Περί ανόητων πιστών

(Από τον «Πρόλογο»)

Κατά τα βυζαντινά χρόνια οι κάτοικοι μιας βυθισμένης στην αμαρτία πόλης είχαν χάσει κάθε ίχνος αιδούς και αντλούσαν ευχαρίστηση επιδιδόμενοι σε κάθε είδους ανομίες. Τον ηλικιωμένο αγαθό επίσκοπό τους μάλιστα, που προσπαθούσε να τους νουθετήσει, τον περιφρονούσαν τελείως. Οι κάτοικοι τον κορόιδευαν και τον απαξίωναν σαν να ήταν ζητιάνος. Στο τέλος, ο επίσκοπός τους πέθανε και τη θέση του πήρε ένας νεαρός αρχιερέας, ο οποίος αρχίζει να ζει με τρόπο που εξέπληξε αρνητικά ακόμα και τους πιο αμαρτωλούς από αυτούς.

Τότε όλοι νοστάλγησαν τον αγαθό και σεμνό επίσκοπο που είχαν. Και επειδή δεν μπορούσαν πλέον να αντέξουν τις συνεχείς οικονομικές αφαιμάξεις, τις προσβολές, τις επιθέσεις και τις διάφορες ατιμίες του νέου αρχιερέα, αναφώνησαν όλοι με μία φωνή:

«Κύριε, γιατί ειδικά σε εμάς έστειλες αυτό το τέρας;».

Παρόλο που δεν ήξεραν να προσευχηθούν, ο Κύριος μετά από πολλά παρακάλια, εμφανίστηκε τελικά σε έναν από αυτούς και τους έδωσε την απάντηση που περίμεναν: «Έψαχνα να βρω κάποιον χειρότερο από αυτόν να σας στείλω, αλλά τελικά δεν βρήκα!».

Από το βιβλίο του π. Τύχωνος Σεβκούνωφ «Σχεδόν Άγιοι», εκδόσεις «Εν Πλω»

Σελ. 433-434