Πῶς ἔγινε ἡ μεγάλη ἀλλαγή.( Μέρος Δ'). Ὁ πληγωμένος Ἀετός. Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. Οἱ γονεῖς καὶ τὰ παιδικὰ ἔτη.

Οἱ χριστιανοί τῆς Ναζιανζοῦ ἦσαν ὅλοι μέσα κι ἔξω ἀπό τό ναό, γιά νά πάρουν τήν εὐλογία τῶν ἐπισκόπων καί νά τούς εὐχηθοῦν ἐπιτυχία στή Σύνοδο.  Καί οἱ κατηχούμενοι τῆς περιοχῆς, ἐπίσης ἐκεί. Ἔτυχε ἡ πόλη νά μήν ἔχει τότε ἐπίσκοπο.
Γι’ αὐτό οἱ ἱερεῖς ζήτησαν ἀπό τό Λεόντιο, στόν ὁποῖο ἐκκλησιαστικά ὑπάγονταν, νά διαβάσει ἐκεῖνος τήν εἰδική εὐχή γιά τούς κατηχουμένους.
Ἦταν ὡραία εὐκαιρία καί ὁ Λεόντιος προχώρησε.  Στάθηκαν ἐνώπιόν του οἱ κατηχούμενοι –μαζί καί ὁ πρώην ὑψιστάριος Γρηγόριος, ὁ συγκλητικός τῆς Ναζιανζοῦ, τό πιό ἐπίσημο πρόσωπο μεταξύ τῶν κατηχουμένων.
Ὅλοι ἔκλιναν ἐλαφρά τήν κεφαλή γιά νά τούς διαβασθεῖ ἀπό τόν ἱερό ἄνδρα ἡ εὐχή.
Ὁ Γρηγόριος ὅμως, ἀντί νά κλίνει ἁπλῶς τήν κεφαλή, γονάτισε καί δέχτηκε τούς εἰδικούς λόγους τῆς εὐχῆς γονατιστός.  Τό ἔκανε ἀπό ἄγνοια;
Ὅλοι γνώριζαν ὅτι γονατιστοί ἀκοῦνε τίς εὐχές οἱ ὑποψήφιοι ἱερεῖς καί ὄχι οἱ κατηχούμενοι. Γι’ αὐτό, καθώς βεβαιώνει ὁ γιός του Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, πολλοί
ἀπό τούς παρόντες προεῖπαν ὅτι ὁ συγκλητικός Γρηγόριος θά γίνει ἱερέας.
 Ἑρμήνευσαν τήν γονυκλισία, πού γι’ αὐτούς ἔγινε ἀπό ἄγνοια, σημάδι τῆς ἱερωσύνης, πού ἀργότερα θά λάβαινε ὁ Γρηγόριος.  Καί δέν ἔπεσαν ἔξω οἱ «προφῆτες».  Σέ λίγα χρόνια –τρία ὥς τέσσερα τό πολύ- ὁ Γρηγόριος ἔλαβε καί τήν ἱερωσύνη, δηλαδή τό 328/9.

Στό σημάδι τοῦτο τῆς γονυκλισίας προστέθηκε ἄλλο· πραγματικό θαῦμα, γιά τό ὁποῖο ὑπῆρξαν πολλοί μάρτυρες. Ἦταν ἡ στιγμή τῆς βάπτισης τοῦ Γρηγορίου.  Ἀπό τήν εὐχή τῶν κατηχουμένων μέχρι τό βάπτισμα μεσολάβησε χρονικό διάστημα.
  Πόσο δέ γνωρίζουμε. «Μικρό» τό λέει ὁ γιός του Γρηγόριος. Ἐκεῖνος πού τόν βάπτισε ἦταν ἱερέας, ἦταν ἐπίσκοπος; Μᾶλλον ἱερέας. Ἀναφέρεται διπλά ὡς «ὁ βαπτιστής».
Ὁ πενηντάρης Γρηγόριος κατηχήθηκε, ἀκολούθησε μέ θαυμαστό ζῆλο τίς συμβουλές γιά τήν πνευματική προετοιμασία.  Μετανόησε εἰλικρινά κι ἔμπρακτα γιά τίς παλιές του πλάνες. Νήστεψε, προσευχήθηκε, δοξολόγησε τό Θεό καί προσῆλθε στό μυστήριο τοῦ βαπτίσματος με πνευματική καθαρότητα.
Τό βαπτιστήριο ἦταν μικρός τετράγωνος χῶρος, στόν ὁποῖο κατέβαινε κανείς μέ σκαλιά.  Στό βάθος γέμιζε νερό, τό ὁποῖο καθαγιαζόταν, καί σ’ αὐτό ἔμπαινε ὁ κατηχούμενος.  Κατέβηκε τά σκαλιά ὁ Γρηγόριος.  Μ’ εὐλάβεια καί συντριβή μπῆκε στό νερό.
 Διαβάστηκαν οἱ ἁγιαστικές εὐχές καί, χριστιανός πλέον, ἑνωμένος μέ τό Χριστό, ἀνέβηκε εἰρηνικός τά σκαλιά, νά βγεῖ ἀπό τό βαπτιστήριο.  Τή στιγμή ἀκριβῶς αὐτή συνέβη τό ἔξοχο θαῦμα. Ὅλοι ὅσοι στέκονταν γύρω ἀπό τό βαπτιστήριο, μαζί καί ὁ ἱερέας εἶδαν γλυκύ καί ἄπλετο φῶς νά κυκλώνει τό νεοφώτιστο Γρηγόριο. 
Τόν εἶδαν πλημμυρισμένο ἀπό ἕνα θεσπέσιο φῶς.  Καταυγαζόταν ὁλόκληρος κι ἔλαμπε σάν ἥλιος πού ἔκαιγε.
Ὁ καθένας ἀπό τούς παρόντες ἔμειν’ ἐκστατικός νά θαυμάζει, ν’ ἀπορεῖ καί ν’ ἀπολαμβάνει τό θαυμαστό γεγονός.  Κι ἐπειδή ὁ καθένας νόμιζε ὅτι αὐτός μόνο βλέπει κι αἰσθάνεται τό θαυμαστό γεγονός, δέ μίλαγε κανείς. Ὅλοι σιωποῦσαν. Δέν ἄντεξε ὅμως τή σιωπή καί ὁ ἱερέας πού βάπτισε τό Γρηγόριο. 
Συγκλονισμένος ἀπό τό θαῦμα πού συνέβη ἐνώπιόν του, νικημένος ἀπό τήν κατάνυξη, ἀνέκραξε μέ ὅλη τή δύναμη του. Μίλησε γιά τό θαῦμα, πού βέβαια ἔβλεπαν ὅλοι.  Εἶπε μάλιστα δημόσια καί προφητικά ὅτι τήν ὥρα τούτη βάπτισε κ ἔχρισε τό διάδοχό του.
Πράγματι, λίγο ἀργότερα, ὁ Γρηγόριος θά γινόταν ἱερέας καί θά διαδεχόταν τό βαπτιστή του.  Καταλαβαίνει κανείς τήν ἀγαλλίαση τῆς Νόννας. Ἔγινε ἡ καρδιά της νεανική καί φτερούγισε, ἀπό τό παρελθόν στό παρόν καί ἀπό ἐδῶ στά οὐράνια. Ἔγινε ὅλη δοξολογία κι εὐχαριστία στό Θεό.

 Ὁ πληγωμένος Ἀετός (Γρηγόριος ὁ Θεολόγος)

(ἀφηγηματικὴ Βιογραφία)

 σελ.12-17

Στυλιανοῦ Γ. Παπαδοπούλου Καθηγητή Πανεπιστημίου

Ἔκδοση Δ΄

 Ἀποστολική διακονία

πηγή:  http://anavaseis.blogspot.gr/2013/07/blog-post_6062.html