Ταβιθά, ανάστηθι

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ
7 ΜΑΪΟΥ 2017
Απόστολος: Πράξ. θ΄  32 – 42
Ευαγγέλιον: Ιωάν. ε´ 1 – 15
Ήχος: γ΄ .- Εωθινόν: Ε΄
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

«Ταβιθά, ανάστηθι»
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ
Ο θάνατος

Είναι αναμφισβήτητον και αδιαπραγμάτευτον, ότι μέσα στα αναρίθμητα γεγονότα που συμβαίνουν στην ζωή του ανθρώπου, ο θάνατος είναι το πλέον σκληρόν και οδυνηρόν, με το οποίον ουδείς άνθρωπος συνεβιβάσθη. Ακόμη και ο Κύριος, ο νικητής του θανάτου, συνέκλαυσε μετά των αδελφών του, τον τεθνεώτα Λάζαρον, έστω και αν ως Θεός στην συνέχεια θα τον αναστούσε εκ των νεκρών.
Συνεπώς, εις τον άνθρωπον, η αντιμετώπισις του θανάτου, ήτο και παραμένει δύσκολος και ακατόρθωτος αφού η ιδία η ανθρωπίνη φύσις είναι συνυφασμένη με την ζωήν. Ο άνθρωπος απεύχεται τον θάνατον δια τον εαυτόν του, αλλά και αισθάνεται ότι ο θάνατος του άλλου διακόπτει κάθε έννοιαν επαφής και επικοινωνίας μετ’αυτού. Όσον και αν ο ίδιος ο Κύριος μας βεβαιώνη ότι «ουκ απέθανεν αλλά καθεύδει», εμπρός εις τον νεκρόν αισθανόμεθα ότι έπαυσε κάθε δυνατότης προσβάσεως και επικοινωνίας.

Η ανατροπή

Όμως, ο Κύριος, και με τας θαυματουργικάς αναστάσεις νεκρών, τας οποίας ενήργησε κατά την διάρκειαν της επί γης παρουσίας Του, αλλά και με την ιδικήν Του προσωπικήν Ανάστασιν, ανέτρεψε την λανθασμένην ιδέαν του ανθρώπου περί του θανάτου και μας έδωσεν άλλην προοπτικήν. «Που σου θάνατε το κέντρον; που σου άδη το νίκος; Ανέστη Χριστός και συ καταβέβλησαι», αναφωνεί ενθουσιωδώς ο μέγας εν τοις πατράσιν της Αγίας μας Εκκλησίας, Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Ο Ιησούς με την διδασκαλίαν Του, με τα θαύματά Του, κυρίως δε με την Ανάστασίν Του, διαβεβαιώνει ότι ο άνθρωπος και μετά τον θάνατόν του, συνεχίζει να ζη και να αισθάνεται. Ο θάνατος είναι πλέον ένα απλούν επεισόδιον εις την ζωήν μας, το οποίον πολλάκις κάποιοι Άγιοι άνθρωποι, όχι μόνον δεν το απεστράφησαν, αλλά τουναντίον, το ανεζήτησαν και το παρεκάλεσαν, δια να ζήσουν την μετά του Κυρίου δόξαν και ευφροσύνην.
Τοιούτοι υπήρξαν, όλοι εκείνοι οι Άγιοι της Εκκλησίας μας, οι οποίοι με την βεβαιότητα της, μετά θάνατον, ζωής και αφθαρσίας, επεδίωξαν τον θάνατον με κάθε τρόπον. Είτε δια του μαρτυρίου, είτε δια των επικλήσεων και καρδιακών προσ­ευχών τους ανεζήτησαν και βιώνουν την μετά του Κυρίου αιωνίαν ζωήν και απόλαυσιν.

Η Ταβιθά

Μία απλή χριστιανή η οποία βιώνει την χριστιανική και ενάρετον ζωήν της μέσα από την προσφοράν της προς τον συν­άνθρωπον. Η ελεημοσύνη της είναι εκείνο που την διακρίνει ανάμεσα στους άλλους χριστιανούς. Πονεί η ψυχή της, όταν βλέπη ανθρώπους πάμπτωχους. Χωρίς τα απολύτως απαραίτητα˙ χωρίς τον απαραίτητο ρουχισμό˙ χωρίς την στοιχειώδη διατροφή˙ χωρίς, ακόμη και εκείνα, τα οποία, άλλοι θεωρούν άχρηστα και περιττά. Καίγεται η καρδία της, όταν σκέπτεται ότι άνδρες, γυναίκες και κυρίως παιδιά ζουν στην απόλυτον ανέχειαν. Πολύ θα ήθελε να εξυπηρετήση τας ανάγκας όλων … όμως και η ιδία δεν έχει …
Ανακαλύπτει όμως τρόπον δια να σταθή δίπλα στον αδύναμον και πτωχόν συνάνθρωπον! Εργάζεται, πλέκοντας και ράβοντας ρούχα και σκεπάσματα, τα οποία προσφέρει δωρεάν εις τους απόρους˙ και όσον βλέπει ότι ανακουφίζει με αυτόν τον τρόπον τον πόνον των, κατά Χριστόν, αδελφών της, τόσον περισσότερον «αναλώνεται» εις την διακονίαν των. Η αδιάκοπος προσφορά της και εργασία της, εκλόνισαν την υγείαν της. Η θεραπεία της ήτο μη αναστρέψιμος και αδύνατος κατά τα δεδομένα της, τότε, ιατρικής. Οι πτωχοί και αι χήραι, βλέποντες ότι ο ιδικός των άνθρωπος, αδυνατεί πλέον και οδεύει προς τον θάνατον, αισθάνονται όντως ορφανοί από μίαν όντως μητέρα.
Και ενώ ο θάνατος ήλθεν, θέλουν να ελπίζουν και να πιστεύουν εκείνα που οι Απόστολοι τους δίδαξαν. Θέλουν να ξαναδούν την αγαπημένη τους Ταβιθά να ξαναζή και να επανέρχεται κοντά τους όπως ακριβώς την είχαν γνωρίσει. Έσπευσαν να ειδοποιήσουν τον Απόστολον Πέτρον, το πνευματικό τους στήριγμα, και να τον παρακαλέσουν, «μη οκνήσαι διελθείν έως αυτών» (Πραξ. Θ  38).

Ο Πέτρος εγείρει την νεκράν

«Αναστάς δε Πετρος συνήλθεν αυτοίς• ον παραγενόμενον ανήγαγον εις το υπερώον, και παρέστησαν αυτώ πάσαι αι χήραι κλαίουσαι και επιδεικνύμεναι χιτώνας και ιμάτια όσα εποίει μετ  αὐτῶν ούσα η Δορκάς.» (Πραξ. Θ  39). Μία δε συγκλονιστική εικών συμβαίνει προ των οφθαλμών του. Αντί συγγενών, οι οποίοι συνήθως είναι πλησίον των νεκρών, πτωχοί και χήρες και ορφανά κλαίοντες, δείχνουν εις τον Πέτρον τα όσα προσέφερε η Ταβιθά εις αυτούς.
Πιστεύουν εις την Ανάστασιν˙ πιστεύουν εις την Θείαν Δύναμιν˙ πιστεύουν ότι ο Κύριος είναι ο μόνος που μπορεί να ενεργήση και με την προσευχήν του Πέτρου να την αναστήση. Όπως δε είχε βεβαιώσει ο Ίδιος – «κατά την πίστιν υμών γενηθήτω υμίν» – γίνεται τώρα και το θαύμα. Ο Πέτρος με την προσευχήν του ανακαλεί την Ταβιθά εις την ζωήν, και εκπληρώνεται κατ’ αυτόν τον τρόπον η επιθυμία των χριστιανών της Ιόππης.

«και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος»

Ενικήθη ο θάνατος και με μίαν ακόμη νεκρανάστασιν επιβεβαιώνεται εκείνο που ευθύς εξ αρχής είπομεν. Δεν υπάρχει θάνατος! Και αν δεν συμβαίνουν τοιαύται νεκραναστάσεις συχνώς και καθημερινώς, η αλήθεια επεβεβαιώθη! Άλλως τε, τα θαύματα έγιναν και γίνονται, όχι τόσον δια να ικανοποιούνται κάποιοι άνθρωποι ευλαβείς και ενάρετοι, όσον δια να ενισχύεται η πίστις ημών και να αισθανόμεθα ότι δεν μας «περιμένει ένας θάνατος» ως λέγουν ίσως οι περισσότεροι, αλλά αναμένομεν την αιωνίαν μετά του Κυρίου μας ζωήν και μακαριότητα.

ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ

Αρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου
Ιεροκήρυξ Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών

πηγή:  http://orthodoxostypos.gr