Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς και ο σύγχρονος Νεοβαρλααμισμός της Μεταπατερικής Θεολογίας

Γράφει ο Κων/νος Χαρ. Κορλός Θεολόγος

 

   Η Θεία Πρόνοια ανέδειξε σε κάθε εποχή μέσα στην Εκκλησία άνδρες αγίους που με την άσκηση, την προσευχή και τη νηστεία γεύτηκαν τις άκτιστες ενέργειες της Θείας Χάριτος και έγιναν δοχεία καθαρά του Αγίου Πνεύματος. Ανέδειξε ανθρώπους φωτισμένους που ορθοτόμησαν το λόγο της αληθείας και διατήρησαν την ορθόδοξη πίστη απαραχάρακτη, ανόθευτη και αναλλοίωτη από αιρετικές διδασκαλίες της εποχής τους.

   Στη χορεία αυτή των υπερασπιστών της Ορθοδόξου Πίστεως ανή- κει και ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης (1269-1359), στον οποίο έχει αφιερώσει η αγία μας Εκκλησία τη Β' Κυριακή της Μ. Τεσσαρακοστής.

   Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς είναι του αυτού πνευματικού αναστήματος με τους παλαιότερους πατέρες και διδασκάλους της Εκκλησίας, όπως ο Μ. Αθανάσιος, οι τρεις Ιεράρχες, Μ. Βασίλειος, Γρηγόριος ο Θεολόγος και Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο Μέγας Φώτιος και ο Μάρκος ο Ευγενικός. 

Και όπως ο Μ. Αθανάσιος υπεράσπισε την ορθόδοξη πίστη στην Α' Οικουμενική Σύνοδο έναντι του Αρειανισμού και αναδείχθηκε "στύλος της ορθοδοξίας", όπως ο Μ. Βασίλειος και ο Γρηγόριος ο Θεολόγος καταπολέμησαν τους πνευματομάχους και η διδασκαλία τους έγινε η βάση για τη συμπλήρωση του συμβόλου της πίστεως στη Β' Οικουμενική Σύνοδο. Όπως ο Μ. Φώτιος κονιορτοποίησε εν τη γενέσει της την αίρεση του Φιλιόκβε και την καινοφανή κακοδοξία του παπικού πρωτείου,όπως ο επίσκοπος Εφέσου Μάρκος ο Ευγενικός αναδείχθηκε ο "άτλας της Ορθοδοξίας" κατά τη ληστρική Σύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας, έτσι και ο αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης Γρηγόριος ο Παλαμάς με την Ορθόδοξη διδασκαλία του διέλυσε το δηλητηριώδες νέφος της κακοδοξίας του Βαρλαάμ του Καλαβρού και των ομοφρόνωντου Ακινδύνου και Γρηγορά.

    Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο θεολόγος της θεώσεως και της θείας χάριτος, με τη θεολογία του καταδίκασε το δυτικό-παπικό σχολαστικισμό, τη σύγχυση μεταξύ Θείας Ουσίας και Θείων ενεργειών, τη βλασφημία του κτιστού της θείας χάριτος και των Θείων Ενεργειών και τις λοιπές καινοφανείς αιρέσεις της Δύσεως.

    Όπως γράφει ο πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης, ομότιμος καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, "η άποψη ότι δεν υπάρχει άκτιστη χάρη και ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, μέσω της οποίας επικοινωνούμε με το Θεό, και ότι ο μόνος τρόπος να επικοινωνήσουμε με το Θεό είναι να κατανοήσουμε λογικά το Θεό και τα θεία, είναι η αίρεση του Βαρλαάμ του Καλαβρού, της Ορθολογιστικής Δύσεως, του Παπισμού και του Προτεσταντισμού την οποία αντιμετώπισε ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς εκφράζοντας και συνοψίζοντας τη διδασκαλία του Χριστού, των Αποστόλων και των Αγίων". Δυστυχώς στις μέρες μας μια δράκα ιεραρχών και κληρικών κινούμενη στο πνεύμα του Βαρλαάμ του Καλαβρού, προσπαθεί, όπως ισχυρίζεται, να φέρει "Λειτουργική Αναγέννηση", οδηγεί όμως αναπόδραστα στον Νέο Βαρλααμισμό. Όπως γράφει στη συνέχεια ο π. Θεόδωρος Ζήσης, "σχεδόν όλα τα αιτήματα και τα θέματα που θέτει στις μέρες μας η λεγόμενη "Λειτουργική Αναγέννηση" που σχετίζονται με τη διανοητική κατανόηση μέσω απλοποιήσεως της λειτουργικής γλώσσης, είτε με την ελάττωση της κακοπάθειας και της κοπώσεως των πιστών, με τη συντόμευση των ακολουθιών, αποτελούν Νεο- βαρλααμισμό, ανανέωση της διδασκαλίας του Βαρλαάμ του Καλαβρού, ο οποίος αρνείται ότι η Χάρις του Θεού ενεργεί σε όλους, εγγράμματους και αγράμματους, όχι κατά το μέτρο της κατανοήσεως, αλλά κατά το μέτρο της καθάρσεως, και συνιστά να αποφεύγουμε την κακοπάθεια του σώματος, τις νηστείες, τις αγρυπνίες, τις μακροσκελείς ακολουθίες.

    "Η κατανόηση όμως της θείας Λατρείας δεν είναι συνάρτηση της λογικής, της διανοητικής κατανοήσεως των λεγομένων και πραττομένων, αλλά της βιωματικής εμπειρίας και συμμετοχής... Ο Ναός είναι ο χώρος της Χάριτος, της ενεργείας των μυστηρίων, της αναγεννήσεως του ανθρώπου, της τονώσεως και ενισχύσεως του εις τα καθημερινά του προβλήματα της συμμετοχής του εις την θεοποιό Χάρη του Παναγίου Πνεύματος".   "Μέσα στην Εκκλησία, στο ναό, ψηλαφούμε και εγγίζουμε την άκτιστη Χάρη και ενέργεια του Θεού, η οποία χορηγείται όχι ανάλογα με το βαθμό της διανοητικής κατανοήσεως, αλλά ανάλογα με το βαθμό της πίστεως και της κάθαρσης μας από τα πάθη, ιδιαίτερα από το πάθος του εγωισμού με την θεοποιό ταπείνωση". Γι' αυτό από το Χριστό μακαρίζονται οι καθαροί στην καρδιά, οι ταπεινοί και τα άκακα παιδιά, στα οποία ανήκει η Βασιλεία του Θεού. Χωρίς ταπείνωση, απλότητα και πίστη και ο πιο σοφός, όπως λέγει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, θα είναι ως προς τα θεία τυφλός και μωρός, κλειστός παντελώς στη φωτιστική και θεοποιό χάρη του Αγίου Πνεύματος.

   "Αντίθετα, συνεχίζει ο π. Θεόδωρος Ζήσης, ο απλός και ταπεινός, που άκουσε το "έρχου και ιδε", πηγαίνει για να δει, όχι για να καταλάβει, να ζήσει, να βιώσει, όπως έζησαν και εβίωσαν το Χριστό οι αγράμματοι Απόστολοι και χιλιάδες αγίων, πολλοί από τους οποίους ήταν επίσης αγράμματοι. Αυτοί μας κήρυξαν και μας παρέδωσαν όχι όσα κατάλαβαν και σκέφθηκαν, φιλοσοφίες και ανθρώπινες διδαχές, αλλά αυτά που άκουσαν, είδαν και εψηλάφησαν, αυτά δηλαδή που έζησαν και εβίωσαν".

πηγή:  http://aktines.blogspot.gr