Τό τέλος. Ὁ βίος τοῦ Ὁσίου Νήφωνος Ἐπισκόπου Κωνσταντιανῆς τῆς κατ’ Ἀλεξάνδρειαν

Μ' αὐτά τά λόγια κι ἄλλα περισσότερα προσευχήθηκε ὁ ὅσιος κι ἔπειτα ἡσύχασε.

Τότε παρουσιάστηκε ἄγγελος Κυρίου καί τοῦ εἶπε:

-Εὐφραίνου, εὐφραίνου! Αὐτός, πού ὑποσχέθηκε πώς θά ἔρθει κοντά σου, εἶναι ἀψευδής.

Ὁ ἅγιος καταχάρηκε, πού ὁ Θεός τόν βεβαίωσε καί γι’ αὐτό....

Ἀντήχησε τό τάλαντο. Ὅλοι μαζεύτηκαν στήν ἐκκλησία.

Στό μεταξύ ὁ ὅσιος ἄρχισε νά ψήνεται στόν πυρετό.

Σέ μιά στιγμή συνῆλθε λίγο καί μοῦ λέει:

-Στρῶσε, παιδί μου, χάμω τό ψαθί.

Μόλις τό ἔστρωσα, ἐκεῖνος ἔγειρε ἐκεῖ καί ἄρχισε νά μουρμουρίζει κάτι πού δέν τό καταλάβαινα.

Ὅταν ξημέρωσε, μαζεύτηκαν ὅλοι οἱ κληρικοί, μέ ἐπικεφαλής τόν Μέγα Ἀθανάσιο, καθώς καί πλῆθος χριστιανῶν τῆς πόλης. Κάθησαν γύρω του οἱ ἄρχοντες καί ὁ ἀρχιεπίσκοπος, πού ἦταν καταλυπημένος γιά τήν ἀναχώρηση τοῦ ὁσίου. Ὁ πυρετός τόν εἶχε καταβάλει.

Κάποια στιγμή ρωτάει ὁ μακάρος Ἀθανάσιος τόν ὅσιο:

-Ἄραγε πάτερ, ὠφελεῖ τόν ἄνθρωπο ἡ ἀρρώστια ἤ ὄχι;

-Ναί δέσποτα. Ὅπως τό χρυσάφι πού μπαίνει στή φωτιά καθαρίζεται ἀπό τά ξένα σώματα, ἔτσι καί ὁ ἄνθρωπος μέ τήν ἀρρώστια καθαρίζεται ἀπό τίς ἁμαρτίες. Φτάνει νά μή γογγύζει, ἀλλά νά δοξάζει καί νά εὐχαριστεῖ τό Θεό.

Καί λέγοντας αὐτά τά λόγια δάκρυσε. Ὕστερα πάλι χαμογέλασε, ἐνῶ συνάμα τό πρόσωπό του ἔλαμψε σάν τόν ἥλιο!

Ὅλοι φοβήθηκαν. Ἐκεῖνος ὅμως, ἀτάραχος ψιθύρισε:

-Καλῶς ἦρθαν οἱ φωστῆρες τοῦ κόσμου, οἱ θεοφόροι ἀπόστολοι!

Τό πρόσωπό του ἔλαμψε πάλι. Τώρα εἶπε:

-Χαίρετε ἐν Κυρίῳ, ἅγιοι μάρτυρες, πού δέν ἀρνηθήκατε νά ἔρθετε σ’ ἕναν ἁμαρτωλό γέρο!

Γιά τρίτη φορά ἡ μορφή του ἄστραψε τόσο, πού πολλοί ἄρχισαν νά τρέμουν ἀπό φόβο.

-Σᾶς εὐχαριστῶ, προφῆτες τίμιοι, ἀναφώνησε, πού ἐπισκεφθήκατε ἕναν ἄνθρωπο ρυπαρό!

Τήν ὥρα ἐκείνη ἁρπάχθηκε σέ ἔκσταση καί ὁ ἱερός Ἀθανάσιος, κι ἔλβεπε τούς ἁγίους ν’ ἀσπάζονται ἕνας-ἕνας τόν ὅσιο.

Σέ λίγο ξαναέλαμψε τό πρόσωπό του. Χαμογέλασε πάλι καί εἶπε:

-Χαίρετε, χαίρετε ἱεράρχες τοῦ Χριστοῦ καί ὅσιοι δίκαιοι.

Σώπασε γιά μερικές στιγμές. Καί ξαφνικά, πλημμυρισμένος ἀπό ἄπειρη χαρά ἀναφώνησε:

-Χαῖρε Κεχαριτωμένη, τό φῶς μου καί τό στήριγμά του! Σ’ εὐχαριστῶ, Θεοτόκε!  Δέν θά ξεχάσω τίς εὐεργεσίες σου!....

Ἡσύχασε πάλι γιά λίγο κι ὕστερα εἶπε:

-Θεῖοι προστάτες μου, σᾶς δοξάζει τοῦ ταπεινοῦ καί ἁμαρτωλοῦ Νήφωνος ἡ ψυχή, πού εἶναι γεμάτη πόθο γιά σᾶς!

Ξαναβυθίστηκε στή σιωπή.

Ξαφνικά μιά εὐωδία οὐράνια, ἀνέκφραστη, γλυκύτατη, ἁπλώθηκε παντοῦ. Καί τώρα ἡ ὅψη τοῦ ὁσίου ἔλαμψε τόσο ἐκτυφλωτικά, πού ὅλοι ἀπ’ τόν τρόμο τους ὅρμησαν ἔξω, στό προαύλιο! Φρίκη τούς εἶχε κυριέψει ἀπό τή θεία ἐκείνη λάμψη. Τήν ἴδια στιγμή ἀκούστηκε μιά φωνή ἤρεμη, γλυκειά καί ἁπαλή:

-Ἔλα κοντά μου, ψυχή, πού φόρεσες τήν ταπείνωση μου. Ἐγώ εἶμαι ὁ Χριστός σου!  Πάντοτε μέ πολύ πόθο ἔλεγες: ‘‘Ὁ Χριστός μου , ὁ Χριστός μου!’’. Νά, λοιπόν, ὁ Χριστός σου! Ἔλα κοντά μου!...

Κι ἐνῶ ὅλοι πάγωσαν στό ἄκουσμα ἐκείνης τῆς φωνῆς, ὁ ὅσιος ἅπλωνε τά χέρια του ψηλά καί ἀναφώνησε μ’ ὅση δύναμη τοῦ εἶχε ἀπομείνει:

-Στά χέρια Σου, Δέσποτα, παραδίνω τό πνεῦμα μου!.... Ἐσύ εἶσαι ὁ Χριστός, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ του ζῶντος!

Μ’ αὐτά τά λόγια ξεψύχησε.

Τό τί ἔγινε τότε, δέν περιγράφεται! Ἄρχισαν ὅλοι νά θρηνοῦν πικρά τή στέρηση τοῦ πνευματικοῦ τους πατέρα. Μά ὁ ἀρχιεπίσκοπος τούς παρηγοροῦσε, λέγοντας πώς ἔπρεπε νά χαίρονται μᾶλλον καί νά δοξάζουν τό Θεό, πού τούς ἀξίωσε νά δεχθοῦν στήν πόλη τους ἕναν τόσο ἐκλεκτό δοῦλο Του.

Ἀπό τή μεγάλη εὐλάβεια πού τοῦ εἶχαν, ἤθελαν ν’ ἁρπάξουν τά ροῦχα πού φοροῦσε. Ὁ ἱερός Ἀθανάσιος ὅμως δέν τούς ἄφησε. Ἀφοῦ ἔκανε γρήγορα τή νεκρώσιμη ἀκολουθία, σύμφωνα μέ τήν τάξη τῆς Ἐκκλησίας, ἔθαψε τόν ὅσιο στό μεγάλο ναό τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, ὅπως ἦταν ἡ ἐπιθυμία του.

Ἀπό τότε γίνονται ἐκεῖ πολλές θεραπεῖες ἀρρώστων, μέ τή δύναμη τοῦ Θεοῦ καί μέ τίς πρεσβεῖες τοῦ ὁσίου Νήφωνος. Ἀναρίθμητες ἀνίατες ἀσθένεις θεράπευσε ὁ Χριστός, δοξάζοντας τό δοῦλο Του, πού δέν τίς ἀναφέρω ὅμως, ἐπειδή τό βιβλίο τοῦτο θά ἔπαιρνε πολύ ὄγκο. Καί ὅσα πάντως διηγήθηκα ὥς ἐδῶ, ἦταν γιά μένα ἕνα πέλαγος πλατύ, πού τό πέρασα μέ τήν εὐχή καί τήν καθοδήγηση τοῦ ὁσίου, γιά νά μήν παραδοθεῖ ὁλότελα στή λήθη ὁ ψυχωφελής βίος του.

Ἀλλά τί ἐπιθέσεις καί ἀπειλές δέχτηκα γι’ αὐτό ἀπό τούς ἄγριους δαίμονες, πού πάντοτε φθονοῦν τούς δούλους τοῦ Θεοῦ! Ὅταν τελείωσα τή βιογραφία, ἔφτασαν νά ποῦνε φανερά:

-Ἄχ, τί καρφί μᾶς ἔμπηξε ὁ μαθητής τοῦ σκληροτράχηλου ἐκείνου! Δέν ἔφταναν τά κακά πού μᾶς ἔκανε ὅσο ζοῦσε, ἔρχεται τώρα, μέ τή συγγραφή τοῦ βίου του, νά κάνει τόν δικό μας βίο ἀβίωτο!.... Γι’ αὐτό ἄς πνίξουμε τόν πονηρό αὐτόν συγγραφέα κι ἄς ἐξαφανίσουμε ἀπό τή γῆ τήν ἀνάμνηστή του! ....

 Μόλις ὅμως εἶχαν ἀποφασίσει τήν ἐξόντωσή μου, ἕνα δαιμόνιο, τό πιό θρασύ, πού βγῆκε πρῶτο μπροστά γιά νά μέ θανατώσει, ἔσυρε ξαφνικά μιά θρηνητική κραυγή:

-Ἄχ, ὁ ἀνελέητος Νήφων! Ἦρθε κι ἐδῶ νά μᾶς μαστιγώσει μέ τήν εὐχή του!

Μόλις τ’ ἄκουσαν αὐτό οἱ ἄλλοι δαίμονες, ἔγιναν ἄφαντοι!....

Ἡ κοίμηση τοῦ ὁσίου Νήφωνος ἔγινε στίς 23 Δεκεμβρίου.

Σ’ ὅλους ὅσοι διαβάσατε ἤ ἀντιγράφετε τόν ψυχωφελή βίο του, εἴθε νά χαρίσει τό ἔλεός Του ὁ Θεός καί, τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως, νά σᾶς δώσει τό βραβεῖο τῆς καλῆς ἀπολογίας ὁ βραβευτής Χριστός, ὁ Κύριος καί Σωτήρας τῶν ψυχῶν μας, πού Τοῦ πρέπει ἡ δόξα στούς ἀτελευτήτους αἰῶνες. Ἀμήν

175. Ψαλμ.101:8.

176.Ψαλμ. 37:9.

177.Ψαλμ. 118:31.

178.Ψαλμ. 4:9.

Ἕνας Ἀσκητής Ἐπίσκοπος

Ὅσιος Νήφων  Ἐπίσκοπος Κωνσταντιανῆς

(σελ.288-292)

Ἱερὰ Μονή Παρακλήτου

Ὠρωπος Ἀττικῆς 2004

δειτε το προηγούμενο εδώ