Ο Νόμος του Θεού για το διαζύγιο

«Ο Γάμος είναι Μυστήριο αδιάλυτο. Οι δύο αποτελούν μία σάρκα, ένα σώμα. Και το σώμα δεν τέμνεται χωρίς να γίνει φόνος…»

Για το Μυστήριο του Γάμου – ως Μυστήριο που έχει θεσπισθεί και ιδρυθεί από τον ίδιο τον Θεό – έχουμε τους βαρυσήμαντους λόγους της Π. Διαθήκης: «και είπεν (ο Θεός) … ένεκεν τούτου καταλείψει άνθρωπος τον πατέρα αυτού και την μητέρα και προσκολληθήσεται προς την γυναίκα αυτού και έσονται, φησίν, οι δύο εις σάρκα μίαν. Και ους ο Θεός συνέζευξεν άνθρωπος μη χωριζέτω».

Τι διακηρύττουν τα λόγια αυτά; Όχι μόνο ότι ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο, όχι μόνο ότι ένωσε τη μία γυναίκα με τον ένα άνδρα, αλλά και ότι κατέστησε το Γάμο αδιάλυτο. Εάν επρόκειτο, λένε οι Πατέρες, να επιτρέψει την πολυγαμία, θα δημιουργούσε ο Θεός και άλλες γυναίκες. Όμως μία γυναίκα και ένα άνδρα δημιουργεί. Και τους ενώνει σε αδιάσπαστη ενότητα, ισόβια.

Ας έλθουμε όμως και στην Κ. Διαθήκη. Αναφέρει αρχικά και υπενθυμίζει ο Κύριος τον Μωσαϊκό νόμο, ο οποίος για τη σκληροκαρδία των Ιουδαίων επέτρεπε το διαζύγιο: «Λέχθηκε ακόμη∙ εκείνος που θα χωρίσει και θα διώξει τη γυναίκα του, ας δώσει έγγραφο διαζυγίου».

Όμως ο Χριστός ήλθε να αποκαταστήσει την ηθική τάξη και να συμπληρώσει το νόμο. Γι’ αυτό και λέει: «Εγώ όμως σας λέω ότι εκείνος που θα διώξει τη γυναίκα του, χωρίς να υπάρχει αιτία μοιχείας, συντελεί στο να γίνει αυτή μοιχαλίδα, εάν συζευχθεί άλλον. Και εκείνος που θα νυμφευθεί διαζευγμένη γυναίκα, γίνεται μοιχός».

Αυτά λέχθηκαν στο Όρος των Μακαρισμών. Στο θέμα αυτό μίλησε και άλλοτε ο Κύριος, λίγο προ του σταυρικού θανάτου.

Πήγαν τότε μερικοί Φαρισαίοι και Τον ρώτησαν: «Επιτρέπεται να αφήσει ο άνδρας τη γυναίκα του για οποιαδήποτε αιτία;» Και απάντησε: «Δεν αναγνώσατε στο βιβλίο της Γένεσης ότι ο Θεός, που δημιούργησε τα πάντα, έκανε από την αρχή το πρώτο ανδρόγυνο από ένα άνδρα και από μία γυναίκα; Εάν ο Δημιουργός νομοθετούσε τότε και το διαζύγιο, δεν θα δημιουργούσε μία μόνο γυναίκα αλλά περισσότερες για τον ένα άνδρα. Και είπε τότε ο Αδάμ εμπνεόμενος από τον Θεό: Διότι μία γυναίκα πλάσθηκε από την πλευρά του Αδάμ, γι’ αυτό θα εγκαταλείψει ο άνθρωπος τον πατέρα του και τη μητέρα του και θα προσκολληθεί στη γυναίκα του και θα γίνουν οι δύο μία σάρκα, ένα σώμα. Ώστε σύμφωνα με τους λόγους αυτούς, όσοι έρχονται σε γάμο δεν είναι πλέον δύο, όπως ήταν προτήτερα, αλλ’ είναι ένα σώμα. Εκείνο λοιπόν, που ο Θεός ένωσε σε ένα σώμα, ο άνθρωπος ας μη το χωρίζει.»

Τι λένε τα λόγια αυτά;

Α) Ότι ο Γάμος είναι Μυστήριο αδιάλυτο. Οι δύο αποτελούν μία σάρκα, ένα σώμα. Και το σώμα δεν τέμνεται χωρίς να γίνει φόνος.

Β) Μία μόνο περίπτωση διαζυγίου παραχωρεί ο Κύριος και ουδεμία άλλη: Την περίπτωση της συζυγικής απιστίας, της μοιχείας. Στην περίπτωση αυτή επιτρέπεται στο αθώο μέλος να έλθει σε γάμου κοινωνία, αν θελήσει. Όχι όμως και στο εκτραπέν μέλος. Διότι αυτός που έγινε μοιχός, και αν έλθει σε Γάμο, είναι μοιχός και ο ίδιος και η συζευχθείσα μετ’ αυτού. Το ίδιο ισχύει και για τη γυναίκα που έπεσε στη μοιχεία.

Στις ημέρες μας δυστυχώς και ο ένας και ο άλλος οδηγούνται σε δεύτερο Γάμο. Αυτό δεν σημαίνει ότι ενώπιον του Θεού είναι αθώο το παρεκτραπέν μέλος. Δεν είναι Γάμος ο του παρεκτραπέντος, αλλά μοιχεία, και είναι καταδικασμένος και στην κόλαση οδηγείται ο τοιούτος.

Υπάρχει και ένας ακόμη λόγος που δίδεται το διαζύγιο. Ποιος είναι αυτός; Ο θάνατος! Μάλιστα, μόνο ο θάνατος χωρίζει το ανδρόγυνο, εάν δεν υπάρχει λόγος ψυχικού θανάτου, ηθικού θανάτου δηλαδή και ανηθικότητας. Θα πρέπει να το γνωρίζουν αυτό οι ερχόμενοι σε Γάμο. Κανένας άλλος λόγος δεν δικαιολογεί το διαζύγιο.

Χωρίζεται το σώμα από την κεφαλή; Νοείται Εκκλησία χωρίς Χριστό; Πως εδώ θα διαλυθεί ο Γάμος;

Δυστυχώς ο σημερινός άνθρωπος βρήκε πολλά «παραθυράκια». Το «ασυμβίβαστο των χαρακτήρων» ισχυρίζονται, για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Αυτά είναι απαράδεκτα! Μόνο ο θάνατος χωρίζει το ανδρόγυνο. Ούτε η ασθένεια, ούτε η γκρίνια, ούτε η λέπρα, ούτε η αναπηρία. Διότι και σ’ αυτές τις περιπτώσεις θα μείνει εκεί πιστός ή πιστή μέχρι θανάτου. Το λέει καθαρά ο απ. Παύλος:

«Διότι, για να φέρω από το νόμο ένα παράδειγμα, που αποδεικνύει την αλήθεια αυτή, η παντρεμένη γυναίκα είναι δεμένη με τον ζώντα άνδρα της, σύμφωνα με το νόμο, ο οποίος ορίζει τα του γάμου. Εάν όμως αποθάνει ο σύζυγός της, έχει απαλλαγεί αυτή από το νόμο, που την δεσμεύει προς τον άνδρα της. Βγαίνει λοιπόν ως συμπερασμα ότι, εφ’ όσον ζει ο σύζυγός της, θα γίνει και θα αποκληθεί μοιχαλίδα, εάν συνδεθεί με άλλον άνδρα. Εάν όμως αποθάνει ο σύζυγός της, είναι ελεύθερη από το νόμο να παντρευθεί πάλι, χωρίς να είναι πλέον μοιχαλίδα, εάν γίνει σύζυγος άλλου άνδρα».

Και στους χριστιανούς της Κορίνθου παραγγέλλει:

«Σ’ εκείνους που έχουν έλθει σε γάμο, δίδω εντολή όχι εγώ, αλλ’ ο Κύριος, η γυναίκα να μη χωρισθεί από τον άνδρα της. Εάν δε συμβεί να χωρισθεί, ας μείνει άγαμος. Ή εάν δεν μπορεί να ζήσει μόνη της, ας συμφιλιωθεί προς τον άνδρα της. Αλλά και ο άνδρα να μη αφήνει τη γυναίκα του».

Επομένως αυτό ισχύει και για τον άνδρα. Μόνο ο θάνατος του δίδει το δικαίωμα να συνάψει δεύτερο Γάμο.

Πηγή: «Το Μυστήριο του Στεφανώματος», Αρχιμ. Καλλιστράτου Λυράκη (+), Αθήνα 2005