Η προφητεία του Ησαΐα για το Πάθος του Μεσσία και η προτύπωση της λυτρώσεως διά του Σταυρού στην Έξοδο της Π. Διαθήκης

Η θυσία του Σταυρού ήταν θέλημα του Θεού. Προφητεύτηκε και προεικονίσθηκε στην Παλαιά Διαθήκη.

Ο Ησαΐας, 800 χρόνια πριν το Χριστό, φωτισμένος από το Άγιο Πνεύμα γράφει για το Πάθος του Μεσσία, του Δούλου του Θεού (Κεφ. 53): «Αυτός φορτώθηκε τις θλίψεις μας κι υπέφερε τους πόνους τους δικούς μας. Εμείς νομίζαμε πως όλα όσα τον βρήκαν ήταν τραύματα, πληγές και ταπεινώσεις από το Θεό. Μα ήταν αιτία οι αμαρτίες μας που αυτός πληγώθηκε, οι ανομίες μας που αυτός εξουθενώθηκε. Για χάρη της δικής μας σωτηρίας εκείνος τιμωρήθηκε και στις πληγές του βρήκαμε εμείς τη γιατρειά. Όλοι εμείς πλανιόμασταν σαν πρόβατα, είχε πάρει καθένας μας το δικό του δρόμο. Μα ο Κύριος έκανε να πέσει πάνω του όλων μας η ανομία. Βασανιζόταν κι όμως ταπεινά υπέμεινε χωρίς παράπονο κανένα… Τον εξαφάνισαν από των ζωντανών τον κόσμο, για

τις αμαρτίες μας χτυπήθηκε απ’ το θάνατο… Λέει ο Κύριος: «ο δίκαιος δούλος μου, με τη γνώση του θελήματός μου, θα ελευθερώσει πολλούς από την ενοχή, γιατί θα πάρει επάνω του τις ανομίες τους… Ο ίδιος τη ζωή του στο θάνατο την έδωσε και δέχθηκε να συγκαταλεχθεί με τους αμαρτωλούς. Αυτός πολλών τις αμαρτίες βάσταξε και μεσιτεύει υπέρ των αμαρτωλών». Την εκπλήρωση της προφητείας αυτής την αναλύει ο απόστολος Πέτρος στην πρώτη του επιστολή (Α΄ Πέτρ. 2, 21-25).

Το χάλκινο φίδι στην έρημο κατά την έξοδο των Ισραηλιτών έσωζε από το θάνατο όσους δηλητηριάζονταν από τα φίδια. Όποιος αμαρτάνει σήμερα ζητά συγγνώμη από το Θεό, προσβλέποντας στον εσταυρωμένο. Ο Εσταυρωμένος απενεργοποιεί το δηλητήριο της αμαρτίας. Ο Χριστός είπε στο Νικόδημο, τον κρυφό μαθητή Του, για την προτύπωση αυτή: «Καθώς ο Μωυσής ύψωσε το φίδι στην έρημο, έτσι πρέπει να υψωθεί ο Υιός του ανθρώπου» (Ιωάν. 3, 14). Ο Μωυσής, προσευχόμενος σε στάση σταυρού, ενίσχυε τα στρατεύματά του εναντίον των εχθρών και τους νικούσαν. Ο Θεός μ’ αυτό το παράξενο φαινόμενο ήθελε να φανερώσει τη δύναμη που θα εκπορεύεται από το Σταυρό Του, η οποία θα βοηθά τους χριστιανούς εναντίον κάθε εχθρού.

Η Σταύρωση του Χριστού αποτελεί μυστήριο. Δεν μπορεί η ανθρώπινη λογική να την εξηγήσει. Ο απόστολος Παύλος γράφει στους Κορινθίους: «ημείς δε κηρύσσομεν Χριστόν εσταυρωμένον, Ιουδαίοις μέν σκάνδαλον, Έλλησι δε μωρίαν» (Α΄ Κορ. 1, 23). Οι Ιουδαίοι σκανδαλίζονταν με τη Σταύρωση, γιατί κάθε σταυρωμένος θεωρούνταν καταραμένος. Οι Έλληνες ειδωλολάτρες θεωρούσαν τη Σταύρωση ενός Θεανθρώπου ανοησία. Ο Χριστός μίλησε για την αναγκαιότητα της θυσίας Του και είπε στου μαθητές Του: ο Υιός του ανθρώπου που ήλθε να δώσει τη ζωή του «λύτρον αντί πολλών» (Ματθ. 20, 28). Γράφει ο απόστολος Παύλος στους Κορινθίους (Α΄ Κορ. 6, 20): «ηγοράσθητε γαρ τιμής», δηλαδή εξαγορασθήκατε με τιμή το αίμα του Χριστού. Ήμασταν δούλοι του θανάτου και μας λύτρωσε το αίμα του Χριστού.

Ο αναμάρτητος πάσχει για τις αμαρτίες των ανθρώπων. Ο Θεός εμπαίζεται και σταυρώνεται από τα δημιουργήματά Του. Είχε μεγάλη αξία η θυσία του Χριστού, γιατί πάθαινε η ανθρώπινη φύση Του, η οποία ήταν ενωμένη με τη θεία Του φύση. Στο Θεάνθρωπο ακόμα και η παραμικρή πληγή έχει μεγάλη αξία, πόσο μάλλον ο σταυρικός θάνατος.

Ήταν τόσο μεγάλη η συνέπεια των αμαρτιών των ανθρώπων, που μόνο η θυσία του Θεανθρώπου μπορούσε να διορθώσει. Ήταν αναγκαία η θυσία του Θεανθρώπου, γιατί το κακό δεν μπορεί ο άνθρωπος μόνος του να το διορθώσει. Τι μπορεί π.χ. ένα ζευγάρι να κάνει μετά από έκτρωση, για να σβήσει τις ενοχές του και να διορθώσει το κακό που έκανε; Μόνο του τίποτε. Οι ενοχές της ψυχής μακριά από την εξομολόγηση δε σβήνουν ποτέ και το παιδί δεν έρχεται πίσω στη ζωή με κανένα τρόπο. Το Πάθος του Χριστού έσβησε την αρνητική δύναμη της προπατορικής αμαρτίας και της κάθε αμαρτίας, ξέπλυνε την ανθρωπότητα από τις αιώνιες συνέπειες της πτώσης, την απομάκρυνση από το Θεό και το θάνατο της κόλασης.

Από το βιβλίο «Νεανικές Αναζητήσεις - Α’ Τόμος: Ζητήματα πίστεως» (σελ.50-52), Αρχ. Μαξίμου Παναγιώτου, Ιερά Μονή Παναγίας Παραμυθίας Ρόδου