Άγιος Νικόλαος

Αποστολικό Ανάγνωσμα Kυριακής 6 Δεκεμβρίου

Εβρ. ΙΓ΄17-21

 

Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

 

Ο Άγιος Νικόλαος, Αρχιεπίσκοπος Μύρων της Λυκίας, ο θαυματουργός, είναι μία από τις μεγαλύτερες μορφές που τιμά και εορτάζει μεγαλοπρεπώς η Εκκλησία μας.

Η ζωή του είναι γεμάτη αγιότητα και ευαγγελικές αρετές. Όλος ο βίος του είναι «ευωδία Χριστού». Ανεδείχθη όντως «ηγούμενος» και «καλός ποιμένας» , δηλ. πνευματικός ηγέτης των Ορθοδόξων. Γι’ αυτό και το Αποστολικό ανάγνωσμα που διαβάζεται σήμερα είναι εκείνο που συνιστά στους πιστούς να υπακούουν στους πνευματικούς τους ηγέτες, ένας από τους οποίους ήταν, όπως είπαμε, και ο Άγιος Νικόλαος.

Ας δούμε σε σύντομη νεοελληνική μετάφραση τους στίχους του ιερού κειμένου, και θα σταθούμε κατόπιν σε ένα σημείο.:

«Να υπακούετε στους πνευματικούς προϊσταμένους σας και να υποτάσσεσθε, διότι αυτοί αγρυπνούν για τις ψυχές σας, επειδή θα δώσουν λόγο. Να υπακούετε και να υποτάσσεσθε, ώστε το έργο της μέριμνας για σας να το κάνουν με χαρά και όχι στενάζοντας. Διότι, το να στενάζουν, δεν είναι προς το συμφέρον σας. Να προσεύχεσθε για μας. Είμαστε δε πεπεισμένοι, ότι έχουμε καλή συνείδηση και σε όλα θέλουμε να συμπεριφερόμαστε με καλό τρόπο. Παρακαλώ δε να κάνετε περισσότερο τούτο (την προσευχή δηλ.), για να έλθω και πάλι σύντομα κοντά σας. Ο δυνατός δε Θεός, ο οποίος ανέβασε από τη χώρα των νεκρών (ανέστησε δηλ.) εκείνον, ο οποίος είναι ο ποιμήν των προβάτων ο μέγας, με αίμα Διαθήκης αιωνίας, ο Κύριός μας  Ιησούς, είθε να σας καταρτίσει για κάθε καλό έργο, ώστε να κάνετε το θέλημά του Του. Ας ενεργεί και ας γίνεται ανάμεσά σας, δια του Ιησού Χριστού, εκείνο που Τον ευχαριστεί. Σ’ αυτόν ανήκει η δόξα παντοτινά. Αμήν».

Δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει ποτέ από την συνείδηση, αδελφοί μου, ότι η επιταγή του Αγίου Πνεύματος είναι να έχουμε εμπιστοσύνη στους πνευματικούς μας προϊσταμένους και φυσικά να υποτασσόμαστε σ’ αυτούς. Αυτή αποτελεί μία από τις πλέον βασικές θέσεις στην Ορθόδοξη πνευματικότητα.

Η Εκκλησία μας, σε κάθε γενιά, μεριμνά ώστε να εφαρμόζεται αυτή η υπακοή απ’ όλα τα μέλη Της, τόσο στο Ορθόδοξο δόγμα, όσο και στο Χριστιανικό ήθος, τα οποία κηρύσσονται από τους ποιμένες, τους «ηγουμένους», τους κληρικούς της δηλ., οι οποίοι είναι και οι υπεύθυνοι.

Φυσικά, αυτό γίνεται, πρέπει να γίνεται, και διότι αυτοί, «οι ηγούμενοι»,  αγρυπνούν για την σωτηρία των ψυχών του ποιμνίου που τους έχει εμπιστευθεί ο Χριστός και στον Οποίον θα δώσουν λόγο για την κάθε ψυχή.  Θα δώσουν λόγο στον Ίδιο, ο οποίος είναι ο «Ποιμένας των προβάτων ο Μέγας».

Οπωσδήποτε, φίλοι μου, δεν είναι τυχαίο ότι και στο σημείο αυτό λειτουργεί ένας «πνευματικός νόμος», κατά τον οποίον ανέκαθεν το λογικό ποίμνιο αναγνώριζε και αναγνωρίζει και ακολουθεί τον γνήσιο ποιμένα, τον αυθεντικό «ηγούμενο», ο οποίος πράγματι αγρυπνεί και ποικιλοτρόπως εργάζεται για την προαγωγή και την σωτηρία του εμπιστευθέντος ποιμνίου του.

 Εξ αντιθέτου όμως, όταν το ποίμνιο διαισθάνεται ότι ο ποιμένας του δεν καλύπτει τις προδιαγραφές του καλού ποιμένα και δεν προσαρμόζεται στις υπεύθυνες ποιμαντικές του επιταγές, τότε αυτό περιορίζεται απλά σε μια «εξωτερική υπακοή», χωρίς να αισθάνεται τον πηγαίο εσωτερικό σεβασμό που εμπνέεται στις ψυχές από την αυθεντικότητα... Μπορεί να αρνηθεί κανείς ότι υφίστανται τέτοιου είδους περιπτώσεις, οι οποίες πληγώνουν το σώμα της Εκκλησία μας σε κάθε εποχή;  Και φυσικά, η αιτία δεν είναι πάντοτε το ποίμνιο, το οποίο πράγματι, παρά τις ελλείψεις του, επιζητά ικανούς και άγιους ποιμένες που θα δείχνουν την προς το ποίμνιο αγάπη τους, αγρυπνώντας «υπέρ των ψυχών, ως λόγον αποδώσοντες».

Αλλά υπάρχει, αλλοίμονο, και μία τραγικότερη περίπτωση, όταν ο «ποιμένας», «γυμνή τη κεφαλή», έχοντας ξεφύγει ολοσχερώς από την ευλογημένη οδό της αποστολής του, κηρύττει, στο μεν δογματικό πεδίο πλάνες και αιρέσεις, στο δε ηθικό αμνηστεύει παρεκτροπές και έργα σαρκός, όπως οι αρχαίοι Νικολαΐτες,  και τελικώς οδηγούν οδηγεί τις ψυχές στην καταστροφή και στην κόλαση.

Εννοείται, ότι σε τέτοιες περιπτώσεις, το ποίμνιο όχι μόνο δεν οφείλει υπακοή και εμπιστοσύνη στον ποιμένα του, αλλά επιβάλλεται να κινηθούν οι προβλεπόμενες νομοκανονικές διαδικασίες, ώστε οι αρμόδιοι να θέσουν εκτός ποιμνίου τον «μισθωτό και κακό ποιμένα».

Θα χρειαζόμασταν πολλές σελίδες να γράφαμε, αν θα θέλαμε διεξοδικώς να  αναφερθούμε σε παραδείγματα προσώπων, και μάλιστα υψηλών, μέσα από την Εκκλησιαστική ιστορία, τα οποία «αστόχησαν» λόγω του δαιμονικού τους εγωισμού, και από ποιμένες, κατάντησαν πλανεμένοι αιρεσιάρχες, σχίζοντας τον «άραφο χιτώνα του Χριστού». Ο αιρεσιάρχης Άρειος αποτελεί κλασσικό παράδειγμα των όσων αναφέραμε.

Ο δε τιμόμενος Άγιος Νικόλαος, έχοντας επίγνωση της αποστολής του, ως γνήσιος ποιμένας, μαζί με τον χορό των θείων πατέρων της Α΄ Οικουμ. Συνόδου, καταδίκασε την αίρεση και τον αιρεσιάρχη Άρειο, το 325 στη Νίκαια της Βιθυνίας, αποδεικνύοντας τον εαυτόν του «κανόνα Πίστεως» για πάντα σε όλο το πλήρωμα της Εκκλησίας μας. Ο θαυμαστός βίος του Αγίου, τον οποίον θα πρέπει να μελετήσουμε, και στο σημείο αυτό είναι άκρως διδακτικός και συγκινητικός.

Ώστε, αδελφοί μου, είναι ανάγκη να γνωρίσουμε την Ορθόδοξη πίστη μας, να τη βιώσουμε συνειδητά, και ως «λογικόν ποίμνιον» να εμπιστευόμαστε τους «καλούς ποιμένες», που αγρυπνούν, που κοπιάζουν και που είναι έτοιμοι να προσφέρουν και  την ζωή τους χάριν του ποιμνίου που τους έχει εμπιστευθεί η αγάπη του Θεού.

Χρειάζεται, μετά από αυτά, να τονίσουμε, ότι δεν οφείλουμε υπακοή ούτε οφείλουμε να εμπιστευόμαστε ανθρώπους οι οποίοι έχασαν την «έξωθεν καλήν μαρτυρίαν» και έχουν αμβλυμένο τον κανόνα της Πίστεως και της ηθικής;  Φυσικά και αρνούμαστε την την καθοδήγησή μας από ανθρώπους που ευκαίρως ακαίρως, κηρύττουν τον επάρατο οικουμενισμό και τον καρκινογόνο θρησκευτικό συγκρητισμό με όλα όσα συνεπάγονται οι σατανικές αυτές πλάνες, όπως βεβαίως καταδικάζουμε και τα σχίσματα στον χώρο της Εκκλησίας μας.

Κλείνοντας, ας παρακαλέσουμε τον μεγάλο Άγιο της Εκκλησίας μας, τον Άγιο Νικόλαο, να πρεσβεύει υπέρ όλου του πληρώματος της στρατευομένης μας Ορθοδόξου Εκκλησίας, και ταυτοχρόνως να ευλογεί νέους ανθρώπους, αγνούς και καθαρούς, ώστε να ενταχθούν στις τάξεις του Ιερού μας κλήρου.  Ανθρώπους ευθείς και ζηλωτές των πατρικών μας παραδόσεων, οι οποίοι θα ζουν για την Εκκλησία και όχι από την Εκκλησία. Ανθρώπους που θα κοσμούνται με τα ουράνια χαρίσματα που διέθεται και ο ίδιος ο Άγιος Νικόλαος. Αμήν.

 

πηγή:  http://thriskeftika.blogspot.gr