«Ιεραποστολικά τετράδια για την ενίσχυση της προσπάθειάς μας στην Ουγκάντα…» ( Αλλά και άσχημες εξελίξεις στη Βόρεια Ουγκάντα … )

Παρακάτω δημοσιεύουμε ειδήσεις για την ορθόδοξη εκκλησία της Ουγκάντας. Όμως, σύμφωνα με πληροφορίες μας, υπάρχει σχίσμα στην Εκκλησία της Ουγκάντας, αφού κάποιοι ιερείς στη Βόρεια Ουγκάντα έχουν κάνει αίτημα ένταξης σε παλαιοημερολογίτικη εκκλησία της Ελλάδας, επειδή δεν έγινε δεκτό το αίτημά τους για δημιουργία ξεχωριστής Επισκοπής. Προλαβαίνει να κάνει κάτι το Πατριαρχείο της Αλεξανδρείας ; Ο Θεός να μας ελεήσει… Μία νέα πρόταση! Ιεραποστολικά τετράδια για την ενίσχυση της προσπάθειάς μας στην Ουγκάντα

Με τη χάρη και την ευλογία του Θεού η Ιεραποστολική μας δράση συνεχίζει και επεκτείνεται.Με το ξεκίνημα της νέας σχολικής χρονιάς ετοιμάσαμε για το σκοπό αυτό Ιεραποστολικά τετράδια με πανέμορφο  πολύχρωμο εξώφυλλο  με φωτογραφίες αλλά και σχέδια από τα πιο όμορφα χαμόγελα της Ουγκάντας : τα παιδιά, και απευθύνονται σε άλλα παιδιά που ξεκινούν τώρα την σχολική τους διαδρομή.

Κάθε τετράδιο διατίθεται στην τιμή των  2 ευρώ από την Ιερά Μονή Παναγίας Χρυσοπηγής προκειμένου να ενισχυθεί η προσπάθεια μας  για τη δημιουργία Δημοτικού Σχολείου και γυμνασίου στα χωριά Λουγκουζί και Μπουσούγκιου. Τα σπυράλ αυτά τετράδια θυμίζουν από το εξώφυλλό τους ακόμα πως «Άλλη χαρά δεν είναι πιο μεγάλη από τη χαρά που δίνεις»

Θα τα βρείτε στη δωροέκθεση «από καρδιάς» της Ιεράς Μονής Παναγίας Χρυσοπηγής.

  εκδόσεις »Χρυσοπηγή»

http://ekdoseisxrysopigi.blogspot.gr/2015/10/blog-post_0.html#more

http://ampelonas-trygetes.blogspot.gr/2015/10/blog-post_53.html

Εμπειρίες από την Ιεραποστολή: Η αλήθεια της Ουγκάντας…

εκδόσεις »Χρυσοπηγή»
Απόσπασμα από το βιβλίο των Εκδόσεων Χρυσοπηγή «Μουέλαμπά».
Ενα ταξίδι ένα όνειρο στην Ουγκάντα.

Στο γυρισμό βλέπω κι άλλα πράγματα που δεν έβλεπα τις άλλες μέρες .Στο δρόμο σε πλησίαζαν άνθρωποι ,με φρούτα στο κεφάλι τους που δεν ήξερες όχι μόνο το όνομά τους αλλά και τι ακριβώς ήταν. Παιδιά πολλά κι εδώ ,ξυπόλυτα έπαιρναν κάτι κι έκαναν την μικρή υπόκλιση. Η Ουγκάντα πάντα σε πληγώνει .

Από το πρωί ο Μπάκαρι κουβαλά νερό για το σπίτι. Η Ουγκάντα έχει πολλούς Μπάκαρι.. Νέα παιδιά που κουβαλάνε νερό το κάθε μπετόνι κάπου 20 κιλά κι ζουν απ αυτό. Και το νερό χρειάζεται πολύ. Οι γειτονιές έχουν  πάντα  απλωμένα ρούχα. Οι γυναίκες πάντα πλένουν στα χέρια και συνεχώς απλώνουν. Η ζωή είναι πολύ σκληρή. Μπορεί να πατήσει ο Μουζούγκου ξυπόλυτος στο χώμα; ρώτησαν τον π.Γεώργιο.

Είναι Παρασκευή απόγευμα γυρίζουμε από το Ετέμπε.Ημέρα Παρασκευή και τα τζαμιά έχουν πολύ κίνηση.Κελεμπίες μεγάλες και κάλυμα στο καφάλι.Και  κοντά σε αυτά πολλά μουσουλμανικά σχολεία.Εκατοντάδες παιδιά με μαντήλια σχολάνε από τα μαθήματα.Από την άλλη στα πιο όμορφα μέρη  της Ουγκάντας χτισμένες προτεσταντικές και Ρωμαιοκαθολικές  Ιεραποστολές. Με πήρε το παράπονο.

Οι πιστοί της Ουγκάντας έχουν πνεύμα μαθητείας ,θέλουν να μάθουν για την Ορθοδοξία και διψάνε .Σταματήσαμε για μάγκο και η γυναίκα που πουλούσε φρούτα ζήτησε βιβλία να διαβάσει για την Ορθοδοξία. Ιεραποστολή εδώ έκανε μόνο το ράσο που φορούσαμε.Δεν είναι μικρές οι δυσκολίες που έχει να αντιμετωπίσει η Εκκλησία εδώ , π.χ. τις κακές παραδόσεις που καμιά φορά αγγίζουν  και κάποτε γίνονται  οι ίδιες ειδωλολατρία. Όμως περισσότερο από όλους  τους άλλους η Ορθόδοξη Εκκλησία ,τιμά τους προγόνους, την παράδοση, την οικογένεια ,την ηθική ,στοιχεία που θα μπορούσαν να πλησιάσουν την ψυχή του Ουγκαντέζου. Η φτώχεια τον έχει κάνει ταπεινό κι αυτό είναι πολύ σημαντικό για την Ιεραποστολή της  Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Είναι απόγευμα τα παιδιά γυρίζουν από το σχολείο πάλι και παίζουν με τα τελευταία παιχνίδια τη αυλής κάποιο ξύλο που περίσσεψε  και γίνεται πλεούμενο που ταξιδεύει  η κάποια αφρικανική ψάθα  που γίνεται ιπτάμενο χαλί και πάει σε χώρες που δεν θα δει ποτέ ο Μουτουκάφου (ο μαύρος δηλαδή). Έχει  δροσιά . Είναι η πιο ωραία ώρα  στην Αφρική .Οι μανάδες ξεχνάνε λίγο τις δουλειές και γίνονται παιδιά . Και τα παιδιά που κλαίγανε γελάνε  τώρα πολύ. Παντού μα νομίζω εδώ στην Ουγκάντα  περισσότερο, οι μανάδες αγαπούν πολύ τα παιδιά τους .Εδώ άλλωστε έχουν ανακαλύψει άλλωστε όλους τους τρόπους να τα μεταφέρουν ,στην πλάτη ,δεμένα στους ώμους στην μέση, στα χέρια.

Αν με ρωτήσουν τι είδες στην Ουγκάντα θα πω: παιδιά, πολλά παιδιά

  εκδόσεις »Χρυσοπηγή»

http://ekdoseisxrysopigi.blogspot.gr/2015/09/blog-post_168.html#more

Ουγκάντα: » Η ευτυχία βρίσκεται στα απλά, στα αληθινά… κρύβεται στο μοίρασμα της αγάπης… «

εκδόσεις »Χρυσοπηγή»
Της κ. Κυριακής Κουμανίδου

Η εικόνα του π. Γεωργίου, της Αγάπης ,της Χριστίνας ,της Σταυρούλας ,του Γιάννη ,της Σταυρούλας και της Θάλειας φωτίζουν τη φωτογραφία και οι μνήμες μου ξυπνούν. Ο νους μου ταξιδεύει εκεί και τα συναισθήματά μου επιστρέφουν

Πόσες εικόνες μπορούν να χωρέσουν σε δυο μάτια; Πόσα συναισθήματα μπορούν να βιωθούν από μια καρδιά; Ένα ταξίδι τόσο μακρινό …και να μαι κοντά στην αλήθεια .Κρατώ στην καρδιά μου τις εικόνες και οι φωτογραφίες μία μία ζωντανεύουν όλα αυτά που έζησα και που δεν θέλω να ξεχάσω. Παιδιά παντού. Χαμόγελα κι αγκαλιές –ένα! Μόνο όταν σταθείς δίπλα σε ξυπόλυτα ποδαράκια μόνο τότε θα μπορέσεις να δεις τη δική σου γύμνια ,τη δική σου ευθύνη. Μόνο όταν ζήσεις με τις δικές τους ελλείψεις μπορεί να καταλάβεις τη δική σου υπερβολή. Όταν βρεθείς, έστω για λίγες ώρες χωρίς ηλεκτρικό, χωρίς νερό, θα έρθεις αντιμέτωπος με τη δική σου φτώχεια, τη δική σου ανεπάρκεια.

Η ασύγκριτα δύσκολη καθημερινότητα αυτών των ανθρώπων με το γλυκό, υπομονετικό βλέμμα έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη δική μας ματαιόδοξη «δυτική» ματιά. Ο πλούτος της καρδιά τους φτάνει να γεμίσει τα φτωχά σπίτια τους, ενώ εμείς χανόμαστε γεμίζοντας σπίτια με άδεις καρδιές.

Νιώθω πως παραφορτώσαμε τις πλάτες μας με περιττά και ανούσια πράγματα υποθηκεύοντας  την ίδια τη ζωή μας.

Δεν θα ξεχάσω εκείνα τα πρόσωπα τα γεμάτα αγάπη, απλότητα, ζεστασιά και σεβασμό ,πρόθυμα να προσφέρουν τα ελάχιστα –Όλα τους.

Η στάση τους απέναντι στη ζωή αποτελεί παράδειγμα για εμάς. Για όλους εμάς που χάσαμε τον προσανατολισμό μας που μπερδευτήκαμε ,που παγιδευτήκαμε .Προσποιηθήκαμε ρόλους ευτυχισμένων και μιμηθήκαμε τους πετυχημένους και τους ατσαλάκωτους τέλεια. Αλλά η ευτυχία δεν ήρθε, γιατί η ευτυχία βρίσκεται στα απλά ,στα αληθινά… κρύβεται στο μοίρασμα της αγάπης.

Αυτοί οι άνθρωποι για μένα, τα αδέλφια μας αυτά ορίζουν τις λέξεις Αισιοδοξία, αγάπη ευγνωμοσύνη. Κάτω από το μαύρο δέρμα λάμπουν οι λευκές τους ψυχές τους !!

Εύχομαι ο Θεός να έχει στο σχέδιό του κι άλλα ταξίδια ανα-ψυχής.

Η κ. Κυριακή Κουμανίδου είναι Νοσηλεύτρια και βοήθησε  τον Αύγουστο του 2015 εθελοντικά στην Ιεραποστολική προσπάθεια της Ιεράς Μονής Παναγίας Χρυσοπηγής στην Ουγκάντα. Ο Θεός να την ευλογεί. Ευχαριστούμε «από καρδιάς πολύ»

http://ekdoseisxrysopigi.blogspot.gr/2015/09/blog-post_78.html#more

Ένα ταξίδι στην Ουγκάντα !!

εκδόσεις »Χρυσοπηγή»

της Φένιας Μουρατίδου *

Στην κατασκήνωσή μας πριν 3 χρόνια άκουσα για πρώτη φορά για την Ουγκάντα. Από τότε παρακολουθούσα όλες τις εξελίξεις, τις δραστηριότητες και τα αφιερώματα που γίνονταν για την ιεραποστολή. Με συγκλόνιζε οτιδήποτε άκουγα γι’ αυτή την χώρα. Ποιος θα το πίστευε; Ότι θα κατάφερνα κι εγώ να την επισκεφτώ; Σαν ένα όνειρο, σαν ένα ψέμα…. αστείο.

Τα λόγια δεν αρκούν για να περιγράψουν τις εικόνες και την εκεί πραγματικότητα….Βλέπω φωτογραφίες που τράβηξα….και μόνο η θύμηση αυτών που έζησα μου φέρνουν δάκρυα στα μάτια.
Μερικές φορές δεν μπορείς να αντέξεις ή να ακούσεις ή να δεις να συμβαίνει κάτι κακό ή να υπάρχει παραμικρός πόνος στην οικουμένη. Γι’ αυτό όταν έβλεπα τους Ουγκαντέζους να προσεύχονται όλοι μαζί σε κάθε Λειτουργία, παρηγοριόμουν. Μας πλησίαζαν τόσο εύκολα, μιλούσαν με εγκαρδιότητα, δεν στέρευε η αγάπη τους κάθε μέρα που ξημέρωνε! Με συγκινούσε η ελευθερία που αισθανόντουσαν, η απλότητά τους, η ηρεμία τους…Η άγνοια που είχαν για τα πράγματα, για τη γη, για τον κόσμο…με τρομοκρατούσε..Σα σφουγγάρια όμως, ρουφούσαν το καθετί.. Μάθαιναν εύκολα ότι τους δείχναμε ή τους συμβουλεύαμε. Είχαν όρεξη για μάθηση, για το διαφορετικό, για το καινούργιο..Μας σύνδεε η ειρήνη που νιώθαμε στην καρδιά μας. Όχι, σαν ξερόλες για να τους μάθουμε….αλλά με την ενότητα του Αγ. Πνεύματος γινόμασταν ένα.. Τα καλύτερα πανεπιστήμια είναι αυτά που σπάνε την απόσταση και τις αξίες περί ανωτερότητας και δύναμης. Πλησιάσαμε όσο μπορούσαμε με προθυμία, ώστε όταν φύγαμε από κει να μπορούν να καλλιεργούν τη γη μόνοι τους. Η γη είναι ο μόνος «εργοδότης» που όταν δουλέψεις σκληρά σε ανταμείβει πολύ!

Θεωρείται απ’ τις πιο όμορφες χώρες της Αφρικής. Πως να μην είναι άλλωστε; Απίστευτο φυσικό κάλλος, υπέροχο γόνιμο έδαφος που μπορείς να σπείρεις τα πάντα, πανύψηλα δένδρα, πλούσιο πράσινο, με το πιο υγιές κλίμα..Όλο τον χρόνο με θερμοκρασία άνοιξης..Χειμώνας ανύπαρκτος, κρύο ποτέ, ίδια ώρα με την Ελλάδα μας, όταν βρέχει μερικές φορές ξεχνά να σταματά.

Ανέμελα να περιφέρονται πρόβατα, κατσικάκια, αγελάδες, γουρουνάκια, κότες.. Το μάτι μου δεν χορταίνει απλά να κοιτά και να παρατηρεί..

Πόσο κοστίζει μια καλοσύνη; Πόσο πουλιέται ο ουρανός; Διψάμε για ουρανό! Μπορούμε να γίνουμε απλοί σαν αυτούς; Μπορούμε να φέρουμε την καρδιά της Ουγκάντας στην Ομόνοια; Να βρεθεί ξανά η ελπίδα και η χαρά μέσα μας; Τίποτα δεν έχουν, και ευτυχισμένοι είναι. Όλα τα έχουμε εδώ, και πάντα κάτι μας λείπει. Αυτοί είναι οι φτωχοί ή εμείς; Ακόμη και στην πίστη στο Θεό με τσιγκουνιά εμείς. Πάντα δεν μας φτάνει ο χρόνος για δυο λόγια μαζί Του. Φτωχοί από αγάπη και από φιλανθρωπία. Τρωγόμαστε από πικρές κουβέντες που ακούσαμε από συναδέλφους και αφεντικά, από εχθρούς και από φίλους ακόμη. Ποιος είναι πλούσιος τελικά και ποιος φτωχός; Πότε θα μπορέσουμε να διαχειριστούμε τις αρετές που μας δίνει ο μεγαλοδύναμος;…..Υπομονή, αγάπη, ταπείνωση, ευγένεια; Πόσα χωράει μία καρδιά; Με παρηγορούσε το χαμόγελό τους, με ανακούφιζε που στις δυσκολίες τους προσπαθούσαν να συνεχίζουν να παλεύουν.

Η πιο άσχημη εικόνα που αντίκρισα: το ορφανοτροφείο της ΒUKOUYA.. Εμείς εδώ να έχουμε αγωνία για τα παιδιά αν θα μπουν σε κάποια σχολή, αν θα μπορέσουν να ζήσουν μόνα τους όταν ενηλικιωθούν…κι εκεί στην αθλιότητα, στο απόλυτο τίποτα, στην εξαθλίωση. Κρεβάτια διαλυμένα, στρώματα λιωμένα, χωρίς φαγητό, χωρίς τετράδια, χωρίς όνειρα, χωρίς στόχους…παρά μόνο μία ελπίδα για ένα χέρι βοηθείας, για ένα πιάτο φαΐ.

Τρίτη πιο φτωχή χώρα στον κόσμο. Με πληθυσμό 47.000.000. Μέσος όρος ζωής των ανθρώπων γύρω στα 45 έτη. Διαχυτικοί και φιλόξενοι. Ξυπόλητοι κάνουν τις δουλειές τους – οι γυναίκες πάντα σκυμμένες. Δάσκαλοι καχεκτικοί με 50€ μισθό μηνιαίως. Δεν πάνε σχολείο όλα τα παιδιά, τα περισσότερα είναι ιδιωτικά, άπειρα παιδιά σε μια τάξη. Ελάχιστα παιδιά συνεχίζουν τις σπουδές τους. Καυσαέριο και κυκλοφοριακό χάος, μποτιλιάρισμα φοβερό, δεν υπάρχει ΚΤΕΟ και ασφάλιση αμαξιών, τα τροχαία ατυχήματα πολλά, τρέχουν πολύ, οδηγούν άτσαλα, παντού κορναρίσματα, βενζίνη πολύ χαμηλή τιμή. Όσοι έχουν αμάξια είναι τζιπάκια ή τεράστια. Δεν είδα ούτε ένα μικρό αυτοκινητάκι. Σχεδόν όλοι οι δρόμοι χωματόδρομοι, γεμάτοι λακκούβες. Τα σπίτια όλα άθλια. Παρόλη την φτώχεια τους όλοι έχουν κινητό. Το σήμα στην vodafoneκαι στην cosmote καλύτερο κι από την Ελλάδα. Όλοι οι άνθρωποι σε κάποιον Θεό πιστεύουν. Δεν υπάρχουν άθεοι. Δεν ντρέπονται να πουν τι πιστεύουν. Coca – cola και ψωμί του τοστ γίνονται ανάρπαστα. Γάτες δεν είδα. Σκυλιά ελάχιστα. Τα κουνελάκια τα θεωρούν ποντίκια – τρωκτικά, δεν τα τρώνε. Σκουπίδια παντού, δεν υπάρχουν κάδοι απορριμμάτων. Τα καίνε μόνοι τους. Συνηθίζουν να κουβαλάνε πράγματα στο κεφάλι τους, μέχρι 20-30 κιλά. Άψογη ισορροπία. Στις μηχανές – ταξί ανεβαίνουν μέχρι και 6-7 άτομα. Φώτα τα βράδια δεν υπάρχουν πουθενά, ούτε σε κεντρικούς δρόμους. Τα μαγαζιά όλη μέρα και όλο το βράδυ ανοιχτά (τουλάχιστον στα κεντρικά σημεία) – χαμός από κόσμο να ψωνίζει. Γεννάνε πολλά παιδιά. Εκτρώσεις δεν γίνονται. Πολλοί άντρες παρατάνε τις γυναίκες τους. Υπάρχουν ιδιωτικές κλινικές και νοσοκομεία (φρικτές εικόνες). Πολλές περιπτώσεις με ΕΪΤΣ, με ΜΑΛΛΑΡΙΑ και διάφορες μολύνσεις (κυρίως από το νερό). Κορίτσια και αγόρια γουλί κουρεμένα λόγω ψύλλων και ψειρών. Οι γυναίκες πάντα περιποιούνται τα μαλλιά τους. Πάνε σε κομμωτήρια. Είναι αιτία χωρισμού αν οι γυναίκες δεν περιποιούνται τα μαλλιά τους. Απιστίες γίνονται από τους άντρες πιο πολύ. Κανέναν δεν είδα να καπνίζει. Θεωρείται πολύ άσχημο και τιποτένιο, όποιος το κάνει. Αλκοόλ και ναρκωτικά παντού λένε ότι υπάρχουν. Ομοφυλοφιλία σχεδόν ανύπαρκτη. Νεκροταφεία δεν υπάρχουν. Οι  νεκροί θάβονται στον κήπο του σπιτιού τους. Η KAMPALA και η JINJA: Κηφισιά της Ουγκάντας. Πολύ πλούσιοι και πολύ φτωχοί. Τι ειρωνεία, συνυπάρχουν. Μπανανόφυλλα τεράστια τα έχουν για καπάκια στις κατσαρόλες. Μαγειρεύουν σε τενεκεδάκια πάνω στα κάρβουνα. Νομίζω οι γυναίκες είναι πιο εργατικές από τους άντρες.  Για μια καραμέλα τρελαίνονται από χαρά!

Κάποιες μου αναμνήσεις μου κατέγραψα.. Μαζί με τον Φώτη και τον Κωστή να με κοιτούν τόσο γλυκά..Δεν ξέρουν την γλώσσα μου, κι ούτε εγώ τη δική τους…και όμως μια χαρά παίζαμε διάφορα παιχνίδια.

Μακάρι να αποκτήσω αυτή την εσωτερική καθαρότητα.

Μακάρι να ξεπεράσω τον εγωϊσμό μου.

Μακάρι όταν δυσκολευτώ στη ζωή μου, να σκεφτώ το πώς ξεπερνούν εκείνοι τις δυσκολίες τους.

Μακάρι να ξεχνώ οτιδήποτε με στεναχωρεί και να βρίσκω κάτι καλό να σκεφτώ.

Μακάρι να αλλάξω τρόπο νου και συνήθειες. Να δω αλλιώς τον εαυτό μου.

Λένε ότι ένα ταξίδι στην Αφρική σε αλλάζει. Δεν άλλαξα, αλλά οι εικόνες που αντίκρισα απ’ τον πολιτισμό τους, την κουλτούρα τους, την πίστη τους…μου έδωσαν εφόδια και μια μικρή ελπίδα να συνεχίζω να προσπαθώ, για να αγωνίζομαι στη ζωή και για να γνωρίσω καλύτερα τον Θεό.

Ήταν μια πορεία προς την ουσία της ύπαρξης μου. Ίσως να μην μπορέσω να ξαναπάω. Ζωγράφισα τους ανθρώπους στην ψυχή μου. Και ευγνωμονώ τον Θεό που με αξίωσε να κάνω ένα τέτοιο ταξίδι.

Ο Χριστός μας κοιτάζει πάντα μέσα από τα μάτια όλων εκείνων που συναντάμε! Ευτυχώς είδα πολλές ματιές που να αξίζουν τη θέα τους. Τις παίρνω μαζί μου και προχωράω μαζί τους. Γυρνάω σελίδα και πάω παρακάτω!

*Η Φένια Μουρατίδου είναι γεωπόνος και βοήθησε  τον Ιούλιο του 2015 εθελοντικά στην Ιεραποστολική προσπάθεια της Ιεράς Μονής Παναγίας Χρυσοπηγής στην Ουγκάντα.Ο Θεός να την ευλογεί.Ευχαριστούμε «από καρδιάς πολύ»

http://ekdoseisxrysopigi.blogspot.gr/2015/09/blog-post_23.html?spref=fb

«… Τελικά, ίσως και να μας χρειάζεται λίγη Ουγκάντα, για να παραμείνουμε ακόμα άνθρωποι»

  εκδόσεις »Χρυσοπηγή»

Το Θεό εκεί σχεδόν τον αγγίζει κανείς…

Της Χριστίνας Μαρκοπούλου *

Στην αρχή ήταν για μένα ένα φιλανθρωπικό έργο με πολλές διαστάσεις. έπειτα, μια εμπειρία παραστατική κι ‘εντονη δια στόματος φίλων και ατόμων που το έζησαν προηγούμενες χρονιές. Τώρα δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω ως έργο και εμπειρία, είναι κάτι πολύ  πιο δυνατό.

 Φτάνοντας στην Ουγκάντα, φέρνεις τη νοοτροπία, τον τρόπο σκέψης, τις ιδιοτροπίες και τα «προβλήματα» που κουβαλάς, για να το ζήσεις όμως ως βίωμα πρέπει όχι μόνο να τα αφήσεις πίσω, αλλά και να τα αναθεωρήσεις. Δύσκολο το έργο.

Οι Ουγκαντέζοι φίλοι μας, όμως, σε βοηθούν με τον πιο όμορφο τρόπο. Ευτυχία !!.

Μια ευτυχία που αρκείται στα λίγα έως και μηδαμινά, γεγονός που μου προκάλεσε όχι οίκτο αλλά θαυμασμό. Αλληλεγγύη, ταπεινό φρόνημα, αγάπη για το Θεό τεράστια χαμόγελα κι όλα αυτά σε σημείο που να αναλογίζεται κανείς πως η φτώχεια εντέλει δεν συνδέεται άμεσα με τη δυστυχία.

 Στην Ουγκάντα η λέξη φιλοξενία απέκτησε, στα δικά μου μάτια, την πραγματική της σημασία, Φιλοξενία στον ξένο χωρίς τον όρο του τουρίστα. Άνθρωποι, που εμείς θα τους χαρακτηρίζαμε «λαό δυστυχισμένο, χωρίς ιδιαίτερη παιδεία και πολιτισμένους-ευρωπαικούς τρόπους», αγκάλιαζαν τον λευκό που τόσο τους εκμεταλλεύεται χωρίς δεύτερη σκέψη,  γιατί κατανοούσαν τη διαφορετικότητα των ανθρώπων. Άνθρωποι χωρίς ιστορική πίστη και ορθόδοξη παράδοση, που μόλις πριν κάποιες δεκαετίες ήρθαν σε επαφή με την ορθοδοξία, και που όμως έχουν πίστη ειλικρινή και ζωντανή. Το Θεό εκεί σχεδόν τον αγγίζει κανείς, οι πιστοί του τον προσελκύουν.

Νομίζω,λοιπόν, πως περισσότερα πήρα παρά έδωσα.

Γκρι κύριοι και μπεζ κυρίες στα δελτία των 8.00 μας ρωτούν απειλητικά αν θα γίνουμε Ουγκάντα. Τελικά, ίσως και να μας χρειάζεται λίγη Ουγκάντα, για να παραμείνουμε ακόμα άνθρωποι.

*Η Χριστίνα Μαρκοπούλου είναι φοιτήτρια Παιδαγωγικής και βοήθησε  τον Αύγουστο του 2015 εθελοντικά στην Ιεραποστολική προσπάθεια της Ιεράς Μονής Παναγίας Χρυσοπηγής στην Ουγκάντα.Ο Θεός να την ευλογεί.Ευχαριστούμε «από καρδιάς πολύ» http://ekdoseisxrysopigi.blogspot.gr/2015/09/blog-post_64.html?spref=fb

πηγή:  ierapostoli.wordpress.com