδαύρου τοῦ 1822 «ὅσοι αὐτόχθονες κάτοικοι τῆς Ἐπικρατείας τῆς Ἑλλάδος πιστεύουσιν εἰς Χριστόν»[6].

Ὅλα αὐτά ἀπαιτεῖ ἡ προπαγάνδα νά τά σβήσουμε ἀπό τή μνήμη μας – κι εἶναι αὐτό μία ἀκὀμη ἐφαρμογή τῆς περιβόητης ρωμαϊκῆς «damnatio memoriae», δηλαδή «τιμωρίας τῆς μνήμης». Αὐτή ἐφαρμοζόταν στήν ἀρχαία Ρώμη, ὅταν κάποιο πολιτικό πρόσωπο περιέπιπτε σέ δημόσια δυσμένεια καί ἀνυποληψία: ὁτιδήποτε ἦταν δυνατόν νά τό θυμίζει καταστρεφόταν, ὥστε κανένας πλέον νά μή θυμᾶται καί νά μή ἀναφέρεται στό πρόσωπο αὐτό. Ὄχι λοιπόν, κανένας δέν θά καταφέρει, ὅσο σπουδαιοφανής καί ἄν νομίζει πώς εἶναι, νά μᾶς παρασύρει νά ξεχάσουμε τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό καί τούς ἁγίους οἱ ὁποῖοι δίδαξαν τό Εὐαγγέλιό του, τό μήνυμα τῆς ἀγάπης, θυσιάζοντας πολλές φορές ἀκόμη καί τή ζωή τους.

Ὅσο γιά τήν ὀρθόδοξη παιδεία, τήν παιδεία τοῦ «ἀγαπᾶτε ἀλλήλους», ἐναντίον της ἀναπτύσσεται ὅλο τό μένος τῶν προπαγανδιστῶν. Ἄλλοτε ἐπιχειροῦν νά «ἀποδείξουν» ὅτι ἡ ὀρθόδοξη παιδεία βλάπτει αὐτούς τούς ἴδιους τούς ὀρθοδόξους χριστιανούς καί πρέπει νά ἀπαγορευθεῖ! Μέ τέτοιου εἴδους σοφίσματα παριστάνεται ἡ ὀρθόδοξη παιδεία ὡς ἔξωθεν ἐπιβαλλόμενη καί ξένη πρός τά παιδιά τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν τά βεβαπτισμένα στό ὄνομα τῆς πανσέπτου Ἁγίας Τριάδος!!! Ἄλλοτε ἐπιχειροῦν νά «ἀποδείξουν», ὅτι οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί δέν ἔχουν δικαίωμα νά ἀπολαμβάνουν τήν ὀρθόδοξη χριστιανική παιδεία στά δημόσια σχολεῖα ὅπου φοιτοῦν καί γιά τά ὁποῖα πληρώνουν οἱ γονεῖς τους φόρους! Ἄλλοτε ἐπιχειροῦν νά «ἀποδείξουν», ὅτι ἄν οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί ἀπολαμβάνουν τήν ὀρθόδοξη χριστιανική παιδεία στά σχολεῖα ὅπου φοιτοῦν, ἀδικοῦν κάποιους τρίτους! Πρόκειται δηλαδή γιά σωρεία ἰσχυρισμῶν, οἱ ὁποῖοι δημιουργοῦν σωστό θέατρο τοῦ παραλόγου!!!

Ἀποτολμήθηκε ἀκόμη ὁ χαρακτηρισμός τῆς ὀρθόδοξης παιδείας ὡς «δογματικοῦ διαποτισμοῦ». Ἐάν ἀποτολμᾶ κάποιος νά χαρακτηρίζει κατ΄ αὐτόν τόν τρόπο τήν ὀρθόδοξη παιδεία, ἐνῷ ἤδη γνωρίζει ὅτι αὐτή οὐδεμία σχέση ἔχει μέ αὐτόν τόν χαρακτηρισμό, τότε μεταχειρίζεται προπαγάνδα, ἡ ὁποία ἀποσκοπεῖ σέ ἐξουδετέρωση αὐτῆς τῆς ἴδιας τῆς παιδείας καί σέ ἀνήκεστη βλάβη ὅσων τή δικαιοῦνται, δηλαδή τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν μαθητῶν.

Καί γιατί ἡ ὀρθόδοξη παιδεία δέν εἶναι «δογματικός διαποτισμός»  ὅπως τόσο ἀτυχῶς ὑποστηρίχθηκε; Πρῶτον διότι εἶναι σύμφωνη μέ ἐκείνη τήν ὁποία ὁ ὀρθόδοξος χριστιανός μαθητής ἔχει ἤδη λάβει ἀπό τήν Ἐκκλησία καί τήν οἰκογένειά του καί τήν ὁποία ἡ ὀρθόδοξη σχολική παιδεία ἀναπτύσσει. Δεύτερον διότι δέν εἰσάγει στήν ὀρθόδοξη πίστη ὅποιον δέν ἀνήκει ἤδη σέ αὐτήν. Τρίτον διότι συχνά τήν παρακολουθοῦν καί ἀλλόθρησκοι μαθητές μέ τή σύμφωνη γνώμη τῶν γονέων τους, χωρίς νά ἐπηρεάζονται καί χωρίς νά μεταβάλλουν τή θρησκεία τους, ἀλλά θέλοντας ἁπλῶς καί μόνο νά πληροφορηθοῦν τί εἶναι ἡ ὀρθόδοξη πίστη ἡ ὁποία ἐκτός ἀπό ζῶσα πίστη τῶν συμμαθητῶν τους ἀποτελεῖ καί δισχιλιετή ἱστορία τῶν Ἑλλήνων καί τῆς Ἑλλάδος.

Γιά ὅσους ὅμως πολεμοῦν συστηματικά καί προπαγανδιστικά τήν ὀρθόδοξη παιδεία δέν ἔχει διόλου σημασία τό γεγονός αὐτό, οὔτε τό γεγονός ὅτι ὁ θεολόγος καθηγητής ἀπολαμβάνει ἐντός τοῦ σχολείου του τήν ἐκτίμηση ὅλων, μαθητῶν, γονέων, συναδέλφων, διευθυντῶν. Καραδοκεῖ ἐκτός σχολείων μία ὀλιγάριθμη προπαγανδιστική ὁμάδα πάντα ἕτοιμη νά δημιουργήσει σέ τακτά χρονικά διαστήματα προβλήματα ἐκεῖ ὅπου δέν ὑπάρχουν, πάντα ἕτοιμη νά διαβάλει. Νά διαβάλει ποιούς; Ἐκείνους οἱ ὁποῖοι δίνουν τό εἶναι τους διδάσκοντας Χριστό στά χριστιανόπουλα! Νά διαβάλει τί; Τό ἀναφαίρετο ἀνθρώπινο δικαίωμα τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν νά διαπαιδαγωγοῦνται ὡς ὀρθόδοξοι χριστιανοί!

Ὅμως οἱ διαβολές καί οἱ συκοφαντίες κρίθηκαν ἀνεπαρκή μέσα ἀκόμη καί ἀπό ὅσους τά χρησιμοποίησαν. Γι΄ αὐτό ἐπινοήθηκαν καί νέα μέσα: Κατά τά τελευταῖα χρόνια, μετά ἀπό μία δεκαετία ἡρεμίας ἡ ὁποία  εἶχε ξεκινήσει ἀπό τό 1998, σημειώθηκε τό νοσηρό φαινόμενο, νά ὑφίστανται οἱ ἀνήλικοι ὀρθόδοξοι χριστιανοί μαθητές προπαγάνδα, ὥστε νά ἀπαλλαγοῦν ἀπό τήν ἴδια τους τήν ταυτότητα! Μέ ποικίλα προπαγανδιστικά σοφίσματα ἀπαιτήθηκε νά δηλώνουν οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί μαθητές ἀλλόθρησκοι, ὥστε νά ἀπαλλάσσονται ἀπό τήν ὀρθόδοξη παιδεία! Ἡ ἀπόπειρα ἔπεσε στό κενό, διότι γιά τόν ὀρθόδοξο χριστιανό εἶναι ἡ ὀρθόδοξη χριστιανική παιδεία πολύτιμη καί ἀδιαπραγμάτευτη. Ὅμως ἡ νοσηρή αὐτή ἀπόπειρα, ἡ ὁποία ξεκίνησε σέ στρατηγικά ἐπιλεγμένη περίοδο θερινῶν διακοπῶν, ἀποτέλεσε παγκόσμια πρωτοτυπία!

Ἄλλοτε πάλι προβάλλεται καί ὁ ἐξωφρενικός ἰσχυρισμός, ὅτι οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί, ἐπειδή φοιτοῦν σέ δημόσια σχολεῖα, ἔχουν ὑποχρέωση νά ὑφίστανται νοθευμένη παιδεία, ἡ ὁποία θά ὁδηγεῖ στήν παρεξήγηση τῆς ἐξισώσεως τῆς ὀρθόδοξης πίστεως μέ τά θρησκεύματα – πράγμα τό ὁποῖο ἐξοργίζει ἀκόμη καί τούς πιστούς τῶν θρησκευμάτων, διότι ὁ καθένας θεωρεῖ ὅτι ἡ πίστη του δέν ταυτίζεται μέ καμμία ἄλλη! Θά πέσει λοιπόν στό κενό ὁποιαδήποτε ἀπόπειρα νοθεύσεως τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς παιδείας. Ὁποιαδήποτε ἀπόπειρα παρουσιάσεως τῆς πίστεως μας στόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό ὡς ταυτόσημης μέ ὁποιαδήποτε δοξασία ἤ τελετουργικό, θρησκευτικό ἤ μή.

Κι ἄν κάποιος τυχόν ὀνειρεύεται νά ἐπιβάλει στήν Ἑλλάδα μαοϊκή «πολιτιστική ἐπανάσταση»[7], ἄς γνωρίζει ὅτι ἡ Ἑλλάς ἔχει ἤδη ὑποστεῖ δουλεία τετρακοσίων χρόνων, ἀλλά οὐδέποτε συμβιβάσθηκε. Ἄς θυμᾶται τόν λόγο τοῦ ἀρχιστρατήγου Θεοδώρου Κολοκοτρώνη πρός τόν Ἄγγλο Χάμιλτον: «ἐμεῖς, καπιτάν Ἅμιλτον, ποτέ συμβιβασμόν δέν ἐκάμαμεν μέ τούς Τούρκους.»

Ὁ δέ ὀρθόδοξος χριστιανικός κλῆρος καί  λαός, ὅπως καί οἱ ὀρθόδοξοι θεολόγοι, πάντα πιστοί στό καθῆκον, πάντοτε ἀκάματοι στρατιῶτες τοῦ Χριστοῦ, ἀποκρούουν κάθε καιροσκοπισμό ἀπό ὅπου καί ἄν προέρχεται. Δέν θά ὑπάρξει καιροσκόπος θεολόγος, κληρικός ἤ ἔστω καί ἁπλός πιστός, διότι θά κερδίσει αἰώνιο ὄνειδος καί αἰώνιο ἀνάθεμα. Αὐτό τό ὁποῖο κατόρθωσαν νά κερδίσουν ὅλοι ὅσοι ἐπιχείρησαν νά παραχαράξουν τήν ὀρθόδοξη χριστιανική πίστη καί ζωή, ὅλοι ὅσοι προτίμησαν τό χαμερπές ἀτομικό τους συμφέρον ἀντί τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

---

[1] Πρός ἀποσόβηση τυχόν παρεξηγήσεων ὀφείλουμε νά τονίσουμε, ὅτι ὅσα ἀκολουθοῦν εἶναι αὐστηρῶς ἐπιστημονικές ἀπόψεις διά τῶν ὁποίων ἀντιμετωπίζουμε γνῶμες, συνήθειες, τακτικές καί δέν ἀποσκοποῦν κατά κανένα τρόπο στήν προσβολή τῆς τιμῆς ἤ τῆς ὑπολήψεως ὁποιουδήποτε προσώπου.

[2] Διογένης Λαέρτιος, Βίων καί γνωμῶν τῶν ἐν φιλοσοφίᾳ εὐδοκιμησάντων, Α 108.

[3] Ἡ παρατήρησή μας αὐτή δέν εἶναι ρητορική ὑπερβολή. Ἔχουμε τό παράδειγμα τῆς μαοϊκῆς Κίνας, ὅπου ἀπαιτήθηκε καί προπαγανδίσθηκε νά παράγει ἡ γῆ πέντε περίπου τόνους  σιταριοῦ σέ ἔκταση ἴση μέ τά δύο τρίτα ἑνός στρέμματος! Ὑπῆρξαν δέ περιπτώσεις ἀνθρώπων οἱ ὁποῖοι ξυλοκοπήθηκαν μέχρι θανάτου, διότι δέν παραδέχθηκαν αὐτή τήν ἐξωφρενική προπαγάνδα ἤ διότι δέν τήν παραδέχθηκαν ὅσο γρήγορα ἀπαιτοῦσαν οἱ προπαγανδιστές! (πρβλ Γιούγκ Τσάγκ, Ἀγριόκυκνοι Τρεῖς κόρες τῆς Κίνας, μετάφρ. Καλλιόπη Καρούση, ἔκδ. 22η, Βιβλιοπωλεῖον τῆς «Ἑστίας», Ἀθήνα 2014, σ. 315.)

[4] Τέτοιες τακτικές καί ἀποτελέσματα περιγράφει ὡς ἑξῆς ἕνας ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος τά ἔζησε ἐκ τοῦ σύνεγγυς: «Σέ μία δικτατορία ὅπως τοῦ Μάο, ὅπου οἱ πληροφορίες εἴτε ἀποκρύβονταν εἴτε ἦταν πλαστές, ἕνας κοινός ἄνθρωπος δύσκολα εἶχε ἐμπιστοσύνη στήν προσωπική του ἐμπειρία καί γνώση. (Γιούγκ Τσάγκ, ἔνθ΄ ἀνωτέρω, σ. 314.)

[5] Καί λέμε «γνήσιες», διότι οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας ἀξιοποιώντας ἄριστα τήν ἐκκλησιαστική μας παράδοση καί πίστη ὅπως καί τήν προσωπική τους μελέτη, εἶχαν ἀναπτύξει ἀξιοθαύμαστη ὀξύνοια ὥστε νά ξεχωρίζουν τήν ἀληθινή ἐπιστήμη ἀπό ἀπάτες  ὅπως ἡ μαντεία, ἡ ἀστρολογία καί ἡ μαγεία, τίς ὁποῖες ἀνέκαθεν ἀπέρριπταν.

[6] Τά ἑλληνικά συντάγματα 1822-1952,  Ἀλεξάνδρου Σβώλου, Ἡ συνταγματική ἱστορία τῆς Ἑλλάδος, Εἰσαγωγή - Ἐπιμέλεια Λουκᾶς Ἀξελός, 2η ἔκδοση, ἐκδ. Στοχαστής, Ἀθήνα 1972, σ. 66.

[7] Ἄς δοῦμε ἐν ὀλίγοις τί ἦταν ἡ περιβόητη αὐτή «πολιτιστική ἐπανάσταση» στήν Κίνα. Μᾶς διηγεῖται αὐτόπτης μάρτυρας: «Στίς 18 Αὐγούστου (1966) ὀργανώθηκε στήν πλατεία Τιένανμεν, στό κέντρο τοῦ Πεκίνου, ἕνα κολοσσιαῖο συλαλλητήριο, μέ περισσότερους ἀπό ἕνα ἑκατομμύριο νέους. Ὁ Λίν Μπιάο ἐμφανίστηκε γιά πρώτη φορά δημοσίως ὡς ἀναπληρωτής καί ἐκπρόσωπος τοῦ Μάο. Στήν ὁμιλία του ζήτησε ἀπό τούς Ἐρυθροφρουρούς νά ὁρμήσουν ἔξω ἀπό τά σχολεῖα τους καί νά συντρίψουν τά τέσσερα παλιά – δηλαδή «τίς παλιές ἰδέες, τόν παλιό πολιτισμό, τά παλιά ἔθιμα, καί τίς παλιές συνήθειες». Μετά ἀπό αὐτή τήν ἀσαφή ἐντολή, οἱ Ἐρυθροφρουροί βγῆκαν σέ ὅλους τούς δρόμους τῆς Κίνας, ἀφήνοντας τόν βανδαλισμό, τήν ἄγνοια καί τό φανατισμό τους νά ξεσπάσουν ἐλεύθερα. Αἰφνιδίαζαν τά ξένα σπίτια, ἔσπαζαν τίς ἀντίκες κι ἔσκιζαν τά ἔργα τέχνης καί καλλιγραφίας. Ἄναβαν φωτιές γιά νά κάψουν τά βιβλία. Πολύ σύντομα ὅλοι οἱ θησαυροί σέ ἰδιωτικές συλλογές εἶχαν καταστραφεῖ. Πολλοί συγγραφεῖς καί καλλιτέχνες, ἐκτός ἀπ΄ τό ὅτι ἀναγκάσθηκαν νά βλέπουν τά ἔργα τους νά καίγονται, ὑποβλήθηκαν σέ τόσο βίαιο ξυλοδαρμό καί σέ τέτοια ταπείνωση πού αὐτοκτόνησαν. Ἔγιναν αἰφνιδιασμοί σέ μουσεῖα. Ἀνάκτορα, ναοί, ἀρχαῖοι τάφοι, ἀγάλματα, παγόδες καί τείχη πόλεων - ὁτιδήποτε παλιό λεηλατήθηκε. Λίγα πράγματα ἐπιβίωσαν, λόγου χάρη ἡ Ἀπαγορευμένη Πόλη, καί αὐτά μόνο ἐπειδή ὁ πρωθυπουργός Τζόου Ἐνλάϊ ἔστειλε στρατό νά τά φρουρήσει καί ἐξέδωσε εἰδική διαταγή νά προστατευθοῦν.» (Γιούγκ Τσάγκ, ἔνθ΄ ἀνωτέρω, σ. 401.) Περιττεύει νά τονίσουμε, ὅτι ἡ σημερινή Κίνα θεωρεῖ πλέον τίς ὡς ἄνω πράξεις ἐγκληματικές καί ἀγωνίζεται νά ἀνακτήσει, ὅσα ψήγματα τῶν χαμένων πολιτιστικῶν της θησαυρῶν εἶναι δυνατόν νά ἀνακτηθοῦν. 

πηγή: http://aktines.blogspot.gr