Ὁ Ἅγιος Ραφαὴλ καὶ τὸ «ἑνωτικὸ» συλλειτουργὸ Ὀρθόδοξων καὶ Λατίνων στὴν Ἁγιὰ Σοφιὰ ἕξι μῆνες πρὶν τὴν ἅλωση!

Τὸ ἔτος 1452 μ.Χ. τὸ Ἔθνος ὑπέστη μία μεγάλη δοκιμασία, τὴν ψευδοένωση τῶν «ἐκκλησιῶν». Στήν Κωνσταντινούπολη, στὶς 12 Δεκεμβρίου 1452, μὲ πρωτοβουλία τοῦ Κωνσταντίνου Παλαιολόγου (εἶχε τὴν ἀπατηλὴ ἐντύπωση ὅτι ἔτσι ἐξυπηρετοῦσε τὸ ἔθνος, ξεχνώντας ὅτι ὁ μόνος φίλος καὶ ἀνίκητος σύμμαχος εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Σωτήρας Χριστὸς) γίνεται «ἑνωτικὴ λειτουργία», παρόντος τοῦ καρδιναλίου Ἰσιδώρου (ἀπεσταλμένου τοῦ Πάπα).

Ὁ αὐτοκράτορας Κωνσταντῖνος ὀργάνωσε τὸ ἐπίσημο συλλείτουργο στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἁγίας Σοφίας παρουσία τοῦ ἀντιπρόσωπου τοῦ Πάπα καρδινάλιου Ἰσίδωρου, στὰ πλαίσια τῆς «ἑνωτικῆς πολιτικῆς» ποῦ ἐφάρμοζε, ἔχοντας τὴν ψευδαίσθηση ὅτι θὰ σωθεῖ ἡ Βασιλεύουσα μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Πάπα, ἀπὸ τὸν ἐξαιρετικὰ ἀσφυκτικὸ τουρκικὸ κλοιό.

Ἐκείνη τὴν ἐποχὴ ὁ πρωτοσύγκελος ἀρχιμανδρίτης Ραφαήλ, ἀλλὰ καὶ ὁ διάκονος Νικόλαος βρίσκονταν στὴν Κωνσταντινούπολη. Στὶς 12 Δεκεμβρίου τοῦ 1452, ἀνήμερά τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνος, ἔλαβε χώρα τὸ συλλείτουργο αὐτό... Ὅμως, ὁ πρωτοσύγκελος Ραφαὴλ δὲν θέλησε νὰ παραστεῖ καὶ οὔτε καὶ τὸν διάκονό του ἄφησε νὰ πάει... Γνώριζε πολὺ καλὰ ὅτι αὐτὸ θὰ ἦταν προδοσία τῆς Πίστεως, ἐπέλεξε νὰ....

πειθαρχήσει στὸν Θεὸ καὶ ὄχι στὸν αὐτοκράτορα.

Ὁ ἀσυγκράτητος θυμὸς τοῦ Παλαιολόγου

Ὁ αὐτοκράτορας θύμωσε πάρα πολὺ καὶ τιμώρησε μὲ ἐξορία τοὺς δύο πατέρες προσωρινὰ στὴν Αἶνο.  Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ ἅγιος Ραφαὴλ ὀνομάζεται καὶ ὁμολογητής, διότι παράτησε τὶς τιμὲς καὶ δόξες τοῦ ἀξιώματός του καὶ δὲν ὑπολόγισε τὸ κόστος τῆς ἐναντίωσής του στὸν αὐτοκράτορα προκειμενου νὰ ὑπερασπιστεῖ τὴν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας ἔναντί τῆς αἱρέσεως τοῦ παπισμοῦ.

Τὶς τελευταῖες ἡμέρες ὅμως πρὶν τὸν ἡρωικὸ θάνατό του ὁ αὐτοκράτορας Κωνσταντίνος οταν δὲν ἦρθε ἡ δυτικὴ βοήθεια, κατάλαβε τὸ τραγικό του λάθος, καὶ μέσα στὴν Ἁγία Σοφία, τὴν τελευταία νύχτα ζητησε συγχώρεση ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἀνθρώπους καὶ ἥσυχος τὴν ἑπομένη, ἔπεσε ὡς ἥρωας καὶ ἐθνομάρτυς.

Ἀφοῦ πρῶτα ἐξομολογήθηκε καὶ κοινώνησε ὡς ἀληθινὸς ὀρθόδοξος γὶ΄ αὐτὸ καὶ ὁ ἅγιος Ραφαὴλ συνήθιζε νὰ τὸν ἀποκαλεῖ μετὰ τὴν ἡρωικὴ θυσία του μὲ δάκρυα στὰ μάτια «ἅγιο αὐτοκράτορα Κωνσταντῖνο».

Αὐτὸς ἦταν ὁ λόγος λοιπὸν ποῦ, ὅταν ἄρχισε ἡ πολιορκία τῆς Βασιλεύουσας ἀπὸ τοὺς Τούρκους οἱ δύο ἅγιοι πατέρες βρίσκονταν ἐκτός τῶν τειχῶν της καὶ μετὰ πέρασαν στὴν Μακεδονία.

Ἐκεῖ ἦταν, ὅταν συνέβη ἡ ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τὴν ἀποφράδα ἐκείνη ἡμέρα Τρίτη 29η Μαΐου 1453, ἀπὸ τοὺς ἐπιδραμόντες ἀπὸ τὰ βάθη τῆς Ἀσιατικῆς Μογγολίας Σελτζούκους Τούρκους.

Ὁ τελικὸς προορισμὸς τοὺς ἦταν ἡ Λέσβος, ὅπου καὶ μαρτύρησαν ἐννέα ἔτη μετά, τὸν Ἀπρίλιο τοῦ ἔτους 1463 μ.Χ.

Ἡ προδοσία τῆς Πίστεως ποὺ κορυφώθηκε μὲ τὸ συλλείτουργο στὴν Ἁγία Σοφία, ἦταν ποὺ ὁδήγησε καὶ στὴν πτώση τῆς Κωνσταντινουπόλεως, μετὰ ἀπὸ χίλια χρόνια ποὺ παρέμενε ἀπόρθητη, μὲ τὴν προστασία τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς Ὑπερμάχου Στρατηγοῦ, Κυρίας Θεοτόκου. Στήκετε καὶ κρατῆτε τὰς παραδόσεις...

 

πηγή:  orthodoxia-ellhnismos.gr